Εμείς και οι ξένοι

Στον χάρτη βλέπετε την Ελλάδα, όπως ήταν όταν ελευθερώθηκε, το 1830. Δυστυχώς, δεν απελευθερώθηκε από μόνη της. Η επανάσταση είχε σβήσει, ο Ιμπραήμ κυριαρχούσε παντού και αν δεν επενέβαιναν οι Μεγάλες Δυνάμεις στο Ναβαρίνο…

Έτσι η ιστορία της νεότερης Ελλάδας αρχίζει με μία ξένη παρέμβαση. (Χαρακτηρίστηκε μάλιστα ως η πρώτη «ανθρωπιστική επέμβαση» στην ιστορία, μια και η επιχείρηση δεν είχε κατακτητικό, αλλά απελευθερωτικό στόχο). 

Μέσα στα επόμενα χρόνια η Ελλάδα πενταπλασίασε την έκτασή της (είναι το μόνο κράτος της περιοχής που μεγάλωσε). Άλλα εδάφη της χαρίστηκαν (όπως τα Ιόνια νησιά, η Θεσσαλία, η Άρτα και τελευταία τα Δωδεκάνησα) άλλα τα κατέκτησε πολεμώντας στους Βαλκανικούς – και στον πρώτο Παγκόσμιο, έχοντας κάνει τις σωστές συμμαχίες. Όταν άλλαξε συμμαχίες (όπως το 1920-22) έχασε.

Γιατί είναι φυσικό, ένα μικρό κράτος να χρειάζεται την βοήθεια και την στήριξη των μεγάλων. Αυτό το ήξερε καλύτερα από όλους ο Ελευθέριος Βενιζέλος που έλεγε: «δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, υπάρχουν εθνικά συμφέροντα». Ταυτιζόμενος με τα συμφέροντα των δυνατών, επωφελείται και ο αδύναμος.

Η εδαφική επέκταση της Ελλάδας δεν θα ήταν δυνατή αν δεν είχε την υποστήριξη ή έστω την ανοχή των Μεγάλων Δυνάμεων. Αυτή είναι η θετική πλευρά της σχέσης μας με αυτούς.

Η αρνητική βρίσκεται στις παρεμβάσεις των ξένων στα εσωτερικά μας θέματα. Από την γελοία ιστορία του Πατσίφικου, μέχρι την Χούντα. Την οποία ονομάζουμε «ξενοκίνητη», αν και ήταν ακραιφνώς ελληνική σύλληψη και εκτέλεση. (Οι Αμερικάνοι αιφνιδιάστηκαν – άλλη Χούντα σχεδίαζαν αυτοί). Βέβαια, αφού έγινε, την προσεταιρίστηκαν. 

Και φτάνουμε τώρα στην σημερινή μας Κρίση. Πόσο φταίνε οι ξένοι γι αυτή; Σε τι έφταιξαν; Συζητάμε! 

(Υ. Γ. Άλλαξα template για να εμφανίζονται όλα τα σχόλια - και τα αρχεία).

Χειμώνας στη χώρα

Χθες πρωί στα Κιούρκα με το κινητό μου

Το πρώτο που σκέφθηκα, ανοίγοντας πάλι το blog, ήταν το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα (και εμείς) μέσα στα δέκα χρόνια. Τότε ήταν μία εποχή ευφορίας, μετά τους Ολυμπιακούς, το Euro, εποχή της "αστακομακαρονάδας" την βάφτισε ο Κασιμάτης. Τώρα είμαστε πέντε χρόνια σε κρίση, μπαίνουμε στον έκτο και δεν ξέρουμε αν βρισκόμαστε στο τέλος της κρίσης, στη μέση ή και ενδεχομένως στην αρχή - μια και η Πρώτη-Δεύτερη-Τρίτη φορά Αριστερά αλλάζει πάλι τους κανόνες του παιχνιδιού.

Αν κάποιος ξένος μας ζητούσε  - με συντομία βέβαια - να του εξηγήσουμε τι ακριβώς έγινε μέσα στα δεκα χρόνια είναι βέβαιο πως θα έπαιρνε πολλές, διαφορετικές και - εν μέρει - αντιφατικές απαντήσεις. Πόσο φταίγαμε εμείς (και ποιοί "εμείς": πολιτικοί, συνδικαλιστές, μηντιάρχες, οικονομικοί παράγοντες, απλός λαός;) πόσο οι ξένοι; Τι ήταν τα μνημόνια; Αυταρχικά προγράμματα λιτότητας και υποβάθμισης της χώρας ή οδηγοί για τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμισή της; Έφερε η Κρίση το Μνημόνιο, ή το Μνημόνιο την Κρίση; Γιατί, ενώ έξη χρόνια μιλάμε γι αυτές, δεν έγιναν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις;

Ο λόγος που άνοιξα τα σχόλια (παρόλο τον κόπο που συνεπάγεται) είναι γιατί θέλω να συζητήσουμε τέτοια (βαριά - αλλά και πιο ελαφρά) θέματα με σύντομο αλλά επαρκή τρόπο. Αν είχε πετύχει κάτι αυτο το μπλογκ, ήταν η κοινότητα των σχολιαστών του. Βέβαια και η κοινότητα αυτή άλλαξε. Έχουμε απουσίες αλλά και νέες παρουσίες. Ήρθαν πολλά ενθαρρυντικά μηνύματα.

Κατά τη γνώμη σας λοιπόν, τι έγινε μέσα στα δέκα αυτά χρόνια; Έστω σχηματικά και αφαιρετικά. Έχω ακούσει και διαβάσει άπειρες γνώμες - αλλά θέλω τις απόψεις της παρέας.

Συζητάμε!

Τελικά αποδείχθηκε τεστ...

Άλλαξαν πολλά μέσα στα δέκα χρόνια κι ανάμεσά τους και οι ρυθμίσεις του Blogger της Google. Η γενική απαγόρευση που είχα δώσει για δημοσίευση σχολίων, που αφορούσε όλα τα ιστολόγιά μου δεν μπορεί τώρα να αναιρεθεί παρά μόνο ξεχωριστά για κάθε μία δημοσιευόμενη ανάρτηση. Ακόμα και ο Λύκος της Στέππας, διαπρεπής πληροφορικάριος, δεν βρήκε καλύτερη λύση. (Θα ψάξουμε κι άλλο). Η νέα εικαστική μορφή είναι μοντέρνα αλλά εξαφάνισε όλες τις πληροφορίες που είχε η παλιά: βιογραφικό, διευθύνσεις των άλλων μπλογκ, παλιότερες αναρτήσεις - ακόμα και την μορφή του Ντον. Τελικά η ιδέα μου για επάνοδο ξεκίνησε με λαθος πόδι... ελπίζω να αλλάξει καθ'οδόν.

Έχασα τα σχόλια!

Παρ'όλο που έχω ανοίξει τα σχόλια για όλους (και τους ανώνυμους - με moderation φυσικά) στο post δεν εμφανίζεται θέση για σχόλιο. Κάποιο λάθος έχω κάνει και ελπίζω να το βρω... Αυτά συμβαίνουν όταν σκουριάζεις ως blogger...

Δέκα χρόνια και 1.460.765 αναγνώσεις μετά...

Στις 2 Ιανουαρίου 2006 δημοσίευσα το πρώτο μου κείμενο στο blog: nikosdimou.blogspot.com. Μερικούς μήνες μετά άφησα το nikosdimou (υπάρχει ακόμα, με 118 αναρτήσεις, 309 φωτογραφίες και 24.468 σχόλια) και στις 20.5.2006 άρχισα το doncat.blogspot.com που μέχρι τις 10.9,2007 είχε φτάσει τις 238 αναρτήσεις, 646 φωτογραφίες και 48028 σχόλια. (Στοιχεία από το  ndimou.gr/blogs) Σταμάτησα τότε για αρκετά χρόνια μέχρι να συνεχίσω αργότερα το doncat προσθέτοντας άλλα 309 άρθρα. Από ένα ατύχημα (δικός μου κακός χειρισμός στο Google Photos) χάθηκαν όμως πολλές φωτογραφίες. Η στατιστική  συνολικών αναγνώσεων είναι της Google.

Δέκα χρόνια μετά αποφασίζω να αναβιώσω το doncat με συχνότερες αναρτήσεις και σχολιασμό. Μια και το Protagon, στο οποίο γράφω τα τελευταία χρόνια, στη νέα του μορφή έχει ουσιαστικά απαξιώσει τα σχόλια (για να μην πω ότι έχει θάψει και τα κείμενα - εγώ πάντως τα δικά μου δεν τα βρίσκω) μεταφέρω εδώ τον διάλογο με τους αναγνώστες. Για την αποφυγή των γνωστών παρατράγουδων θα υπάρχει έλεγχος και διαγραφή των χυδαίων ή υβριστικών σχολίων.

Ξεκινάμε με ευχές και - τι άλλο - γάτες. Μια και δεν υπάρχει πια ο Ντον, τον αντικαθιστά η αρχαιότερη γάτα της οικογένειας...