Εδώ και έξη
εβδομάδες ταλαιπωρούμαι από την παραπάνω αρρώστια. Σε όσους το λέω εμφανίζονται
δύο αντιδράσεις: «Ώχ, κακομοίρη μου!» (οι παθόντες, ή γνωρίζοντες). «Έχω
ακούσει πως είναι οδυνηρό», οι άλλοι.
Οδυνηρό; Διαβάστε
πώς περιγράφει τον πόνο του έρπητα το συνοδευτικό χαρτάκι με τις οδηγίες του
φαρμάκου Lyrica, ειδικού για τον νευροπαθητικό πόνο: «αίσθημα ζέστης, καύσου,
εντόνου σφιξίματος, τινάγματος, μαχαιριάς, σουβλιάς, κράμπας, πόνου,
μυρμηγκίασης, μουδιάσματος, τσιμπημάτων από καρφίτσες και βελόνες. (Pins and needles, στην Αγγλοσαξωνική ορολογία). Αλλά οι χειρότεροι πόνοι είναι αυτοί που οι παλιοί ονομαζαν καυσαλγίες.
Αθροίστε όλους
αυτούς του πόνους και πολλαπλασιάστε επί όσο δεν αντέχετε: να ο έρπης!
Προσθέστε τώρα ότι όλα αυτά τα βασανιστήρια (μεσαιωνικά, μα την αλήθεια) δεν
αντιμετωπίζονται με τα συνήθη παυσίπονα. Ντεπόν και ασπιρίνη είναι εντελώς
άχρηστα. Χρειάζονται ειδικά φάρμακα (συνήθως με ειδικές συνταγές) που σπάνια
βοηθάνε αλλά σίγουρα σε αποβλακώνουν.
Η αρρώστια
αρχίζει με ένα εξάνθημα που τυλίγει τον κορμό. Ακολουθεί τα πλευρά από την
πλάτη προς το στήθος και την κοιλιά. Μετά έρχονται οι πόνοι. Που εντείνονται
όσο προχωράει η μέρα και είναι ιδιαίτερα οξείς το βράδυ.
Και η διάρκεια;
Εκεί η επιστήμη σηκώνει τα χέρια. Από έναν μέχρι τρεις μήνες, αν είσαι τυχερός
και δεν πάθεις το σύνδρομο μεθερπητικής νευραλγίας. Τότε θα σε συνοδεύει ως το
τέλος.
Και μία συμβουλή:
έμαθα (πολύ αργά βέβαια) ότι υπάρχει εμβόλιο! Το οποίο στο εξωτερικό το
συνιστούν σε όσους έχουν περάσει τα 60 (η συχνότητα είναι δεκαπλάσια στις μεγάλες
ηλικίες). Είναι ακριβό – αλλά μπροστά στο μαρτύριο της αρρώστιας, πάμφθηνο. Ας
αφήσουμε πως σαφώς κοστίζει λιγότερα από τα φάρμακα που θα αγοράσεις κατά την
διάρκειά της ασθένειας. Ρωτήστε τον γιατρό σας.
Πώς και γιατί
εμφανίστηκε; Η πρώτη ερώτηση του γιατρού ήταν αν πέρασα μία περίοδο έντονου
στρες. Οι αναγνώστες του blog γνωρίζουν πόσο πιέστηκα με την αντίδραση που
ξεσηκώθηκε για τα κείμενά μου περί 25ης Μαρτίου και «Αγίου Φωτός».
Αντίδραση που οφειλόταν αποκλειστικά στην σχέση μου με το «Ποτάμι» - διότι τα
ίδια και χειρότερα τα έχω γράψει πολλές φορές (π. χ. στην Lifo, το «Άγιο Σκότος», 2009) και δεν άνοιξε
μύτη. Δεν με ένοιαξε για μένα, αλλά για την ζημιά που μπορούσε να υποστεί το
κόμμα.
Τώρα που πέρασαν οι εκλογές και το «Ποτάμι» πήγε καλά, μπορώ και τα
γράφω.Σίγουρα λοιπόν η
αιτία του έρπητα ήταν η πίεση αυτής της περιόδου (ενδεχομένως και η κατάρα του
Αμβρόσιου, αν και αλλού στόχευε). Διότι ο ιός της αρρώστιας υπάρχει μέσα σε
όλους μας (είναι ο ίδιος της ανεμοβλογιάς) και ενεργοποιείται όταν πέσουν
χαμηλά οι άμυνες του οργανισμού.
Μακριά τώρα από
το «Ποτάμι» και το Protagon (όπου έγραφα μέχρι τις εκλογές για να το ενισχύσω) ελπίζω σύντομα να
είναι μακριά μου και ο απαίσιος έρπητας.
