Ιόνιο Πέλαγος

Τέλος Ιουνίου και στα περίχωρα της Αθήνας ακόμα ψιλοβρέχει. Θέλω να σας κεράσω ήλιο. Βρέθηκα πριν λίγες μέρες στον απόλυτο για μένα τόπο φωτός. Όπως τον είχα περιγράψει πριν πολλά χρόνια:

"Αυτές οι μέρες είναι ο θρίαμβος, η δόξα και η δύναμη του Φωτός. Οι μεγαλύτερες μέρες του χρόνου. Με φως διαυγές, μελένιο, Ελληνικό. Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο - να βρίσκεσαι ξαπλωμένος σ' έναν αμμόλοφο, κάπου στη δυτική Πελοπόννησο (με τα μεγάλα πεύκα-ομπρέλες να ρίχνουν μακρότατες σκιές) και να απολαμβάνεις αυτή την παράταση ζωής, αυτές τις πρόσθετες ώρες φωτός, πριν απ' τη δύση. Θερινό ηλιοστάσιο".

Διαδρομές στη Μεσσηνία - ευλογημένος τόπος, ο κήπος της Ελλάδας. Βουτιές στη Βοϊδοκοιλιά.



Στο λιμανάκι της Κυπαρισσίας παροπλισμένο ένα κότερο με όνομα Γαλλικό: ¨Η Χορευτική Ζωή". Κανείς πια δεν χορεύει εκεί.



Προτιμώ μία πολύχρωμη βαρκούλα που την την λένε "Ελπίδα". Όσο με πάει...


_____________________________________________________

Ολόκληρο το κείμενο "Ιόνιο Πέλαγος" ΕΔΩ

Λίγη (νόμιμη) βία παρακαλώ…

Ο Max Weber ορίζει το κράτος ως τον μόνο θεσμό που δικαιούται (με νόμο) να χρησιμοποιεί βία. Κατέχει «το μονοπώλιο της νόμιμης βίας».

Το κακό είναι ότι συνήθως την χρησιμοποιεί με λάθος τρόπο και σε λάθος ανθρώπους. Κυρίως τους αδύναμους, τους μετανάστες, τους τσιγγάνους – όπου η χρήση βίας δεν θα φέρει συνέπειες.

Όταν όμως πρέπει να την χρησιμοποιήσει για να εφαρμόσει το νόμο με ισότητα απέναντι σε όλους δεν το κάνει. Πιάνει τον φουκαρά τον ντελίβερι με το μηχανάκι επειδή δεν φορούσε κράνος – ποτέ όμως δεν έχω δει να σταματάει ένα από το πανάκριβα τζιπ που παράνομα έχουν καλύψει όλα τους τα τζάμια με κατάμαυρες μεμβράνες.

Και βέβαια τρέμει μπροστά στο ΠΑΜΕ.

Έζησα την Οδύσσεια μίας ξένης που έχασε τις διακοπές της επειδή το ΠΑΜΕ έκλεισε (παράνομα και καταχρηστικά) το λιμάνι του Πειραιά. Η παρέα της είχε νοικιάσει ένα μικρό ιστιοπλοϊκό και έπρεπε να τους συναντήσει στα Κουφονήσια. Άυπνη όλη νύχτα (η πτήση της έφτασε 2 το πρωί) είχε ήδη κλείσει εισιτήριο να φύγει στις 7.25 από το λιμάνι. Δεν έφυγε και η παρέα δεν μπορούσε να την περιμένει. Ξέμεινε εδώ χωρίς χρήματα και κάποιος ξένος δημοσιογράφος με παρακάλεσε να την βοηθήσω.

Εκατοντάδες θα είναι οι ιστορίες ανθρώπων, δικών μας και ξένων, που έχουν υποστεί την βία του ΠΑΜΕ. (Κάθε μία από αυτές και μία ζωντανή δυσφήμιση της χώρας). Το ΠΑΜΕ πότε θα νιώσει την παρουσία του νόμου;

Προς το παρόν, πάντως, πιστεύω πως, σύμφωνα με τον ορισμό του Weber, στην Ελλάδα κράτος είναι το ΠΑΜΕ.

Θερινό Ηλιοστάσιο

Σήμερα είναι η μέρα που γιορτάζω το φως και τον ήλιο, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου. Είπα λοιπόν να βγω από το σκοτεινό πηγάδι όλων αυτών των ημερών και να χαρώ γι άλλη μία φορά το φως. Πήρα και από το αρχείο μου την φωτογραφία εξωφύλλου από το Φως των Ελλήνων – να θυμίσω τα δύο πράγματα που με έπλασαν και με βασάνισαν μία ζωή: το φως και τους Έλληνες.

Άλλο ένα Άγιο Καλοκαίρι αρχίζει επίσημα – το φως θα είναι το ίδιο, αλλά αυτά που θα φωτίζει διαφορετικά και πιο δύσκολα. Άμποτε να τα αντέξουμε.

Παρακολουθώ το πιο δημοκρατικό Μουντιάλ των τελευταίων χρόνων: οι μικροί δυσκολεύουν τους μεγάλους και καμία φορά τους πετάνε έξω. Είμαι πάντα με την πιο αδύναμη ομάδα και χαίρομαι όταν τσαλακώνονται οι υπερφίαλοι και αλαζόνες.

Το Μουντιάλ έχει για μένα και μία επετειακή σημασία: παρακολουθώντας έναν αγώνα του 1978 γνώρισα την σύντροφο και σύζυγό μου. Έκτοτε μετράμε τον χρόνο με τετραετίες, όπως οι αρχαίοι με τις Ολυμπιάδες. Έχουμε λοιπόν οκτώ Μουντιάλ – πόσα ακόμα;

Μιλώντας στην αρχή για τους Έλληνες – μου έρχονται από παντού μηνύματα για την «Δυστυχία». Ένα δημοσίευμα που μου έστειλε φίλος από τα Χανιά, αξίζει να το διαβάσετε ΕΔΩ. Νομίζω πως το βιβλίο κέρδισε ήδη το στοίχημα με το χρόνο – ανατυπώνεται συνεχώς, διαβάζεται, σχολιάζεται, επί τριάμισι δεκαετίες. Για πόσα ελληνικά βιβλία του 1975, γίνεται ακόμα λόγος;

Το αίμα

Ευχαριστώ όσους μου έγραψαν. Χρειάζεται να προσθέσω κάτι:

Το σοκ από τον θάνατο του γάτου δεν ήταν (μόνο) σοκ απώλειας. Ήταν αίσθηση αποτρόπαιας πράξης.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου σκότωσα. Οτιδήποτε. Ούτε κατσαρίδα δεν έχω πατήσει. (Τις πετάω έξω από το σπίτι).

Στα πενήντα χρόνια που οδηγώ, μόνιμος εφιάλτης μου ήταν μην και χτυπήσω κανένα ζωάκι. Σε κατοικημένες περιοχές πήγαινα πάντα σιγά, γι αυτό το λόγο.

(Και να που πάτησα δικό μου, και πολύ αγαπημένο...).

Το ζεστό αίμα του, που ξέπλυνα από το τσιμέντο, με στοιχειώνει. Ένιωσα πράγματα που τα ήξερα μόνο λεκτικά.

Συγγνώμη που σας βαραίνω με προσωπικά βιώματα – αλλά αυτό σημαίνει ημερολόγιο, ιστολόγιο, blog.

Αύριο θα γράψω για πολιτική, για τέχνη.

Αλλά το αίμα θα είναι πάντα εκεί.

Εξομολόγηση

Ευχαριστώ θερμά τους αναγνώστες αυτού του blog που συνεχίζουν να το επισκέπτονται – όπως δείχνει ο μετρητής – παρόλο που για δέκα μέρες δεν υπήρξε νέα καταχώρηση.

Ο λόγος της σιωπής: η απώλεια του Μαυρούκι ήταν διπλό πλήγμα. Πέρα από την θλίψη για την απουσία του, με έχουν συνθλίψει οι ενοχές – γιατί εγώ το σκότωσα. Άθελά μου βέβαια.

Ο χώρος στάθμευσης στα Κιούρκα (ένα υπόστεγο με καλαμωτή) είναι πολύ ευρύχωρος. Εκεί κατεβαίνουν να με υποδεχθούν κάθε μέρα οι γάτες. Πολλές δείχνουν την φιλικότητά τους γυρίζοντας ανάσκελα και προσφέροντας την κοιλιά τους για χάδι.

Η είσοδος είναι δύσκολη. Ο δρόμος στενός και απέναντι παρκάρουν αυτοκίνητα. Γίνεται με την όπισθεν, πάρα πολύ σιγά. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι υπήρχε κίνδυνος με αυτή την ταχύτητα να πατήσω τα αεικίνητα αιλουροειδή.

Ξαφνικά ακούω φρικτό ουρλιαχτό. Νομίζω πως πρόκειται για άγριο καυγά. Σταματάω κατεβαίνω και βλέπω το Μαυρούκι να σφαδάζει κάτω από την πίσω δεξιά ρόδα.

Δεν ξέρω αν (και πότε) θα φύγουν από το νου μου η εικόνα και ο ήχος.

In memoriam

+ mavroukki 4.6.2010

πλήρωσε την ανεμελιά του και την απόλυτη εμπιστοσύνη του στον άνθρωπο

Θύματα

Ένας φανατικός Έλληνας εθνικιστής (ο και Ελληνάρας αποκαλούμενος) συνδυάζει συνήθως δύο ιδιότητες: είναι τουρκοφάγος και αντισημίτης.

Φαντάζομαι το δίλημμα αυτού του ανθρώπου μπροστά στην τελευταία τραγική ιστορία στα ανοιχτά της Γάζας.

Βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στον αντισημιτισμό και το «προαίωνιον μίσος».

Το αξίωμα «όποιος σκοτώνει Τούρκους είναι καλός» (γι αυτό άλλωστε βοηθήσαμε στην Σερμπρένιτσα – για τούρκους λογιάζαμε τους Βόσνιους) πόσο ισχύει όταν οι φονιάδες των Τούρκων είναι Εβραίοι; Ανατρέπεται;

Είναι δυνατόν να διαδηλώνουμε υπέρ των Τούρκων (και μάλιστα φανατικών ισλαμιστών;).

Προς στιγμήν το κάνουμε βέβαια (και σωστά – κάθε δολοφονία είναι ολέθρια).

Αλλά προσοχή Ελληνάρες: όχι για πολύ. Αλλιώς παίζετε το παιχνίδι του πονηρού Νταβούτογλου και της τουρκικής διπλωματίας που έστησε παγίδα στους Ισραηλινούς.

Αναρωτιέμαι μάλιστα πώς την πάτησαν. Για πολλά έχουν κατηγορηθεί οι Εβραίοι, αλλά όχι για βλάκες. Ακόμα και οι φανατικότεροι εχθροί τους παραδέχονται την εξυπνάδα τους – και μάλιστα, λόγω αυτής, τους θεωρούν επίφοβους.

Φαίνεται όμως πως υπάρχουν και Εβραίοι βλάκες, που προς στιγμήν κυβερνούν το Ισραήλ. Έτσι επαλήθευσαν την κυνική ρήση του Ταλλεϋράνδου: «ήταν κάτι περισσότερο από έγκλημα – ήταν σφάλμα».

Σκότωσαν εννέα ανθρώπους, τραυμάτισαν περισσότερους και έστρεψαν την παγκόσμια κοινή γνώμη εναντίον τους. Όχι πως είχαν πολλούς φίλους – τώρα δεν θα έχουν κανένα. Ακόμα και οι ΗΠΑ καταδικάζουν. Το Εβραϊκό λόμπι μπορεί να επηρεάζει αλλά όχι και να αντιστρέψει μία τέτοια αντίδραση.

Όσο ισχυρό κι αν είναι ένα κράτος – δεν μπορεί να τα βάλει με όλο τον κόσμο…

Y. Γ. Και στο τέλος τα παιχνίδια προπαγάνδας των μεγάλων και των πονηρών τα πληρώνουν οι μικροί κι ανώνυμοι – όπως τα φτωχά θύματα αυτής της συμφοράς…

…ένα βράδυ με σχεδόν πανσέληνο.