Πέρασαν από τότε σαράντα χρόνια. Από την ημέρα που συνέλαβα κάτι που με ξεπέρασε, που ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, που συμβόλισε διάφορα (ακομα και ετερόκλιτα) νοήματα
και που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τον δημιουργό του.
Έγραψα γι αυτό:
Το σήμα σύμβολο "Δεν ξεχνώ" δημιουργήθηκε το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974 την ημέρα που ο δεύτερος Αττίλας έκοψε την Κύπρο στα δύο.
Ακούγοντας τα νέα στο ραδιόφωνο, οραματίστηκα την Κύπρο μαχαιρωμένη και την γραμμή του Αττίλα σαν μία ροή πηγμένου αίματος που σιγόσταζε. Όταν έφτασα στο γραφείο μου (τότε είχα την διαφημιστική εταιρία) κάλεσα τον διευθυντή του σχεδιαστηρίου, τον Διονύση Γεωργιόπουλο, του έδωσα ένα χάρτη της Κύπρου, την ιδέα και το κείμενο.
Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. Τυπώσαμε χιλιάδες αυτοκόλλητα, τα στείλαμε στις εφημερίδες και κατακλυσθήκαμε από αιτήσεις. Τυπώσαμε όσα μπορούσαμε, κάναμε αντίγραφα της μακέτας και τα δίναμε σε όποιον ήθελε να τυπώσει για λογαριασμό του, μεταφράσαμε το σύνθημα σε πολλές γλώσσες (μας το ζητούσαν, μαζί με μακέτες, Έλληνες φοιτητές από όλο τον κόσμο).
Πήραμε εκατοντάδες γράμματα - το σημαντικότερο από τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Τώρα το σήμα-σύμβολο έχει γίνει κοινό κτήμα - ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν την προέλευσή του. Αλλά για μένα είναι κάτι πολύ προσωπικό: ένας φόρος τιμής και αγάπης στα μέρη εκείνα της Κύπρου - Κυρήνεια, Μπελλαπάις, Σαλαμίνα, Αμμόχωστο - που είχα επισκεφθεί και αγαπήσει τρία χρόνια πριν την εισβολή.
