Η θλιβερή μοίρα του George Soros

Τρεις λόγοι υπάρχουν για να μισούν οι άνθρωποι τον Τζώρτζ Σόρος: 1. Είναι Εβραίος. 2. Είναι πάμπλουτος. 3. Είναι φανατικός φιλελεύθερος.

Οι δύο πρώτοι λόγοι είναι προφανείς: 1. ο ανοιχτός ή υφέρπων παγκόσμιος αντισημιτισμός και 2. ο μόνιμος φθόνος προς τους έχοντες.

Αλλά ο τρίτος;

Η ζωή μέχρι σήμερα με έχει διδάξει ένα πράγμα: όλοι υμνούν την ελευθερία, όλοι την θεωρούν ως ύψιστη αξία – αλλά οι περισσότεροι δεν αντέχουν έναν άνθρωπο που είναι πραγματικά ελεύθερος, και ακόμα: δεν ανέχονται έναν άνθρωπο που προσπαθεί να ελευθερώσει τους άλλους. Οι άνθρωποι βολεύονται και ταμπουρώνονται μέσα στις «αλήθειες» τους.

Την περασμένη Κυριακή το έζησα αυτό ο ίδιος: είχα γράψει εδώ ένα κείμενο που έκανε σκληρή κριτική στον Τσίπρα – αλλά είχε και μία (σωστή) αρνητική παρατήρηση για τον Μητσοτάκη. Το πόσο εξόργισε αυτό πολλούς σχολιαστές δεν περιγράφεται… 

Χειροκροτούμε την ελευθερία μόνο όταν δείχνει προς την δική μας κατεύθυνση. Είμαστε υπέρ της αμεροληψίας …υπό όρους.

Επιστρέφω στον Σόρος.

Είναι παγκόσμια γνωστός ως επενδυτής και διαχειριστής αμοιβαίων κεφαλαίων. Στην Ελλάδα συνήθως αναφέρεται ως «κερδοσκόπος». Αυτό βέβαια δεν είναι επάγγελμα – είναι επιδίωξη. Κάθε επιχειρηματίας στοχεύει στο κέρδος.

Γεγονός είναι ότι ο Σόρος υπήρξε πολύ επιτυχημένος στην δουλειά του. Το 1992 έπαιξε εναντίον της στερλίνας (διακινδυνεύοντας δέκα δις δολάρια) και κέρδισε ένα δις.

Αυτό που με ενδιαφέρει με τους πλούσιους είναι τι κάνουν με τα χρήματά τους. Όταν ο Μπιλ Γκαίητς έχει ήδη δεσμευτεί να δωρίσει το 95% της περιουσίας του σε κοινωφελείς σκοπούς (και ήδη έχει δώσει τα μισά) τον επαινώ. Αν όμως ο στόχος είναι το μεγαλύτερο και ακριβότερο σκάφος ή ένα ιδιωτικό νησί, τότε επαναστατώ.

Ο Σόρος ανήκει στην κατηγορία των ευεργετών. Και μάλιστα των ιδιότυπων. Αγωνίζεται για την ελευθερία. Υπήρξε μαθητής του μεγάλου φιλόσοφου Καρλ Πόπερ στον οποίο οφείλουμε τον όρο και την ιδέα της «ανοιχτής κοινωνίας» και έχει θέσει σαν σκοπό της ζωής του την πραγματοποίηση αυτής της ιδέας.

Ανοιχτή κοινωνία είναι κάθε δημοκρατική κοινωνία που είναι έτοιμη να δεχθεί ιδέες, προτάσεις, σκέψεις, αξίες, από κάθε κατεύθυνση. Όπως η επιστήμη (που ήταν το μοντέλο του Πόπερ) αναγνωρίζει και ελέγχει κάθε εναλλακτική θεωρία και είναι έτοιμη να διορθώσει ή να αναθεωρήσει τις θέσεις της, έτσι και η πολιτική σκέψη θα πρέπει να παραμένει ανοιχτή σε κάθε διαφορετική γνώμη. Αυτό φυσικά προϋποθέτει απόλυτη ελευθερία έκφρασης, απουσία κάθε δογματισμού (ιδεολογικού ή παραδοσιακού)  και κυρίως ελευθερία σκέψης.

Ο Σόρος ξόδεψε τα δισεκατομμύριά του για να προωθήσει την ελευθερία των ιδεών. Ακόμα και την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, έστελνε μεγάλες δωρεές πίσω από το Παραπέτασμα για να ιδρυθούν σχολεία, ακαδημίες, σπουδαστήρια, βιβλιοθήκες που, σε ένα θεόκλειστο περιβάλλον, θα προωθούσαν την ανοιχτή κοινωνία. 

Μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού οι δωρεές του πολλαπλασιάστηκαν.

Τον Φεβρουάριο του 2018 τα έδωσε όλα: 18 δις δολάρια στην Open Society Foundation ( Ίδρυμα Ανοιχτή Κοινωνία) για την συνέχιση του έργου της.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο Όρμπαν, που σπούδασε χάρη στα χρήματα του Σόρος, και δήλωνε αρχικά φανατικός οπαδός της Ανοιχτής Κοινωνίας, όταν έγινε εξουσία τον επικήρυξε ως τον υπ’ αριθμό ένα εχθρό της κοινής πατρίδας τους!

Είναι νωρίς βέβαια για μία αποτίμηση – αλλά μοιάζει πως η ουτοπική προσπάθεια του Σόρος δεν καρποφόρησε. Οι υπερασπιστές της ελευθερίας έχουν πολλούς εχθρούς. Στο Ιντερνέτ θα βρείτε δεκάδες φήμες και θεωρίες συνομωσίας. Άλλωστε ο άνθρωπος αυτός τα έχει βάλει με όλους: είναι εχθρός του Τραμπ και του Πούτιν, έχει κάνει σκληρή κριτική στο Ισραήλ, χρηματοδοτεί απελευθερωτικά κινήματα παντού όπου υπάρχουν δικτατορίες ή αυταρχικά καθεστώτα. Φυσικά αυτά αμύνονται με συκοφαντίες. Η τελευταία ήταν μία κυκλοφορία φωτογραφίας με τον νεαρό Σόρος ως αξιωματικό των SS. Μόνο που, όταν υπήρχαν ακόμα SS, o Σόρος ήταν 14 χρονών…

Ούτε στη χώρα μας είναι δημοφιλής. Φυσικό. Ποτέ δεν ήμασταν ανοιχτή κοινωνία κι όσο πάμε κλείνουμε. Στους Έλληνες ταιριάζει περισσότερο ο παραμυθάς Σώρρας…

Δήμοσιεύεται ταυτόχρονα και στο "Βήμα της Κυριακής".

Ο Καραγκιόζης σοσιαλδημοκράτης

Όταν πήγα να γραφτώ στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου – σε χρόνους αρχαίους – πέρα από τις ελάχιστες γραφειοκρατικές διαδικασίες της σχολής, πρόσεξα στο βάθος ενός διαδρόμου μερικά διακριτικά τραπεζάκια. Πλησιάζοντας κατάλαβα πως ήταν  στέκια στρατολογίας για τις πολιτικές νεολαίες. Αφού ενημερώθηκα και ταλαντεύτηκα ανάμεσα σε FDP (Freie Demokratische Partei: Ελεύθεροι Δημοκράτες) και SPD (Sozialdemokratische Partei Deutschland: σοσιαλδημοκράτες) γράφτηκα στην σοσιαλδημοκρατική νεολαία. Ήταν η πρώτη μου πολιτική ένταξη, στα 19 μου χρόνια.

Το κόμμα που κυβερνούσε τότε,  CSU Χριστιανοσοσιαλιστές (η Βαυαρική  εκδοχή της CDU: χριστιανοδημοκράτες), υπό την ηγεσία του (κατά τα άλλα μεγάλου) Αντενάουερ με απώθησε αμέσως και μόνο με τον τίτλο του. Τι δουλειά έχει η θρησκεία με την πολιτική; Είχα και ένα πρόβλημα με την Δεξιά – από αντίδραση στον πατέρα μου, που δήλωνε βασιλόφρων. Για αριστερά βέβαια ούτε συζήτηση τότε, σε μία χώρα που η μισή ήταν κάτω από ρωσική κατοχή.

Έτσι απέκτησα την αρχαιότερη (φαντάζομαι) σοσιαλδημοκρατική ταυτότητα στην Ελλάδα – από το 1954. Βέβαια, εκτός από κάτι ομιλίες και συζητήσεις δεν μου χρησίμευσε σε τίποτα. Κάποια στιγμή την έχασα. Αλλά όσο την είχα, ένιωθα καλά. Πιστεύω πως γεννήθηκα κεντρώος. Η «μεσότης» του Αριστοτέλη, στην πολιτική.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα διαβάζοντας για την νέα μεταμόρφωση του πρωθυπουργού μας, που αποφάσισε να γίνει σοσιαλδημοκράτης. Οι μεταμορφώσεις του Οβιδίου (ωραία ποίηση, αν και πφ! Λατινική) ή, μάλλον, οι μεταμορφώσεις του Καραγκιόζη. 

Παιδιά αγοράζαμε από τα περίπτερα κάτι άθλια φυλλάδια που τις περιγράφανε: Ο Καραγκιόζης φούρναρης, ο Καραγκιόζης γιατρός, ο Καραγκιόζης δήμαρχος, παπάς, δικηγόρος – μέχρι και αστροναύτης έγινε!

Εννοείται πως αυτός ο πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης ήρωας καμία δουλειά και τέχνη δεν γνώριζε. Αρκούσε να υπάρξει κάποια ανάγκη – να, αρρώστησε η κόρη του Βεζίρη – και αμέσως παρουσιαζότανε ο Καραγκιόζης γιατρός. Έτσι και ο πρωθυπουργός μας. Τι ζητάει η πιάτσα; Άμεσα, ο τέως Κνίτης, τέως Σταλινικός, τέως Μαοϊκός, τέως «πρώτη φορά αριστερός», τέως αντιμνημονιακός, τέως αντιευρωπαϊστής (που άλλαξε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ σε 24 ώρες!) τέως μνημονιακός, τώρα μεταμορφώνεται σε …σοσιαλδημοκράτη.

Και το μεν πρώτο συνθετικό του όρου κάπου το ξέρει. Με το δεύτερο δεν τα πάει καλά. Το κράτος δικαίου του κάθεται στο λαιμό. Φαντάζεστε τον Πολάκη σοσιαλδημοκράτη; Κάπου απέχει από τον Μιτεράν και τον Βίλυ Μπραντ.

Το «αριστερό τσούρμο», όπως τους έλεγε ο Βαρουφάκης, θυμίζει πειρατές που για να σαλτάρουν στη βασιλική γαλέρα της εξουσίας μεταμφιέζονται σε ευγενείς με περούκες και μεταξωτά ρούχα, μέχρι να πιάσουν τα πόστα, να επανδρώσουν το τιμόνι και τα κανόνια και να αρχίσουν το πλιάτσικο.

Τι σκοτεινό τοπίο οι εκλογές που έρχονται! Το ΚΙΝΑΛ μυρίζει σκέτη ΠΑΣΟΚίλα (το αντίστοιχο της πολιτικής κλεισούρας και μούχλας) ενώ ο κάποτε σώφρων Μητσοτάκης έγινε ξαφνικά όψιμος Μακεδονομάχος και θρηνεί διότι «εκχωρήσαμε τη Μακεδονική γλώσσα» στην FYROM. Ποια είναι αυτή η γλώσσα; Ανακαλύφθηκε τελικά τι γλώσσα μιλούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες; Και την είχαμε, και τη δώσαμε χωρίς να το μάθουν γλωσσολόγοι και αρχαιολόγοι;

...Ενώ ο Καραγκιόζης με τον Χατζηαβάτη και τα Κολλητήρια του, θα ανεβάζουν στο θέατρο σκιών, την νέα τους σοσιαλδημοκρατική παράσταση… Σπεύσατε-σπεύσατε! Όλος ο θίασος επί σκηνής! Ώπα!

...δημοσιεύεται ταυτόχρονα και στο Βήμα της Κυριακής...

Μιχάλης ο Μέγας

Όταν μιλάνε για «Μεγάλους Έλληνες» αναφέρονται σε πολιτικούς, στρατηλάτες, ποιητές. Εγώ έχω μία πολύ μικρή λίστα με επικεφαλής τον Μιχάλη Δερτούζο – έναν επιστήμονα που άλλαξε την ζωή της ανθρωπότητας.

Στις 5 Νοεμβρίου θα γινόταν 82 χρόνων. Όπως συνήθως βιαζόταν και είχε «κλέψει» ένα χρόνο. Όλη η τάξη μας, του 1935 – αυτός του 36. Έκλεψε όμως και από την διάρκεια. Βιάστηκε να φύγει το 2001.

Ποιος ήταν; Ο Μιχάλης Δερτούζος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Νοεμβρίου του 1936. Προχθές η Google τίμησε παγκόσμια τα γενέθλιά του με Google-Doodle. Ο πατέρας του ήταν ναύαρχος του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και η μητέρα του πιανίστρια κονσέρτων κλασσικής μουσικής. Μετά την αποφοίτησή του από το Κολλέγιο Αθηνών, φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Άρκανσω με υποτροφία Fulbright και συνέχισε τις σπουδές του κάνοντας διδακτορικό στο MIT. Άριστος παντού, το 1968 εντάχθηκε στο διδακτικό προσωπικό του διάσημου πανεπιστημίου και το 1974 έγινε διευθυντής του Εργαστηρίου για την επιστήμη των Υπολογιστών (Laboratory for Computer Science).

Υπό την καθοδήγηση του Δερτούζου, το Εργαστήριο του MIT εξελίχθηκε σε ένα δυνατό ερευνητικό κέντρο με εκατοντάδες ερευνητές να υλοποιούν καινοτομίες όπως το ARPANET, την κρυπτογράφηση RSA, τα λογιστικά φύλλα και τον αλγόριθμο που χρησιμοποιείται για την ασφαλή μετάδοση των δεδομένων. 

Παράλληλα ο Δερτούζος κατάφερε να κάνει το LCS το κέντρο του World Wide Web Consortium (W3C), μια «συμμαχία» εταιρειών με σκοπό την προώθηση, την εξέλιξη και τη διασύνδεση του Παγκόσμιου Ιστού – που ονομάζουμε Ιντερνέτ. Ήταν αυτός που προσέλαβε στο ΜΙΤ τον Sir Timothy Berners-Lee, τον επινοητή του WWW.

Ήδη από το 1980, o Δερτούζος έγραφε για την «Αγορά Πληροφοριών», (The Information Market Place) μια έννοια την οποία επεξεργάστηκε περισσότερο στο βιβλίο που εξέδωσε το 1997 υπό τον τίτλο «Πώς θα είναι: Πώς ο Νέος Κόσμος της Πληροφορίας θα αλλάξει τη ζωή μας;». Ο Bill Gates έγραψε τον πρόλογο, ονομάζοντάς τον προφήτη της νέας εποχής.

Το τελευταίο του βιβλίο αφορούσε στην διεύρυνση και την απλοποίηση της ψηφιακής τεχνολογίας. Δεν έζησε να δει μία μορφή της: την καταπληκτική εξέλιξη και διάδοση των έξυπνων τηλεφώνων, που έγιναν πολυχρηστικοί υπολογιστές τσέπης.

Από το 1974 ο Δερτούζος υπήρξε σύμβουλος όλων των αμερικανών προέδρων σε θέματα πληροφορικής. Ήταν ένας τεράστιος άνθρωπος (γύρω στα δύο μέτρα) με ένα τεράστιο γέλιο. Το χιούμορ του ήταν ισάξιο με την ευφυΐα του…

Για μένα ήταν φίλος. Συμμαθητής στο σχολείο, κολλητός στην εφηβεία. Μετά τον έβλεπα κάθε φορά που ερχόταν στην Ελλάδα. Συνεργαστήκαμε και στην διοίκηση του Κολλεγίου. Δημοσίευσα το τελευταίο του κείμενο - που μου είχε στείλει σε σχέδιο - στο περιοδικό των αποφοίτων. Έχω όλα του τα βιβλία με αφιερώσεις. 

Σε ένα από αυτά μου έγραφε: "Στον Νίκο, που από ποιητής πάει κομπιουτεράς, από τον συμμαθητή και φίλο του ...που πάει ανάποδα. Με αγάπη, Μιχάλης 2/97."

Ήταν η τάση του: ξεκίνησε από την τεχνολογία και βλέποντας πόσο άνοιγε ο ορίζοντάς της, όδευε προς την φιλοσοφία. Στην αφιέρωση του τελευταίου του βιβλίου μου γράφει: «Καθώς βλέπεις, πάω πίσω. Εσύ έγραψες το πρώτο βιβλίο σου περί ψηφιακής εποχής. Εγώ ακόμα περιμένω έμπνευση για το πρώτο φιλοσοφικό μου».

Αναφέρεται στο βιβλίο μου «Ψηφιακή Ζωή», το πιο αποτυχημένο μου, το μόνο που δεν έκανε δεύτερη έκδοση. Άλλη μία απόδειξη πως στην Ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει ούτε ένα τεχνολογικό ή επιστημονικό περιοδικό (αλλά έχει τρία αστρολογικά!) ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τεχνολογία.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Δάμπασης γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του. Θα το έπαιζα σε όλα τα σχολεία. Μήπως και αντιληφθούν κάποιοι το νόημα της αριστείας.

Το "blog του Νίκου Δήμου" κάθε Κυριακή στο "Βήμα".   

Παρανοϊκή μεγαλομανία

Άραγε οι Έλληνες ζούνε μόνιμα μέσα στον φόβο; Ισχύει αυτό που γράφει ο δημοφιλής Έλληνας ιστορικός Κυριάκος Σιμόπουλος, στο βιβλίο του: «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια» (1989); «Ο Ελληνισμός αγωνίζεται επί δύο χιλιετίες σε έναν εχθρικό κόσμο υπό συνεχή απειλή ολοκληρωτικού αφανισμού». Παρανοϊκή σκέψη – αλλά βαθειά ριζωμένη. Και παρακάτω ξεκαθαρίζει ότι βασικός εχθρός του Έλληνα δεν είναι ο Τούρκος – αλλά η Δύση. Αυτή τον απειλεί με ολοκληρωτικό αφανισμό.

Προχθές ο Αλβανοέλληνας συγγραφέας Γκαζμέντ Καπλάνι (για τον οποίο έγραφα πριν δύο εβδομάδες) αναρωτήθηκε στην σελίδα του στο Facebook γιατί τόσοι πολλοί Έλληνες πιστεύουν βαθύτατα: «…ότι ο κόσμος, από την Αλβανία μέχρι το Ισραήλ και από την Δημοκρατία της Μακεδονίας μέχρι τις ΗΠΑ, τους μισεί, συνωμοτεί εναντίον της χώρας, δεν τους αγαπάει, τους καταδιώκει και τους φθονεί. Αυτή η φοβερή ικανότητα μιας τόσο τυχερής ιστορικά χώρας, όπως η Ελλάδα, να προσπαθεί με κάθε μέσο να κάνει ακόμα και τους φίλους της εχθρούς και να σπρώξει τον εαυτό της στο περιθώριο (με αποτέλεσμα σήμερα να κινδυνεύει να βρίσκεται όχι απλά στο περιθώριο της Ευρώπης αλλά και των Βαλκανίων): όλα αυτά πείτε μου πως μπορώ να τα εξηγήσω…;».

Την ίδια μέρα – κατά τύχη – ήρθε η απάντηση: δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα μιας έρευνας που έκανε το Pew Research Center (ένας πολύ σοβαρός οργανισμός ερευνών) τα έτη 2015-17 σε 34 κράτη στην Ευρώπη μεταξύ 56.000 ενηλίκων. Ανάμεσα σε άλλες ερωτήσεις η πιο ενδιαφέρουσα (και αυτή που απαντά έμμεσα στην απορία του Καπλάνι) είναι η εξής:

Συμφωνείτε με την άποψη: «Ο λαός μας δεν είναι τέλειος, αλλά  ο πολιτισμός μας είναι ανώτερος των άλλων».

Με την άποψη αυτή συμφωνούν μόνο το 20% των υπερήφανων Ισπανών, το 36% των σωβινιστών Γάλλων, το 28% των Σουηδών – ΑΛΛΑ ΤΟ 89% ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ! 

Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη, σχεδόν διπλάσιο των Άγγλων, Γερμανών και Ιταλών.

Κι αυτή την απάντηση για την υπεροχή μας την δώσαμε στα πιο σκοτεινά μας χρόνια, με κράτος χρεοκοπημένο και θεσμούς σε διάλυση. Και όχι, η ερώτηση δεν αφορούσε τους αρχαίους μας προγόνους, αλλά τον σημερινό μας πολιτισμό.

Μα αν έχουμε τέτοια γνώμη για τον εαυτό μας, πώς να μην πιστεύουμε ότι μας ζηλεύουν,  μας φθονούν, μας εποφθαλμιούν και μας υπονομεύουν οι πάντες;

Το μόνιμο πρόβλημα των Ελλήνων είναι αυτή η μανιοκαταθλιπτική διπολικότητα που μας δέρνει. Από την μία πλευρά πιστεύουμε (όπως δείχνει και η έρευνα) ότι είμαστε ο περιούσιος λαός, το άνθος της ανθρωπότητας – κι από την άλλη, συγκρίνοντας την κατάστασή μας με των άλλων Ευρωπαίων, ελεεινολογούμε το χάλι μας – που ούτε τα σκουπίδια μας δεν μπορούμε να μαζέψουμε. 

Ταυτόχρονο πλέγμα μεγαλομανίας με σύμπλεγμα κατωτερότητας.

Και φυσικά κάποιος φταίει για την κατάστασή μας. Όχι βέβαια εμείς οι ίδιοι, αφού είμαστε ισόθεοι. Οι άλλοι που μας φθονούν, που συνωμοτούν εναντίον μας, που μας υπονομεύουν, μας εκμεταλλεύονται και μας εξαπατούν – που μας εμποδίζουν να προκόψουμε.  Οι Γερμανοί τώρα, παλιότερα οι Αμερικανοί, η CIA, πιο παλιά η Intelligence Service και τώρα πάλι ο Σόρος, οι Μασόνοι, οι Επτά Σοφοί της Σιών…κλπ.

Εκεί μας οδήγησαν η παράδοση, η οικογένεια, το σχολείο, ο στρατός,  οι πανηγυρικοί, η αρχαιολατρία, η αυτοδοξολόγηση. Γίναμε ο πιο εθνικιστικός λαός της Ευρώπης – μονίμως μεθυσμένοι «με το αθάνατο κρασί του ‘21» και πιο πίσω, μέχρι τον Μαραθώνα και την Σαλαμίνα.

Ενδιαφέροντα στοιχεία από την ίδια έρευνα: Μόνο το 31% των ελληνικών οικογενειών θα δεχόταν ένα μουσουλμάνο ως μέλος και μόνο το 35% έναν εβραίο. (Συγκριτικά: το 55% των Γερμανών – μουσουλμάνο – και  το 76% των Γάλλων – εβραίο).

Έτσι λοιπόν, διπλοκουμπωμένοι μέσα στην μοναδικότητά μας βλέπουμε, τους άλλους πότε αφ ’υψηλού και πότε από τα βάθη. Πότε ως είδωλα και πότε ως καταχθόνιους εχθρούς. Οι οποίοι συνεχώς συνασπίζονται και συνωμοτούν εναντίον μας. Το πλαστό τσιτάτο του Κίσιντζερ («πρέπει να καταστρέψουμε τους Έλληνες») είναι η τελική απόδειξη της παρανοϊκής μεγαλομανίας μας…

*Τα στοιχεία για την έρευνα από ρεπορτάζ του Παύλου Παπαδόπουλου, «Καθημερινή», 30.10.18. Όπως κάθε Κυριακή, το blog δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Το Βήμα". 

Τα ποιητικά βιβλία του Ν. Δ.

Οι λίγοι που ξέρουν καλά τη δουλειά μου, γνωρίζουν ότι μέχρι τα 38 μου χρόνια έγραφα και δημοσίευα μόνο ποιήματα. (Βλ. και το βιβλίο του Παναγιώτη Αριστοτελίδη: "Ο άγνωστος ποιητής Νίκος Δήμου", εκδόσεις Gutenberg). Αυτό το θυμήθηκε και ο φίλος Δημήτρης Φύσσας και οργάνωσε μία σχετική εκπομπή στον 984 με απαγγελίες. Ακούστε την εδώ:

Με την ευκαιρία ξέθαψα κι εγώ τα ποιητικά μου βιβλία και τα φωτογράφησα. Όπως βλέπετε, δεν είναι λίγα. Πάνω από 10.

Το σκοτεινό κομμάτι δίπλα στο "Νέο βιβλίο των γάτων" είναι η συλλογή "Σκοτεινός θάλαμος". Εχει μαύρο εξώφυλλο με τον τίτλο γραμμενο σε αχνά γκρίζα γράμματα - δεν φαίνεται τίποτα.

Η πρώτη μου συλλογή ("Ιμεροι", πάνω αριστερά), κυκλοφόρησε το 1953 όταν ήμουν ακόμα μαθητής. Εξώφυλλο και εικονογράφηση Αλέξανδρου Τζώνη, ένα χρόνο μικρότερου συμμαθητή μου που μετά τον έχασα. Έμαθα πως έγινε καθηγητής αρχιτεκτονικης στο Harvard. Αργότερα ο παλιός φίλος blogger Steppenwolf μου έστειλε ένα βιογραφικό του Α. Τζώνη αρκετό να γεμίσει ένα τόμο...