Στον χάρτη βλέπετε την Ελλάδα, όπως ήταν όταν ελευθερώθηκε, το 1830. Δυστυχώς, δεν απελευθερώθηκε από μόνη της. Η επανάσταση είχε σβήσει, ο Ιμπραήμ κυριαρχούσε παντού και αν δεν επενέβαιναν οι Μεγάλες Δυνάμεις στο Ναβαρίνο…
Έτσι η ιστορία της νεότερης Ελλάδας αρχίζει με μία ξένη παρέμβαση. (Χαρακτηρίστηκε μάλιστα ως η πρώτη «ανθρωπιστική επέμβαση» στην ιστορία, μια και η επιχείρηση δεν είχε κατακτητικό, αλλά απελευθερωτικό στόχο).
Μέσα στα επόμενα χρόνια η Ελλάδα πενταπλασίασε την έκτασή της (είναι το μόνο κράτος της περιοχής που μεγάλωσε). Άλλα εδάφη της χαρίστηκαν (όπως τα Ιόνια νησιά, η Θεσσαλία, η Άρτα και τελευταία τα Δωδεκάνησα) άλλα τα κατέκτησε πολεμώντας στους Βαλκανικούς – και στον πρώτο Παγκόσμιο, έχοντας κάνει τις σωστές συμμαχίες. Όταν άλλαξε συμμαχίες (όπως το 1920-22) έχασε.
Γιατί είναι φυσικό, ένα μικρό κράτος να χρειάζεται την βοήθεια και την στήριξη των μεγάλων. Αυτό το ήξερε καλύτερα από όλους ο Ελευθέριος Βενιζέλος που έλεγε: «δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, υπάρχουν εθνικά συμφέροντα». Ταυτιζόμενος με τα συμφέροντα των δυνατών, επωφελείται και ο αδύναμος.
Η εδαφική επέκταση της Ελλάδας δεν θα ήταν δυνατή αν δεν είχε την υποστήριξη ή έστω την ανοχή των Μεγάλων Δυνάμεων. Αυτή είναι η θετική πλευρά της σχέσης μας με αυτούς.
Η αρνητική βρίσκεται στις παρεμβάσεις των ξένων στα εσωτερικά μας θέματα. Από την γελοία ιστορία του Πατσίφικου, μέχρι την Χούντα. Την οποία ονομάζουμε «ξενοκίνητη», αν και ήταν ακραιφνώς ελληνική σύλληψη και εκτέλεση. (Οι Αμερικάνοι αιφνιδιάστηκαν – άλλη Χούντα σχεδίαζαν αυτοί). Βέβαια, αφού έγινε, την προσεταιρίστηκαν.
Και φτάνουμε τώρα στην σημερινή μας Κρίση. Πόσο φταίνε οι ξένοι γι αυτή; Σε τι έφταιξαν; Συζητάμε!
(Υ. Γ. Άλλαξα template για να εμφανίζονται όλα τα σχόλια - και τα αρχεία).
