Επιστροφή στη φύση

Από όλα τα βλέμματα που έχω εισπράξει στη ζωή μου, αυτά που με συγκίνησαν περισσότερο είναι τα άδολα και τίμια βλέμματα ενός ζώου συντροφιάς. Ξέρεις ότι πίσω από το βλέμμα δεν κρύβεται τίποτα: ούτε δόλος, ούτε συμφέρον, ούτε υστεροβουλία. Προσφέρει την αγάπη του αυθόρμητα και έντιμα – και σε συνδέει με την Φύση, όπως ήταν πριν ακόμα την χαλάσει ο άνθρωπος.

«Τα ζώα δεν διώχθηκαν ποτέ από τον Παράδεισο» έγραψε ο Μίλαν Κούντερα. Και – προσθέτω – δεν άλλαξαν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Την ίδια γοητεία της θεάς-γάτας των αρχαίων Αιγυπτίων, της Μπάστετ, νιώθουν και οι σημερινοί θαυμαστές των μικρών μας αιλουροειδών.

Ένα ζώο μπορεί να σου χαρίσει την πιο σταθερή σχέση. Δεν θα σε προδώσει ποτέ.

Φυσικό λοιπόν από όλες τις «Ημέρες» που έχει καθιερώσει ο ΟΗΕ, μία να με συγκινεί ιδιαίτερα: Η 4η Οκτωβρίου. Όχι δεν είναι της μητέρας, ή του πατέρα, ή της ειρήνης. Είναι η «Ημέρα των Ζώων».

Είναι κατά τη γνώμη μου και αυτή που έχουμε περισσότερο ανάγκη στην Ελλάδα. Διότι τις μανάδες και του πατεράδες μας τους αγαπάμε και τους σεβόμαστε. Αλλά τα ζώα σε αυτή τη χώρα υποφέρουν όσο σε καμία άλλη ευρωπαϊκή.

Και δεν μιλάω μόνο για τα ταλαίπωρα ζωντανά που με αποτρόπαιο τρόπο σφάζουμε και καταναλώνουμε. Η σύγκριση ανάμεσα στα ελληνικά σφαγεία και σε άλλα ευρωπαϊκά, είναι αρκετή για να σε κάνει χορτοφάγο. (Δεν έγινα ακόμη vegan, αλλά πλέον αποφεύγω το κρέας, όσο μπορώ).

Μιλάω κυρίως για την μεγάλη πληγή της Ελλάδας, τα αδέσποτα.

Πολλές φορές συναντάω την έκπληξη στα μάτια συμπατριωτών μου όταν τους λέω πως στις άλλες δυτικό- και κεντρικό-ευρωπαϊκές χώρες ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΔΕΣΠΟΤΑ!

Τα αδέσποτα είναι δημιούργημα των ανεύθυνων ανθρώπων. Που μαζεύουν ένα γατάκι κι αφού παίξουν μαζί του τα παιδιά – το πετάνε στο δρόμο. Που αμολάνε τον σκύλο κάπου στα βόρεια προάστια για να πάνε άνετα διακοπές. Που δεν στειρώνουν τα δικά τους ζωντανά και έτσι πολλαπλασιάζουν τον πληθυσμό των αδέσποτων.

Τα οποία περνάνε ζωή μαρτυρική – μέσα στην πείνα και την αρρώστια – πριν καταλήξουν κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου ή με φρικτό θάνατο από φόλες. Για να μην μιλήσω για εκείνα τα «τυχερά», που βρίσκουν ακόμα πιο μαρτυρικό τέλος στα χέρια ενός «βασανιστή ζώων», από αυτούς που δυστυχώς αφθονούν στην Ελλάδα. Ενώ έχουν πλαστεί, τα αθώα και άκακα, για να δίνουν συντροφιά και παρηγοριά σε κάποιον άνθρωπο που την έχει ανάγκη.

Γι αυτό και τα Εθνικά Συστήματα Υγείας στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες πληρώνουν έκτακτο «επίδομα ζώων συντροφιάς» σε όσους υπερήλικες ή ανήμπορους το ζητήσουν. Δεν το κάνουν για φιλοζωϊκούς λόγους. Έχει αποδειχθεί ότι η παρουσία των ζώων μειώνει τα έξοδα νοσηλείας και περίθαλψης και άρα εξοικονομεί περισσότερα από όσο κοστίζει.

Δεν θα συναντήσετε ούτε ένα αδέσποτο στους δρόμους αυτών των χωρών. Ο έλεγχος των γεννήσεων έχει μηδενίσει τον αριθμό τους – και όσα παρόλα αυτά ξεφύγουν, βρίσκουν καταφύγιο σε πολύ οργανωμένα άσυλα, από όπου και θα τα προμηθευτεί η νέα τους οικογένεια. Έτσι καταργείται και άλλο ένα δυσάρεστο: η εμπορία ζώων συντροφιάς από τα καταστήματα ζωοτροφών. Γιατί και αυτά ταλαιπωρούνται πολύ, κλεισμένα μέσα σε στενά κλουβιά.

Ακούω διάχυτες φωνές να υψώνονται γύρω μου: «Εδώ υποφέρουν τόσοι και τόσοι άνθρωποι – από τους μετανάστες στη Μόρια, τους άνεργους στις πόλεις, τους άστεγους, τους συνταξιούχους, τους καρκινοπαθείς του ΕΕΟΠΥ – κι εσύ μας μιλάς για τα ζώα;»

Ναι, μιλάω για τα ζώα, διότι για μένα βασικό σύμπτωμα της υπανάπτυκτης σκέψης και νοοτροπίας, είναι η διαίρεση των όντων – και των προβλημάτων – σε κατηγορίες. Η μέριμνα για τα ζώα δεν είναι θέμα κόστους: σπαταλάμε πολύ περισσότερα σε διάφορες γελοίες εκδηλώσεις. Με ελάχιστες ρυθμίσεις και χωρίς μεγάλες θυσίες θα μπορούσαμε να είχαμε ξεφύγει από την βαλκανική ντροπή. Φτάνει να το θέλαμε. 

Κι έτσι θα βρισκόμασταν πολύ πιο κοντά στη φύση, παρά που δηλώνουμε όλοι φανατικοί φυσιολάτρες και οικολόγοι. Τα ζώα μας είναι ο κρίκος που μας συνδέει.

Με λάθος διλήμματα

Διαβάζω στις εφημερίδες:

«Το δίλημμα των εκλογών – και κατά συνέπεια η τύχη της χώρας – θα κριθεί ανάμεσα σε δύο θέματα: Το Μακεδονικό και την περικοπή των συντάξεων».

Και σκέπτομαι: τι τυχερός που είμαι να ζω τα τελευταία μου χρόνια σε μία χώρα που δεν ξέρει ούτε καν τα προβλήματά της. Που θα επιλέξει ανάμεσα σε δύο παραμύθια: ένα του παρελθόντος κι ένα σημερινό.  Που θα ψηφίσει είτε αυτόν που θα ανεμίζει σημαίες – είτε αυτόν που θα της πουλήσει παρηγοριά.

Και σε κάθε περίπτωση θα διαλέξει ένα ψεύδος. Διότι βέβαια δεν είναι αυτά τα σημαντικά προβλήματα της χώρας. Αλλά με λίγη προσπάθεια μπορεί να γίνουν και να προστεθούν στα πολύ χειρότερα υπάρχοντα.

Σίγουρα δεν είναι μείζον πρόβλημα της χώρας το να υπερασπιστεί μία, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, καθαρά γεωγραφική ονομασία. Που, όπως κάθε γεωγραφική ονομασία, ανήκει σε όσους την κατοικούν. Επειδή δηλαδή μερικοί πολιτικάντηδες προσπάθησαν (και προσπαθούν ακόμα) μέσω ενός εθνικιστικού μύθου να ανέβουν τα σκαλοπάτια της εξουσίας, θα έρθει η χώρα αντιμέτωπη με την απλή λογική – αλλά και με όλο τον Δυτικό κόσμο στον οποίο (υποτίθεται ότι) ανήκει!

Όσο για τις συντάξεις: η μη περικοπή τους θα ανακουφίσει μερικές χιλιάδες συνταξιούχων και θα βάλει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο μίας χρεοκοπημένης χώρας. Δεκαεπτά δισεκατομμύρια ευρώ πληρώνει ακόμα κάθε χρόνο η φτωχή Ελλάδα από τον προϋπολογισμό της για την στήριξη των συντάξεων! 30% πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσον όρο. Η συνέχιση αυτής της  πολιτικής θα έχει σαν αποτέλεσμα για να σωθούν οι συνταξιούχοι, να βουλιάξουμε όλοι (μαζί και οι συνταξιούχοι…).

Πρέπει να καταλάβουν οι πάντες  ότι ίσως ο κύριος λόγος που φτάσαμε στην Κρίση ήταν ο πληθωρισμός των συντάξεων. Η Ελλάδα ήταν ο παράδεισος των συνταξιούχων: πρόωρων, μαϊμούδων, θυγατρικών, ψευδοαναπηρικών, αντιστασιακών, κλπ. Ξοδεύαμε για συντάξεις περισσότερα από χώρες πολλαπλάσιες σε μέγεθος και σε πλούτο. Οι εταίροι, που αποφάσισαν την περικοπή, δεν είναι σαδιστές, ούτε έχουν προηγούμενα με τα «περήφανα γηρατειά». Απλώς γνωρίζουν πρόσθεση και αφαίρεση. Τα ποσά δεν βγαίνουν!

Το τραγικό είναι πως, ενώ η χώρα βουλιάζει, κανείς δεν ασχολείται με τα πραγματικά της προβλήματα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει υπερηφάνως ότι θα καταψηφίσει την συμφωνία για το Μακεδονικό (ξεχνώντας και την προϊστορία του κόμματος του, που χάραξε η αδελφή του) μόνο και μόνο για να μαζέψει ψηφαλάκια. Και για τον ίδιο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας παριστάνει τον υπερασπιστή των πτωχών συνταξιούχων, πολεμώντας σκληρά για να αθετήσει …την ίδια την υπογραφή του.

Πότε θα ωριμάσουν οι Έλληνες; Πότε θα καταλάβουν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι  να ασχοληθούμε με τα πραγματικά φλέγοντα προβλήματα. Πότε θα τολμήσουν οι πολιτικοί μας να πούνε και σκληρές αλήθειες; Π. χ. ότι το κεφάλαιο που θα εξοικονομηθεί από τις συντάξεις, αν επενδυθεί σωστά, μπορεί να αποδώσει γρήγορα πλούτο και να ανακουφίσει πολύ περισσότερους ανέργους και πενόμενους. 

Ανάπτυξη χρειάζεται αυτή η χώρα, ΑΝΑΠΤΥΞΗ με κεφαλαία. Αλλά αυτή θέλει λίγο χρόνο – ενώ οι εκλογές είναι αύριο. Κι έτσι φοβάμαι πως θα πάμε στις κάλπες πάλι με λάθος διλήμματα…

Το μυρμήγκι και η μεγάλη εταιρία

Την λέξη εταιρία στον τίτλο θα έπρεπε να την είχα γράψει με κεφαλαίο. Γιατί είναι μία πολύ Μεγάλη Πολυεθνική Εταιρία – η μόνη στον χώρο της παγκόσμια. Από εκείνες που ορθώνονται τεράστιες. Μυρμήγκια στα πόδια τους οι πελάτες. Όχι μόνο λόγω μεγέθους – αλλά και λόγω αριθμού.  Μυριάδες μυρμήγκια.

Οργιζόμαστε για το δαιδαλώδες, σκοτεινό και χαώδες κράτος, όπου ο πολίτης ταλαιπωρείται, καταπιέζεται και εκμηδενίζεται μέσα σε γραφειοκρατικούς λαβύρινθους. Δεν διαφέρουν όμως και πολύ από το κράτος αυτές οι μεγάλες πολυεθνικές. 

Η εταιρία, στην οποία αναφέρομαι, αποδείχθηκε χειρότερη από κράτος. Είναι εντελώς απρόσιτη. Ακόμα και το πιο κακό-οργανωμένο υπουργείο έχει ώρες προσέλευσης για το κοινό. Θα κουραστείς, θα πήξεις αλλά κάποτε θα μιλήσεις με κάποιον αρμόδιο. Εδώ αποκλείεται. 

Υπάρχει βέβαια ένα «τηλεφωνικό κέντρο εξυπηρέτησης πελατών». Σου ζητούν προκαταβολικά συγγνώμη διότι οι συνεργάτες είναι ήδη απασχολημένοι. Σε διαβεβαιώνουν ότι είσαι σε γραμμή προτεραιότητας. Μετά από ώρες αναμονής, βλαστημάς και την προτεραιότητα και την εταιρία, και κλείνεις το τηλέφωνο. Αν δεν 
σου το κλείσουν πρώτοι αυτοί. 

Αλλά και αν τελικά ανοίξει η θύρα του Παραδείσου και αξιωθείς να μιλήσεις με «εκπρόσωπο» η πιθανότητα είναι ότι δεν θα γίνει τίποτα. Θα ενδιαφερθεί, θα υποσχεθεί ότι θα φροντίσει το θέμα και όταν θα έχει αποτέλεσμα, θα σε πάρει τηλέφωνο. Συνήθως δεν σε παίρνει ποτέ. 

Ως εδώ είμαι βέβαιος πως η ιστορία σας είναι γνωστή. Πως την έχετε ζήσει αρκετές φορές στο πετσί σας. Όταν την αφηγούμαι, όλοι ταυτίζονται και την αναγνωρίζουν. (Το ενδιαφέρον είναι ότι ο καθένας την αποδίδει σε άλλη εταιρία. Φαίνεται ότι η Οδύσσεια της κακής εξυπηρέτησης είναι πολύ διαδεδομένη στη χώρα μας).

Η διαφορά με τη δική μου ιστορία είναι μια, αλλά σημαντική. Όλες οι άλλες παρόμοιες ταλαιπωρίες που ξέρω (είτε τις έζησα εγώ, είτε άλλοι) κάποτε τελειώνουν. Συνήθως με χάπι-εντ. Μερικές φορές και με διαζύγιο.

Η δική μου όμως δεν εξελίσσεται. Επαναλαμβάνεται, επί μήνες. Κι έτσι που πάει, φαίνεται πως δεν θα τελειώσει ποτέ. 

Η Μεγάλη εταιρία είναι πάροχος. Πουλάει τηλεφωνικές και διαδικτυακές υπηρεσίες. Πριν από μερικά χρόνια μας είχε κάνει μία προσφορά για μία τηλεφωνική σύνδεση, μαζί με δικτυακή ADSL στα 24Μbps. Η τιμή ήταν καλή, την δεχθήκαμε.

Βέβαια η διαδικτυακή σύνδεση ήταν αργή και σπάνια έφτανε την μισή της ονομαστική ταχύτητα. Έτσι, όταν μας έγινε η πρόταση να αναβαθμίσουμε την σύνδεση σε VDSL, που θεωρητικά φτάνει τα 50 Mbps, δεχθήκαμε, παρόλη τη επιβάρυνση.

Η εγκατάσταση έγινε. Αποκτήσαμε πιο γρήγορο Διαδίκτυο – αλλά ξαφνικά δεν είχαμε σταθερό τηλέφωνο. Αλλάχτηκε το ρούτερ – καμία διαφορά. 

Από τότε έχουν περάσει τέσσερεις μήνες. Η τηλεφωνική σύνδεση επανήλθε μετά από μία εβδομάδα αλλά χάθηκε την επόμενη. 

Έκτοτε σταθερό τηλέφωνο έχουμε με διαλείμματα εβδομάδων εκτός από τις τελευταίες μέρες, όπου έχουμε περάσει  τρεις εβδομάδες χωρίς σταθερό (ευτυχώς που υπάρχουν τα κινητά!). 

Αυτά που αδυνατώ να περιγράψω είναι οι ατέλειωτες ώρες αναμονής προκειμένου να αναγγείλουμε κάθε νέα βλάβη στο Κέντρο Εξυπηρετήσεως (!) Πελατών, τις εξοργιστικές υποσχέσεις που ουδέποτε τηρούνται (θα σας πάρω ανυπερθέτως αύριο το πρωί – και δεν σε παίρνει ποτέ!) τις τεχνολογικά αφελείς εξηγήσεις για τις επαναλαμβανόμενες βλάβες. Ζητήσαμε ακόμα να εξετάσουμε την περίπτωση καλωδιακής σύνδεσης (Cable to home) δεδομένου ότι οπτική ίνα της ίδιας εταιρίας έχει φτάσει στον γείτονά μας. Μας υποσχέθηκαν ότι θα μας πάρουν την άλλη μέρα . Όσο πήραν εσάς…  

Και τώρα τι κάνω; Τα καταστήματα δηλώνουν αναρμόδια. Τα γραφεία (πήγα και εκεί!) φρούρια απόρθητα. Να απευθυνθώ σε δικηγόρο; (Έξοδα και τρεχάματα). Να διακόψω το συμβόλαιο; Αλλά θα μείνω χωρίς ιντερνέτ – και πού θα γράφω το μπλογκ; Κάφκα!

Πρέπει να πω ότι ποτέ δεν έχω νιώσει τέτοιο φτύσιμο κατά πρόσωπο. Πλήρης αδιαφορία και περιφρόνηση, για το μυρμήγκι που έχει το θράσος και την αξίωση να ζητάει – τι; Αυτό  που πληρώνει!

Οι Θεοί που σκοτώνουν

Πρόσφατη έκθεση των Ηνωμένων Εθνών για την βία στην Μιανμάρ: «Η πληροφορία ότι τα θύματα ήταν 10.000 είναι μάλλον υποτιμημένη. Χιλιάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν από σφαίρες, οι περισσότεροι ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν. Άλλοι κάηκαν ζωντανοί μέσα στα σπίτια τους. Βιασμοί και άλλες μορφές σεξουαλικής βίας ασκήθηκαν σε μαζική κλίμακα. Παιδιά δολοφονήθηκαν μπροστά στους γονείς τους. Το λιγότερο 392 χωριά καταστράφηκαν μερικά ή ολοκληρωτικά».

Τα Ηνωμένα Έθνη απαγγέλουν προς τους στρατηγούς της Μιανμάρ την (σπάνια) κατηγορία της γενοκτονίας και ζητούν να δικαστούν σε διεθνές δικαστήριο. Εντωμεταξύ 700.000 πρόσφυγες έχουν καταφύγει στο Μπάγκλα Ντες και άλλα γειτονικά κράτη.

Ποιος ήταν ο λόγος που εξολοθρεύτηκαν τόσοι άμαχοι και απροστάτευτοι άνθρωποι; Απλό:  Ήταν Μουσουλμάνοι (Ροχίνγκια) σε ένα Βουδιστικό κράτος.

Τι ειρωνεία! Ο Βούδας, ένας ταπεινός μοναχός που ουδέποτε ισχυρίστηκε πως ήταν θεός, που δεν κήρυξε θρησκεία αλλά μόνο μία μέθοδο για να απαλύνει τον πόνο και την οδύνη της ανθρώπινης ύπαρξης – να γίνει αιτία τόσου φρικτού κι απάνθρωπου διωγμού.

Διαβάζω το τελευταίο βιβλίο του ιστορικού Χάιντς Ρίχτερ (που μόλις κυκλοφόρησε στην Γερμανία) με τίτλο: «Η Οθωμανική Αυτοκρατορία στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο». Εκεί ο Ρίχτερ διαφωτίζει για την μεγάλη αλλαγή που έγινε στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια της Αυτοκρατορίας. Οι Οθωμανοί, που σε όλη την ιστορία τους ήταν ανεκτικοί και ανοιχτοί σε όλα τα θρησκευτικά δόγματα, που έφεραν και εγκατέστησαν τους Σεφαραδίτες Εβραίους από την Ισπανία, που έδωσαν προνόμια και δυνατότητες στους Αρμένηδες και τους Έλληνες εμπόρους, ξαφνικά με το κήρυγμα του Πανισλαμισμού έγιναν φανατικοί τζιχαντιστές. 

Μεταφράζω: «Ο Πόλεμος τον οποίο άσκησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία στον πρώτο παγκόσμιο ήταν εντελώς διαφορετικός από τον αντίστοιχο στην Δυτική και Ανατολική Ευρώπη. Ήταν ένα Τζιχάντ (ιερός πόλεμος)». Διαφορετικό από το αρχικό αραβικό Τζιχάντ που πολεμούσε όλους τους «άπιστους», εδώ αφορούσε ιδιαίτερες κατηγορίες απίστων που ζούσαν μέσα στην αυτοκρατορία και ενοχλούσαν για διάφορους λόγους. Εστράφη κυρίως εναντίον των Αρμενίων και των Ελλήνων.

Η Αρμενική γενοκτονία που εξαφάνισε με αποτρόπαιο τρόπο (πορείες θανάτου) ενάμιση εκατομμύριο ανθρώπους ήταν η πρώτη μεγάλη γενοκτονία του 20^ου  αιώνα. Ακολούθησε το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί που εξολόθρευσε έξη εκατομμύρια. Ένα μικρό ολοκαύτωμα ήταν και η Σερμπρένιτσα – πολύ κοντά μας σε χώρο και σε χρόνο. Μόνον αμάρτημα των θυμάτων: ήταν Μουσουλμάνοι. Άλλοι, ομόδοξοι, τους εκδικήθηκαν, ρίχνοντας τους Πύργους στην Νέα Υόρκη.

Και γιατί έγιναν όλα αυτά τα αποτρόπαια; Γιατί οι μεν πίστευαν άλλο θεό από τους δε. Μα οι θεοί είναι όλοι καλοί και κηρύσσουν την αγάπη την καλοσύνη και την φιλανθρωπία! Ναι, αλλά οι άνθρωποι είναι ατελείς και μοχθηροί και δεν έχουν πάντα τον Θεό τους. Ο Χριστιανισμός, η θρησκεία της αγάπης, εξολόθρευε μυριάδες ιθαγενείς για να προσηλυτίσει μερικές εκατοντάδες. Χριστιανοί έσφαξαν χιλιάδες χριστιανούς την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Θα έλεγε κανείς ότι, μαζί με τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες, οι μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν προκαλέσει τις περισσότερες θηριωδίες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Θεοί αιμοβόροι! Και στην δική μας Εικονομαχία δολοφονήθηκαν «δεκάκις μύριοι» - εκατό χιλιάδες. (Πάλι Χριστιανοί από Χριστιανούς).

Θρησκείες: «Όταν χίλιοι άνθρωποι πιστέψουν μία κατασκευασμένη ιστορία για ένα μήνα, αυτό είναι πλαστές ειδήσεις (fake news). Όταν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι την πιστέψουν για χίλια χρόνια, πρόκειται για θρησκεία». (Yuval Noah Harari: «21 Lessons for the 21^st Century». Ν. Υ. 2018).

«Στρατηγέ τι ζητούσες στη Λάρισα;»

Με τον πρόσφατο ανασχηματισμό, ένα άτυχο υπουργείο (το πια άτυχο, πάντα) βρήκε ένα καλό υπουργό. 

Μιλάω για το Υπουργείο Πολιτισμού και την κυρία Μυρσίνη Ζορμπά.

Το τι «νούμερα» έχουν περάσει από αυτό το υπουργείο δεν λέγεται. 

Ιδιαίτερα τελευταία. Και είναι ένα από τα πιο δύσκολα και άκρως ευαίσθητα. Έχει μία σιδερένια γραφειοκρατία, πολύπλοκους οργανισμούς, συμβούλια και συνδικαλιστικά σωματεία (π. χ. ΚΑΣ, Αρχαιοφύλακες και Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων) και ένα «νευρωτικό» αντικείμενο: την τέχνη!

Ακόμα και πανθομολογουμένως ευφυείς άνθρωποι (όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος) έχουν βρει το μπελά τους μέσα στους λαβυρίνθους του.

Η κυρία Ζορμπά έχει (θεωρητικά) όλες τις προϋποθέσεις για να αντιμετωπίσει αυτόν τον Μινώταυρο. Είναι καλλιεργημένη και ευαίσθητη, έχει εμπειρίες διοίκησης και διαχείρισης (θυμίζω το Κέντρο Βιβλίου) έχει πείρα εξωτερικού – από την Ευρωβουλή. Και κυρίως γνωρίζει το αντικείμενο του υπουργείου εκ των ένδον και δεν θα χρειαστεί να την ξεναγήσουν, όπως τους διάφορους άσχετους προκατόχους της.

Ας προσθέσω και μία προσωπική μαρτυρία: έχω συνεργαστεί μαζί της και την βρήκα ευφυή, συνεργάσιμη και αποτελεσματική.

Οπότε μπορούμε να πούμε πως ο ανασχηματισμός του κ. Τσίπρα πέτυχε κατά το ένα πεντηκοστό τρίτο…

Το πρόβλημα είναι τι θα γίνει με τους άλλους 52 εκ των οποίων οι περισσότεροι έχουν ήδη αποδειχθεί μάλλον άχρηστοι.

(Μα πώς τα καταφέρνουν άλλα μεγαλύτερα κράτη με 16 και 18 υπουργούς;)

Το άλλο πρόβλημα είναι αν η κυρία Ζορμπά θα μπορέσει να συνεργαστεί και να αποδώσει μέσα σε μία τέτοια κυβέρνηση.

Το τρίτο πρόβλημα είναι γιατί η κυρία αυτή αποφάσισε να λάβει μέρος σε μία τέτοια κυβέρνηση.

Ομολογώ ότι εξεπλάγην όταν άκουσα το όνομά της. «Στρατηγέ τι ζητούσες στη Λάρισα, συ ένας Υδραίος;» αναφώνησα με τον Εγγονόπουλο.

Αλλά το γιατί η κυρία Ζορμπά αποφάσισε να αναλάβει υπουργείο σε μία Κυβέρνηση της «Πρώτη Φορά Αριστερά» (που πιθανότατα είναι και η τελευταία) αποτελεί προσωπικό της θέμα που ίσως μόνον ο ψυχαναλυτής της (αν υπάρχει) θα μπορούσε να αναλύσει.  

Εγώ χαίρομαι που το ταλαίπωρο Υπουργείο Πολιτισμού αποκτά υπουργό έχοντα σχέση και με τον Πολιτισμό αλλά και με το management του Πολιτισμού. (Συγγνώμη για τη ξένη λέξη αλλά σωστή μετάφραση δεν έχω και αν την έγραφα απλώς με ελληνικά στοιχεία θα χτύπαγε άσκημα).

Δεν ξέρω αν ο πολιτισμός είναι «η βαριά βιομηχανία της Ελλάδος» (λέγεται και για τον τουρισμό – και μάλλον του ταιριάζει καλύτερα). Είναι πάντως γεγονός ότι ελέω των αρχαίων κατοίκων αυτής της χώρας, που ονομάζουμε πρόγονούς μας, υπάρχει υλικό άφθονο και πλούσιο. Από γλυπτά μέχρι τραγωδίες και από κτήρια μέχρι μύθους.

Αλλά και οι νεότεροι Έλληνες αποδείχθηκαν δημιουργικοί και παραγωγικοί παραπάνω από όσο αναλογούσε στον πληθυσμό και την φτώχεια τους. 

Υλικό λοιπόν για επίδειξη στα εκατομμύρια των επισκεπτών μας και για εξαγωγή στις διάφορες εκδηλώσεις που συμμετέχουμε, υπάρχει άφθονο. Περισσεύει και για τους γηγενείς.

Μέχρι σήμερα, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις (π. χ. Μουσείο Ακρόπολης), δεν κατορθώσαμε να αξιοποιήσουμε σωστά τους θησαυρούς μας. Η έλλειψη πόρων δεν είναι δικαιολογία: το ίδιο το υλικό μπορεί να αποφέρει άφθονους πόρους.

Για το καλό λοιπόν όλων των Ξένων (αλλά και των Ελλήνων – υπάρχουν και αυτοί) εραστών του αρχαίου και νέου Ελληνικού πολιτισμού, σας εύχομαι καλή επιτυχία.

(Και καλά ξεμπερδέματα εκεί που μπλέξατε…)