Λογοκρισίες και αυθαιρεσίες...

Η κατάσχεση – με βάρβαρο τρόπο – του έργου της Εύας Στεφανή στην έκθεση Art Athena έφερε βουνό τις διαμαρτυρίες και τις επικρίσεις.

Εδώ είχαμε να κάνουμε με δύο πράγματα ξεχωριστά: α) την άσκηση λογοκρισίας και β) τον τρόπο που εφαρμόστηκε. Κι αν το πρώτο είναι πράγματι όνειδος – το δεύτερο (εισβολή αστυνομικών, κατάσχεση του έργου και σύλληψη του διευθυντή της έκθεσης) είναι αδιανόητο.

Σκεπτόμουνα να γράψω κι εγώ για το θέμα και το συζητούσα με φίλο μου. Ο οποίος αντέτεινε:

- Μα κι εσύ κάνεις λογοκρισία στο blog σου.

Πριν το ξανασκεφθώ, με πρόλαβε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στην χθεσινή Ελευθεροτυπία. Συζητώντας για το θέμα της λογοκρισίας γενικά, η οποία δεν είναι πια αυτό που ήταν λόγω Internet (κάθε πράγμα που κόβεται ξεφυτρώνει αμέσως στο Διαδίκτυο) αναφέρεται και στα blogs. Γράφει:

"Προσωπικώς, ποτέ δεν τσίμπησα σε αυτήν τη σίξτις, ρομαντική τσιρίδα που πλέον είναι ανεφάρμοστη και ξεπερασμένη : «Όχι σε όλες τις λογοκρισίες». Τότε, που υπήρχαν πέντε εφημερίδες και δύο κρατικά κανάλια, αυτό το σύνθημα είχε νόημα. Τώρα δεν έχει κανένα. Επιπλέον: αυτό δίνει χώρο στα ανώνυμα φασιστοειδή και στους ανώνυμους λούμπεν να δράσουν ανενόχλητοι. Άσε που ούτε η λέξη λογοκρισία είναι κυριολεκτική πια. Αν διαγράψω ένα φασίζον, ρατσιστικό σχόλιο από το μπλογκ μου, δεν στερώ πια από κάποιον την ελευθερία να το εκφράζει. Μπορεί να το εκφράσει σε χιλιάδες άλλους τόπους. Απλώς δεν το θέλω να κοπρίσει το σπίτι μου. Απλώς του βάζω πόρτα. Απλώς διαλέγω με ποιους πάω και ποιους αφήνω.

Υπό αυτήν την έννοια, είμαι υπέρ της «λογοκρισίας». Όταν κάτι με προσβάλλει ή με ενοχλεί, το σβήνω. Χωρίς ανεδαφικές ενοχές. Και αυτό κάνουν όλοι, είτε το παραδέχονται είτε όχι. Και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Η λογοκρισία είναι πια ένα πρόβλημα ξεπερασμένο στον Δυτικό Κόσμο. Άλλα είναι τα προβλήματά μας".

Παρόλο που είμαι παιδί των σίξτις και κουβαλάω μέσα μου το σύνθημα του Μάη 68: «Μία απαγόρευση: όχι στις απαγορεύσεις!» έχω κι εγώ προσχωρήσει στην άποψη του Σ. Τ. Την είχα μάλιστα εκφράσει πριν από πολύ καιρό με τα ίδια σχεδόν λόγια: «δεν θέλω κάποιος να κοπρίζει στο σπίτι μου».

Κατά καιρούς διάφοροι σχολιαστές γκρινιάζουν: «Πάλι moderation;». Ή δοξολογούν: «Ζήτω! Έφυγε το μοντερέσι!». Θα ήθελα να ξέρω αν στο blog τους δημοσιευόταν ένα σχόλιο, σαν αυτό που έκοψα χθες το βράδυ, τι θα έκαναν:
____________________________

Ο/Η DimitrizZzZz άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Δεν καταλαβαίνω τίποτα!":

Άντε ρε μαλάκα που προσπαθείς να νουθετήσεις τα παιδιά επειδή είναι ηλίθια.

Κοντεύει ώρα της κηδείας σου τα γηρατειά δεν συγχωρούν ετοιμοθάνατε!
Άντε και πεινάνε τα σκουλήκια που σε περιμένουν.

Ανάρτηση από τον/τη DimitrizZzZz στο doncat τη Σαβ Ιουν 16, 08:25:00 μμ
______________________

Ποια ελευθερία υπαγορεύει την δημοσίευση αυτού του σχολίου;

Κι όπως έγραψα και πριν, τα σχόλια μίσους ούτε που με αγγίζουν. Έπαψα ακόμα και να αναρωτιέμαι γιατί – αναίτια – ορισμένοι άνθρωποι με απεχθάνονται τόσο βίαια.

Αλλά δεν νομίζω ότι η παρουσία τους προσθέτει τίποτα στο blog (ούτε καν τη διάσταση της ελευθερίας).

Η moderation είναι κόπος για μένα. Περίπου ίδιος κόπος με το να παρακολουθώ συνεχώς το blog, για να σβήνω. Θα προτιμούσα να ακολουθήσω τον Μάο: «Αφήστε δέκα χιλιάδες λουλούδια να ανθίσουν».

(Εννοούσε βέβαια άνθη, πραγματικά λουλούδια. Όχι «λουλούδια»…).

Όσο για το θέμα Στεφανή, το είδα σαν οπερέτα – ή και νούμερο παλιάς επιθεώρησης. Μπαίνει το «όργανον» και συλλαμβάνει το «έργον». Ιδεώδης ρόλος για τον Χατζηχρήστο.

Υπάρχει όμως μία άλλη διάσταση στο θέμα, που δεν την έθιξε ο Σ. Τ. Το ότι, όπως και στην περίπτωση Outlook, η ενέργεια των αρχών προήλθε από καταγγελίες ακροδεξιών.

Το ότι η αστυνομία αντιδρά τόσο γρήγορα (και αυθαίρετα) όταν δέχεται τέτοιες καταγγελίες, ενώ αδρανεί όταν καταγγέλλονται κακουργήματα σε βάρος μεταναστών, ρομά ή «τρομοκρατών» είναι σοβαρό. Για να μην μιλήσουμε για το πρόσφατο βίντεο με τους μετανάστες, ή την ατιμωρησία της «ζαρντινιέρας».

Εδώ δεν συζητάμε πια για λογοκρισία (που πράγματι ακυρώνεται από το Διαδίκτυο) αλλά για άδικο αστυνομικό κράτος…