Για τις χαμένες φωτογραφίες

Η αποκατάσταση των blog από τα οποία σβήστηκαν φωτογραφίες  8 ετών (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση) είναι δύσκολη και επίπονη εργασία. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να την ολοκληρώσω.

Προς το παρόν κατάφερα να αποκαταστήσω τις αναρτήσεις των τελευταίων μηνών.

Για όποιον θέλει για μουσειακούς ή ιστορικούς λόγους να δει τα πράγματα όπως ήταν, υπάρχει το web archive. Δεν είναι πλήρες, δεν είναι εύκολο, αλλά παραθέτω τις διευθύνσεις:

Για την τελευταία χρονιά μέχρι Ιούλιο (τα νεότερα τα συμπλήρωσα εγώ):

http://web.archive.org/web/20140717124306/http://www.doncat.blogspot.com/ 

Θα βρήτε υλικό στις παρακάτω διευθύνσεις:

http://web.archive.org/web/*/http://doncat.blogspot.com/*

- Archive 2006 - February 2012: 

http://web.archive.org/web/20120305093924/http://doncat.blogspot.com/2006_05_01_archive.html

- Archives 2013 - 2014:

1) September 2013: 

http://web.archive.org/web/20141222021239/http://doncat.blogspot.com/2013_09_01_archive.html

2) October 07, 2013 - February 09, 2014:

http://web.archive.org/web/20140213075750/http://doncat.blogspot.com/

3) December 21, 2013 - June 09, 2014: 

http://web.archive.org/web/20140707064147/http://doncat.blogspot.com/

-----------------------------------------------------

To dimoutech υπάρχει εδώ, αλλά δυστυχώς λείπουν πολλές φωτογραφίες από το 2007:

http://web.archive.org/web/20140726033125/http://dimoutech.blogspot.com/

-----------------------------------------------------

To doncat2 είναι πιο τυχερό και φαίνεται πως υπάρχει ολόκληρο: 

http://web.archive.org/web/20140531112507/http://doncat2.blogspot.com/

Όλη αυτή την έρευνα την χρωστάω στον κ. Λάζαρο Παπαδόπουλο - τον υπερευχαριστώ.

Υπενθυμίζω πως το υλικό των δύο πρώτων χρόνων είναι αρχειοθετημένο πλήρες με εικόνες και σχόλια στο ndimou.gr: στο (http://ndimou.gr/el/blogs/) υπάρχουν ολόκληρο το nikosdimou (http://ndimou.gr/el/blogs/#prettyPhoto/0/) και το doncat μέχρι Σεπτέμβριο 2007 (http://ndimou.gr/el/blogs/#prettyPhoto/1/).

Η ιστορία μιάς παντόφλας

(ή γιατί δεν πρέπει κανείς να τα βάζει με την Google)

Αυτή η απαίσια μαύρη παντόφλα είναι η αιτία που τα blog μου έχασαν όλες τις φωτογραφίες τους!

Είχα αγοράσει ένα νέο κινητό. Τσεκάροντας τις λειτουργίες του, έφτασα και στην φωτογραφική μηχανή. Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και για να δω αν δουλεύει τράβηξα την σπουδαία φωτογραφία που βλέπετε.

Φυσικά τις επόμενες ημέρες τράβηξα και άλλες φωτογραφίες και κοιτάζοντάς τις έφτασα στην παντόφλα. Την έσβησα και την ξέχασα.

Όμως, την επόμενη φορά που κοίταξα φωτογραφίες, να' την πάλι μπροστά μου.

Την ξανάσβησα. Αλλά μετά δείχνοντας φωτογραφίες σε ένα φίλο, την ξαναβρήκα.

Άρχισα να εκνευρίζομαι. Ανακάλυψα, ψάχνοντας, ότι σβήνοντας μία φωτό την έστελνα απλώς στα σκουπίδια (trash). Οπότε την έσβησα και από εκεί.

Όμως, ω! του θαύματος, μετά από μερικές ημέρες αναστήθηκε.

Ανακαλύπτω τώρα ότι η κυρία Γκουγκλ κάνει αυτόματη αντιγραφή (backup) και αποθήκευση όλων των φωτογραφιών που βρίσκει στο κινητό μας, στον υπολογιστή - και ό,τι άλλο μέσο συνδέεται μαζί της. Αυτό το κάνει αυτόματα - εκτός αν της δώσουμε εντολή να μην το κάνει. Και αν σβηστούνε τις αναπληρώνει.

Μπαίνοντας στο photos.google.com, τρομάζω. Βλέπω φωτογραφίες 20 ετών - από τότε που δουλεύω ψηφιακά. Συν και μερικές παλιές, ψηφιοποιημένες.

Βέβαια μπαίνεις με όνομα και κωδικό - κανείς άλλος δεν μπορεί να δει αυτό το υλικό.

Αλλά η παντόφλα, πρώτο τραπέζι πίστα.

Με πιάνει μανία, λύσσα, και αρχίζω να σβήνω τα πάντα. Όχι επιλεκτικά - τα πάντα! Κάθε λίγο το πρόγραμμα με προειδοποιεί - κι εγώ άτεγκτος και απόλυτος λέω: σβήσε! σβήσε! σβήσε!

Έτσι έσβησα και όλες τις φωτογραφίες από τα blog μου (doncat.blogspot.gr, κλπ.). Πού να ξέρω, ο ταλαίπωρος, ότι ήταν και αυτές αποθηκευμένες εκεί. (To BlogSpot ανήκει στην Google).

Βέβαια οι φωτογραφίες αυτές υπάρχουν στον υπολογιστή μου. Αλλά χύμα και σκόρπιες. Μιλάμε για εκατοντάδες. Πού να θυμάμαι ποια πάει πού;

Τους επόμενους μήνες, όποτε είμαι άνεργος, θα ψάχνω και θα κολλάω καμία... Όλες, αποκλείεται να τις βρω.

Να γιατί δεν πρέπει κανείς να τα βάζει με την Google.

(Υ. Γ. Το ύφος είναι χιουμοριστικό – αλλά το θέμα τραγικό. Ένα έργο ζωής, μία δουλειά 8 ετών, πάνω από χίλια κείμενα και άλλες τόσες φωτογραφίες… Μόνο λίγα παλιότερα αρχεία, του 2006, όταν ανοίγονται μέσα από το ndimou.gr, έχουν επιβιώσει ολόκληρα).

Τα μεγάλα βουνά

Έξω από τα μνημόνια και τις πολιτικές, έξω από την τρόικα και τις περικοπές, υπάρχουν πάντα τα μεγάλα ελληνικά βουνά, που αυτές τις μέρες δέχονται τα πρώτα χιόνια.

Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία στις 29 Νοεμβρίου 2014. Πυκνή ομίχλη έζωνε την Αράχοβα. Περπατούσα έξω από το χωριό, σε μονοπάτι, να μη βλέπω τα τζιπ και τα SUV, αλλά το τοπίο όπως το γνώριζα από παιδί. Και μέσα μου τραγούδαγα, όπως στο Δημοτικό Σχολείο:

Καλότυχά ’ναι τα βουνά, ποτέ τους δεν γερνάνε·

το καλοκαίρι πράσινα και το χειμώνα χιόνια,

και καρτερούν την άνοιξη, τ’ όμορφο καλοκαίρι,

να μπουμπουκιάσουν τα κλαριά, ν’ ανοίξουνε τα δέντρα,

να βγουν οι στάνες στα βουνά, να βγουν οι βλαχοπούλες,

να βγουν και τα βλαχόπουλα λαλώντας τις φλογέρες.

Τώρα οι βλαχοπούλες μιλάνε στο κινητό – και πόσα βλαχόπουλα παίζουν φλογέρα;

Ωστόσο, γυρίζοντας στην Αθήνα και ακούγοντας στα ραδιόφωνα την ακατάσχετη φλυαρία για την προεδρική εκλογή και το δημοσιονομικό έλλειμμα, σκέφθηκα να σας φέρω ένα αεράκι από τα ψηλά βουνά, που είναι πάντα εκεί και θα παραμείνουν, όταν θα έχουμε όλοι ξεχαστεί, πρόεδροι και υπουργοί, γραφιάδες και τραπεζίτες, πλούσιοι και φτωχοί.

Ένα αεράκι αιωνιότητας.

Από την άλλη όχθη

«Ο Ρομπέρτο ήταν πραγματικά ανίκητος!». «Αναρωτιέμαι ποιος άλλος επώνυμος θα δηλώσει αντισυστημικός;». «Οι Τζιχαντιστές είναι δημιούργημα της Δύσης». «Το Πανεπιστήμιο πόσο χρειάζεται φύλαξη;». «Δεν ήξερα να χρωστάω και να τα πληρώσω σε εκατό δόσεις!». «Οι Τούρκοι στην Κυπριακή ΑΟΖ». «Το κεφάλι της Σφίγγας δεκατέσσερα μέτρα μακριά από το σώμα». «Ο Λυκούδης και το καθυστερημένο Μετά».

Φράσεις και σχόλια από την επικαιρότητα που περνάνε από το νου μου σαν ταινία – όλα εξίσου σημαντικά ή ασήμαντα, στον ίδιο επίπεδο τόνο. Η πραγματικότητα τρέχει δίπλα μου σαν ποτάμι. Κι εγώ να μην ξέρω πού βρίσκομαι και τι κάνω.

Μία σοβαρή περιπέτεια υγείας είναι σαν φίλτρο που αλλοιώνει την πραγματικότητα. Σχεδόν την ακυρώνει. Για τον άρρωστο που πέρασε για λίγο απέναντι, ο κόσμος είναι διαφορετικός.

Σχεδόν τίποτα από αυτά που απασχολούν τους γύρω του δεν τον αφορά. Έχει τον πόνο του και τον τρόμο του – και το μόνο που τον νοιάζει είναι η επιβίωση. Συσπειρώνεται στον εαυτό του σαν το άρρωστο ζώο στη γωνιά του και γαντζώνεται από τη ζωή.

Για να ξαναγίνει η ζωή αυτονόητη, θα περάσει καιρός. Για να κινείται με ανέμελη σιγουριά, πολύ περισσότερος.

Πολλές ευχές για «σιδερένια» ανάκαμψη, πολλές προτροπές για να επιστρέψω. Αλλά να επιστρέψω πού; Πρέπει, αφού βρω τις δυνάμεις μου, να ξαναβρώ και τη ζωή. Οι γιατροί ισχυρίζονται πως τώρα είμαι καλά. ‘Όμως προς τι; Αν έχω τα μέσα, μου λείπει ο σκοπός.

Ελπίζω και επενδύω στη συνήθεια. Μπορεί να απαλύνει τον τρόμο και να σιδερώσει την αγριάδα.

Και ίσως τότε ξαναγίνω ένας κανονικός άνθρωπος. Δηλαδή, επιλήσμων… 

Η Περσεφόνη πάει… εγώ επιστρέφω

Όταν πριν 11 μέρες έγραφα και δημοσίευα την απόσυρσή μου από την δημοσιογραφία («Καιρός του Σιγάν» http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.blog&id=36866 ) μεγάλωνε μέσα στον εγκέφαλό μου ένα αιμάτωμα, υποσκληρίδιο, από την παλιότερη πτώση μου πριν τρεις εβδομάδες. Δεν το ήξερα γιατί δεν είχε δώσει συμπτώματα, ούτε είχε φανεί στις εξετάσεις. Τέσσερεις μέρες μετά, βέβαια, δεν μπορούσα να πληκτρολογήσω ούτε το όνομά μου.

Το επείγον χειρουργείο πήγε καλά και μετά από τρεις μέρες νοσηλεία γύρισα σπίτι. Αφού μου αφαιρέσουν τα ράμματα θα είμαι απόλυτα εντάξει –  λένε οι γιατροί.

Για μένα αυτή η περιπέτεια – και ιδιαίτερα η πρώτη νύχτα στη Μονάδα – ήταν μία σύντομη επίσκεψη στον Άδη. Είδα το μωσαϊκό της Αμφίπολης με την Περσεφόνη να κατεβαίνει – μάλλον  χαρούμενη – και σκέφθηκα πως μόλις είχα κάνει την αντίθετη διαδρομή.

Δεν ξέρω αν το κρυφό αιμάτωμα επηρέασε την απόφασή μου να αποσυρθώ. Σίγουρα η κούραση που ένιωθα πρέπει να είχε σχέση με αυτό. Και δεν μπορώ να πω αν μετά την αποκατάσταση της υγείας μου, θα θελήσω να επιστρέψω (φυσικά αν με θέλουν ακόμα). Ο χρόνος θα δείξει. Προς το παρόν είμαι μόνο τρομοκρατημένος.

Έβαλα, αντί για φωτογραφία, ένα παλαιικό κέντημα από την Κύπρο που μου χάρισε ο φίλος μου ο Κώστας. Για αισιόδοξο τέλος.

Οι βραχύβιοι σύντροφοι

Χωρίς ανθρώπους έζησα κατά καιρούς, πολύ άνετα. Χωρίς ζώα όχι. Ένα σπίτι χωρίς ζωική συντροφιά είναι κρύο και με αποδιώχνει.

Η σχέση με το ζώο έχει σταθερότητα και σιγουριά που κανένας άνθρωπος δεν θα σου προσφέρει. Επικοινωνείς με καθαρή, τίμια φύση. Όπως γράφει ο Κούντερα, τα ζώα δεν διώχθηκαν από τον Παράδεισο. Είναι πάντα εκεί.

Κανένα ζώο δεν θα σε προδώσει. Ποτέ.



Αγαπώ όλα τα ζώα – αλλά επιλογή μου είναι οι γάτες. Οι σκύλοι είναι καλοί, υπάκουοι, υποτακτικοί. Οι γάτες είναι περήφανες, ελεύθερες αλλά τρυφερές. Δένονται πιο δύσκολα με τον άνθρωπο, αλλά δένονται περισσότερο και αποκλειστικά.

Τρυφερότητα με ελευθερία είναι ο συνδυασμός που ψάχνω και στους ανθρώπους.

Γράφω για να διασκεδάσω τη θλίψη μου. Ο γατούλης που βλέπετε στις φωτογραφίες, δεν υπάρχει πια. Τον κοίμισε ο κτηνίατρος πριν από λίγο. Ήταν αποκλειστικός μου. Φοβισμένος, ως φοβικός με τους άλλους.

 Η μοίρα των βραχύβιων συντρόφων μας. Μέσα σε μία ανθρώπινη ζωή χωράνε πολλά πένθη μικρών φίλων.

Έχω αρκετές ιστορίες με αυτόν – αλλά τώρα θέλω μόνο να τον πενθήσω. Αργότερα, κάποτε, μπορεί να τις διηγηθώ.

Μία συνέντευξη

Με την Ειρήνη Ορφανίδη στο "The Toc":

http://www.thetoc.gr/politismos/article/nikos-dimou-o-poiitis-pou-egrapse-to-par-ola-auta

Κρατάει μόνο ένα τέταρτο...

40 χρόνια: "Δεν ξεχνώ"

Πέρασαν από τότε σαράντα χρόνια. Από την ημέρα που συνέλαβα κάτι που με ξεπέρασε, που ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, που συμβόλισε διάφορα (ακομα και ετερόκλιτα) νοήματα
και που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τον δημιουργό του.

Έγραψα γι αυτό:

Το σήμα σύμβολο "Δεν ξεχνώ" δημιουργήθηκε το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974 την ημέρα που ο δεύτερος Αττίλας έκοψε την Κύπρο στα δύο.

Ακούγοντας τα νέα στο ραδιόφωνο, οραματίστηκα την Κύπρο μαχαιρωμένη και την γραμμή του Αττίλα σαν μία ροή πηγμένου αίματος που σιγόσταζε. Όταν έφτασα στο γραφείο μου (τότε είχα την διαφημιστική εταιρία) κάλεσα τον διευθυντή του σχεδιαστηρίου, τον Διονύση Γεωργιόπουλο, του έδωσα ένα χάρτη της Κύπρου, την ιδέα και το κείμενο.

Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. Τυπώσαμε χιλιάδες αυτοκόλλητα, τα στείλαμε στις εφημερίδες και κατακλυσθήκαμε από αιτήσεις. Τυπώσαμε όσα μπορούσαμε, κάναμε αντίγραφα της μακέτας και τα δίναμε σε όποιον ήθελε να τυπώσει για λογαριασμό του, μεταφράσαμε το σύνθημα σε πολλές γλώσσες (μας το ζητούσαν, μαζί με μακέτες, Έλληνες φοιτητές από όλο τον κόσμο).

Πήραμε εκατοντάδες γράμματα - το σημαντικότερο από τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.

Τώρα το σήμα-σύμβολο έχει γίνει κοινό κτήμα - ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν την προέλευσή του. Αλλά για μένα είναι κάτι πολύ προσωπικό: ένας φόρος τιμής και αγάπης στα μέρη εκείνα της Κύπρου - Κυρήνεια, Μπελλαπάις, Σαλαμίνα, Αμμόχωστο - που είχα επισκεφθεί και αγαπήσει τρία χρόνια πριν την εισβολή.                                                                                                                                                                                                                                                                                             

Παρ’ όλα αυτά

«Γι αυτούς – όπως εγώ – που κυλάνε χρόνια τώρα την πέτρα στον ανήφορο, την βλέπουν πάλι να πέφτει και ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ συνεχίζουν».

Είκοσι μικρά πεζά για την Απώλεια, την Ηδονή, την Τρέλα, την Μοναξιά, τον Έρωτα, την Ποίηση και τον Θάνατο. Ένα βιβλίο στο όριο, τόσο φορτισμένο που κάθε του σελίδα πάλλεται.

Τα καλύτερα κείμενα που έχω γράψει.

Ποταμόπληκτος

Το Ποτάμι το γνωρίζουν πια όλοι οι Έλληνες. Είναι ΤΟ νέο κόμμα, που μόλις έκανε το πρώτο του συνέδριο και αντικρίζει το μέλλον με αισιοδοξία και ελπίδα. Έχει πολλούς φίλους και θαυμαστές. Μερικοί το αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό, λίγοι με ειρωνεία. Εχθρούς δεν πρόλαβε να αποκτήσει ακόμα.

Ωστόσο κατάφερε να αποκτήσει ένα θύμα. Εμένα. Έγινα ο πρώτος «ποταμόπληκτος».

Το Ποτάμι πέρασε ορμητικό από πάνω μου και με ξέβρασε μισολιπόθυμο, στην όχθη. Κάπου ίσως φταίω και εγώ. Οι περισσότεροι ξέρουν την ιστορία. Όμως είναι καλό να την αφηγηθώ από την αρχή.

Όταν πριν πολλούς μήνες συζήτησα διεξοδικά με τον Σταύρο Θεοδωράκη (τον γνώριζα μόνο από συμμετοχές μου σε τηλεοπτικές εκπομπές του - και φυσικά ως τηλεθεατής) έμεινα κατάπληκτος από την σύμπτωση των απόψεών μας. Έτσι μπήκα πρόθυμα στην ιδρυτική παρέα της νέας (ανώνυμης ακόμα) κίνησης. Επιτέλους, σκέφθηκα, ένα κόμμα με βάση τον ορθό λόγο!

(Το θέμα της σύμπτωσης απόψεων το θυμήθηκα πάλι όταν, μετά την εναρκτήρια ομιλία του «επικεφαλής» στο συνέδριο, αρκετοί με ρώτησαν αν είχα συνεργαστεί για την σύνταξη του κειμένου – επειδή είχαν αναγνωρίσει διάφορες απόψεις μου. Εξήγησα ότι δεν ήταν δικές μου απόψεις, αλλά του Σταύρου, που όμως συμπίπτουν με δικές μου. Όσο για συνεργασία, δεν υπήρξε ποτέ θέμα).

Λίγο καιρό πριν από την ίδρυση του Ποτάμι (ναι, άκλιτο σαν τίτλος) είχα ξεκινήσει συνεργασία με το  Protagon. Άρχισα να γράφω τα δικά μου. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Μεγάλη αναγνωσιμότητα, πολλά σχόλια, ζωντανός διάλογος.

Όμως, μόλις εμφανίστηκε το Ποτάμι, τα πράγματα άλλαξαν. Μερικοί από τους αναγνώστες (και ιδιαίτερα οι ενοχλημένοι από την νέα πολιτική κίνηση) δεν με έβλεπαν πια σαν τον ελεύθερο και ανένταχτο συγγραφέα που έγραφε ό,τι ήθελε, αλλά σαν εκπρόσωπο του κόμματος. Έτσι, "αιρετικές" απόψεις που είχα ήδη διατυπώσει πολλές φορές παλιότερα (χωρίς να ενοχληθεί κανείς) έφεραν θύελλα αντιδράσεων.

Το πρώτο δικό μου λάθος ήταν ότι δεν κατάλαβα αμέσως την αλλαγή στην αντιμετώπισή μου, ώστε να αποφύγω τα επίμαχα θέματα. Το δεύτερο ήταν ότι πήρα τοις μετρητοίς μερικές αρχικές εξαγγελίες του κόμματος. Π. χ. όταν μία παράταξη λέει ότι είναι υπέρ του ριζικού χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, προφανώς δεν ξοδεύει από τον κρατικό προϋπολογισμό για να φέρει και να μοιράσει το (αμφιλεγόμενο) Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα.

Εκεί λοιπόν μπλέξαμε: ο Σταύρος μπροστά στην πίεση τηλεοπτικών ανακριτών, αναγκάστηκε να με «αδειάσει», κι εγώ παραιτήθηκα.

 
Μετά ήρθαν διάφορα κακά για μένα: αρρώστιες, προβλήματα και άλλα. Όλα, φαντάζομαι, αποτελέσματα της κατάρας των Αγίων Πατέρων. Έτσι έχασα και το Ποτάμι, και το Συνέδριο και δεν είχα πια κέφι να γράφω στο Protagon. Έλειψα για πολλές εβδομάδες.

Όμως παρέμεινα φίλος του «επικεφαλής» και υποστηρικτής του Ποτάμι. Και ευχαρίστως δέχθηκα να μπω στην «Επιτροπή Διαλόγου» που αποτελείται από ανεξάρτητα άτομα, μη-μέλη του κόμματος, με τα οποία συνδιαλέγεται.

Γράφω αυτό το κείμενο σαν απάντηση στα πολλά μηνύματα με ταυτόσημο περιεχόμενο: "γιατί χάθηκες; πού γράφεις τώρα; κλπ." Απαντώ: είμαι καλά, επέστρεψα ήδη (υπάρχουν δύο άρθρα μου στο Protagon) νιώθω καλύτερα σαν ελεύθερος σκοπευτής - και προχωράω...

 

 

Ένα άρθρο του Σπύρου Μοσκόβου στην Deutsche Welle

"Για όλα φταίνε οι Γερμανοί"

Στο δεύτερο βιβλίο του στα γερμανικά ο Νίκος Δήμου αντιστρέφει την υστερική καμπάνια του 2010 με σύνθημα "Για όλα φταίνε οι Έλληνες" και τεκμηριώνει το γιατί τελικά "για όλα φταίνε οι Γερμανοί"!

Τα τελευταία χρόνια το ελληνικό πρόβλημα έχει προκαλέσει στη Γερμανία όχι όπως πολλοί πιστεύουν μια άπωση για την Ελλάδα, αλλά το αντίθετο, μια δίψα για την Ελλάδα, για την ακρίβεια μια σχεδόν αγωνιώδη αναζήτηση κειμένων που θα δίνουν λύσεις στο ελληνικό αίνιγμα, ερμηνείες όχι μόνο για τη δημοσιονομική αποχαλίνωση της χώρας, αλλά και για την πολιτική κουλτούρα, τη νοοτροπία και τις ιδιαιτερότητές μας. Σοφοί επί των ερμηνειών υπάρχουν στην Ελλάδα πολλοί, λίγοι όμως μπορούν να επικοινωνούν και με ένα ξένο κοινό. Έτσι η τελευταία κρίση εδραίωσε κατ’ αρχήν την επιτυχία των αστυνομικών μυθιστορημάτων του Πέτρου Μάρκαρη που προσφέρουν ένα πανόραμα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, με όλες τις χάρες και τις κακίες της. Στη συνέχεια ανακαλύφθηκε ο Νίκος Δήμου, αυτός ο χαρισματικός αποσυνάγωγος της πνευματικής μας ζωής. Πριν από δύο χρόνια ο εκλεκτός οίκος του Μονάχου Antje Kunstmann εξέδωσε το παλιό εκείνο εγχειρίδιο μιας αμείλικτης νεοελληνικής αυτογνωσίας με τίτλο «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας», ένα βιβλίο που είχε ταράξει πριν από σαράντα σχεδόν χρόνια τα νωθρά πνευματικά τενάγη στην Ελλάδα.

Γερμανικές εξιδανικεύσεις

Τώρα ο οίκος Kunstmann, μετά την εκδοτική επιτυχία του πρώτου, επανέρχεται με ένα δεύτερο τομίδιο του Νίκου Δήμου που φέρει τον τίτλο «Για όλα φταίνε οι Γερμανοί», μια μίξη παλιών και νέων κειμένων, μια διαδοχή διαλόγων του συγγραφέα με εναλλασσόμενους ξένους που ζουν ή ξανάρχονται στην Αθήνα και συζητούν για τη νεοελληνική φυσιογνωμία. Το έργο αυτό περιλαμβάνει μεταξύ άλλων δυο παλιότερα μικρά αριστουργήματα του συγγραφέα, τα κεφάλαια «Η μεταφυσική της γκρίνιας» και «Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου», για τη σχέση του Έλληνα με τη ζωή, τον θάνατο και το φως, μια συναρπαστική ανατομία της ακραίας, της απόλυτης κατάφασης της ζωής. Το βιβλίο ωστόσο αρχίζει με τρεις διαλόγους γραμμένους τώρα επί τούτου, για τις ελληνογερμανικές σχέσεις. Όπως παλιότερα ο Αλέξανδρος Σχινάς, έτσι τώρα και ο Νίκος Δήμου υπενθυμίζει τις γερμανικές ευθύνες για τη σχιζοειδή νεοελληνική ιδιοσυγκρασία, τα ταυτόχρονα συμπλέγματα ανωτερότητας και κατωτερότητας που ταλανίζουν την ψυχή του νέου ελληνισμού. Επειδή ήταν οι Γερμανοί που στη νεώτερη εποχή ανακάλυψαν πάλι και εξιδανίκευσαν τον αρχαίο ελληνισμό, επειδή ήταν ο φιλελληνισμός που εμφύσησε στους ταλαίπωρους και άρτι απελευθερωμένους Έλληνες των αρχών του 19ου αιώνα την απαίτηση να παίξουν τον ρόλο των απογόνων ένδοξων προγόνων.

Οι λιχουδιές της ευρωζώνης 

Με ένα τόσο ισχυρό υπερεγώ είναι πολύ δύσκολο για ένα νεαρό έθνος που ανδρώνεται υπό αντίξοες συνθήκες να ξεπεράσει ψυχικά τη νηπιακή του ηλικία. Και για να μην πολυλογούμε φθάσαμε στην εποχή της ευρωζώνης, εντός της οποίας οι Έλληνες έκαναν ό, τι θα έκανε κι ένα μικρό παιδί που το αφήνουν από το χέρι μόνο του μέσα σ’ ένα ζαχαροπλαστείο. Θα βούταγε τη μια λιχουδιά μετά την άλλη μέχρι να το πιάσει η κοιλιά του και να το πάνε στον γιατρό. Είναι ίσως η πιο ιδιοφυής παρομοίωση που διαβάσαμε τα τελευταία χρόνια για την πορεία της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ. Συνολικά το βιβλίο του Νίκου Δήμου είναι ευθυβόλο αλλά όχι σκυθρωπό. Συνολικά τα βιβλία του Νίκου Δήμου λειτουργούν σαν καθαρτική παιδιά. Μια πεφωτισμένη πολιτεία θα τα επέβαλλε ως υποχρεωτικό ανάγνωσμα στα λύκεια. Αλλά είναι η πολιτεία μας πεφωτισμένη; 

Σπύρος Μοσκόβου

 http://www.dw.de/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CF%86%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5-%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF/a-17671768

Έρπης Ζωστήρ

Εδώ και έξη εβδομάδες ταλαιπωρούμαι από την παραπάνω αρρώστια. Σε όσους το λέω εμφανίζονται δύο αντιδράσεις: «Ώχ, κακομοίρη μου!» (οι παθόντες, ή γνωρίζοντες). «Έχω ακούσει πως είναι οδυνηρό», οι άλλοι.

Οδυνηρό; Διαβάστε πώς περιγράφει τον πόνο του έρπητα το συνοδευτικό χαρτάκι με τις οδηγίες του φαρμάκου Lyrica, ειδικού για τον νευροπαθητικό πόνο: «αίσθημα ζέστης, καύσου, εντόνου σφιξίματος, τινάγματος, μαχαιριάς, σουβλιάς, κράμπας, πόνου, μυρμηγκίασης, μουδιάσματος, τσιμπημάτων από καρφίτσες και βελόνες. (Pins and needles, στην Αγγλοσαξωνική ορολογία). Αλλά οι χειρότεροι πόνοι είναι αυτοί που οι παλιοί ονομαζαν καυσαλγίες.

Αθροίστε όλους αυτούς του πόνους και πολλαπλασιάστε επί όσο δεν αντέχετε: να ο έρπης! Προσθέστε τώρα ότι όλα αυτά τα βασανιστήρια (μεσαιωνικά, μα την αλήθεια) δεν αντιμετωπίζονται με τα συνήθη παυσίπονα. Ντεπόν και ασπιρίνη είναι εντελώς άχρηστα. Χρειάζονται ειδικά φάρμακα (συνήθως με ειδικές συνταγές) που σπάνια βοηθάνε αλλά σίγουρα σε αποβλακώνουν.

Η αρρώστια αρχίζει με ένα εξάνθημα που τυλίγει τον κορμό. Ακολουθεί τα πλευρά από την πλάτη προς το στήθος και την κοιλιά. Μετά έρχονται οι πόνοι. Που εντείνονται όσο προχωράει η μέρα και είναι ιδιαίτερα οξείς το βράδυ.

Και η διάρκεια; Εκεί η επιστήμη σηκώνει τα χέρια. Από έναν μέχρι τρεις μήνες, αν είσαι τυχερός και δεν πάθεις το σύνδρομο μεθερπητικής νευραλγίας. Τότε θα σε συνοδεύει ως το τέλος.

Και μία συμβουλή: έμαθα (πολύ αργά βέβαια) ότι υπάρχει εμβόλιο! Το οποίο στο εξωτερικό το συνιστούν σε όσους έχουν περάσει τα 60 (η συχνότητα είναι δεκαπλάσια στις μεγάλες ηλικίες). Είναι ακριβό – αλλά μπροστά στο μαρτύριο της αρρώστιας, πάμφθηνο. Ας αφήσουμε πως σαφώς κοστίζει λιγότερα από τα φάρμακα που θα αγοράσεις κατά την διάρκειά της ασθένειας. Ρωτήστε τον γιατρό σας.

Πώς και γιατί εμφανίστηκε; Η πρώτη ερώτηση του γιατρού ήταν αν πέρασα μία περίοδο έντονου στρες. Οι αναγνώστες του blog γνωρίζουν πόσο πιέστηκα με την αντίδραση που ξεσηκώθηκε για τα κείμενά μου περί 25^ης Μαρτίου και «Αγίου Φωτός». Αντίδραση που οφειλόταν αποκλειστικά στην σχέση μου με το «Ποτάμι» - διότι τα ίδια και χειρότερα τα έχω γράψει πολλές φορές (π. χ. στην Lifo, το «Άγιο Σκότος», 2009) και δεν άνοιξε μύτη. Δεν με ένοιαξε για μένα, αλλά για την ζημιά που μπορούσε να υποστεί το κόμμα.

Τώρα που πέρασαν οι εκλογές και το «Ποτάμι» πήγε καλά, μπορώ και τα γράφω.Σίγουρα λοιπόν η αιτία του έρπητα ήταν η πίεση αυτής της περιόδου (ενδεχομένως και η κατάρα του Αμβρόσιου, αν και αλλού στόχευε). Διότι ο ιός της αρρώστιας υπάρχει μέσα σε όλους μας (είναι ο ίδιος της ανεμοβλογιάς) και ενεργοποιείται όταν πέσουν χαμηλά οι άμυνες του οργανισμού.

Μακριά τώρα από το «Ποτάμι» και το Protagon (όπου έγραφα μέχρι τις εκλογές για να το ενισχύσω) ελπίζω σύντομα να είναι μακριά μου και ο απαίσιος έρπητας.

Ο άγνωστος ποιητής Νίκος Δήμου

Κυκλοφορησε από τις εκδόσεις Gutenberg (Δαρδανός) ένα σύντομο (89 σελίδες) βιβλίο του ποιητή  Παναγιώτη Αριστοτελίδη

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου αναγράφονται τα εξής:

Ο Νίκος Δήμου είναι γνωστός ως δοκιμιογράφος, σατιρικός και σχολιογράφος. Ο ίδιος πιστεύει ότι στην πραγματικότητα είναι ποιητής. Σε αυτό οφείλει την σατιρική του δεινότητα («η σάτιρα είναι αντεστραμμένος λυρισμός, όπου το συναίσθημα γίνεται οργή») σε αυτό και τη δυνατότητά του να ερμηνεύει την ποίηση («ανακάλυψε» την Κική Δημουλά και έγραψε αποφασιστικά δοκίμια για Ελύτη και Σεφέρη). Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα ως ποιητής και έγινε εγκωμιαστικά δεκτός από την κριτική της εποχής. Όμως τα περισσότερα ποιήματά του έβγαιναν σε ιδιωτικές εκδόσεις και ελάχιστοι τα γνώριζαν. Τώρα κυκλοφορούν όλα από τις εκδόσεις Gutenberg και αυτό το δοκίμιο αποτελεί την καλύτερη εισαγωγή σε ένα ποιητικό έργο που ξεχωρίζει για την αυθεντικότητα και την εμβέλειά του.

_________________________________________________

Να προσθέσω ότι επιλογή ποιημάτων του Ν. Δ.  υπάρχει στο ndimou.gr:
http://ndimou.gr/el/keimena/anthologia/poihmata/

Τι ΔΕΝ είμαι (22 διαψεύσεις)





Επειδή τον τελευταίο καιρό έγινε θόρυβος περί το άτομό μου και κυκλοφόρησαν πολλές φήμες, σπεύδω να παρουσιάσω όσες άκουσα και να σας πω ποιες αληθεύουν. Ξέρω ότι ελάχιστοι θα με πιστέψουν – αλλά τουλάχιστον εγώ θα έχω κάνει το καθήκον μου.

ΔΕΝ είμαι γόνος πλούσιας οικογένειας. Ο πατέρας μου ήταν δημόσιος υπάλληλος και σπούδασα στο Κολέγιο με υποτροφία.

ΔΕΝ κληρονόμησα – παρά μόνο χρέη και ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη από τη μητέρα.

ΔΕΝ είμαι πλούσιος. Μάλιστα η κρίση σακάτεψε τις οικονομίες μιας ζωής (κρατικά ομόλογα!) και τώρα ΔΕΝ είμαι καν εύπορος.

Άρα ΔΕΝ οδηγώ Πόρσε (όπως διάβασα) αλλά ένα Νισάν 1600 κ. ε. (Είχα όμως κάποτε μία Πόρσε, που την πούλησα το 1976).

ΔΕΝ είμαι (πια) διαφημιστής. Εργάστηκα στην διαφήμιση στην αρχή ως υπάλληλος, μετά σε δική μου εταιρία. Αποχώρησα το 1983.

Από το 1979 δημοσιογραφώ ανελλιπώς – αλλά μέλος της ΕΣΗΕΑ ΔΕΝ έγινα. (Με απέρριψαν γιατί ξεκίνησα μετά τα 40 μου).  Εξ’ ου και ΔΕΝ έχω σύνταξη, ούτε περίθαλψη.

Παρόλο που βιοπορίζομαι από την δημοσιογραφία, ΔΕΝ θεωρώ τον εαυτό μου τόσο δημοσιογράφο, όσο συγγραφέα βιβλίων.

ΔΕΝ την κοπάνησα από τη θητεία. 26 μήνες υπηρέτησα στο Ναυτικό.

ΔΕΝ υπήρξα χουντικός. Το περί διορισμού μου τότε σε μία επιτροπή (που κυκλοφορεί) αφορά εκστρατεία για την προώθηση ελληνικών προϊόντων που έγινε με όλη τη εκλεγμένη διοίκηση της Ένωσης Διαφημιστικών Επιχειρήσεων, χωρίς αμοιβή. Ήμουν γενικός γραμματέας. Τα έχω γράψει με λεπτομέρειες στην αυτοβιογραφία μου.

Σε όλη μου τη ζωή ΔΕΝ έχω πάρει ούτε αξίωμα, ούτε δραχμή, από το Κράτος.

ΔΕΝ έχω τίτλους. Είμαι απόφοιτος γυμνασίου (νυν Λυκείου). Η διδακτορική μου διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου ολοκληρώθηκε, αλλά αναγκάστηκα να την εγκαταλείψω. Εκδόθηκε εικοσιπέντε χρόνια μετά, στα ελληνικά. Μιλάω και γράφω τρεις γλώσσες καλά,  όμως ΔΕΝ έχω πτυχία.

ΔΕΝ είμαι, ούτε υπήρξα, πράκτωρ των Αμερικανών, των Σκοπιανών, των Γερμανών ή των Τούρκων. (Αν ήμουν πράκτωρ των Τούρκων, ΔΕΝ θα έφτιαχνα το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ»).

ΔΕΝ είμαι Εβραϊκής καταγωγής (γράφτηκε κι αυτό), ούτε μασόνος, βουδιστής ή ομοφυλόφιλος (ΔΕΝ θα με πείραζε αν ήμουν όλα αυτά). Έκανα τρεις γάμους αλλά σε κανένα ΔΕΝ πήρα προίκα. (Κι αυτό το άκουσα). ΔΕΝ έχω παιδιά – μόνο γάτες.

ΔΕΝ έχω πάρει διακρίσεις, τίτλους, ούτε βραβεία, παρά μόνο κάτι ευτελή δημοσιογραφικά. Είμαι εντελώς απαράσημος – που έλεγε και ο Σκαρίμπας.

Άλλο ΔΕΝ θυμάμαι για να διαψεύσω.



Ανακοίνωση της Εταιρίας Συγγραφέων

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρίας Συγγραφέων μόλις εξέδωσε την εξής ανακοίνωση που μου κοινοποίησε ο πρόεδρος Δημήτρης Καλοκύρης:

Ο συγγραφέας Νίκος Δήμου που αναφέρθηκε σε κείμενό του στο μυθιστόρημα του φωτός, δέχθηκε την επίθεση των γνωστών μανιακών που ξιφουλκούν μόλις κάποιος αμφισβητήσει το «αλάθητο» της φαντασιοπληξίας τους.
Η Εταιρεία Συγγραφέων υπερασπίζεται την ελευθερία του φωτός όταν φωτίζει την ελευθερία του λόγου.

Υστερόγραφο στα εθνικο-θρησκευτικά

Τις τελευταίες 48 ώρες έχω πάρει 99 μηνύματα για το θέμα «Άγιο Φως». (Τα μέτρησα. Από την αρχή της κρίσης  - 25.3. -  πρέπει να είναι εκατοντάδες). Τα 98 ήταν θετικά – ένα μόνο αρνητικό. Αυτό είναι φυσικό. Οι υποστηρικτές σε επαινούν ιδιωτικά – οι αντίθετοι σε βρίζουν δημόσια.

Όμως και σε πολλά θετικά μηνύματα υπήρχαν αντιρρήσεις και ενστάσεις. Η πιο βασική: γιατί δεν εμφανίστηκα να αντιμετωπίσω του κατήγορους, να τους αποστομώσω με στοιχεία και επιχειρήματα, να τους «κατατροπώσω», όπως έγραψε κάποιος.

Επειδή δεν μπορώ να απαντώ σε καθένα χωριστά, απαντώ εδώ σε όλους. Σιώπησα πρώτον διότι με ανθρώπους που κινούνται από πάθος (οι περισσότεροι) ή από συμφέρον (εκλογικό), δεν μπορείς να κάνεις διάλογο. Δεν σε ακούνε καν – απλώς φωνάζουν.

Δεύτερον, διότι όταν αυτά που γράφεις είναι ιστορικά ή επιστημονικά τεκμηριωμένα, δεν έχουν ανάγκη από υποστήριξη. Η αλήθεια θα επικρατήσει κάποτε, από μόνη της. Ο γερμανός φιλόσοφος Karl Jaspers, αντιπαραθέτοντας την γνώση και την πίστη, έφερε σαν παραδείγματα τον Γαλιλαίο (που ανακάλεσε) και τον Τζιορντάνο Μπρούνο (που δεν ανακάλεσε και κάηκε στην πυρά). Ο Γαλιλαίος, όταν του ζήτησαν να ανακαλέσει, δεν είχε πρόβλημα. Ήξερε ότι, είτε ανακαλούσε είτε όχι, η γη θα εξακολουθούσε να γυρίζει γύρω από τον ήλιο.

Η δεύτερη ένσταση ήταν γιατί συνεχίζω να στηρίζω το Ποτάμι και τον Σταύρο Θεοδωράκη, την στιγμή που δεν κάλυψε την άποψή μου. Από την ώρα που το Ποτάμι διακηρύσσει τον χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, ως βασική αρχή, το θέμα του ναυλωμένου (από τους φορολογούμενους) αεροπλάνου και της υποδοχής του Αγίου Φωτός, εμπίπτει εκεί – και είναι σαφές ότι ήμουν μέσα στην «γραμμή».

Η απάντηση: εξακολουθώ να πιστεύω ότι το Ποτάμι είναι καλύτερη λύση από όλα τα άλλα κόμματα και εξακολουθώ να συμπαθώ τον Σταύρο. Νιώθω πως του χρωστάω και λίγο – γιατί τον έμπλεξα σε θέματα δύσκολα στις ευαίσθητες απαρχές του. Και για αυτό τον στηρίζω. Ελπίζω να με δικαιώσει.

Υ. Γ. στο Υ. Γ. Σχετικά με την πρόταση του Αμβρόσιου για αφορισμό μου. Τώρα μου θύμισε μία φίλη την απάντηση του Νίκου Καζαντζάκη στην Ιερά Σύνοδο: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να’ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να’στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ».

Σύντομη πολιτική σταδιοδρομία…

Έγραφα την πρώτη Απριλίου στο protagon.gr:

Τι γίνεται όταν ένας ανένταχτος διανοούμενος, που δρα και μιλάει δημόσια επί δεκαετίες, έχει διαμορφώσει δικό του αξιακό σύστημα, τρόπο σκέψης, γραφής και μία ξεκάθαρη ταυτότητα, ενταχθεί σε ένα νέο κόμμα που τώρα διαμορφώνει το δικό του προφίλ; Το κόμμα αυτό θέλει να είναι δημοκρατικό και ανοιχτό, όμως από την άλλη μεριά, μπορεί να το ταυτίσουν με τις απόψεις του νέου μέλους του – οι οποίες δεν είναι αναγκαστικά οι δικές του – π. χ. του αρχηγού, ή της πλειοψηφίας των μελών.

Πάλι, ο διανοούμενος, από τη στιγμή που συντάσσεται με κόμμα, γίνεται στόχος των αντιπάλων παρατάξεων. Αυτά που έλεγε παλιά χωρίς συνέπειες, τώρα μετράνε τριπλά. Και δύσκολα μπορεί να αλλάξει απόψεις αντιφάσκοντας  προς τον παλιό εαυτό του. Αν πάλι  πάψει εντελώς να τοποθετείται, ή επιλέγει μόνο ανώδυνα θέματα, θα φανεί παράξενο. Άλλωστε είναι χρήσιμος κυρίως όταν εκφράζεται στα ουσιώδη και παίρνει θέση.

(Ο διανοούμενος και το κόμμα, 1.4.14).

Δεν πέρασαν ούτε δεκαπέντε ημέρες και το ασυμβίβαστο επικυρώθηκε. Έγραψα κάτι το αντικληρικόν, ξεσηκώθηκαν τα Μέσα και ο αρχηγός αναγκάστηκε να «κρατήσει αποστάσεις» (ή, όπως έγραψε άλλο Μέσο, «με άδειασε»). Κι εγώ, ως όφειλα, έστειλα την παραίτησή μου. Δεν πήρα απάντηση, άρα έγινε δεκτή.

Όχι πως είχα κανένα αξίωμα – σκέτο μέλος ήμουνα. Αλλά είχα αναγγελθεί με την πρώτη ομάδα, το όνομά μου είναι γνωστό και τα Μέσα με ταύτισαν. Κι έτσι βρήκαμε τον μπελά μας και εγώ και το κόμμα.

Εξακολουθώ να στηρίζω το Ποτάμι και να πιστεύω στον Σταύρο Θεοδωράκη. Λυπάμαι που άθελά μου του έκανα ζημιά. Αλλά ήταν πια πολύ αργά για να αλλάξω.

Γράμμα στην "Καθημερινή", 16.4.14

Η αλήθεια ως δηλητήριο

Στην «Καθημερινή» της 12.4.14 δημοσιεύθηκε, εντός πλαισίου επιστολή άγνωστης σε μένα αναγνώστριας με τίτλο: «Υπερήφανοι ΄Ελληνες». Αρχίζει ως εξής: «Σε ποιο βάραθρο αναλγησίας και πνευματικής αλλοίωσης έχουμε περιπέσει! Πρώτα η κ. Ρεπούση, τώρα ο κ. Δήμου. Ντροπή!» Παραλείπω τα περί Ρεπούση και συνεχίζω: «Όσον αφορά τον υπερήλικο κ. Δήμου, τον άνθρωπο που υποστηρίζει “την δυστυχία να είσαι Έλληνας”  να μας επιτρέψει εμάς που είμαστε ευτυχείς και υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες να χαιρόμαστε την Ελλάδα μας. Διερωτάται κανείς τι απωθημένα έχει απέναντι στην Ιστορία και τους ήρωες του 21, οι οποίοι θυσιάστηκαν για να ζει αυτός σήμερα ελεύθερος και να σκορπάει προς κάθε κατεύθυνση το δηλητήριό του».

1.      Η αναφορά ηλικίας είναι ρατσισμός – ας αφήσουμε που δεν είμαι υπερήλικος (ακόμα).

2.      Πώς η αναγνώστρια κρίνει την «Δυστυχία» αφού είναι προφανές ότι δεν την έχει διαβάσει; Όλοι οι κριτικοί, εντός και εκτός Ελλάδος, συμφωνούν ότι είναι ένα βιβλίο έρωτα. «Χρειάζεται, πολλή μα πάρα πολλή αγάπη για την Ελλάδα…» γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ στα Νέα. «Ένθερμο πατριώτη» αποκαλεί τον συγγραφέα ο Bechtold Seewald, στη Welt. «Ένα πραγματικά πατριωτικό βιβλίο», Αλεξ. Στεργιόπουλος, Ελευθεροτυπία. «Ένας απογοητευμένος εραστής που έχει αγκαλιάσει την πατρίδα του με τέτοια αφοσίωση, που βρίσκεις μόνο στους γνήσιους ερωτευμένους». Chr. Schloetzer, Süddeutsche Zeitung.

3.      Τους ήρωες του 21 τους τιμώ και τους σέβομαι – αλλά μέσα στο πλαίσια της ιστορικής αλήθειας. Διότι δεν ήταν όλοι ήρωες αυτοί που τιμούμε – και κυρίως δεν ήταν πάντα ήρωες. Οι σκοτεινές πλευρές του παρελθόντος μπορεί να είναι πιο διδακτικές και χρήσιμες από τις ένδοξες.

4.      Και τέλος: «Δηλητήριο» ονομάζεται τώρα η τεκμηριωμένη ιστορική αλήθεια; Που υπάρχει πια σε όλα τα επιστημονικά ιστορικά συγγράμματα – εκτός από τα βιβλία ιστορίας του σχολείου, τα οποία κατέκρινα; Δηλητήριο άρα και το «αληθές» του Σολωμού, που το ήθελε να ταυτίζεται με το «εθνικόν»;

Φιλικά,

 Νίκος Δήμου, Ψυχικό, 13.4.14
(Δημοσιεύθηκε στις 16.4.14).

Μία συνέντευξη

Μετά από πολλά χρόνια - συνέντευξη στην "Καθημερινή". Διαβάστε την εδώ:
http://www.kathimerini.gr/761092/article/proswpa/synentey3eis/nikos-dhmoy-an-petyxeis-den-eisai-sovaros-dhmioyrgos

 

Επτά εβδομάδες χωρίς το Τάκι

Δεν θυμόμουν πότε τράβηξα αυτή τη φωτογραφία - αλλά οι ψηφιακές μηχανές έχουν μνήμη. Ήταν Πρωτοχρονιά του 2013.

Και εμείς έχουμε μνήμη. Και είναι αδύνατο να τον ξεχάσουμε.

Το βλέμμα του δείχνει κάτι σαν νοσταλγία.

Το ελαφρό φλου της εικόνας δείχνει απόσταση.

Απόσταση.

........

Αχ, βρε Μανώλη...

Εδώ και αρκετό καιρό είχα γράψει στο site μου ένα κείμενο που αναγκάζομαι σήμερα να επαναλάβω – γιατί εκφράζει ακριβώς ότι θέλω να πω. Το παραθέτω:

Πριν 120 χρόνια ο μακρινός πρόγονός μου Εμμανουήλ Ροΐδης έγραφε:

«Ο τίτλος διορθωτού του ρωμαίικου κατήντησε να αμιλλάται κατά την γελοιότητα προς τον του τετραγωνισμού του κύκλου».

Με άλλα λόγια: Διορθωτής του ρωμαίικου = ψώνιο. Διότι όπως ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται, έτσι και το ρωμαίικο δεν διορθώνεται. Και ο Ροΐδης συνέχιζε:

«Τούτον (δηλ. τον τίτλο) φοβούμενοι, περιορίσθημεν ήδη από ετών να λέγομεν εις τους αναγνώστας μας παραμύθια περί γάτων, σκύλων, αλόγων και περί Συριανών συζύγων».

Πραγματικά τα τελευταία χρόνια ο Ροΐδης έγραφε μόνο διηγήματα. Συγκινητικά, με ήρωες ζώα που θυσιάζονταν για χάρη ανθρώπων. Ζώα με αισθήματα, τέτοια που οι άνθρωποι δεν του είχαν ποτέ χαρίσει.

Έτσι καταλήγει: «Εξ όσων ηυτύχησα ή εδυστύχησα να γνωρίσω είμαι, πιστεύω, ο μόνος άνθρωπος όστις, αν τον ωνόμαζον ζώον, δεν θα εθεώρει τούτο ως προσβολήν».

Πού τον θυμήθηκα; Μα γιατί κι εγώ βρέθηκα τα τελευταία χρόνια να υποδύομαι τον διορθωτή του ρωμαίικου και πέρα από το ότι δεν τετραγώνισα τον κύκλο, εισέπραξα τόσες ύβρεις και τόσες παρεξηγήσεις που έχω απόθεμα για τρεις ζωές.

Επειδή όμως δεν έχω πολλές ζωές (θα ήθελα και μία για μένα) και αυτή που έχω, η μοναδική, οσονούπω τελειώνει, αποφάσισα να …επιστρέψω στη λογοτεχνία.

Διαβάζοντας ωστόσο πάλι τον Ροΐδη μου πέρασε η κατάθλιψη. Διότι, όπως γράφει ο ίδιος:  «…τὰ δημοσιογραφικὰ ὄργανα τῆς ἀγέλης τὸν ὠνόμασαν ἐν συναυλίᾳ ἀσεβῆ, ἄπατριν, χριστομάχον, προδότην, φατριαστὴν καὶ κακοήθη».

«Ο περισσότερον των Ελλήνων συγγραφέων υβρισθείς» είπε γι αυτόν ο Παλαμάς.

Ε, λοιπόν έχω ελπίδες…

Υ. Γ. Αφού είχα γράψει αυτό το κείμενο είδα την ανακοίνωση της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Πολιτιστικής Ταυτότητος. Αξιώθηκα την τιμή του Ροΐδη και του Καζαντζάκη: να με επιτιμήσει η Ιερά Σύνοδος. Μου μένει τώρα και η τιμή του Λασκαράτου...