Ακαδημία χωρίς ποιητές…

Ένα από τα πράγματα για τα οποία φημίζεται η  χώρα μας είναι οι ποιητές της. Δεν πρόκειται μόνο για τα δύο Νόμπελ που πήραμε – αλλά και η ποσότητα και ποιότητα των ποιητών μας και πριν καθιερωθεί το Νομπέλ και μετά.

Σολωμός, Κάλβος, Παλαμάς, Σικελιανός, Καβάφης, Καζαντζάκης, Βάρναλης, Καβάφης, Καρυωτάκης, Σεφέρης, Ελύτης, Εμπειρίκος, Παπατζώνης, Τέλλος Άγρας, Αναγνωστάκης, Σαχτούρης, Λειβαδίτης, Πατρίκιος, Ρίτσος, Βρεττάκος, Καρούζος, Δημουλά, Αγγελάκη-Ρουκ, Ζωή Καρέλλη, Γκάτσος, Βαγενάς, Γκανάς, (και, γιατί όχι; ισάξιος του Ντύλαν!) Σαββόπουλος; Σίγουρα θα έχω ξεχάσει κάποιον/αν καλό/ή – καμία ανθολογία δεν τους έχει όλους – αλλά αυτοί που παραθέτω ήταν όλοι σημαντικοί ποιητές και άξιοι να γίνουν μία μέρα ακαδημαϊκοί, εφόσον στα χρόνια τους υπήρχε ήδη η Ακαδημία.

Από όλους αυτούς μόνο δύο σημαντικοί έγιναν ακαδημαϊκοί: ο Κωστής Παλαμάς (ιδρυτικό μέλος) και η Κική Δημουλά – και για ελάχιστο χρόνο – ο Βρεττάκος. Έγιναν και κάτι άσχετοι – π.χ. γνωρίζετε τον ακαδημαϊκό ποιητή Σωτήρη Σκίπη;

Στην δικτατορία του Μεταξά πολλοί συγγραφείς και ποιητές βρέθηκαν εξόριστοι, μετά ήρθε η Κατοχή και ύστερα ο εμφύλιος.  Αρκετοί ποιητές ήταν αριστεροί και αντίθετοι στο «ακαδημαϊκό κατεστημένο. Στην εποχή της εμφύλιας διαμάχης (όπου ακόμα και ο Σικελιανός και ο Καζαντζάκης θεωρήθηκαν κομμουνιστές!) οργίασε η συκοφαντία. Τον καιρό της Χούντας η Ακαδημία ήταν το αγαπημένο της   ενδιαίτημα – εκεί  έβγαζε ο Παπαδόπουλος τους περίφημους πανηγυρικούς του.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες οι περισσότεροι αριστεροί συγγραφείς και ποιητές, δεν ήθελαν φυσικά να υπογράψουν «δηλώσεις μετανοίας». Ακόμα κι όταν έπεσε η Χούντα ήταν λίγο περίεργο να πείσεις τον Ρίτσο και να τον φέρεις από το ξερονήσι για να τον εγκαταστήσεις στην… έδρα της Ακαδημίας.

Άλλωστε οι «μεγάλοι» μας ποιητές (Σεφέρης, Ελύτης,) δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ ούτε καν να υποβάλλουν υποψηφιότητα. Είναι και η διαδικασία πολύ άβολη: να επισκέπτεσαι ένα-ένα μέλος για να το πείσεις να σε ψηφίσει..

Έτσι φτάσαμε στην περίπτωση να έχουμε μία Ακαδημία χωρίς ποιητές.

Γιατί και  πάλι, στις προχθεσινές εκλογές, ανάμεσα σε τρεις υποψήφιους (Βαγενά, Γκανά και Πατρίκιο, κανένας δεν συγκέντρωσε αρκετές ψήφους για να εκλεγεί.

Εδώ φταίει και ένα βασικό ελάττωμα της δικής μας Ακαδημίας. Οι Γάλλοι, που προηγήθηκαν πολύ, έχουν χωρίσει την ακαδημία τους σε πέντε τμήματα (που μαζί αποτελούν το «Ινστιτούτο της Γαλλίας») και μόνον ένα από αυτά, που ονομάζεται «των Γραμμάτων» (des Belles Lettres) ασχολείται με την λογοτεχνία. Αλλιώς θα συνέβαινε αυτό που γίνεται σε μας: Καλούνται άσχετοι επιστήμονες: αστροφυσικοί, γιατροί, μηχανικοί, βιολόγοι κλπ., να εκλέξουν λογοτέχνες – και μάλιστα ποιητές!

Για διαφορετικούς λόγους και οι τρεις υποψήφιοι θα άξιζε να εκλεγούν. Κατά τη γνώμη μου ο καθένας από τους τρεις εκπροσωπούσε ένα άλλο είδος ποίησης και λογοτεχνικής επάρκειας. Ο Γκανάς είναι σαφώς ο πιο πηγαίος, δυνατός και άμεσος δημιουργός. Ο Βαγενάς ο πιο λόγιος (έχει και σημαντικότατο κριτικό και σατιρικό έργο). Ο Πατρίκιος στα 94 χρόνια του παράγει ακόμα ποίηση – ενώ η ιστορία του ποιητικού του έργου ταυτίζεται με την Ελληνική λογοτεχνική ιστορία των τελευταίων 60 χρόνων. Ένας λόγος να προτιμηθεί (κι ας είναι άνισος και λόγω των αλλαγών στην ιστορία της χώρας του – και της γραφής του).

Αλλά τέλος πάντων πρέπει η Ακαδημία μας να  αποκτήσει ποιητές! Η χώρα που γέννησε την ποίηση και τους πρώτους ποιητές στον κόσμο: Όμηρο, Ησίοδο, Πίνδαρο, Σαπφώ και τους τραγικούς, (σκεφθείτε μόνο τα χορικά τους!) να μην έχει ΈΝΑ ποιητή στην Ακαδημία της;

Γενικά η Ακαδημία μας χρειάζεται μία ριζική αναμόρφωση και ανακαίνιση. Ιδρύθηκε το 1926 ως «Επιστημών, Γραμμάτων και Καλών Τεχνών». Μήπως θα ήταν σωστό να χωριστεί σε τρία μέρη; Ώστε οι ποιητές να μην εκλέγονται από μαθηματικούς;

Υ. Γ. Σημείωση: Δεν δημοσιεύω εκκλήσεις βοήθειας, αλλά κάνω εξαίρεση για μία μοναδική – παγκόσμια – περίπτωση. Περισσότερα στη διεύθυνση: https://www.theodoresmiracle.org/

Όφις έρπων…

Προσωπικά, γνώρισα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα στα τέλη του 1974, αν θυμάμαι καλά, ύστερα από τις εκλογές που είχαν επισφραγίσει με 54% την απόλυτη κυριαρχία του και το οριστικό τέλος της δικτατορίας. Η επαφή μας έγινε μέσω του Τάκη Λαμπρία υφυπουργού Προεδρίας και στενότερου συνεργάτη του. Με κάλεσε στο υπουργείο να μου πει πως ο Πρόεδρος ήταν ενθουσιασμένος με το βιβλίο μου, πως έδινε εντολές να αγοράζονται κάθε μέρα δεκάδες αντίτυπα τα οποία μοίραζε ή έστελνε σε γνωστούς και φίλους.

Το βιβλίο ήταν «Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας», που το έγραφα σε όλη την διάρκεια της δικτατορίας. Είχε κυκλοφορήσει αμέσως μετά την πτώση της Χούντας και ανατυπωνόταν κάθε τρεις μέρες. Ο Καραμανλής το είχε καταλάβει σωστά – πως ήταν «η σάτιρα ενός πληγωμένου εραστή», όπως έγραψε αργότερα μία Γερμανίδα κριτικός – και, χτυπώντας με στην πλάτη μου έλεγε: «Εσύ, με αυτό το βιβλίο, τελείωσες. Δεν χρειάζεται να γράψεις τίποτα άλλο».

Είχαμε πολλές συναντήσεις – πότε με καλούσε στο Μαξίμου, πότε στην Πολιτεία. Πάσχα πηγαίναμε όλοι μαζί στην Κέρκυρα. Κυριακές στη Βαρυμπόμπη ή στην Γλυφάδα. Όποτε είχε διάθεση να μιλήσει με καλούσε. Συνήθως – ιδιαίτερα κατά τα τελευταία χρόνια – μου επαναλάμβανε τα ίδια πράγματα – αλλά με πάθος, σαν να ήταν καινούργια.

Κάποια φορά, που μιλούσαμε για εκλογές, του εξομολογήθηκα ότι δεν τον είχα ψηφίσει ποτέ. Το είχε ήδη ψιλο-καταλάβει και απάντησε: «Αδιόρθωτος Κεντρώος, ε; Μα κι εγώ Κέντρο θα ψήφιζα – αν υπήρχε».

Δεν είχε και άδικο. Εκείνη την εποχή Κέντρο ήταν Μαύρος, Ζίγδης, Πεσμαζόγλου κλπ. «Οι Γερμανοί σε πήραν στο λαιμό τους» μου έλεγε. «Η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία! Αλλά αυτή είναι πραγματική». Όσο για τον Ανδρέα ούτε να τον ακούσει δεν ήθελε. Από το στόμα του πρωτάκουσα τη λέξη: «λαϊκιστής».

Έγραψα αυτό το κείμενο για να ξοφλήσω ένα παλιό χρέος. Πραγματικά. Τόσα χρόνια, τόσες εκλογές κι εγώ δεν είχα ποτέ ψηφίσει Νέα Δημοκρατία. Μέχρι που ήρθε η στιγμή και την ψήφισα.

Γιατί άλλαξα γνώμη;  Όταν έμαθα πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ΔΕΝ ψήφισε τον Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας – τον υποψήφιο του δικού του κόμματος! Επιτέλους, είπα, κάποιος είχε το θάρρος της γνώμης του – να πάει κόντρα στο ίδιο του το κόμμα! Κάποιος έλαβε υπόψη του τις τεράστιες ζημιές που αυτός ο άνθρωπος έκανε στο τόπο του. Κάποιος έκρινε δίκαια έναν άνθρωπο που κολακεύοντας, γλύφοντας, κατάφερε να φτάσει στην κορυφή. Έτσι, στις επόμενες εκλογές, ψήφισα Νέα Δημοκρατία.

Αν μιλήσετε με τους συναδέλφους του Προκόπη, που τον έζησαν στο Πανεπιστήμιο, θα μάθετε πολλά. Η αναρριχητική του φιλοδοξία, δεν έχει όριο – με κάθε κόστος. Τώρα τρύπωσε στην Ακαδημία. Ημιθανής είναι – μπορεί και να την αποτελειώσει. Αντί του εκλεκτού Πατρίκιου… ο Γουλιμής!

Γιατί βέβαια δεν του αρκεί να γίνει μέλος. Θα επιδιώξει την προεδρία. Και μετά ίσως ακολουθήσει την μέθοδο που γνωρίζει καλά – αυτή που οδήγησε την Ελλάδα στην χρεοκοπία. Αθρόες προσλήψεις, αθρόα ρουσφέτια – με άδεια ταμεία. Και πλήρης αδράνεια και αδιαφορία για το αν η Αθήνα καίγεται και καταστρέφεται.

Μακάρι να βγω ψεύτης – και να μην συμβεί τίποτα από όλα αυτά. Αλλά αυτό το κείμενο όφειλα να το γράψω. Στην μνήμη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, (ναι, πρόεδρε, τελικά ψήφισα Νέα Δημοκρατία!) Και νομίζω πως, αν ζούσες, θα μου έδινες συγχαρητήρια για τον λόγο.

Εξαγωγή ευγνωμοσύνης

Υπάρχουν αρκετά πράγματα που με κάνουν να ντρέπομαι που είμαι Έλληνας.

Θέλω να σας γράψω για ένα από αυτά που δεν φανταζόμουν πως θα με πείραζε τόσο πολύ.

Βλέποντας την περασμένη εβδομάδα μία τηλεοπτική εκπομπή που δεν χάνω ποτέ: «Πλάνα με ουρά», ΕΡΤ2 δημιουργός Τασσούλα Επτακοίλη. (Κάθε Κυριακή, στις 18 ώρες)

Η εκπομπή ασχολείται με τα ζώα που ζουν μαζί μας σε αυτή τη χώρα. Ζώα συντροφιάς, αλλά όχι μόνο.

Η συγκεκριμένη εκπομπή είχε γυριστεί στην Δανία.

Στη χώρα αυτή υπάρχουν σύλλογοι που ασχολούνται με τα αδέσποτα (κυρίως σκυλιά) των ελληνικών δρόμων!

Ψάχνουν να βρουν, είτε με επιτόπια επίσκεψη, είτε με αλληλογραφία, ζώα κακοποιημένα, άρρωστα, υπέργηρα, πεινασμένα και βασανισμένα.

Προκειμένου να τα πάρουν στο σπίτι τους και να τους δώσουν έστω και λίγα χρόνια θαλπωρής, αγάπης, ευτυχίας.

«Όχι δεν θέλουμε νέα και υγιή ζώα από τον εκτροφέα – θέλουμε ταλαιπωρημένα, για να τους δώσουμε αυτό που τους λείπει. Και ξέρουμε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν άφθονα».

Τι άφθονα; (σκέφθηκα) Έτσι είναι όλα τα αδέσποτα μας.

Έχουν λοιπόν φτιάξει συλλόγους με Δανό-ελληνικά ονόματα, που συστηματικά ασχολούνται με την ανεύρεση και την εξαγωγή τους.

Στην εκπομπή υπήρχε και μία συγκέντρωση ενός τέτοιου συλλόγου όπου μάθαμε το ιστορικό όλων αυτών των σκυλιών. Μερικά ήταν πολύ καταβεβλημένα, σχεδόν ετοιμοθάνατα. Όταν ρωτούσε η δημιουργός της εκπομπής τι θα κάνουν όταν το ζώο πεθάνει – η απάντηση ήταν άμεση. «Θα φέρουμε άλλο».

-«Από την Ελλάδα;»

«Πάντα από την Ελλάδα!»

Γιατί; Διότι ήταν πάντοτε τα πιο βασανισμένα και γιατί οι Δανέζικες οικογένειες ήθελαν να χαρούν μαζί τους την αποκατάσταση και την νέα τους ευτυχία.

Να λοιπόν ένα σπουδαίο ελληνικό εξαγώγιμο προϊόν: ευγνωμοσύνη. (Των αδέσποτων).

Σαν δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ!

Δεκάδες σκυλιά σε κάθε φόρτωμα. Απλούστατη και εύκολη η εισαγωγή στην Δανία – δύσκολη και καχύποπτη η εξαγωγή από την Ελλάδα. (Είχα μία γνωστή που νόμιζε ότι τα κάνουν παπούτσια ή τσάντες. Σε αυτή την κατάσταση!)

Και δεν εξάγουμε μόνο στην Δανία. Ανάλογοι σύλλογοι υπάρχουν και σε άλλες χώρες.

Ίσως έτσι θα λυθεί το πρόβλημα των αδέσποτων σκύλων.

Οι γάτες όμως; Γεννάνε περισσότερο και δύσκολα πιάνονται.

Εκεί προτείνω να αναθέσουμε το θέμα στο καθηγητή, (και ποιητή!) που τον συνέλαβαν οι κάμερες να ποδοπατάει και να λιώνει ένα νεογέννητο γατάκι.

Τι σκοτάδι μαύρο και άραχλο πρέπει να έχει μέσα του ένας τέτοιος άνθρωπος! Τι είναι πιο αθώο, πιο χαριτωμένο, πιο τρυφερό, από ένα νεογέννητο γατάκι;

Το έλιωσε κάτω από το παπούτσι του!

Θα τον καταδίκαζα να τον λιώσει μία μπουλντόζα για να καταλάβει τι έκανε. Αλλά η θανατική ποινή για δίποδα ζώα έχει καταργηθεί. Έστω, λοιπόν, το πρόστιμο: 30.000€.

Από τότε που ήμουν φοιτητής στο εξωτερικό πριν 60 χρόνια, μου είχε κάνει εντύπωση πως στην Αγγλία, στην Γερμανία, δεν είχα συναντήσει στο δρόμο ούτε ένα αδέσποτο. Εδώ όμως…

Τι κάνω τώρα; Έχω το πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου γεμάτο κονσέρβες. Όπου βρω αδέσποτα, σταματάω και ταΐζω. Σταγόνες στον ωκεανό…

Η κυβέρνηση έχει θεσπίσει σωστά μέτρα για την ταυτοποίηση και την διαχείριση των αδέσποτων. Κυριότερο η στείρωση. Αλλά πόσοι τα τηρούν, εδώ, σε μας;

Οι Δανοί φίλοι μας τα τηρούν σχολαστικά.

Τυχερά τα σκυλιά που ταξιδεύουν…

Υ. Γ. Το blog της περασμένης Κυριακής κόπηκε στη μέση από μία απρόσεκτη σελιδοποίηση. Δημοσιεύτηκε μόνο το πρώτο μέρος. Όσοι θέλουν να το διαβάσουν ολόκληρο, θα το βρουν στην διεύθυνση: doncat.blogspot.com. Για τους πολλούς που με ρώτησαν: ναι, η γατούλα επέστρεψε. Ευτυχώς.

Ένα δείγμα μπλογκ

Τι περίεργοι αναχρονισμοί υπάρχουν στην δημοσιογραφία. Γράφω την Δευτέρα 3 Οκτωβρίου. Το όριο της αποστολής κειμένου για μένα, είναι η Τετάρτη. Και θέλω κάτι να γράψω για τα γενέθλιά μου, που είναι στις 8.10, δηλαδή το Σάββατο.

Αλλά πώς να γράψω την Δευτέρα για το Σάββατο; Μπορεί κάτι να γίνει και το Σάββατο να μην υπάρχω. Ή να μην γιορτάσω. (Κάθε νύχτα βλέπω στον ύπνο μου δύο δικτάτορες!)

Επιπλέον εσείς θα το διαβάσετε την Κυριακή, οπότε τα γενέθλια θα έχουν περάσει. Ευχές «κατόπιν εορτής»; Παρακαλώ – μην μου ευχηθείτε καθόλου. Ή, τουλάχιστον, αντί για «χρόνια πολλά» ευχηθείτε «χρόνια καλά». Τι να τα κάνω τα πολλά αν δεν είναι καλά. Ίσα ίσα που, όσο περισσότερα είναι τα κακά χρόνια, μακραίνουν και τα βάσανα. Δεν θέλω να γίνω ο νέος Τιθωνός!

Ξέρετε τον μύθο του Τιθωνού; Αν ναι, πηδήξτε την επόμενη παράγραφο. Αν όχι, προσέξτε την.

Τον καιρό των αρχαίων θεών, ο Τιθωνός, γιος του βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα και της Στρυμούς, ήταν ο ωραιότερος θνητός επί γης. Τον ερωτεύθηκε μία νύμφη, η Ηώς και παρακάλεσε τον Δία να τον κάνει αθάνατο, όπως ήταν και η ίδια. Ξέχασε όμως να ζητήσει γι αυτόν και αιώνια νιάτα. Έτσι ο Τιθωνός με τα χρόνια έγινε γέρος-ξεκούτης, κουρέλι και παρακαλούσε τους Θεούς για να πεθάνει.

Όχι χρόνια πολλά λοιπόν – αλλά χρόνια καλά. Και να επιστρέψει η γάτα μου διότι τώρα έχω φοβερό άγχος. Επί χρόνια, κάθε πρωί βγαίνει στο κήπο, τρώει χορταράκι και επιστρέφει. Οι έξοδοί της κρατάνε το πολύ ένα τέταρτο. Τώρα λείπει δυόμιση ώρες! Έχουμε αλωνίσει τον κήπο αλλά ούτε ίχνος. Φοβάμαι απαγωγή… (Είναι πολύ ωραία γάτα).

Οι αναγνώστες θα απορούν. Τόσα σοβαρά γεγονότα συμβαίνουν στον κόσμο – κι εσύ μας απασχολείς με την γάτα και τα γενέθλιά σου!

Ήθελα να σας δώσω μία ιδέα του τι είναι μπλογκ. Δεν είναι χρονογράφημα, ούτε άρθρο. Ούτε καν επιφυλλίδα. Είναι προσωπικό ημερολόγιο. Ο μπλόγκερ γράφει για τα πράγματα που τον απασχολούν και τον ενδιαφέρουν, τώρα.

(Διακοπή για έρευνα γάτας).

Η γάτα δεν βρέθηκε. Απουσιάζει πάνω από τρεις ώρες. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Έχουμε σοβαρό πρόβλημα.

Παύση.

Ξαφνικά, σαν να μην συνέβαινε τίποτα, η γάτα εμφανίζεται και μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο. Από ότι μου είπαν, όλη αυτή την ώρα που την φωνάζαμε, και την ψάχναμε σε όλο το οικοδομικό τετράγωνο, ήταν δύο μέτρα μπροστά μας, κρυμμένη μέσα σε ένα μικρό θάμνο.

Αύριο, 4 Οκτωβρίου, είναι η διεθνής μέρα για τα ζώα. Θα γίνει εκδήλωση στο δημαρχείο μας και μου έχουν ζητήσει να διαβάσω ποιήματα από το «Βιβλίο των γάτων». (Σκεφθείτε να μην είχε επιστρέψει – εγώ, αντί να διαβάσω, θα πενθούσα).

Εφημερίδα: Ας δούμε και τα διεθνή: ο αδηφάγος Πούτιν, αφού επιτέθηκε στην Ουκρανία και αντί να φάει ολόκληρη την χώρα, έφαγε τα μούτρα του, τώρα άρχισε να την τρώει λίγο-λίγο. Αυτά τα ψεύτο-δημοψηφίσματα κάτω από το αυστηρό βλέμμα των Ρώσων αξιωματικών δεν τα πιστεύουν ούτε οι ίδιοι.

Με πήραν τηλέφωνο από ένα σοβαρό σωματείο, που το στηρίζω με μία μικρή συνδρομή κάθε χρόνο και μου είπαν ότι επειδή θέλουν να αυξήσουν την δραστηριότητά τους, αν θα μπορούσα να αυξήσω το ποσό της συνδρομής. Τους απάντησα: έτσι που διαγράφεται ο επόμενος χειμώνας, να είστε ευτυχείς αν θα είμαι σε θέση να στείλω και τα λίγα που στέλνω. Όπως τον βλέπω να πλησιάζει, μπορεί να σας τα ζητήσω και πίσω…

Να λοιπόν: διαβάσατε ένα αυθεντικό μπλογκ. Φύρδην-μίγδην όλα τα συμβάντα και οι σκέψεις μιας ημέρας, αλλά με το ρυθμό και την αμεσότητα της καθημερινότητας.

Βεβαίως υπάρχουν και άλλα μπλογκ, μονοθεματικά. Με θέμα την μόδα, την κουζίνα, τους αγώνες αυτοκινήτου, το ποδόσφαιρο ή την ποίηση.

Αν σας άρεσε, μπορεί και να το επαναλάβω… Αν όχι – θα συνεχίσω όπως  πριν.

(Το κείμενο αυτό στην εφημερίδα κόπηκε στη μέση - φαντάζομαι λόγω έλλειψης χώρου. Εδώ δημοσιευεται ολόκληρο).

 

Αχ! αυτοί οι θεοί!

Έτσι λοιπόν. Ο Αλλάχ δεν θέλει να ξεπροβάλλουν τα μαλλιά μιας γυναίκας κάτω από την μαντήλα της. Η «Αστυνομία Ηθών» την συλλαμβάνει, την προπηλακίζει και τελικά την δολοφονεί.

Άκου να φαίνονται τα μαλλιά της!

Ο Αλλάχ λέει: Τίποτα από το σώμα της δεν επιτρέπεται να είναι ακάλυπτο – εκτός από τα μάτια της. (Για να βλέπει μπροστά της).

Λίγο πιο κάτω, στην Ασία, στην Αφρική ο εκάστοτε Θεός απαγορεύει στις γυναίκες να νιώθουν ηδονή. Επιβάλλει στους λειτουργούς του, ήδη από την παιδική ηλικία, να τους κόβουν με ένα ξυραφάκι την κλειτορίδα. Βέβαια οι γυναίκες νιώθουν κι από αλλού ηδονή – αλλά η κλειτορίδα είναι η κύρια πηγή της.

Κλειτοριδεκτομή λοιπόν. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (WHO) υπολογίζει ότι αυτή τη στιγμή ζουν στον κόσμο πάνω από 200 εκατομμύρια γυναίκες που έχουν υποστεί αυτόν τον ακρωτηριασμό.

Άκου, να νιώθουν ηδονή και οι γυναίκες!

Είναι τόσες οι απαγορεύσεις και τα ταμπού που αφορούν το γυναικείο φύλο, που η εύλογη ερώτηση είναι: Γιατί δεν τις έπλασαν από την αρχή αλλιώς οι παντοδύναμοι θεοί;

Ή, μήπως, δεν έχουν καμία σχέση οι θεοί με τα ταμπού και τις απαγορεύσεις;

Ή μήπως δεν υπάρχουν θεοί;

Εδώ σταματάνε οι πολλές μερικές απορίες – και γίνονται μία μεγάλη απορία. Που στους περισσότερους ανθρώπους γεννιέται στο σχολείο, στο μάθημα των θρησκευτικών. (Αν ήμουν η Ιερά Σύνοδος θα το απαγόρευα. Κάνει περισσότερο κακό στην θρησκεία παρά καλό. Τα νέα παιδιά είναι από την φύση τους «πνεύματα αντιλογίας», το βιβλίο είναι περισσότερο κατήχηση παρά συγκριτική θεολογία. Η αμηχανία του εκάστοτε θεολόγου, μπροστά στα ερωτήματα των μαθητών, βλάπτει το μάθημα που διδάσκει).

Η κλασική απορία που διατυπώνεται σε κάθε τάξη επί αιώνες:

«Μα Κύριε! Κύριε! Αφού ο θεός είναι παντοδύναμος και πανάγαθος γιατί επιτρέπει τις πανδημίες, τους πολέμους, τις αρρώστιες και τα βάσανα των ανθρώπων;»

Το ερώτημα αυτό δεν έχει απάντηση. (Η συνηθισμένη: «για να μας δοκιμάσει» ακυρώνει το κύρος κάθε Θεού).  Ας αφεθεί ο κάθε νέος να το παλέψει μέσα του και να δώσει την δική του απάντηση (αν τελικά μπορέσει).

Το θέμα μου δεν είναι ο Θεός. Δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει – και ακολουθώ την γνώμη ενός σοφού ανθρώπου, του Πρωταγόρα:   «Περί μεν θεών ουκ έχω ειδέναι, ουθ’ ως εισίν, ουθ’ ως ουκ εισίν ουθ οποίοι τίνες ιδέαν• πολλά γαρ τα κωλύοντα ειδέναι η τ’ αδηλότης και βραχύς ων ο βίος του ανθρώπου». Και για όσους έχουν ξεχάσει τα αρχαία τους: «Για τους θεούς δεν ξέρω τίποτα. Ούτε αν υπάρχουν, ούτε αν δεν υπάρχουν, ούτε ιδέα έχω ποιοι είναι. Διότι είναι πολλά αυτά που εμποδίζουν τη γνώση και η αβεβαιότητα και η συντομία της ζωής του ανθρώπου».

Το θέμα μου είναι η εκμετάλλευση και η καπήλευση της ιδιότητας του ιερέα, αρχιμανδρίτη, επισκόπου, μητροπολίτη, σε θέματα άσχετα με την θρησκεία. Είναι απίθανη η αμορφωσιά, το τι ακούγεται από το στόμα λειτουργών του Υψίστου. Ας θυμίσω το περί ανυπαρξίας της δυνατότητας βιασμού, από σεβάσμιο μητροπολίτη…

Η θρησκεία είναι περίεργο πράγμα. Μπορεί να αποτελεί μία παρηγοριά για τις δυστυχίες ενός λαού, αλλά μπορεί να κρατήσει τον ίδιο λαό μέσα στην άγνοια και την δεισιδαιμονία. (Δες τε τα θαύματα του Λυκαβηττού!) Μπορεί να οδηγήσει φανατικούς στο έγκλημα. (Ρωτήστε τον Ρούσντι).  Μπορεί να προκαλέσει συρράξεις, διωγμούς και πολέμους. (Και σήμερα γίνονται πόλεμοι θρησκευτικοί).

Όσο για την Ελληνορθόδοξη εκκλησία είναι καταφανές ότι έχει γεράσει. Ο κόσμος αλλάζει, όμως οι δικοί μας, δύο χιλιάδες χρόνια, χωρίς ανανέωση. Δεν θα την έβλαπτε μία ριζική μεταρρύθμιση. Αλλά ο δικός μας Λούθηρος δεν έχει φανεί ακόμα και κάθε σκέψη αλλαγής αντιμετωπίζεται εχθρικά.