Πάλι για ψάρεμα... (διαρκείας)

Τέλος εποχής


Αυτό το blog ξεκίνησε σαν παιχνίδι και εξελίχθηκε σε αρκετά σοβαρή υπόθεση – χάρη στην ευρύτατη συμμετοχή των επισκεπτών του. (Οι καθημερινοί αναγνώστες του ξεπερνούσαν τις πέντε χιλιάδες και από αυτούς πολλοί ήταν ενεργοί σχολιαστές).

Θέλησα να καλλιεργήσω δύο τάσεις που με καθοδηγούσαν μία ζωή: ορθολογισμό και ευαισθησία.

Έτσι τo blog έπαιζε ανάμεσα στο δοκίμιο και τον λυρισμό – ανάμεσα στην αναλυτική σκέψη και την λογοτεχνία.

Σε 20 μήνες, μαζί με το προκάτοχό του nikosdimou παρέθεσε 356 posts και 964 φωτογραφίες (οι περισσότερες πρωτότυπες).

Για τα 118 posts του nikosdimou γράφτηκαν 24.468 σχόλια από 1.168 διαφορετικούς σχολιαστές. Για τα 238 του doncat, 48.028, από 2.015. Σύνολο 72.496 σχόλια - μέσος όρος περισσότερα από 210 σχόλια ανά post.

(Τα στοιχεία είναι του Broccoli – τον ευχαριστώ θερμά – που επιμελήθηκε και τα αρχεία των δύο blogs. Tα βρίσκετε και εδώ (στην δεξιά στήλη) αλλά και στην αρχική σελίδα του site μου (www.ndimou.gr). Δεν περιλαμβάνουν τα άλλα μικρότερα blogs - doncat2, satanaki, dimoutech: άλλα 50 posts και αρκετές εκατοντάδες σχόλια).

Ορθολογισμός και ευαισθησία λοιπόν. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα;

Τώρα που γράφω ο ΛΑΟΣ ορκίζεται στην Βουλή, το Βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού αποσύρεται (αν και διορθωμένο), το ψευδοπρόβλημα του Σκοπιανού αναδεικνύεται πάλι σε μείζον «εθνικό θέμα» και το Συμβούλιο Επικρατείας, προστάτης της ανεξιθρησκείας, κάνει ορθόδοξο αγιασμό. Αυτά ως προς τον ...ορθολογισμό.

Φυσικά ένα blog δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία. Μπορεί να επηρεάσει μερικά άτομα. Μπορεί επίσης να κουραστεί, να αποπροσανατολιστεί μέσα στον λαβύρινθο των αντεγκλήσεων, να νιώσει «φωνή βοώντος» και τέλος να χάσει την φωνή του από την βραχνάδα.

Ωστόσο θέλω να είμαι αισιόδοξος. Πριν, μαζί και μετά από αυτό το blog ξεκίνησαν πολλά άλλα (μερικά παίρνοντας αφορμή από αυτό) και χαίρομαι να βλέπω πόσα εξακολουθούν τον αγώνα. Απολαμβάνω την γραφή και την μαχητικότητά τους.

Τα blogs είναι η φωνή του πολίτη - ελπίδα για το μέλλον. Τους εύχομαι καλή δύναμη.

Εγώ έκλεισα τον κύκλο μου ως blogger. Ευχαριστώ όσους με διάβαζαν και περισσότερο εκείνους που, συμμετέχοντας, δημιούργησαν αυτό το συλλογικό έργο. Ανήκει σε όλους.




Y. Γ. Στα Επίκαιρα μικρά νέα κείμενα.

Τα Τριάντα Βιβλία

Πολλοί από σας μου ζητήσατε τον κατάλογο των "30 βιβλίων" που χρησιμοποιούσα στο μάθημα της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας.

Από τον Μεσαίωνα ως το 1950 αυτές είναι οι επιλογές μου (αυστηρά προσωπικές). Δεν είναι η λίστα που έδινα στους μαθητές μου – εκεί είχα αντικαταστήσει μερικά βιβλία, λόγω δυσκολίας:

Δάντης: Η Θεία Κωμωδία

Βοκκάκιος: Το Δεκαήμερο

Μονταίνι: Τα Δοκίμια

Ραμπελαί: Γαργαντούας

Θερβάντες: Δον Κιχώτης

Σαίξπηρ: Άπαντα

Ντε Φόου: Ροβινσώνας Κρούσος

Σουίφτ: Ταξίδια του Γκιούλιβερ

Βολτέρος: Καντίντ και άλλες ιστορίες

Γκαίτε: Φάουστ

Τζαίην Ώστεν: Περηφάνια και Προκατάληψη

Μπαλζάκ: Μπάρμπα Γκοριό ή οποιοδήποτε από την «Ανθρώπινη Κωμωδία»

Σταντάλ: Το κόκκινο και το μαύρο

Β. Ουγκώ: Οι Άθλιοι

Πόε: Διηγήματα

Φλομπέρ: Μαντάμ Μποβαρύ

Ντίκενς: Νταίηβιντ Κόπερφιλντ

Μοπασάν: Διηγήματα

Ντοστογέφσκυ: Δαιμονισμένοι (ή/και όποιο άλλο από τα 4 αριστουργήματα: Έγκλημα και Τιμωρία, Αδελφοί Καραμαζόφ, Ο Ηλίθιος)

Τολστόι: Πόλεμος και Ειρήνη ή/και Άννα Καρένινα).

Τσέχοφ: Διηγήματα

Μέλβιλ: Μόμπυ Ντικ

Ντίκινσον: Ποιήματα

Τουαίην: Χωκ Φιν

Φ. Κάφκα: Η Δίκη (ή/και Το Κάστρο)

Προυστ: Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο

Τζόυς: Οδυσσέας

Τόμας Μαν: Το μαγικό βουνό (ή/και Δόκτωρ Φάουστους, Μπούντενμπρουκς)

Ρ. Μούζιλ: Ο Άνθρωπος χωρίς Ιδιότητες

Τ. Σ. Έλιοτ: Ποιήματα.

Αυτά είναι τα τριάντα βιβλία που (νομίζω πως) ο κάθε καλλιεργημένος άνθρωπος θα έπρεπε να έχει διαβάσει. Όχι μόνο επειδή είναι τα καλύτερα - αλλά επειδή είχαν μεγάλη επιρροή και καθόρισαν την πορεία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η επιλογή έγινε από την Ευρώπη, εκτός Ελλάδας. Στην Ευρωπαϊκή λογοτεχνία συγκαταλέγω και την Αμερικάνικη – μια και είναι η ίδια κουλτούρα.

Φυσικά ο αριθμός τριάντα είναι αυθαίρετος – έκοψα μεγάλους ποιητές όπως τους Βιγιόν, Ντον, Χέλντερλιν, Πούσκιν, Μπωντλαίρ, Ρίλκε, Μπρεχτ και Λόρκα, φιλοσόφους όπως τους Καρτέσιο, Σπινόζα, Καντ, Σοπενάουερ και Νίτσε (οι δύο τελευταίοι είναι και σπουδαίοι λογοτέχνες) τις αδελφές Μπροντέ, τον Στερν και τον Γκόγκολ…

Επίσης, μια και μιλάμε για λογοτεχνία, δεν αναφέρω σημαντικά βιβλία επιστημονικού λόγου που άλλαξαν την σκέψη της ανθρωπότητας όπως: "Ο Πλούτος των Εθνών" του Άνταμ Σμιθ, "Το Κεφάλαιο" του Μαρξ, "Η Καταγωγή των Ειδών" του Δαρβίνου και η "Ερμηνεία των Ονείρων" του Φρόυντ.

Μη με ρωτήσετε για ελληνικές μεταφράσεις. Όσα έργα γράφτηκαν Αγγλικά, Γαλλικά ή Γερμανικά, τα έχω διαβάσει στο πρωτότυπο. Για τις γλώσσες που δεν γνώριζα (π.χ. Ρώσικα, Ισπανικά) είχα πάλι ξενόγλωσσες μεταφράσεις. Εκτός από τον Ντοστογέφσκυ όπου διάβασα τις μεταφράσεις του Άρη Αλεξάνδρου. Για την Θεία Κωμωδία καλή ελληνική μετάφραση δεν υπάρχει – βρείτε μία ξένη.

Y.Γ. Η εικόνα είναι ο Δον Κιχώτης με τα μάτια του Νταλί

Αποχαιρετισμός στον Ν. Ν.

Πενθώ την απουσία ενός σημαντικού δημιουργού και ανήσυχου ανθρώπου: του Νίκου Νικολαΐδη.

Οι περισσότεροι τον ξέρουν ως σκηνοθέτη κινηματογράφου ("Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα", "Γλυκειά Συμμορία") αλλά ήταν και καλός συγγραφέας, με πέντε βιβλία από τα οποία το δεύτερο "Ο Οργισμένος Βαλκάνιος" (1976) είναι ένα από τα εμβληματικά μυθιστορήματα της εποχής μας.

Αν ζούσε σε άλλη χώρα θα είχε εκτιμηθεί πολύ περισσότερο - ήταν ίσως ο καλύτερος auteur σκηνοθέτης μας, αλλά τόσο αντισυμβατικός και κόντρα στο ρεύμα, που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε δίκαια. Ο Νταίηβιντ Λυντς της Ελλάδος δεν έκανε πολιτική, ήταν απαισιόξος εστέτ και λάτρευε τον Αμερικανικό κινηματογράφο. Πως θα μπορούσε να επιβιώσει...

Θέλω να τον αποχαιρετίσω με δύο κείμενα: ένα δικό μου του 1983 που τον αναφέρει και την τελευταία παράγραφο από τον "Οργισμένο Βαλκάνιο".

Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΦΛΙΠΕΡ

Υπήρχαν αυτοί, που ήταν μάστορες στο να κουνάνε όλο το μηχάνημα, ίσα-ίσα στο όριο - πριν εμφανιστεί με κόκκινα γράμματα η λέξη TΙLT και χάσεις το χρήμα.

Υπήρχαν άλλοι, που ούτε κουνιόντουσαν, ούτε κουνούσαν - έπαιζαν συγκεντρωμένοι σαν βουδιστές μοναχοί, με όλη τη δύναμη συμπυκνωμένη στα δάχτυλα που διάταζαν τα φλίπερ.

Οι πρώτοι ήταν σίγουρα πιο θεαματικοί καθώς κυριολεκτικά χόρευαν πάνω στο ταμπλό. Αλλά εμένα μ' άρεσαν οι δεύτεροι, με το ακίνητο πρόσωπο του ποκερίστα, που ισορροπούσαν την μπάλα στην κορυφή του φλίπερ και τη χάιδευαν πριν την εκτοξεύσουν.

Έναν καιρό μ' είχε πιάσει μανία και με την "αρκούδα". Ήταν η πρώτη ηλεκτρονική σκοποβολή. Έβγαινε η αρκούδα διασχίζοντας αργά τη γυάλινη σκηνή - κι όταν την πετύχαινες σηκωνόταν στα πισινά πόδια και μούγκριζε. Εκεί μπορούσες να ξανασημαδέψεις το ηλεκτρονικό μάτι στην κοιλιά της κι αν ήσουν γρήγορος να μην την αφήσεις να ξανακαθίσει για πολλή ώρα.

Τέλη της δεκαετίας του πενήντα. Φωκίωνος Νέγρη. Αμέσως μετά τη γενιά του ροκ -λίγα χρόνια διαφορά - η γενιά των φλίπερ. Χόρεψε κι αυτή τον Μπίλ Χάλεϋ και τον "Ελβις (εμείς είχαμε αρχίσει τα πάρτι μας με τον Γκλεν Μίλλερ). Εμείς είχαμε γίνει "υπαρξιστές", αυτοί έγιναν "μπήτ". Αλλά τα βράδια όλοι παίζαμε φλιπεράκια.

Μια ζωή με κυνηγάει η αίσθηση της χαμένης τρίτης μπάλας. Κάνεις μια τρομερή πρώτη μπάλα (τι στόχους, τι φώτα, τι μουσικές, τι καμπάνες) βγάζεις την "γκόμενα", ανάβεις τον ιπτάμενο δίσκο, ρίχνεις τα πάνω, μπαίνεις στον κύκλο - τα πάντα! Κάνεις μια προσεχτική δεύτερη μπάλα και πας για ρεκόρ. Και η τρίτη με παγερή απάθεια φεύγει ακριβώς ανάμεσα στα δύο φλίπερ στο μαθηματικό σημείο που δεν την αγγίζει τίποτα.

Ευτυχία ήταν μια καλοζυγισμένη μπαλιά στο BONUS η δύο απανωτές ριξιές που κατεβάζουν πέντε πάνω (χάος οι καμπάνες και τα φώτα). Κι έβγαζες (ήταν γενναιόδωρα τότε τα μηχανήματα) και τρία και πέντε παιχνίδια δωρεάν.

Είχε κάτι ωραίο αυτή η ανταμοιβή της επιτυχίας - με φώτα και μουσικές. Παραξενευόσουνα που στη ζωή κανείς δεν σε χειροκροτούσε τόσο- όσο ένα μηχάνημα. Εκεί χτυπούσες το στόχο και τότε ήταν που όλα σώπαιναν εχθρικά. Α!, η γενιά των φλίπερ! Τελετουργική ατμόσφαιρα, ελάχιστα κορίτσια, αυστηρή Ιεραρχία. Κλειστό στέκι ανάλογο αλλά εντελώς διαφορετικό από τα μπιλιαρδάκια των γυμνασιακών μου χρόνων όμως εξίσου "κακόφημα" για τους καλούς αστούς. Άλλωστε, σε λίγο, η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση της χώρας απαγόρεψε τα φλιπεράκια. Τότε περάσαμε στην παρανομία.

Χρόνια μετά, όταν πήγαινα για δουλειές στη Γερμανία, έμενα πάντα σε ένα όχι σπουδαίο ξενοδοχείο, μόνο και μόνο γιατί στο υπόγειο του είχε αίθουσα παιχνιδιών με αυθεντικά (μηχανικά-ηλεκτρικά και όχι ηλεκτρονικά) φλίπερ.

Εκκεντρικότητες, έλεγαν οι γνωστοί μου. Αλλά ποιος -έξω από τον Νίκο Νικολαΐδη- ξέρει να πει πόσο η ψυχή μας έχει μείνει δεμένη στα πολύχρωμα φωτάκια, τις καμπάνες και τις σειρήνες των φλίπερ; Σίγουρα, αν έρθει ποτέ για μας η Αποκάλυψη, η Δευτέρα Παρουσία, θα 'ρθει με ένα χτύπημα στα εκατό χιλιάδες - κι όλα τα φώτα τρελά.

________________________________________

Οργισμένος Βαλκάνιος:

"Δρόμο, ξαναφώναξε και μαρσάρισε σκληρά ώσπου ένα σύννεφο σκόνης ξεσηκώθηκε και τους τύλιξε. Κοίταξε δεξιά, αριστερά κι ύστερα σφίγγοντας την Machules μες τα σκέλη του, έδωσε όλο το γκάζι κι αναδύθηκε μέσα από το γαλανό σύννεφο της εξάτμισης σα μαυρος άγγελος εκδικητής. Ιππεύοντας τα 120 βρυχώμενα μίλια της, χύθηκε στην άσφαλτο χαράζοντας μιαν ασημενια λάμψη μες το απομεσήμερο..."


Αντίο Νίκο!

_________________________________________________


Y. Γ. Νέο post στο dimoutech

Από σήμερα αρχίζω εβδομαδιαία συνεργασία με το LiFO. Προμηθευτείτε το (τζάμπα είναι). Για τους μη Αθηναίους και όσους δεν το βρουν, τα κείμενα θα δημοσιεύονται στο site του περιοδικού ΕΔΩ.

Οι νέοι - σήμερα

Ξεκινάω με ένα σχόλιο – επιστολή (στο «παρά-γκάλοπ»):

Κύριε Δήμου,
πιστεύω ότι η ανεπανάληπτη καταστροφή του περιβάλλοντος, ο προβληματισμός για την επόμενη μέρα αλλά και οι επερχόμενες εκλογές κάνουν ίσως πολύ ενδιαφέρον ένα post για την νέα γενιά (20-35) σχετικά με το ρόλο της, τις προσδοκίες του κόσμου κλπ. Ίσως βέβαια να την έχετε κάνει παλαιότερα τη συζήτηση. Προσωπικά θα ήθελα να ακούσω γνώμες και εκτιμήσεις. Θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα επίκαιρο και ωφέλιμο.
Με εκτίμηση
simpaid1

Απάντησα λέγοντας ότι βρίσκω το θέμα ενδιαφέρον και θα προγραμματίσω ένα τέτοιο ποστ.

Και σήμερα, ανοίγοντας την Καθημερινή, διαβάζω στην πρώτη σελίδα ένα σχόλιο του Νίκου Γ. Ξυδάκη με τίτλο «Οι γνωστοί άγνωστοι» που καταπιάνεται με αυτό ακριβώς το θέμα. Αντιγράφω ένα μεγάλο μέρος του σχολίου:

Και μόνο η διαρκής αναταραχή στο εκπαιδευτικό σύστημα και τη νεολαία, το 2006 - 7, έδωσε αρκετά σημάδια για το πόσο συμπιεσμένοι νιώθουν οι νέοι, χαϊδεμένοι ή μη, στα «χαμηλά» της κοινωνικής και οικονομικής διαστρωμάτωσης. Αυτοί οι νέοι βλαστάνουν από τη βαθιά μεσαία Ελλάδα, δεν είναι λούμπεν· δείχνουν άρα τα αδιέξοδα της κοινωνίας καταγωγής και δείχνουν τις προσδοκίες ή τις χίμαιρες της διευρυμένης και μεταμορφωμένης μεσαίας τάξης. Τολμώ να πω, είναι τα δυνάμει νέα υποκείμενα που θα πιέσουν για την αναδόμηση του πολιτικού σκηνικού – υπό αδρές αναλογίες, ό,τι ήταν οι νεφελώδεις μα δυναμικοί και άκρως αποτελεσματικοί μικρομεσαίοι που ονόμασε ο Α. Παπανδρέου το 1981 καλώντας τους στο προσκήνιο.

Αυτά τα νέα υποκείμενα δεν είναι ασφαλώς ταραξίες που σπάνε βιτρίνες και πυρπολούν σκουπιδοτενεκέδες.

Είναι και οι ωριμότεροι ηλικιακά διαδηλωτές με τα μαύρα Prada, του φετινού καλοκαιριού των πυρκαγιών, είναι το άτυπο, ογκούμενο πολιτικό σώμα των SMS και των μπλογκ, είναι όσοι διεκδικούν την έκφραση και τη συμμετοχή, χωρίς να αρνούνται τον ευδαιμονισμό ή τη βολή, αρνούμενοι ωστόσο την τυφλή συμμόρφωση στο τρέχον σύστημα διαχείρισης, δυσπιστώντας ακόμη και προς τους ποικιλώνυμους μη κυβερνητικούς οργανισμούς που σπεύδουν να καλύψουν το κενό εξουσίας χωρίς ρίζα και νομιμοποίηση.

Μορφωμένοι, επικοινωνούντες, με καλό γούστο και απαιτήσεις, νεόπτωχοι, διαψευσμένοι και ελπίζοντες, αντιφατικοί, χωρίς συνείδηση ίσως, χωρίς πλατφόρμα, αυτοί οι πολίτες - ψηφοφόροι είναι οι γνωστοί - άγνωστοι στη φετινή κάλπη.

Είμαι δύο γενιές μεγαλύτερος από τους νέους που περιγράφει ο Νίκος Ξυδάκης και μου είναι δύσκολο να έχω άποψη. Ποια είναι η νέα γενιά; Αυτή που συμμετέχει στις αξιοπρεπείς σιωπηρές διαδηλώσεις, ή αυτή που χτίζει τους πρυτάνεις στα γραφεία τους και αρνείται κάθε είδους αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα;

Ποιοι δίνουν τον τόνο: Αυτοί που προσφέρουν εθελοντική εργασία, ή εκείνοι που ξημεροβραδιάζονται στις καφετέριες;

Οι επισκέπτες του blog ανήκουν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό στην νεότερη γενιά – ή πάντως βρίσκονται πολύ πιο κοντά της, από ότι εγώ.

Ποιοι είναι οι νέοι σήμερα; Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας.

Φυσικά και πάλι δεν θα αποφύγουμε γενικεύσεις και στερεότυπα. Όμως μπορεί να προκύψει κάποια εικόνα. Το θέμα είναι δύσκολο και κρίσιμο. Ας το συζητήσουμε.

Άλλα λόγια

Όχι δεν αντέχω άλλα εκλογικά!

Δεκαπέντε μέρες θα μας βγουν από την μύτη.

Εγώ θα κάνω αντίσταση.

Θα μιλάω για άλλα πράγματα.

Εχθές έπεσε η πρώτη βροχή. Σήμερα δρόσισε.

Προμήνυμα φθινοπώρου.

Διάλεξα δύο φωτογραφίες από το "Φως των Ελλήνων" για να σας αλλάξω την διάθεση.

Κι ένα ξεχασμένο ποίημα του Τέλλου Άγρα, που αγαπούσε την βροχή και ...τις μαθήτριες:

"Χινοπωρινό Σχεδίασμα"

Mε χωρίς φωτοχυσίες, μ' ολίγους ήχους
βρέχει, «επί δικαίους και αδίκους»...
βρέχει στην πλατεία, στη φυλακή,
– οικουμενική βροχή, ευαγγελική.

Bρέχει στα βαγόνια (ώ ευθυμία)
που γυρνάνε απ' τα Nοσοκομεία
·και στις προφητείες του Kαζαμία
(«τροπή του καιρού προς νότον... τρικυμία...»).

Bρέχει στα νερά, βρέχει στα φύτρα,
βρέχει στις γαζίες σου, μαθήτρα!
Bρέχει– τυπικά, και δίχως σημασία...
Bρέχει στις μαθήτρες σου, γαζία!

Στου κενού τον κύκλο κατεβαίνει
της βροχής σου η συνεφαπτομένη...
Στ' ουρανού τη μάταιην αγκαλιά
τρίγωνα, τα εξόριστα πουλιά.

Xινοπωρινές Iσημερίες
(ώ οι βροχές, ώ οι τριγωνομετρίες!).
Kαι να μη μπορώ (με συγχωρείς)
να σου μάθω εκείνα που απορείς.

Bρέχει, Kυριακή... Kανείς, κανείς,
άλλο από «γνωστούς» και «συγγενείς»...
Kρίμας τη χαρά, κρίμας τη σχόλη!
Δεν έχει σεργιάνι στο περβόλι,

που θα πηγαινόρχεται, σκυφτός,
στο σταχτί το μουσαμά του A υ τ ό ς !

____________________________

Μιλάμε για ότι θέλετε εκτός από εκλογές. Φθινόπωρα, μαθήτριες, βροχερές Κυριακές...

To παρα-γκάλοπ

Στο προηγούμενο ποστ (και αντι-γκάλοπ ονομαζόμενον) επιλέξαμε αρνητικά ανάμεσα στο κόμματα.

Τώρα προτείνω να κάνουμε το ίδιο ανάμεσα στα πρόσωπα.

Κι επειδή δεν θέλω να κατηγορηθώ για αρνητισμό θα βάλω δύο ερωτήσεις – αντίθετες.

- Ποιο πρόσωπο της πολιτικής μας ζωής (ασχέτως κόμματος και παράταξης) εκτιμάτε περισσότερο;

- …και ποιο λιγότερο;

Μην εμπλακείτε με ιδεολογίες και θέσεις – μπορεί να ψηφίζετε ΚΚΕ και να εκτιμάτε τον Σουφλιά (λέμε, τώρα…)

Κυρίως με ενδιαφέρει η θετική βαθμολογία. Θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα dream team της πολιτικής.

Βαθμολογείστε ευφυΐα, ικανότητα, κατάρτιση, ήθος, συνέπεια, σοβαρότητα – αλλά και πρωτοτυπία και χιούμορ (οι άνθρωποι χωρίς χιούμορ είναι πάντα επικίνδυνοι…).

Για τα αρνητικά δεν χρειάζεται να σας πω τι να βαθμολογήσετε – τα βλέπετε κάθε βράδυ στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Εμπρός λοιπόν – καλπάζουμε! Γκάλοπ - γκαλόπ!

______________________________

Σκίτσο του Steinberg.

Το αντί-γκάλοπ

Μια και μεθαύριο λήγει η δυνατότητα δημοσιοποίησης δημοσκοπήσεων – λέω να επωφεληθώ από την ευκαιρία για να κάνω ένα γκάλοπ στους αναγνώστες του blog.

Το ερώτημα είναι ένα και μόνο:

Ποιο από τα υπάρχοντα κόμματα ΔΕΝ θα ψηφίζατε με κανένα τρόπο – και γιατί;

Ρωτώ το αντίθετο από αυτό που ρωτάνε οι δημοσκόποι. Αυτοί θέλουν να μάθουν τι θα ψηφίζατε – εγώ τι ΔΕΝ θα ψηφίζατε. Με τον τρόπο αυτό δεν αποκαλύπτετε τις πολιτικές σας συμπάθειες, αλλά μόνο τις αντιπάθειες (μάλλον ΜΙΑ αντιπάθεια). Η διασφάλιση της μυστικότητας της ψηφοφορίας είναι δεδομένη – μια και έχετε (σχεδόν όλοι) ψευδώνυμα. Επιπλέον λέγοντας τι δεν θα ψηφίσετε, δεν φανερώνετε το που θα πάει τελικά η ψήφος σας… Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις.

Για να ξεκινήσω από μένα. Επαναλαμβάνω κάτι που οι τακτικοί αναγνώστες του blog ήδη γνωρίζουν: αποκλείεται να ψηφίσω Καραμανλή. Ο λόγος: η τραγικά λαϊκίστικη πράξη του να πάει να υπογράψει για τις ταυτότητες. Μια πράξη που υποστήριζε κάτι παράνομο (είχε ήδη αποφανθεί το Συμβούλιο Επικρατείας και μετά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο) και που παραβίαζε την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας.

Σαν κερασάκι στην τούρτα προστέθηκε πρόσφατα και η ιστορία με το φυλακτό. Πρωθυπουργός Ευρωπαϊκού κράτους είναι αυτός, ή φύλαρχος της ενδότερης Αφρικής που κυκλοφορεί με φυλακτό και το δωρίζει στο Μάγο της φυλής;

Επειδή λοιπόν κι εγώ δεν είμαι πρωτόγονος Ούγκα-Ούγκα, ήδη, όταν τον είδα να υπογράφει, είπα: «τέλος αυτός για μένα». Ήρθε και το φυλακτό και έδεσε.

(Που να ήξερα τότε τι θα γινόταν κάποτε με το ολοκαύτωμα της Ελλάδας και τις «δεσμεύσεις» του, στην Ζαχάρω…)

Ποιο είναι το δικό σας ΔΕΝ; Και γιατί;

Γιατί δεν θα πάω στο Σύνταγμα

(την Τετάρτη 29 Αυγούστου, συγκέντρωση των bloggers στην Πλατεία Συντάγματος και σε άλλες πλατείες ελληνικών πόλεων σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις πυρκαγιές).



• Γιατί όσοι σκέφτηκαν την «συγκέντρωση των bloggers» πρέπει να ζουν στις αρχές του περασμένου αιώνα… Τότε που ο Λένιν κατέβαζε τις μάζες στις πλατείες και τις ξεσήκωνε. (Αυτά συνεχίζει σήμερα το ΠΑΜΕ). Δεν υπήρχαν άλλοι τρόποι διαμαρτυρίας και δράσης.

• Γιατί οι bloggers δεν είναι μαζικό κίνημα. Ουσιαστικά δεν υφίστανται σαν ενιαία οντότητα: «οι bloggers». Υπάρχουν ΑΤΟΜΑ. (Κι αυτό είναι το μεγαλείο τους). Άτομα με ισχυρές προσωπικότητες και ξεχωριστά προφίλ. Είναι οι αναρχικοί του Διαδικτύου. Δεν πορεύονται με ντουντούκες, πανό και σύνταξη ανά τριάδες. Ό,τι μαζική εκδήλωση κι αν προγραμματίσουν, θα προσκρούσει σε αυτό το γεγονός και θα αποτύχει.

• Η δράση των bloggers είναι τα blogs τους. Με αυτά μπορούν να επηρεάσουν (και επηρεάζουν) πολύ περισσότερο κόσμο από ότι με μία διαδήλωση. Ήδη blogs σε όλη τη γη ασχολούνται με το θέμα.

• Διάβασα σε ομαδικό email: «αν μαζευτούμε αρκετοί, θα μας γράψουν οι εφημερίδες και θα μας πάρει και η τηλεόραση». Σκεφθείτε: οι άνθρωποι που κυριαρχούν στο Διαδίκτυο, το πιο ουσιαστικό μέσο επικοινωνίας, να ζητιανεύουν δημοσιότητα από τα κανάλια…

• Αν αρχίσουμε τις διαδηλώσεις, τις εκδηλώσεις και τα πάρτι – κινδυνεύουμε να χάσουμε την ελευθερία της ανωνυμίας μας και (πιθανόν) να γίνουμε γραφικοί.

• Έχουμε στα χέρια μας τα ισχυρότερα όπλα – ας μην τα εγκαταλείπουμε για σφεντόνες… Με αυτά τα όπλα ήδη αλλού παραιτήθηκαν υπουργοί, έκλεισαν πολυεθνικές, κερδήθηκαν εκλογές. Χωρίς ούτε μία διαδήλωση.

• Μία «διαδήλωση bloggers» είναι αντίφασις εν εαυτή.

Επανίδρυση ή κατάρρευση;

Οι τελευταίες πέντε μέρες μου θύμισαν έντονα μία άλλη σημαντική στιγμή του Ελληνικού Kράτους: Την Γενική Επιστράτευση του 1974.

Μόνο που εκείνη ήταν τραγέλαφος, ενώ η τωρινή, σκέτη τραγωδία.

Και στις δύο περιπτώσεις το κράτος αντιμετώπισε μία κρίση και μία απειλή (δεν ξέρω αν ήταν «ασύμμετρη»). Και στις δύο περιπτώσεις το κράτος έδειξε πως κάτω από την πρόσοψη, τις επιγραφές, τα αξιώματα, τις ιεραρχίες, κρυβόταν το απόλυτο κενό.

Όπως το 74 οι μισοί επίστρατοι έψαχναν τις μονάδες τους, κι όσοι τις βρήκαν διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχαν όπλα, πολεμοφόδια, επιτελικά σχέδια, αλλά ούτε καν επιμελητεία, ούτε φαγητό – έτσι και φέτος η αντιμετώπιση της τραγωδίας έμοιαζε με φάρσα. Κανένας συντονισμός, κανένα σχέδιο, μεμονωμένες ενέργειες, ηρωικές ή ηλίθιες, αποτελεσματικές ή καταστρεπτικές… Οι εξήντα τόσοι νεκροί κυρίως αυτό αποδεικνύουν – την έλλειψη σχεδιασμού, καθοδήγησης και συνεννόησης. Οι περισσότεροι χάθηκαν τζάμπα.

Και φυσικά το πιο σημαντικό: καμία ενέργεια πρόληψης (ούτε από τις φετινές πυρκαγιές δεν μάθαμε). Να μαζέψουμε έστω και την τελευταία στιγμή τα ξερόχορτα και τα φρύγανα, να επανδρώσουμε τα παρατηρητήρια, να γεμίσουμε τις δεξαμενές, να ξεσκονίσουμε τα σχέδια διαφυγής. Αντιθέτως η κυβέρνηση, ελαφρόμυαλα, προκηρύσσει εκλογές μέσα στο κατακαλόκαιρο - που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη διάλυση.

Για το μέγεθος του αλαλούμ, ένα μόνο παράδειγμα αρκεί: Ο πρωθυπουργός, ενώπιον μαρτύρων, δεσμεύεται ότι θα προστατευθεί ο Καϊάφας. Tην άλλη μέρα ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης διαβεβαιώνει πως ήδη υπάρχουν πυροσβεστικά αεροσκάφη στον Καϊάφα – ενώ η ωραιότερη ακτή της Δυτικής Πελοποννήσου καίγεται ανενόχλητη από ανθρώπινες παρεμβάσεις.

Θα μου πείτε: μα ποτέ δεν βρεθήκαμε μπροστά σε τέτοιες ακραίες συνθήκες! Και θα απαντήσω ότι εκεί φαίνεται αν έχεις κράτος ή όχι. Το να πατάει σφραγίδες και να εκδίδει ταυτότητες (κι εκεί χάλια τα πάει!) είναι εύκολο.

Εμένα δεν με ενδιαφέρει αν υπήρξε καταχθόνιο σχέδιο εναντίον μας (που δεν θα το πιστέψω αν δεν βρεθούν πειστικότερες αποδείξεις από την 77χρονη γιαγιά, που μαγείρευε στο ύπαιθρο). Με ενδιαφέρει πως αντιδράσαμε εμείς!

Η διαδικασία διάλυσης του κράτους (αν ποτέ υπήρξε σωστό κράτος) δεν είναι έργο της Νέας Δημοκρατίας. Εκτείνεται σε βάθος χρόνου. Χρειάστηκε πολλοί να ροκανίσουν τα θεμέλια και να κόψουν τους συνδετικούς ιστούς. Να υπονομεύσουν την αξιοκρατία, να καταλύσουν την παραγωγικότητα, να θεσμοποιήσουν την φαυλότητα. Και φυσικά στην έννοια του κράτους συμπεριλαμβάνω και τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης – το αποκορύφωμα της αναποτελεσματικότητας, της πελατειακής σχέσης και της διαπλοκής.

Δεν φταίει λοιπόν μόνο η Ν.Δ. Αλλά η ειρωνεία είναι πως αυτή η παράταξη επαγγέλθηκε την «επανίδρυση του κράτους». Και το αποτελείωσε.

Καημένη Ελλάδα!

Η πιο ωραία ακτή της Ελλάδας - η υπέροχη Δυτική Πελοπόννησος - έγινε σκηνή καταστροφής και θανάτου. Δύο φωτογραφίες από τον υπέροχο Καϊάφα... μνημόσυνο.

Δεν έχει νόημα η συζήτηση, ως τώρα 19 νεκροί, πολλοί εγκλωβισμένοι, τα μεγάλα πεύκα λαμπαδιάζουν...

Χρόνια τώρα κάναμε κι εμείς ότι μπορούσαμε για να φτάσουμε στο ολοκαύτωμα. Γεμίσαμε την Ελλάδα χωματερές, σκουπίδια, η ΔΕΗ δεν συντηρεί ούτε καθαρίζει τα δίκτυα, άνθρωποι ελαφρόμυαλοι καίγανε ξερά χόρτα, μία γυναίκα μαγείρευε, λένε, στο χωράφι... Πρόληψη καμιά, συντονισμός ανύπαρκτος, χάος παντού... Καημένη Ελλάδα!

Οι σταθεροί

Νέες αφίξεις στα Κιούρκα. Ολόλευκες. (Αυτό που βλέπετε είναι μουτζούρα).

Στην τελευταία σελίδα της σημερινής Καθημερινής, η Μαριλία Παπαθανασίου σχολιάζει την ζωοφιλία των Ιταλών. Αναφέρει ότι στην Ιταλία ζούνε περισσότερα κατοικίδια από μικρά παιδιά και ότι ξοδεύονται γι αυτά δισεκατομμύρια ευρώ. Καταλήγει με μία φράση που μου θύμισε έναν πρόγονο των Ιταλών: "Λατρεία των κατοικιδίων ή απώλεια της αίσθησης του μέτρου; Όπως κι αν είναι, ένα δείγμα δύσκολων καιρών και μιάς κοινωνίας με ελλείψεις".

Γράφει ο Πλούταρχος:

Όταν ο Ιούλιος Καίσαρ είδε κάποτε στη Ρώμη, μερικούς ξένους να κρατάνε αγκαλιά σκυλάκια και μαϊμουδάκια δείχνοντας πως τα αγαπάνε (εν κόλποις περιφέροντας και αγαπώντας) ρώτησε: στη χώρα τους οι γυναίκες δεν κάνουν παιδιά; Κι έτσι (συνεχίζει ο Πλούταρχος) έδωσε ένα καλό μάθημα σαν ηγέτης, σε κείνους οι οποίοι σπαταλούν σε ζώα, την τρυφερότητα και την αγάπη που υπάρχουν μέσα μας από τη φύση προοριζόμενες για τους ανθρώπους.

"Εις θηρία καταναλίσκοντας ανθρώποις οφειλόμενον". Να ήδη, σαφέστατα διατυπωμένη, η κυριότερη αντίρρηση στην ζωοφιλία. Ξοδεύουν στα ζώα, αυτό που χρωστάνε στους ανθρώπους.

Σχολιάζοντας αυτό το θέμα έγραψα κάποτε ένα δοκίμιο Υποκατάστατο ή Αναντικατάστατο;.

Για μένα όσοι γράφουν και λένε τέτοια πράγματα, δεν έχουν καταλάβει τίποτα από την σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και στα ζώα συντροφιάς.

Έγραφα στο δεύτερο μέρος του δοκίμιου:

Το ζώο στη ζωή μας δεν είναι υποκατάστατο. Η σχέση μαζύ του είναι μια πρότυπη, αυθεντική, πρωταρχική σχέση, υπαγορευμένη από την ίδια την φύση.

Θα προχωρήσω όμως πάρα πέρα. Όχι μόνο το ζώο δεν είναι υποκατάστατο - αλλά για τον άνθρωπο είναι αναντικατάστατο. Η σύνδεση με αυτό προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να το αντλήσουμε από αλλού. Ούτε από την σχέση με άλλον άνθρωπο.

Για τον Μίλαν Κούντερα, στον οποίο χρωστάμε μια από τις βαθύτερες αναλύσεις της ζωοφιλίας (στο μυθιστόρημά του "Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι") η αγάπη ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο είναι ανώτερη από την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων.

"... η αγάπη του άντρα και της γυναίκας", γράφει "είναι εξαρχής ενός είδους κατώτερου απ' αυτό που μπορεί να είναι () η αγάπη ανάμεσα στον άνθρωπο και στον σκύλο, αυτή η παραδοξότητα της ιστορίας που ίσως ο Πλάστης να μην την είχε προβλέψει."

Και ο Κούντερα αναλύει τα χαρακτηριστικά αυτής της αγάπης. Άδολη, εκούσια, καθαρή, ελεύθερη. Ειδυλλιακή. Η λέξη ειδύλλιο αναφέρεται στον Παράδεισο.

Γιατί το ζώο είναι αναντικατάστατο;

Αρκετά χρόνια πριν από τον Κούντερα είχα γράψει στο "Βιβλίο των Γάτων":

Τα ζώα είναι αυτά που είναι:
Καθαρή φύση. Τίμια κοιτάνε,
κατάματα. Ο άνθρωπος, έξω από την φύση αναζητά.
Το ζώο είναι. Ο άνθρωπος γίνεται. Αν μπορεί.

Το ζώο είναι αναντικατάστατο διότι παρέχει στον άνθρωπο την επαφή με το καθαρό 'Ον. Μπορείτε να το ονομάσετε φύση ή παράδεισο.

Το ζώο ΕΙΝΑΙ. Απόλυτα, αυθόρμητα, τέλεια. Μια ύπαρξη πλήρης. Ο άνθρωπος, από τότε που γεύτηκε το δέντρο της Γνώσης, δεν είναι πλήρης. Διότι ξέρει πως θα πεθάνει.

Η γνώση του θανάτου και της φθοράς, υπονομεύει το ανθρώπινο ον. Το κάνει αβέβαιο, παροδικό, αμφίβολο.

Δίπλα στον άνθρωπο, το κάθε ζώο είναι ένας βράχος σιγουριάς και τελειότητας.

Ο άνθρωπος, με τη γνώση, αλλοτριώθηκε. Αποξενώθηκε. Δεν βρίσκεται μέσα στη φύση - είναι απέναντι. Δεν κάνει ένα με το παν - είναι άλλος, ξένος.

Το ζώο ανήκει στο παν. Είναι η γέφυρα που μας συνδέει με την ζωή πριν απο τη γνώση. Ίσως και με τη ζωή μετά τη γνώση...

Οι ταπεινοί σκύλοι, οι αθόρυβες γάτες, είναι πρεσβευτές του όντος κοντά μας. Είναι αγγελιαφόροι της άλλης όχθης.

Αν ρωτήσετε τους περισσότερους ζωόφιλους, τι τους ελκύει στα ζώα, θα σας μιλήσουν για την σταθερότητα, την εμπιστοσύνη. Το ζώο, θα σας πουν, δεν σε προδίδει ποτέ.

Γιατί δεν προδίδει ούτε τον εαυτό του. Είναι αυτό που είναι. Ξέρει αυτά που ξέρει, απόλυτα. Δεν ταλαντεύεται. Δεν παλινδρομεί. Δεν αμφιβάλλει ούτε αμφισβητεί. Δεν έχει άγχος θανάτου ούτε ζωής.

Και η αγάπη του είναι σταθερή και διαυγής. Δεν έχει προϋποθέσεις, ούτε διαθέσεις, ούτε διακυμάνσεις.

Το ζώο είναι και η σταθερότητα μέσα στο χρόνο - η υπέρβαση της ιστορίας. Πορεύεται δίπλα μας μέσα στην ιστορία αλλά δεν της ανήκει. Ανήκει στη φύση. Η φύση είναι ανιστορική. Εμείς αλλάζουμε συνέχεια - όμως ένας σκύλος από την Ασσυρία και μια γάτα από την αρχαία Αίγυπτο, είναι ίδιοι με τους σημερινούς.

Το πιο συγκινητικό περιστατικό που έχει ποτέ γραφτεί για συμπεριφορά ζώου, αριθμεί ηλικία τριών χιλιάδων ετών: Ο 'Αργος ο σκύλος του Οδυσσέα περίμενε είκοσι χρόνια να δει τον άνθρωπό του, για να ξεψυχήσει.

Εκεί και ο 'Αργος κείτουνταν τσιμπούρια φορτωμένος
Και τότε, όπως μυρίστηκε κοντά του τον Οδυσσέα
κούνησε λίγο την ουρά, κατέβασε τ' αυτιά του,
όμως δεν είχε δύναμη να τρέξει πια κοντά του

Και ο σκληρός Οδυσσέας, έτοιμος για εκδίκηση, παραλίγο να προδοθεί. Κλαίει για πρώτη φορά (απομόρξατο δάκρυ). Κι ευθύς ως φεύγει, ο 'Αργος πεθαίνει.

'Αργον δ'αυ κατά μοίρα λάβεν μέλανος θανάτοιο
αυτίκ'ιδόντα Οδυσύα εεικοστώ ενιαυτώ.

Μοίρα έχει και ο 'Αργος. Σαν τους ανθρώπους. Τον μαύρο θάνατο. Περίμενε είκοσι χρόνια. Πέστε μου μετά πως ο σκύλος έρχεται μόνο για το κόκαλο, κι η γάτα για το ψάρι.

Αυτή την σταθερότητα, αυτή την πίστη, σπάνια - η ποτέ - δεν την βρίσκεις σε άνθρωπο. Στο ζώο πάντα. Εκεί ισχύουν νόμοι ενός άλλου κόσμου.

Το κοντινό μας ζώο είναι ό,τι μας απόμεινε από τον παράδεισο. Από την κατάσταση της σιγουριάς, της αθωότητας και της απλότητας που κάποτε εγκαταλείψαμε.

Ήδη οι ψυχίατροι έχουν αποδείξει πως ένας τετράποδος σύντροφος είναι το καλύτερο αντίδοτο στο άγχος της ύπαρξης. Ο άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να σας δώσει αυτό το αίσθημα του απόλυτα απλού. Ίσως μόνο ένα βρέφος, που κι αυτό στην αρχή, είναι καθαρή φύση.

Ο Κούντερα έγραψε: "κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί να κάνει σε ένα άλλο την δωρεά του ειδυλλίου. Μόνο το ζώο μπορεί, επειδή δεν το έδιωξαν από τον Παράδεισο."

Να γιατί το ζώο είναι αναντικατάστατο.

Αποτελεί τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με την αθώα και άδολη ύπαρξη, με τον αρχέγονο εαυτό μας, τις ρίζες μας.

Κι όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο πιο πολύ θα μας χρειάζονται τα ζώα. Για να εξισορροπούν την αμφιβολία. Να μας βοηθάνε να ξεχνούμε την αλλοτρίωση. Να αποκαθιστούν μέσα μας την αρμονία και την ενότητα.

Νεκρώσιμες Υποκρισίες

Πήγα στην κηδεία του Γιώργου Κουμάντου.

Συνήθως δεν πηγαίνω σε κηδείες – όλη η διαδικασία με εκνευρίζει. Αλλά εδώ δεν μπορούσα να μην πάω.

Έφυγα λέγοντας ότι δεν θα ξαναπατήσω – παρά μόνο στην δική μου.

Ήταν μία συσσώρευση υποκρισίας. Γύρω από την αξιοπρεπή και ευγενέστατη χήρα του, είχαν μαζευτεί οι φίλοι αλλά και δεκάδες «επώνυμοι» - πολιτικοί, καθηγητές, δημοσιογράφοι, μαϊντανοί – που ήταν σαφές ότι ήρθαν για να λάμψουν δια της παρουσίας τους. (Είναι και προεκλογική περίοδος). Μερικούς από αυτούς ο αποθανών τους απεχθανόταν τόσο πολύ, που δεν τους έλεγε καλημέρα. Θυμάμαι όταν κάποτε συναντήσαμε έναν σημερινό μεγαλοϋπουργό, απέστρεψε το κεφάλι και μουρμούρισε μέσα στα δόντια του: «Μεγάλη λέρα».

Η «μεγάλη λέρα» στεκόταν στην πρώτη σειρά.

Ήταν η πρώτη φορά που ο Γιώργος, ο καταναγκαστικά ακριβής στην ώρα του (πήγαινε πάντα δέκα λεπτά πριν), άργησε σε ραντεβού του. Η κηδεία ήταν ορισμένη για τις 11 αλλά άρχισε στις 11:15. Υποπτεύομαι ότι περίμεναν να έρθει ο Σημίτης. (Ναι, ήταν και αυτός εκεί, με την πρόεδρο της Βουλής και τον τέως πρόεδρο, καμιά δεκαπενταριά νυν και πρώην υπουργούς, κλπ).

Τραγικοί ήταν οι επικήδειοι. Στον τρίτο αγανάκτησα και έφυγα. Μία κυρία που δεν ήξερε ούτε να διαβάσει τα χαρτιά της, μιλούσε ήδη επί ένα τέταρτο λέγοντας κοινοτοπίες. Για τον Κουμάντο! Που ακόμα και στο τηλέφωνο διατύπωνε την άποψή του σε πέντε μεστές λέξεις και το έκλεινε σε δευτερόλεπτα. Ανυπεράσπιστος κείτονταν εκεί και (ευτυχώς) δεν άκουγε.

Αλλά η μεγαλύτερη υποκρισία ήταν η ίδια η νεκρώσιμη ακολουθία. Ο Γιώργος Κουμάντος ήταν διακηρυγμένος (και δημόσια) άθεος. Το ότι μπροστά στο σκήνωμά του έπρεπε να ακούγεται όλη η εκκλησιαστική προπαγάνδα περί μελλούσης ζωής, τόπων χλοερών και κόλπων Αβραάμ, όλη η επαναλαμβανόμενη ενοχοποίηση «ότι ου ζήσεται άνθρωπος και ουχ αμαρτήσει», ήταν αδιανόητο!

Όμως, αφού δεν υπάρχει η δυνατότητα μίας θεσπισμένης πολιτικής κηδείας, οι δικοί του δεν είχαν επιλογή. (Ακόμα και την καύση νεκρών, για την οποία είχε αγωνιστεί, ένα αόρατο χέρι δεν την αφήνει να εφαρμοστεί. Ενώ ψηφίστηκε και δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ, πριν ένα χρόνο!)

Την εκκλησία βέβαια δεν την πονάει να κηδεύει άπιστους. Αν ήταν συνεπής, θα έπρεπε να το αρνείται. Αλλά απολαμβάνει έτσι ένα τελευταίο θρίαμβο μπροστά στο άψυχο σώμα.

Τι θα γίνει τελικά με όσους δεν πιστεύουν το μύθο της μέλλουσας ζωής, ούτε νιώθουν ρυπαροί και στιγματισμένοι από το προπατορικό και άλλα αμαρτήματα; Δεν θα υπάρξει γι αυτούς ένας αξιοπρεπής τρόπος αποχαιρετισμού;

Εκλογές. Και λοιπόν;

Αφιερωμένο στην μνήμη του Γιώργου Κουμάντου


Θα ξεκινήσω με μία σοφή φράση του Γ. Κ.:

«Χωρίς τυπική δημοκρατία, ούτε ουσιαστική δημοκρατία υπάρχει».

Αυτό για όσους απαξιώνουν τις εκλογές σαν μία τυπική και κενή διαδικασία, που δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων. Ο Sartre έγραψε: “élections piège a cons” (εκλογές, παγίδα για βλάκες). Αλλά ο σοφός Popper έλεγε πως η δημοκρατία ορίζεται από το γεγονός ότι ο λαός μπορεί να διώξει μία κυβέρνηση και να ορίσει μίαν άλλη.

Έχουν λοιπόν σημασία οι εκλογές – όσο κι αν δεν είναι «το μεγάλο πανηγύρι της δημοκρατίας» (κλασικό κλισέ). Αλλά αυτές εδώ οι εκλογές, τι σημασία έχουν; Τι μπορούν να αλλάξουν;

Κατ’ αρχήν μπορούν να αλλάξουν κυβερνητική παράταξη. Χλωμό το βλέπω, οι πιθανότητες (και τα στοιχήματα) είναι, προς το παρόν, συντριπτικά υπέρ της ΝΔ.

Δεύτερον μπορούν να αλλάξουν την σύνθεση της Βουλής που, πιθανότατα, θα γίνει πεντακομματική.

Τρίτον θα μπορούσαν να αλλάξουν την συμπεριφορά της ίδιας της κυβέρνησης που, απαλλαγμένη από το φάσμα της επανεκλογής της, μπορεί να αψηφήσει λίγο το πολιτικό κόστος και να προχωρήσει σε μερικές πραγματικές μεταρρυθμίσεις.

Κι αυτό το βλέπω χλωμό. Ο άνθρωπος που υπέγραψε για τις ταυτότητες (είναι και ο λόγος που δεν θα τον ψηφίσω ποτέ) δεν φαίνεται να αντέχει στην σύγκρουση με ισχυρές αντιδραστικές δυνάμεις. Απολαμβάνει την εξουσία του σαν καλό γεύμα και προφυλάσσει την βολή του. Ούτε με τις συντεχνίες θα τα βάλει, ούτε με κατεστημένα συμφέροντα. Είπε την μεγάλη κουβέντα για τους «νταβατζήδες» και μετά βρέθηκε η παράταξή του μπλεγμένη σε δεκάδες σκάνδαλα.

Και ο αντίπαλος; Έχω γράψει συχνά για την απογοήτευσή μου. Μετά τα ανοίγματα του Γ. Π. προς ικανούς και φιλελεύθερους, είχα βγει και τον είχα υποστηρίξει δημόσια. Αλλά τελικά τον κατάπιε ο βάλτος του παλαιοκομματισμού. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο οπισθοδρομικός φαίνεται ο λόγος του και τόσο πιο ανύπαρκτος ο ίδιος. Κι εκεί καμία συγκρουσιακή διάθεση – να τα έχουμε καλά με όλους, και το βαθύ κόμμα και τα συνδικάτα – ακόμα και την εκκλησία… Η επιστροφή του Λαλιώτη ήταν η οριστική επιβεβαίωση της άτακτη υποχώρησης.

Από την Αριστερά δεν περιμένω απολύτως τίποτα – ο ΣΥΝ βουλιάζει στο χάος του και το ΚΚΕ παραμένει εντοιχισμένο στο μπετόν του.

Αλήθεια, εκείνη η φιλόδοξη «Φιλελεύθερη Συμμαχία», τι απόγινε;

ΓΑΤΟΣ αραχτός και φευΓΑΤΟΣ

__________________________________________


____________________________________________

ΚΑΛΟ υπόλοιπο ΚΑΛΟκαίρι!
_____________________________________

Για επείγοντα περιστατικά μπλογκο-στέρησης εφημερεύει το
dontech

Το καθαρό βλέμμα

Χθες συνάντησα μία κυρία, Γερμανικής καταγωγής, που ζει από χρόνια στην Ελλάδα.

Στο πρόσωπό της αντίκρυσα κάτι που είχα ξεχάσει. Μία καθαρότητα, εντιμότητα, διαφάνεια, που είχα καιρό να δω. Δεν μιλάμε για ομορφιά – δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη, ούτε όμως άσκημη. Μιλάμε για κάτι άλλο, κάτι που σε έκανε να την εμπιστεύεσαι απόλυτα, δύο λεπτά μετά την γνωριμία της.

Η αίσθηση που έδινε η φυσιογνωμία της θα μπορούσε να εκφραστεί με την φράση: «Δεν μπορώ να πω ψέματα». Καστανόξανθη, με γαλανά διάφανα μάτια, που ενώ ήταν «ψυχρά» για τα δικά μας κριτήρια, έκρυβαν ένα μικρό γέλιο.

Είχα χρόνια να δω τέτοιο πρόσωπο. Μού θύμισε τα πρώτα μου χρόνια στην Γερμανία. Τότε μου είχε κάνει εντύπωση το γενικότερο επίπεδο ειλικρίνειας των ανθρώπων που συναντούσα. Οι Έλληνες συμφοιτητές μου θεωρούσαν τους Γερμανούς χαζούς, ακριβώς λόγω της ευθύτητας και της ευπιστίας τους. «Ό,τι και να τους πεις, το χάβουν!». (Απορούσα: αποκαλείς κάποιον χαζό επειδή σε θεωρεί αξιόπιστο; ).

Η διαφορά έμοιαζε ακόμα πιο εμφανής στις γυναίκες. Στην χώρα μας ήταν τότε μαθημένες να ζουν με το βλέμμα κατεβασμένο (χαμηλοβλεπούσες) να μη σε κοιτάνε κατάματα και να κρύβουν την σκέψη και τα συναισθήματά τους. Εκεί ήταν σχεδόν ωμές. Τους άρεσες; Σου το έλεγαν αμέσως. Ούτε κόνξες ούτε τσαλίμια. Αν δεν τους άρεσες μπετόν αρμέ. Ξεκάθαρα, από την αρχή.

Από τότε άλλαξαν πολλά – και οι γυναίκες στον τόπο μας. (Ευτυχώς). Ωστόσο όμως αυτή την αθωότητα (ή και αφέλεια) την συναντάς ακόμα και τώρα λιγότερο σε μας και περισσότερο στα Βόρεια κλίματα.

Λόγω της ιστορίας και της ψυχοσύνθεσής μας, εμείς οι νότιοι και Μεσογειακοί έχουμε ανάγκη το παραμύθι. Έχουμε επιβιώσει χάρη σε αυτό. Πλάθουμε τους μύθους που μας βολεύουν, κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, πλέκουμε πλεκτάνες, υπερβάλλουμε ή πλειοδοτούμε, υποψιαζόμαστε παντού συνωμοσίες ή «δούλεμα». Και δεν εκθέτουμε ποτέ στον αντίπαλο τα αδύνατά μας σημεία – σίγουροι πως θα τα εκμεταλλευθεί. Όσοι έχουν ζήσει στο Βορρά, γνωρίζουν αυτή τη διαφορά.

Αυτό δεν φαίνεται μόνο στις καθημερινές σχέσεις – αλλά και στις τέχνες: την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο. Την ωμή, σπαρακτική ειλικρίνεια ενός Μπέργκμαν, ενός Ίψεν ή Στρίντμπεργκ, δεν την συναντάς στους Νότιους.

Φυσικά δεν είναι όλοι οι Βόρειοι ειλικρινείς – ούτε όλοι οι Νότιοι ψεύτες. (Όχι γενικεύσεις!). Αλλά νομίζω πως υπάρχουν σαφείς διαφορές στα ποσοστά. Και βέβαια εμείς είμαστε, μέσα στο παραμύθι μας, πολύ πιο ενδιαφέροντες!

Μία γυναίκα, σαν αυτή που γνώρισα σήμερα, οι δικές μας ίσως την αποκαλούσαν «ξενέρωτη». Ακόμα και χαζή. Αλλά εμένα μου έκαναν καλό αυτά τα δέκα λεπτά εμπιστοσύνης που πέρασα κοντά της.

Το καθαρό βλέμμα.


Το σκίτσο είναι του Lucas van Leyden (1494-1533). Δεν μοιάζει καθόλου στην κυρία που γνώρισα - εκτός από το βλέμμα.

Ενός Λεπτού Μαζί

ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Την Πέμπτη 12 Ιουλίου, υπό την αιγίδα του Ιδρύματος "Παύλος Μπακογιάννης" με πρωτοβουλία της Ντόρας Μπακογιάννη, διοργανώθηκε συμπόσιο με τίτλο: "Ενός λεπτού μαζί" στην διαρκεια του οποίου 36 κορυφαίες προσωπικότητες από τον χώρο των τεχνών και των γραμμάτων αντάλλαξαν απόψεις, εμπειρίες και σκέψεις για την Ελλάδα του σήμερα και του αύριο, για την κοινωνία και τον πολιτισμό.

Κάθε καλεσμένος είχε στη διάθεσή του ένα λεπτό για να καταθέσει την απάντησή του στο ερώτημα: "Ελλάδα 2007 και μετά... Τι θα κρατούσα , τι θα άλλαζα".

_____________________________________

Ήμουν ένας από τους 36. Η δική μου απάντηση:


Η Ελλάδα είναι οι άνθρωποί της.

Ποιους θα ήθελα να κρατήσω και ποιους να αφήσω;

Θέλω μία Ελλάδα χωρίς:

• Ελληνάρες – γιατί μας βλάπτουν ανεπανόρθωτα.

• Αντι-δυτικούς, αντί-αμερικάνους αντι-οτιδήποτε, γιατί είναι μόνον αντί-

• Λαϊκιστές πολιτικούς και δημοσιογράφους,

• Μπάτσους βασανιστές – και κουκουλοφόρους χούλιγκαν

• Παπάδες που παρωδούν τον Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία

• Πολιτικούς που φοβούνται το πολιτικό κόστος

• Γραφειοκράτες που βασανίζουν τον κόσμο

• Αεριτζήδες, λαμόγια, μιζαδόρους, καταπατητές, και αυθαιρετούχους

• Συντεχνιακούς συνδικαλιστές.


Θέλω μία Ελλάδα με:

Μεγάλους ποιητές, επιστήμονες ερευνητές, παθιασμένους αρχαιολόγους, τρυφερούς ζωόφιλους, τολμηρούς ναυτικούς, εργατικούς μετανάστες, δημιουργούς επιχειρηματίες, και απελευθερωμένους μειονοτικούς. Μια Ελλάδα με αυτοπεποίθηση, που γενναιόδωρα θα άφηνε το όνομα Μακεδονία στους γείτονες, χωρίς να παθαίνει υστερία.

__________________________________________




Το συμπόσιο έγινε στο αίθριο ΠΟΛΙΣ πάνω από την Στοά του Βιβλίου. Οι φωτό από κινητό. Όλες οι απαντήσεις θα ανέβουν σε ειδικό blog με τίτλο "Ενός Λεπτού Μαζί" (τίτλος συλλογής της Κικής Δημουλά). Το Δελτίο Τύπου δεν αναφέρει τη διεύθυνση.

Y. Γ. 16.7. Ξαναφέρνω το θέμα μπροστά γιατί δεν εξαντλήθηκε ακόμα... Eντωμεταξύ ανέβηκε όλη η εκδήλωση - θα την βρείτε εδώ: http://www.enosleptoumazi.gr

Κυκλοφόρησε!

Η νέα σατιρική εφημερίδα "Γελλάς".


48 σελίδες - 1,5 ευρώ γραμμένη απο bloggers.


Σε όλα τα περίπτερα!

Κάθε Κυριακή.

Η πρώτη χυλόπιτα

Χωρίς να επαίρομαι για τις επιδόσεις μου, πρέπει να πω ότι στη ζωή μου είχα συντελεστή επιτυχίας σχεδόν 100% στις ερωτικές μου προσεγγίσεις.

Ένα τέτοιο υψηλό ποσοστό μοιάζει με οίηση – αλλά θα καταλάβετε ότι δεν καυχώμαι αν σας εξηγήσω πως το πέτυχα.

Ήμουν πάντα σιγουρατζής.

Δηλαδή δεν αποτολμούσα καμία προσέγγιση, αν δεν ένιωθα από πριν ότι είναι ευπρόσδεκτη. Η διαίσθηση μου (καλής ποιότητος) με βοηθούσε να εξακριβώσω τις διαθέσεις της υποψήφιας και να προχωρήσω σε σίγουρο έδαφος.

Άρα, ούτε Δον Ζουάν, ούτε κατακτητής, ούτε Καζανόβα. Απλώς σωστή «αναγνώριση εδάφους» που λένε και στον στρατό.

Το ταλέντο μου ήταν να διακρίνω τις ανοιχτές πόρτες και ...να τις ανοίγω.

Μέχρι που...

Μέχρι που, πριν μερικά χρόνια, χάλασε το ραντάρ της διαίσθησης και έδωσε 100% λάθος μετρήσεις.

Με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην ανοίξει εύκολα η πόρτα, αλλά όταν την χτύπησα (από κεκτημένη σιγουριά και ταχύτητα) να μου την κλείσουν στα μούτρα.

Για όλα υπάρχει βέβαια μία πρώτη φορά.

Αλλά θα πρέπει η έκφραση της έκπληξης που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου να ήταν πολύ γελοία.

Ευτυχώς την είδε μόνο η κλειστή πόρτα.

(Δυστυχώς, θα πρέπει να την ένιωσε και η, όπισθεν αυτής, δεσποσύνη).

Η πρώτη (και μάλλον πλέον τελευταία) χυλόπιτα.

Ποιος κυβερνάει τον κόσμο;

Ένας blogger μου έστειλε πρόσφατα το εικονιζόμενο βιβλίο: "Οι κυρίαρχοι του κόσμου". Όπως φαινεται και από το εξώφυλλο είναι μία επιτομή όλων των "θεωριών συνωμοσίας" που υποστηρίζουν ότι ο κόσμος δεν κυβερνάται από τους εμφανείς ηγέτες του, αλλά από μυστικές και σκοτεινές οργανώσεις οι οποίες, αόρατες, κινούν όλα τα νήματα.

Έτυχε τον ίδιο καιρό να διαβάζω το βιβλίο του επιφανούς Γάλλου
φιλοσόφου, ιστορικού των ιδών και πολιτειολόγου Πιέρ Αντρέ Ταγκιέφ για τον μύθο που περιβάλλει μία από αυτές τις μυστικές οργανώσεις, τους περίφημους "Σοφούς της Σιών". Ο Ταγκιέφ εξετάζει την επιμονή αυτού του μύθου - ο οποίος καίτοι έχει αποδειχθεί από χρόνια ότι είναι μία πλαστογραφία, συνεχίζει να κυκλοφορεί, να διαβάζεται και να πιστεύεται.

Στα Γαλλικά κυκλοφορεί ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Ταγκιέφ με τίτλο: Imaginaire du Complot Mondial. Aspects d'un mythe moderne". (Φαντασιακό της παγκόσμιας συνωμοσίας. Πλευρές ενός σύγχρονου μύθου). Εκεί ο συγγραφέας προσπαθεί να αναλύσει τον μηχανισμό που κρύβεται πίσω από αυτές τις θεωρίες - οι οποίες για να επιμένουν και να επανέρχονται συνεχώς, σημαίνει πως υπηρετούν μία ανάγκη.

Γράφει ο καθηγητής Ανδρέας Πανταζόπουλος στην "Βιβλιοθήκη" της "Ελευθεροτυπίας" (22-6-07): "Από αυτή τη σημαντική μελέτη αξίζει, εκτός των άλλων, να συγκρατήσει κανείς τις βασικές αρχές δόμησης όλων των συνωμοσιολογικών πεποιθήσεων. Πρώτον, την πίστη ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η θέση αυτή αρνείται την ύπαρξη του τυχαίου και του ενδεχομένου. Δεύτερον, την πίστη πως ό,τι συμβαίνει είναι προϊόν συγκεκριμένων προθέσεων ή κρυμμένων θελήσεων. Τρίτον, η πίστη πως τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι. Οι ομοιότητες είναι πάντα απατηλές. Συνεπώς, αν τα πάντα είναι μεταμφιεσμένα, όλα πρέπει να αποκαλυφθούν. Τέταρτον, όλα συνδέονται μεταξύ τους με τρόπο απόκρυφο, σκοτεινό".

Αυτό που για μένα βρίσκεται στην καρδιά όλων αυτών των μύθων είναι η τρίτη διαπίστωση: "Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται". Την έχω συναντήσει σε συζητήσεις καφενείου και σε σεμινάρια πανεπιστημίων.

Ο επαΐων, ο μυημένος σου κλείνει το μάτι: "Εσύ νομίζεις πως κυβερνάει ο Μπους και ο Πούτιν; Τι ξέρεις για την Λέσχη Μπιλντερμπέργκ;"

Περιέργως ξέρω αρκετά για την Λέσχη αυτή και έχω γνωρίσει ανθρώπους που έλαβαν μέρος στις συνεδρίες της. Η γνώμη μου είναι ότι είναι ένα υψηλού επιπέδου καφενείο με συζητήσεις επί παντός του επιστητού - αλλά χωρίς καμία αποφασιστική εξουσία.

Όπως ξέρω αρκετά και για τους Τέκτονες (είναι πρώτοι στον κατάλογο του βιβλίου ως Ιλλουμινάτοι). Ο πατέρας μου ήταν επιφανής Τέκτων (33ος βαθμός) και χρημάτισε Σεβάσμιος της Στοάς "Πλειάς". Με έπαιρνε μαζί του σε συνεδρίες και "λευκές" γιορτές όπου επιτρεπόταν η είσοδος ξένων. Με πονούσε να βλέπω ότι οι κάποτε σημαντικοί και προοδευτικοί Τέκτονες (τον 17ο, 18ο και μισό 19ο αιώνα έπαιξαν ρόλο σε απελευθερωτικά κινήματα - όπως η Ελληνική Επανάσταση) είχαν καταντήσει ένα είδος Ρόταρυ με ποδίτσες και σπαθάκια.

Τι να σας πω: έχω διαβάσει και ακούσει πολλά για τους "πραγματικούς κυρίαρχους". Δεν έχω πεισθεί. Όλες αυτές οι θεωρίες σκοντάφτουν κατά την γνώμη μου σε ένα πολύ σοβαρό γεγονός: ο κόσμος είναι τόσο πολύπλοκος και πολυσήμαντος, που καμία οργάνωση, κανένα κράτος, κανένας πλανητάρχης δεν μπορεί να είναι πραγματικός κυρίαρχος. (Είδατε τι έπαθε ο Μπους στο Ιράκ;). Ναι υπάρχουν πολλές δυνάμεις που συνωμοτούν - αλλά δεν συγκλίνουν. Συχνά είναι αντίρροπες. Το συμφέρον της μίας μεγάλης πολυεθνικής συγκρούεται με το συμφέρον της άλλης.

Ευτυχώς. Έτσι, με τις αντίρροπες και αμφίρροπες δυνάμεις, μας μένει ένα αρκετά μεγάλο περιθώριο ελευθερίας.

Και κανείς δεν κατάφερε να υποτάξει το Internet!

Λουτρό αθωότητας

Πριν από μέρες ήμουν σε ένα πάρτι.

Όχι - δεν ήταν παιδικό. Αλλά στον μεγάλο κήπο υπήρχε μία γωνιά για παιδιά.

Κι εγώ, επειδή βαριέμαι τους μεγάλους, πήγα και κάθισα μαζί τους και τα φωτογράφιζα.



Ζωγραφίζανε (τα μικρά μουτζουρώνανε) τραγουδούσανε, παίζανε.

Ήταν εκεί μία πράσινη νεράιδα και ένας παλιάτσος, τόσο θλιμμένος που δεν άντεξα να τον φωτογραφίσω.

Ευτυχώς τα μικρά δεν του έδωσαν σημασία - όλα τρέχαν στην νεράιδα.

Λίγη ώρα κοντά σε παιδιά είναι σαν λουτρό αθωότητας.

Θυμάμαι τότε εκείνο το "Παιδικό" του Καρυωτάκη:


Τώρα η βραδιά,
γλυκιά που φτάνει,
θα μου γλυκάνει
και την καρδιά.

Τ' αστέρια εκεί
θα δω, θα νιώσω
οι άνθρωποι πόσο
είναι κακοί.



Κλαίοντας θα πω:
"Άστρα μου, αστράκια,
τ' άλλα παιδάκια
θα τ' αγαπώ.

Ας με χτυπούν
πάντα κι ακόμα
θα'μαι το χώμα
που το πατούν.

Άστρα καθώς
άστρο και κρίνο,
έτσι θα γίνω
τώρα καλός".




Μόνο ένας βαθύτατα απελπισμένος ποιητής, λίγο πριν αυτοκτονήσει, θα μπορούσε να οραματιστεί μία τέτοια εικόνα αθωότητας.

Γιατί ήταν κι ο ίδιος παιδί. Και έγινε "το χώμα που το πατούν".

________________________________

Η ενδέκατη παραίτηση

Για τις προηγούμενες δέκα παραιτήσεις μου από ΜΜΕ έχω γράψει αναλυτικά στην αυτοβιογραφία: «Οι Δρόμοι μου» (σελ 579-605). Πιο σύντομη είναι μία αναφορά στο site μου εδώ.

Στο RAM κρατούσα μία μηνιαία στήλη από τον Σεπτέμβριο του 1994. Στην αρχή ήταν δισέλιδη, έγινε τετρασέλιδη, εξασέλιδη – και έφτασε να συνοδεύεται από δωδεκασέλιδη σχολιασμένη αλληλογραφία. Η ετοιμασία αυτού του υλικού, μου έτρωγε όλο τον μήνα. Στο τέλος του 2000 αποφάσισα να αποχωρήσω.

Η αποχώρησή μου προκάλεσε καταιγισμό επιστολών διαμαρτυρίας. Πάνω από 400 έχω φυλάξει σε ένα ηλεκτρονικό φάκελο. Είναι ό.τι πιο συγκινητικό έχω εισπράξει στην ζωή μου: οι άνθρωποι μου ιστορούσαν την σχέση τους με εμένα σαν βίωμα ζωής.

Στο αποχαιρετιστήριο άρθρο μου είχα αναφέρει ότι επιθυμώ τώρα να αφοσιωθώ στα βιβλία μου. Πολλοί μου έγραψαν κάτι που με έβαλε σε σκέψεις: «είσαι σίγουρος ότι τα βιβλία είναι πιο σημαντικά από αυτό που κάνεις εδώ;»

Τελικά επανήλθα, με μία συμβιβαστική λύση: μόνο δύο σελίδες στήλη και καθόλου αλληλογραφία. Έτσι συνέχισα για άλλα επτά χρόνια.

Εντωμεταξύ στις τελευταίες σελίδες του περιοδικού προστέθηκε μία στήλη «Αντι-RAM» που υποτίθεται πως έκανε σχόλια, κριτική και «αντιπολίτευση» στο κύριο σώμα του περιοδικού. Μία-δύο φορές είχε γράψει μερικά μάλλον άνοστα για μένα – αλλά δεν έδωσα σημασία. Όμως στο τεύχος Μαΐου έγραψε ένα αυθάδες και στην στήλη Ιουνίου ένα κακεντρεχές και κακόηθες.

Σχολιάζοντας μία φράση μου: «Ποτέ δεν περίμενα την απήχηση που θα είχε το blog μου» γράφει: «Ούτε καν μετά την ανηλεώς επαναλαμβανόμενη διαφήμιση μέσω των στηλών σας σε διάφορά έντυπα; Βρε μία αθωότητα που ανατέλλει στην δύση της ηλικίας!».

(Εκτός από την απρέπεια περί ξεμωράματος, εκτός από την κακοήθεια περί δήθεν ανηλεούς αυτοδιαφήμισης, ήταν και παραπληροφόρηση - εφόσον έχω μόνο μία στήλη, σε ένα έντυπο, το RAM).

Ακολουθούσε μία ακόμη αναφορά στην ηλικία μου – μαζί με την σύσταση: «να δοκιμάσω τώρα σεξ ή πλέξιμο».

Έμεινα κατάπληκτος όχι μόνο για το ότι γράφτηκαν, αλλά κυρίως για το πώς δημοσιεύτηκαν τέτοια κείμενα.

Διαμαρτυρήθηκα στην διεύθυνση του περιοδικού με επιστολή στην οποία υπέβαλα και την παραίτησή μου. Η διεύθυνση δέχθηκε πως είχα δίκιο και πρότεινε, αντί για την επιστολή μου, να δημοσιεύσει η ίδια ένα ανασκευαστικό σχόλιο.

Το σχόλιο εμφανίστηκε στο τεύχος Ιουλίου (από το οποίο απουσίαζε ήδη η δική μου στήλη) αλλά ήταν περισσότερο θωπεία παρά επίπληξη ή αποκήρυξη.

Είναι κρίμα μία συνεργασία δεκατριών χρόνων να τερματίζεται με τόσο άκομψο τρόπο. Θα μου λείψει το RAM. Αλλά έτσι που ήρθαν τα πράγματα, είναι θέμα αξιοπρέπειας και στοιχειώδους αυτοσεβασμού.

Θυμάστε την Αμάρυνθο;

Ερώτηση του ανεξάρτητου βουλευτή
Στέφανου Μάνου
προς την Υπουργό Παιδείας



«Μετά την προβολή των βίντεο με τις βαρβαρότητες αστυνομικών εις βάρος κρατουμένων κινήθηκαν –όπως τουλάχιστον ανακοινώθηκε– διαδικασίες πειθαρχικής και ποινικής δίωξης των υπευθύνων. Έτσι ενδεχομένως να τιμωρηθούν οι αστυνομικοί που αναμίχθηκαν στις αθλιότητες.

Ωστόσο πριν από έξι μήνες συγκλόνισε τη χώρα η περίπτωση του βιασμού στην Αμάρυνθο μιας βουλγάρας αριστούχου μαθήτριας από τέσσερις μαθητές και η βιντεοσκόπηση του βιασμού από άλλη μαθήτρια. Ουδείς μέχρι σήμερα τιμωρήθηκε, πλην του θύματος και της οικογένειάς της που αναγκάστηκε να αλλάξει τόπο διαμονής. Όλη η αντιμετώπιση από τον σύλλογο καθηγητών και από τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Εύβοιας αποτελεί ένα τεράστιο σκάνδαλο. Ούτε οι αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας, του προέδρου του ΠΑΣΟΚ από το βήμα της Βουλής, αλλά και της ίδιας της υπουργού Παιδείας, τίποτε δεν στάθηκε ικανό όχι για μια δίκαιη αντιμετώπιση της υπόθεσης αλλά για μια σταγόνα ευαισθησίας των «παιδαγωγών» μπροστά στο αποκρουστικό πρόσωπο του ρατσισμού εναντίον μιας κοπέλας μετανάστριας. Όλη αυτή η κατακραυγή και πίεση είχε απλώς ως αποτέλεσμα να αλλάξει μια σκανδαλώδης πρώτη απόφαση των «παιδαγωγών» (που εξομοίωνε το θύμα με τους βιαστές) και να αντικατασταθεί με μια δεύτερη σκανδαλωδέστερη (που καταργούσε τις ποινές της πρώτης απόφασης (και για τους βιαστές!).

Ερωτάται η κυρία Υπουργός:

1. Ενόψει των επικείμενων κρίσεων για τους προϊσταμένους Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, θα παραμείνουν στις θέσεις τους και κατά το σχολικό έτος 2007-2008 ο διευθυντής του εν λόγω σχολείου και ο προϊστάμενος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Εύβοιας;

2. Πιστεύει γενικότερα ότι η μεταρρύθμιση στην Παιδεία μπορεί να στηριχθεί σε καθεστώς ασυδοσίας και ατιμωρησίας; και αν όχι γιατί μέχρι σήμερα δεν έχουν επιβληθεί ποινές σε όσους εκπαιδευτικούς έχουν επιδείξει ασυγχώρητη ολιγωρία κατά την άσκηση των καθηκόντων τους;

3. Συνειδητοποιεί ότι οι Υπουργοί κρίνονται από τις πράξεις τους και όχι από τις δηλώσεις τους (ακόμη και όταν είναι εξαιρετικές όπως ήταν στην περίπτωση του βιασμού της ατυχούς και αριστούχου νεαρής Βουλγάρας);»



Εγώ τι να συμπληρώσω; Όταν διάβασα την ερώτηση μου πέσανε τα μούτρα. Ντράπηκα που κι εγώ, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι συμπατριώτες μου, ξεχάσαμε τόσο γρήγορα την Αμάρυνθο.Αγκάθι στην σάρκα μας έπρεπε να είναι!

Αν οι αστυνομικοί πρέπει να τιμωρηθούν για την βία στους μετανάστες, πόσο περισσότερο πρέπει να τιμωρηθούν οι "παιδαγωγοί" που ουσιαστικά κάλυψαν ένα τόσο επαίσχυντο περιστατικό;

Λίστα μουσική!

Έκλεψα την ιδέα από την Φιλομήλα (filomila) που την πήρε από τον christophorus (christophorus) που την πήρε από την Οίστρος. Πίσω και πριν από όλους αυτούς, είναι ένα κεφάλαιο από το βιβλίο μου "Λίστες" (1991) όπου καταγράφω τα αγαπημένα μου ελληνικά τραγούδια (τότε):

9 τραγούδια (λυπάμαι πάντα όταν τελειώνουν)

* "Πρωϊνό Τσιγάρο" του Νότη Μαυρουδή
* "Αχάριστη" του Βασίλη Τσιτσάνη
* "Πορνογραφία" του Μάνου Χατζιδάκι
* "Μπαλάντα των Αισθήσεων" του ίδιου
* "Πικρία" Θάνου Μικρούτσικου σε στίχους Νίκου Καββαδία (και όλο τον "Σταυρό του Νότου")
* "Ζεϊμπέκικο" και "Δημοσθένους Λέξις" του Διονύση Σαββόπουλου
* "Αρχάγγελος" - Γιάννη Μαρκόπουλου και Κ.Χ. Μύρη
* "Τα ήσυχα βράδια" του Λάκη Παπαδόπουλου και της Μαριανίνας Κριεζή

(Οι υπόλοιπες "Λίστες" εδώ).

Σας ζητάω λοιπόν να κάνετε μία λίστα από τα 10 αγαπημένα σας τραγούδια - ελληνικά ή ξένα. Να βάλουμε και ένα χρονικό όριο - μετά το 1950 (για να μην πέσουμε σε Σούμπερτ και Μάλερ). Τον τίτλο - κι από μία χαρακτηριστική φράση για το καθένα.

Ένα θέμα για καλοκαίρι και χαλαρό blogging.

Εισαγωγή δροσιάς

Τώρα που εισάγουμε (ακριβοπληρωμένο) ηλεκτρικό ρεύμα για τα κλιματιστικά μας - θυμήθηκα κάτι φωτογραφίες που μου είχε στείλει από την Νορβηγία μία άγνωστη φίλη, Ελληνίδα, Σαπφώ, το 2003. Και είπα να μας φέρω λίγη εισαγόμενη δροσιά από την βόρεια και πολιτισμένη αυτή χώρα.



Έτσι από την φλεγόμενη έρημο της Ιουδαίας πεταγόμαστε στα νορβηγικά φιόρντ για να πάρουμε μία ανάσα όχι μόνο δροσιάς αλλά και ποιότητας ζωής (νομίζω η Νορβηγία είναι πρώτη στον κόσμο σε αυτόν τον δείκτη).



Και από την θερμοπληξία που είχα πάθει γυρίζοντας από την όαση Εν Γκέντι (μπαίνοντας κατακόκκινος σε ένα κλιματιζόμενο μαγαζί στις όχθες της Νεκρής Θάλασσας, λιποθύμισα...) να κινδυνέψω από κανένα κρυολόγημα όταν φυσάει παγωμένος άνεμος από τις χιονισμένες κορφές.



Και να καταλήξω ίσως σε αυτό το γραφικό κοιμητήρι...




Ευχαρίστησα και τότε την Σαπφώ για το δώρο της - άλλη μία φορά την ευχαριστώ τώρα, δημόσια, για την δροσιά της...

Μεταφυσικός Καύσων

Καλοκαίρι 2000. Ταξίδι στο Ισραήλ. Εκδρομή στην έρημο της Ιουδαίας. Στόχοι: το φρούριο της Μασάντα (όπου οι Εβραίοι Ζηλωτές αντιστάθηκαν ηρωικά στους Ρωμαίους και στο τέλος αυτοκτόνησαν ομαδικά) και η Νεκρή Θάλασσα. Από τον τεράστιο βράχο της Μασάντα η έρημος, όπου φτάνει το μάτι. Θερμοκρασία; Κοντά στους 50 βαθμούς.



Άμμος και αλάτι - στο βάθος η Νεκρή Θάλασσα. Οι γνωρίζοντες μας λένε: "Θα άξιζε να δείτε το Εν Γκέντι". Μας οδηγούν σε ένα μονοπάτι ανάμεσα σε τεράστιους βράχους που δείχνουν τα μόνα σημάδια βλάστησης σε όλη την περιοχή.



Mία πινακίδα σηματοδοτεί: «Όαση Εν Γκέντι».

Το μονοπάτι ανηφορίζει μέσα στα βράχια. Η ζέστη είναι αβάσταχτη. Ο ήλιος φονικός. Ώρα πολλή ανεβαίνεις, σκαρφαλώνεις, αγκομαχάς κι αγανακτείς. Που πάω;

Και ξαφνικά ήχος νερών. Καταρράκτης! Παραίσθηση; Fata Morgana; Αντικατοπτρισμός της ερήμου;




Όχι! Σε ένα γύρισμα του μονοπατιού αντικρίζεις πυκνή βλάστηση και στο βάθος νερά που γκρεμίζονται. Στο δεύτερο γύρισμα βλέπεις μπροστά σου μία καταπράσινη λίμνη. Κανείς δεν αντιστέκεται στον πειρασμό να γδυθεί και να πέσει.

Μερικές ώρες μετά την αναχώρησή μας από το Ισραήλ ξέσπασε η Ιντιφάντα στο Χρυσό Τζαμί. Από τότε, ούτε μία ειρηνική μέρα.

Θυμάμαι τα δύο άκρα. Την μεταφυσική ζέστη και την μεταφυσική δροσιά.

Ας ήταν στην άνυδρη έρημο της ζωής μας να υπάρχει κρυμμένη μία τέτοια όαση. Ας ήταν στους τόπους που γεννήθηκε η Αγάπη, εκεί που σήμερα βασιλεύει το πιο αδυσώπητο μίσος, να βρεθεί η Εν Γκέντι της ειρήνης.

Ημερολόγιο του Καύσωνα

"Το βράδυ ανοίγω τα παράθυρα καταβρέχω τις βεράντες και περιμένω - εκεί γύρω στα μεσάνυχτα - να δροσίσει. Κοιμάμαι ανήσυχα, ξυπνάω για να πιω νερό. Το πρωί, κατά τις εννιά, κλείνω τα πάντα ερμητικά. Και μετά κατεβαίνω στο υπόγειο.

Εκεί βρίσκεις πάντα λίγη δροσιά - ακόμα κι αν έξω έχει σαράντα βαθμούς. Όταν έρχεται κανένας επισκέπτης λέει: "Α, εδώ έχετε αιρ-κοντίσιον" και απαντάω: "ναι, και τελείως αθόρυβο". Καημένη γη, πόσο μας φροντίζεις, πριν να μας σκεπάσεις! Δωρεάν δροσιά, αν καταδεχτούμε την αγκαλιά σου. Αλλά όχι, όλοι θέλουν ψηλά, τέταρτος, έκτος όροφος, ρετιρέ. Τα υπόγεια είναι για τους φτωχούς και τους παράνομους.

Ας βράζουνε τώρα οι κύριοι των ρετιρέ. Ποτέ δεν χώνεψα τους ορόφους. Μου φαίνεται αφύσικο να μην αγγίζω γη. Να κοιμάμαι είκοσι μέτρα πάνω από το έδαφος. Δεν είμαι πουλί να υπερίπταμαι. Η θέα μ' αρέσει από βουνά, όχι από μπαλκόνια.
_________________________________________

Έτσι αρχίζει το βιβλίο μου: "Ημερολόγιο του Καύσωνα". (Η συνέχεια ΕΔΩ).

Εσείς, όσοι βρίσκεστε στην Ελλάδα, ζείτε τώρα τον δικό σας καύσωνα. (Που, από ότι λένε, θα κρατήσει αρκετά). Αλλά και όσοι δεν είσαστε τώρα εδώ, έχετε βιώσει ανάλογες καταστάσεις. Περιγράψτε τις. Πώς πολεμάτε την ζέστη; Πώς συμβιώνετε με τον φοβερό ήλιο;

Καλοκαίρι. Ας φτιάξουμε όλοι μαζί ένα Δικτυακό Ανθολόγιο του Καύσωνα.

__________________________________

Ο πίνακας με τον άγριο ήλιο είναι δημιούργημα της Ραλλούς (rallou) της συν-blogger μας από την Αμερική.

Απολείπειν ο Θεός...

Τον πόνεσα!

Από την πρώτη μέρα που ανέβηκε στον θρόνο, ήμουν σκληρός επικριτής του. Τον θεωρούσα επικίνδυνο για την πολιτική μας ζωή, έτσι που είχε εντελώς απεμπολήσει την πνευματική του αποστολή, την χριστιανική του ταπεινότητα και είχε αναδειχθεί σε ηγετική μορφή της ελληνικής ακροδεξιάς.

Και ξαφνικά…

Συνταράχτηκα. Πώς θα αντιμετωπίσει αυτός, ο άκρατος νάρκισσος, ο λαμπερός σταρ των καναλιών, μία τέτοια δοκιμασία;

Απολείπειν ο Θεός Χριστόδουλον…

Θα θυμηθεί την διδασκαλία που γνώριζε και διέδιδε – αλλά σπάνια ακολούθησε; Θα επιστρέψει στις βασικές αξίες της «επί του όρους ομιλίας»;

- μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών
- μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται
- μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην
- μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται
- μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται
- μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται…

Και ίσως αναλογιστεί αυτά που είπε σε μία ομιλία του (Ζάππειο, 20-12-2001): «Η επί του όρους ομιλία μας διδάσκει ότι δεν μπορείς να μιλάς, παρά μόνον σκυμμένος. Αν δεν είσαι σκυμμένος όλος επάνω στο πρόβλημα του άλλου, ο λόγος σου είναι κούφιος, είναι “χαλκός ηχών και κύμβαλον αλαλάζον”».

Τώρα η λιμουζίνα Phaeton και τα Four Season’s είναι μακριά, πολύ μακριά. Τα χειροκροτήματα στις εκκλησίες (που δεν είχαν ξανακούσει τέτοιον ήχο) απόηχος χλωμός.

Τώρα η γυμνή αλήθεια.

Την έχω ζήσει κι εγώ, όταν ντυμένος μόνο με κάτι σαν σάβανο, μπαίνεις και βγαίνεις στα χειρουργεία.

Από καρδιάς σου εύχομαι, Αρχιεπίσκοπε, καλή δύναμη.

Αυτο-ανταγωνισμός

Έχει την ανάγκη να ξεπερνάει συνεχώς τον εαυτό του. Κάθε λίγο βάζει τον πήχη πιο ψηλά και δοκιμάζει.

Σε μερικά θέματα ο καταναγκασμός αυτός μπορεί να είναι από ανώδυνος μέχρι ωφέλιμος. Σε άλλα μπορεί να γίνει επικίνδυνος.

Παθιασμένος φίλος του αυτοκινήτου ξεκίνησε με τα video games. Στο Need for Speed κατέρριπτε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Το ίδιο και στα παιχνίδια της F1 και στις εικονικές ράλι WRC διαδρομές.

Κάποτε όμως αγόρασε ένα γρήγορο πραγματικό αυτοκίνητο, ένα μικρό GT, και βρέθηκε ο ίδιος να πρωταγωνιστεί σε ένα τεράστιο video game.

Όπως όλα τα πιο προχωρημένα μοντέλα, το GT έχει έναν υπολογιστή ταξιδιού (trip computer). Οι περισσότεροι οδηγοί δεν χρησιμοποιούν καθόλου την εφαρμογή αυτή (πολλοί δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει – άλλοι δεν μαθαίνουν ποτέ τον χειρισμό). Σε όσους την χρησιμοποιούν παρέχει χρήσιμες πληροφορίες για την κατανάλωση, την απόσταση και τον χρόνο, την εξωτερική θερμοκρασία κλπ.

Όμως υπάρχει μία ένδειξη στον υπολογιστή που αμέσως τον μαγνήτισε. Η μέση ταχύτητα ταξιδιού.

Από την στιγμή εκείνη, κάθε διαδρομή του έγινε σιρκουί. Από το σπίτι στο γραφείο (είναι και τα δύο στην περιφέρεια της Αθήνας και συνδέονται με ανοιχτούς δρόμους) είναι ένα από τα πιο κλασικά στοιχήματα του με τον εαυτό του. Κάθε μέρα προσπαθεί να καταρρίψει το ρεκόρ της προηγούμενης.

Βέβαια οι συνθήκες αλλάζουν – έτσι έχουμε πολλές κατηγορίες αγώνων: με βροχή, με γλίτσα, Κυριακή πρωί (χωρίς κίνηση), βράδυ (με ομαδική επιστροφή) και τους συνδυασμούς τους (π. χ. Κυριακή με βροχή).

Γεγονός είναι ένα. Όλοι οι άνθρωποι μπαίνουν στο αυτοκίνητο για να πάνε στην δουλειά τους, εκείνος μπαίνει για να αγωνιστεί. Είτε πάει στο γραφείο του, είτε επαγγελματικό ταξίδι, είτε εκδρομή.

Είναι άριστος οδηγός και μέχρι τώρα (να χτυπήσω ξύλο) είχε μόνο μικροατυχήματα. Όχι με το GΤ αλλά με το προηγούμενο αυτοκίνητο του. Και τα είχε (όπως συμβαίνει συχνά) όχι όταν πήγαινε γρήγορα, αλλά σε στιγμές που είχε χαλαρώσει. (Η χαλάρωση είναι μεγαλύτερη αιτία ατυχημάτων από την υπερβολική ταχύτητα).

Αλλά τώρα, έχει ξεκινήσει έναν αγώνα με τον πιο σκληρό και αδυσώπητο αντίπαλο - τον εαυτό του. Ο οποίος γνωρίζει όλα τα τεχνάσματα και τις πονηριές. Όχι, αυτόν δεν μπορεί να τον κοροϊδέψει – πρέπει να τον νικήσει στα ίσια.

Αρχίζει πια να οδηγεί επικίνδυνα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, χειροτερεύει συνεχώς τους όρους του παιχνιδιού. Π. χ. αρνείται να αλλάξει τα μπροστινά φαγωμένα του λάστιχα για να δημιουργήσει νέα κατηγορία αθλήματος «με slicks στην βροχή».

Έχει εμπλακεί σε ένα άσχημο και αδιέξοδο παιχνίδι. Στο τέλος του στέκουν μόνο η παραίτηση – ή η καταστροφή. Ελπίζω σε κάτι που θα τον απαλλάξει από την ανάγκη να κοντράρει συνεχώς τον εαυτό του... Ένα θαύμα. Να, ίσως ερωτευτεί σύντομα...

(Ατέλειωτος κόσμος το αυτοκίνητο. Άλλος μπαίνει μέσα για να μεταφερθεί. Άλλος για να ακούσει μουσική. Άλλος για να κάνει έρωτα. Και άλλος για να αποδείξει κάτι που ποτέ δεν θα αποδειχθεί – ότι ο άνθρωπος μπορεί να τρέξει πιο γρήγορα από την σκιά του...)

Λογοκρισίες και αυθαιρεσίες...

Η κατάσχεση – με βάρβαρο τρόπο – του έργου της Εύας Στεφανή στην έκθεση Art Athena έφερε βουνό τις διαμαρτυρίες και τις επικρίσεις.

Εδώ είχαμε να κάνουμε με δύο πράγματα ξεχωριστά: α) την άσκηση λογοκρισίας και β) τον τρόπο που εφαρμόστηκε. Κι αν το πρώτο είναι πράγματι όνειδος – το δεύτερο (εισβολή αστυνομικών, κατάσχεση του έργου και σύλληψη του διευθυντή της έκθεσης) είναι αδιανόητο.

Σκεπτόμουνα να γράψω κι εγώ για το θέμα και το συζητούσα με φίλο μου. Ο οποίος αντέτεινε:

- Μα κι εσύ κάνεις λογοκρισία στο blog σου.

Πριν το ξανασκεφθώ, με πρόλαβε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στην χθεσινή Ελευθεροτυπία. Συζητώντας για το θέμα της λογοκρισίας γενικά, η οποία δεν είναι πια αυτό που ήταν λόγω Internet (κάθε πράγμα που κόβεται ξεφυτρώνει αμέσως στο Διαδίκτυο) αναφέρεται και στα blogs. Γράφει:

"Προσωπικώς, ποτέ δεν τσίμπησα σε αυτήν τη σίξτις, ρομαντική τσιρίδα που πλέον είναι ανεφάρμοστη και ξεπερασμένη : «Όχι σε όλες τις λογοκρισίες». Τότε, που υπήρχαν πέντε εφημερίδες και δύο κρατικά κανάλια, αυτό το σύνθημα είχε νόημα. Τώρα δεν έχει κανένα. Επιπλέον: αυτό δίνει χώρο στα ανώνυμα φασιστοειδή και στους ανώνυμους λούμπεν να δράσουν ανενόχλητοι. Άσε που ούτε η λέξη λογοκρισία είναι κυριολεκτική πια. Αν διαγράψω ένα φασίζον, ρατσιστικό σχόλιο από το μπλογκ μου, δεν στερώ πια από κάποιον την ελευθερία να το εκφράζει. Μπορεί να το εκφράσει σε χιλιάδες άλλους τόπους. Απλώς δεν το θέλω να κοπρίσει το σπίτι μου. Απλώς του βάζω πόρτα. Απλώς διαλέγω με ποιους πάω και ποιους αφήνω.

Υπό αυτήν την έννοια, είμαι υπέρ της «λογοκρισίας». Όταν κάτι με προσβάλλει ή με ενοχλεί, το σβήνω. Χωρίς ανεδαφικές ενοχές. Και αυτό κάνουν όλοι, είτε το παραδέχονται είτε όχι. Και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Η λογοκρισία είναι πια ένα πρόβλημα ξεπερασμένο στον Δυτικό Κόσμο. Άλλα είναι τα προβλήματά μας".

Παρόλο που είμαι παιδί των σίξτις και κουβαλάω μέσα μου το σύνθημα του Μάη 68: «Μία απαγόρευση: όχι στις απαγορεύσεις!» έχω κι εγώ προσχωρήσει στην άποψη του Σ. Τ. Την είχα μάλιστα εκφράσει πριν από πολύ καιρό με τα ίδια σχεδόν λόγια: «δεν θέλω κάποιος να κοπρίζει στο σπίτι μου».

Κατά καιρούς διάφοροι σχολιαστές γκρινιάζουν: «Πάλι moderation;». Ή δοξολογούν: «Ζήτω! Έφυγε το μοντερέσι!». Θα ήθελα να ξέρω αν στο blog τους δημοσιευόταν ένα σχόλιο, σαν αυτό που έκοψα χθες το βράδυ, τι θα έκαναν:
____________________________

Ο/Η DimitrizZzZz άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Δεν καταλαβαίνω τίποτα!":

Άντε ρε μαλάκα που προσπαθείς να νουθετήσεις τα παιδιά επειδή είναι ηλίθια.

Κοντεύει ώρα της κηδείας σου τα γηρατειά δεν συγχωρούν ετοιμοθάνατε!
Άντε και πεινάνε τα σκουλήκια που σε περιμένουν.

Ανάρτηση από τον/τη DimitrizZzZz στο doncat τη Σαβ Ιουν 16, 08:25:00 μμ
______________________

Ποια ελευθερία υπαγορεύει την δημοσίευση αυτού του σχολίου;

Κι όπως έγραψα και πριν, τα σχόλια μίσους ούτε που με αγγίζουν. Έπαψα ακόμα και να αναρωτιέμαι γιατί – αναίτια – ορισμένοι άνθρωποι με απεχθάνονται τόσο βίαια.

Αλλά δεν νομίζω ότι η παρουσία τους προσθέτει τίποτα στο blog (ούτε καν τη διάσταση της ελευθερίας).

Η moderation είναι κόπος για μένα. Περίπου ίδιος κόπος με το να παρακολουθώ συνεχώς το blog, για να σβήνω. Θα προτιμούσα να ακολουθήσω τον Μάο: «Αφήστε δέκα χιλιάδες λουλούδια να ανθίσουν».

(Εννοούσε βέβαια άνθη, πραγματικά λουλούδια. Όχι «λουλούδια»…).

Όσο για το θέμα Στεφανή, το είδα σαν οπερέτα – ή και νούμερο παλιάς επιθεώρησης. Μπαίνει το «όργανον» και συλλαμβάνει το «έργον». Ιδεώδης ρόλος για τον Χατζηχρήστο.

Υπάρχει όμως μία άλλη διάσταση στο θέμα, που δεν την έθιξε ο Σ. Τ. Το ότι, όπως και στην περίπτωση Outlook, η ενέργεια των αρχών προήλθε από καταγγελίες ακροδεξιών.

Το ότι η αστυνομία αντιδρά τόσο γρήγορα (και αυθαίρετα) όταν δέχεται τέτοιες καταγγελίες, ενώ αδρανεί όταν καταγγέλλονται κακουργήματα σε βάρος μεταναστών, ρομά ή «τρομοκρατών» είναι σοβαρό. Για να μην μιλήσουμε για το πρόσφατο βίντεο με τους μετανάστες, ή την ατιμωρησία της «ζαρντινιέρας».

Εδώ δεν συζητάμε πια για λογοκρισία (που πράγματι ακυρώνεται από το Διαδίκτυο) αλλά για άδικο αστυνομικό κράτος…

Δεν καταλαβαίνω τίποτα!

Τον τελευταίο καιρό νιώθω σαν σε λαβύρινθο και μάλιστα αδιέξοδο.

Παρακολουθώ την επικαιρότητα και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Η εγώ γέρασα ή τα πράγματα γίνονται ακατάληπτα.

Εσείς τι έχετε καταλάβει από την ιστορία με τα ομόλογα;

Επί τρεις μήνες, ονόματα ανθρώπων και εταιριών περνάνε μπροστά μου σε ένα συνεχή χορό, όπου όλοι ήξεραν και όλοι δεν ήξεραν, όλοι έφαγαν και όλοι δεν έφαγαν, το ομόλογο πήγαινε από τον ένα στον άλλο σαν την μπάλα στο χάντμπολ - κι εγώ δεν έχω κατανοήσει τι έγινε.

Και γιατί όταν ένα ταμείο θέλει να επενδύσει σε ένα κρατικό ομόλογο δεν το αγοράζει απευθείας από την πηγή του, αλλά πρέπει να το πάρει από την "Ακρόπολις" η οποία το πήρε από την North Asset η οποία το πήρε από την J. P. Morgan, η οποία το πήρε από τον μπάρμπα μου τον ψεύτη (η σειρά είναι αυθαίρετη μπορεί να έχει και ανάποδη φορά ή ανακατωμένη).

Το μόνο που υποθέτω είναι ότι α) κάποιοι πήραν παράνομες μίζες (όχι προμήθειες - αλλά ποιοί;) και β) ότι τον τελικό λογαριασμό θα τον πληρώσω εγώ, ο φορολογούμενος.

Όσο περισσότερο διαβάζω γι αυτή την υπόθεση τόσο πιο πολύ μπερδεύομαι. Χρόνια έχω πια εθιστεί στην διαφθορά, τις μίζες, τα λαδώματα, τα φακελλάκια, τα γρηγορόσημα, τα μπαξίσια και τις αρπαχτές. Αλλά ήταν πράγματα απλά: ένας έδινε και άλλος έπαιρνε. Τώρα έγιναν πολύπλοκα σαν έργο του Ιονέσκο.

Κάναμε και το λάδωμα σουρεαλισμό.

Δεν καταλαβαίνω τίποτα.

Μήπως έχετε καταλάβει εσείς περισσότερα; Και, επίσης, μήπως μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί σφάζονται μεταξύ τους οι Παλαιστίνιοι;