Αυτοκίνητα της ζωής μου

Ποτε δεν φωτογράφισα δικό μου αυτοκίνητο - το θεωρούσα γρουσουζιά. Βρήκα αυτή τη φωτό προχθές σε κάτι παλιά χαρτιά - δεν ξέρω ποιός την τράβηξε. Είμαι 40 χρονών, μαλλιάς, και χαϊδεύω τον γάτο Νταγιάν.

Ότι είμαι ψώνιο με την τεχνολογία και ιδιαίτερα με τα αυτοκίνητα το ξέρουν πολλοί και ιδιαίτερα αυτοί που με διάβαζαν στους 4Τ. Αντιγράφω λοιπόν εδώ ένα κεφάλαιο από το βιβλίο μου «Η Τέλεια Διαδρομή» με περικοπές και συμπληρώσεις:

Όλα τα αυτοκίνητα με τα  οποία  έχω  ζήσει  (δεν  βάζω  τις σύντομες  γνωριμίες  λίγων  ημερών) έχουν μία θέση στη μνήμη μου.  Το καθένα φορτώθηκε στιγμές από τη ζωή μου, εμπειρίες, παθήματα  -  ταυτίστηκε με ανθρώπους,  εποχές,  καταστάσεις. 

Το  μικρό κόκκινο Vauxhall Viva που αγόρασα το 1965 κατέχει ξεχωριστή θέση στη ζωή μου. (Ήταν το πρώτο ΔΙΚΟ ΜΟΥ αυτοκίνητο.) Αλλά σαν σχεδιασμός  και  σαν  αποτέλεσμα ήταν «ολίγο». Ήδη από  τους  πρώτους  μήνες  προσπάθησα  να το βελτιώσω.  (Του έβαλα κάτι αμορτισέρ Koni  και πήδαγε  σαν καγκουρό...) Και μόλις βρήκα χρήματα το άλλαξα. 

Όχι  πως  το  δεύτερο  ήταν  πολύ καλύτερο.  Θαμπωμένος  από την γοητεία των έξη κυλίνδρων, την φήμη της Αγγλικής τεχνολογίας (τότε ήταν πολύ ψηλά οι μετοχές της) το δέρμα στα  καθίσματα και το ξύλο καρυδιάς στο ταμπλό,  αγόρασα ένα εξακύλινδρο Triumph 2000, που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του.  (Ευγενικό και άνετο, αλλά αργό...) Τέλος πάντων.  Μαθαίνει κανείς από τα λάθη του. 

'Η,  έτσι νομίζει.  Γιατί το τρίτο  ήταν  το  χειρότερο λάθος.  Μία  Rover  2000 που με άφηνε τρεις φορές  την  εβδομάδα.  Το  τι  έχω  σπρώξει  και ρυμουλκήσει  αυτό  το αυτοκίνητο,  δεν  λέγεται. Πιο πολλά χιλιόμετρα έκανε ετεροκινούμενο παρά αυτοκινούμενο. 

Εκεί βέβαια με  είχαν  παρασύρει  οι  τεχνικές  προδιαγραφές (τέλειες  στα  χαρτιά: εκκεντροφόρος επί κεφαλής,  τέσσερα δισκόφρενα, άξονας  de  Dion)  και  το  γεγονός ότι την αντιπροσωπεία την είχε φίλος γκαρδιακός (καλή του ώρα) Αυτά όμως δεν βοήθησαν το αυτοκίνητο στην πράξη! 

Ας κάνω μία προσπάθεια να κατατάξω τα  αυτοκίνητα  της  ζωής μου  μέχρι  σήμερα  - κατά την μέθοδο του CAR,  με ορισμένες πρόσθετες κατηγορίες.  

Πολύ Ενδιαφέροντα:

Porsche 911 Carrera Targa (στη φωτογραφία)

Renault Alpine A310 V6

Renault 5GT Turbo

ΒΜW 320 Schnitzer (260HP)

NSU 1200TT

NSU Ro80

Nissan Juke (turbo, 4X4 – το οδηγώ τώρα)

Ενδιαφέροντα:

Audi 50GLS

Audi 80GT

BMW 630 CS (Coupe)

Renault 5TS

Subaru Forester Turbo 2.5

Ικανοποιητικά:

Renault 5 Alpine

Renault 14TS

Audi 100 Coupe

BMW 316

Βαρετά (και απαράδεκτα):

Rover 2000

Triumph 2000

Porsche 924

Vauxhall Viva

Προλαμβάνω απορία:  Όχι,  δεν ήμουν Ωνάσης.  Άλλαζα  συχνά αυτοκίνητα, αλλά ήταν εταιρικά. Είχα δική μου εταιρία που τα αγόραζε και τα άλλαζε για λογαριασμό μου. Ήμουν και μικρο-μέτοχος σε αντιπροσωπείες. Άλλωστε τα αυτοκίνητα κόστιζαν τότε λιγότερο διότι δεν είχαν τις σημερινές φορολογίες.  Για να καταλάβετε:  η  Carrera  μου,  το  1975, είχε πληρωθεί 1.050.000 δρχ. Το ένα δέκατο από σήμερα. Hταν και Targa! 

Από κει και πέρα, επειδή η αξία των αυτοκινήτων ανέβαινε συνεχώς (λόγω πρόσθετων φορολογιών), πουλώντας δεν έχανες ποτέ. Διακινούσες - και μεγάλωνες - το ίδιο κεφάλαιο.  Μόνο  που, από ένα σημείο και μετά,  τα επόμενα μου αυτοκίνητα ήταν όλο και μικρότερα,  επειδή  δεν  είχα  την δυνατότητα  να  κάνω σημαντικές  προσθήκες στο αρχικό κεφάλαιο). 

Αυτά τις καλές εποχές όπου άλλαζα αυτοκίνητο κάθε δύο χρόνια. Τώρα που μαζί με την Ελλάδα φτώχυνα κι εγώ, έχω για πρώτη φορά το ίδιο αμάξι επί 5 χρόνια  και δεν προβλέπω να το αλλάξω. Ευτυχώς μου αρέσει πάντα. (Στα σπορ μοντέλα δεν θα μπορούσα πια ούτε να μπω…)

Μερικές  παρατηρήσεις  για  την  κατάταξη:   H  Porsche  911 κανονικά θα χρειαζόταν δική της ανεξάρτητη  κατηγορία.  Δεν συγκρίνεται ούτε με τα άλλα της «πρώτης τάξης». Ωστόσο,  οι δύο πρώτες  κατηγορίες  θα  αποτελούσαν  την  συλλογή   του (ιδεατού) μουσείου μου.  Σε μια μεγάλη αίθουσα τα πρώτα,  σε μια δεύτερη τα «ενδιαφέροντα». 

Στην έκθεση αυτή θα συνυπήρχαν η ωμή (και λίγο «ανισόρροπη») δύναμη της Porsche,  η γρήγορη φινέτσα και άνεση της Alpine, το  απέραντο υπερστροφικό κέφι του ΤΤ,  το αθόρυβο Ro80,  η οξεία κορύφωση του 5GT turbo.

Guest stars θα ήταν μερικά καλά αυτοκίνητα που οδήγησα για αρκετό καιρό - χωρίς να τα ζήσω. (Ένας μήνας δεν φτάνει!) Π.χ.:  Alfa Romeo Giulia Super,  Fiat 128,  Lancia Prisma ie, BMW 735i, Porsche 928. 

Προβλέπω μία  ερώτηση:  Γιατί  επαναλαμβάνονται  περισσότερο μερικές  μάρκες;  Είναι θέμα σχέσης με ορισμένους ανθρώπους και αντιπροσωπείες. Αλλά και γούστου. Δεν θα οδηγούσα Όπελ ή Φορντ…

Ταξίδια - της φυγής και της γνώσης

Μαυριτανικό κάστρο στην Ανδαλουσία (1985)

Σε τρεις περιοχές στον κόσμο αισθάνθηκα απόλυτα ευτυχής και πλήρης: στην Ανδαλουσία,
την Βρετάνη και τις ελβετικές Άλπεις.

Σε τρεις πόλεις ένιωσα πολύ πλούσιος σε εντυπώσεις και αισθήματα: στην Κωνσταντινούπολη, την Φλωρεντία και το Μόναχο (που είναι η δεύτερη πατρίδα μου). Εξαιρώ την Νέα Υόρκη, που δεν είναι πόλη, ούτε περιοχή – αλλά ένας άλλος πλανήτης.

Δεν έχω ταξιδέψει όσο θα ήθελα – και κυρίως εκτός Ευρώπης – αλλά την Ευρώπη την ξέρω καλά. Όχι μόνο τις πόλεις αλλά και τα χωριά, και τα μοναχικά μονοπάτια της. Κι αισθάνομαι υπέροχα όταν βρίσκομαι σε χώρες όπου μιλάω τη γλώσσα. (Φρικτή αποξένωση στην Ουγγαρία όπου ούτε τις επιγραφές των μαγαζιών δεν μπορούσα να μαντέψω). Για μένα το σωστό ταξίδι πρέπει να έχει διάρκεια, προμελέτη (διαβάζω οδηγούς εβδομάδες πριν φύγω) γλωσσική επαφή, και να μην γίνεται με γκρουπ. Το γκρουπ σε απομονώνει από τη χώρα. Ένα άτομο ή ζευγάρι.

Έτσι λοιπόν σήμερα θα μιλήσουμε για ταξίδια και πόλεις.

Ένα από τα προβλήματα κάθε μπλογκ, όταν συζητάει ειδικά θέματα είναι ότι το κάνει …ερασιτεχνικά. Π. χ. για το τελευταίο μας θέμα θα έπρεπε να είχαμε επιστρατεύσει ιστορικούς, αρχαιολόγους, βυζαντινολόγους και άλλους ειδικούς. Μη νομίζετε βέβαια πως αυτοί θα συμφωνούσαν μεταξύ τους – μπορεί να καυγαδίζανε χειρότερα από μας.

Γι αυτό και είναι καλό να αποφεύγει κανείς θέματα που απαιτούν ειδικές γνώσεις. Και να επιλέγει θέματα γνώμης. Εκεί δεν υπάρχει αυθεντία, ούτε καν τεκμηρίωση.

Από τα πολλά που προτάθηκαν στο προ-προ-προηγούμενο ποστ σκέφθηκα δύο για συζήτηση. Το ένα είναι πολιτικό-ιδεολογικό: το μέλλον της Ευρώπης. Είναι τελικά βιώσιμη μια πραγματική ευρωπαϊκή ένωση;

Επειδή όμως μόλις βγήκαμε από ένα παρόμοιο θέμα – επιλέγω το άλλο. Πιο ελαφρό, πιο ξεκούραστο, πιο ευχάριστο.

Ποιο μέρος από όσα έχετε επισκεφθεί, σας άρεσε περισσότερο – και γιατί. Και ποιο από αυτά που ΔΕΝ έχετε επισκεφθεί θα θέλατε να δείτε. (Και πάλι: γιατί;). Μπορεί κανείς και στις δύο ερωτήσεις να απαντήσει με περισσότερους από ένα τόπο – αλλά όχι πάνω από τρεις.  Δεν υπάρχει περιορισμός χωροταξικός – μπορείτε να αναφέρετε ένα Κυκλαδονήσι ή μια κοσμοπολιτική πρωτεύουσα, ένα εξωτικό μακρινό τοπίο ή ένα κοντινό χωριό.

Για να μην γίνει τεράστιο το κείμενο παρακαλώ να είστε λακωνικοί στις περιγραφές. Τις δικές μου προτιμήσεις, αν χρειασθεί, θα τις περιγράψω μέσα στα σχόλια. Μία βέβαια την βλέπετε ήδη στην φωτογραφία… 

Η "συνέχεια" και η ανέχεια

Η ελληνική τελειότητα στο Μουσείο του Βερολίνου

Μεγαλώνουμε με την αίσθηση πως είμαστε λαός ξεχωριστός, διότι καταγόμαστε από τους Αρχαίους οι οποίοι… κλπ. Και επειδή είμαστε ξεχωριστοί, περιμένουμε και ειδική μεταχείριση από το Σύμπαν κι όλους τους άλλους λαούς. Κι όταν δεν μας την παρέχουν, αγανακτούμε, τους βρίζουμε και υφαίνουμε θεωρίες συνωμοσίας – ότι μας υπονομεύουν και μας πολεμούν, επειδή μας φθονούν.

Κι έτσι γίναμε «τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας» όπως μας αποκάλεσε ο Ζαμπέλιος.

Το ότι οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν κατακτήσει ένα απίθανο επίπεδο τελειότητας στα θέματα που τους ενδιέφεραν είναι γεγονός. Προφανώς γι’ αυτό το λόγο τόσοι ιστορικοί, συγγραφείς, ερευνητές από τον Παπαρρηγόπουλο ως τον Ζουράρη, έχουν πολεμήσει με νύχια και με δόντια για να αποδείξουν ότι είμαστε η «συνέχειά» τους.

Και ας πούμε πως – ενάντια σε κάθε βιολογική και ιστορική λογική – η «συνέχεια» υπάρχει. Πως είμαστε καθαρόαιμοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Ούτε Ρωμαίοι πέρασαν από εδώ, ούτε Σλάβοι, ούτε Αρβανίτες, ούτε Οθωμανοί. Ο Φαλμεράγιερ ήταν ξυλοσχίστης και δεν ήξερε τι έγραφε.

ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΣΙΑ; Νομίζετε πως μας κάνει ανώτερους;

Γιατί αξίζει περισσότερο ένας «καθαρόαιμος» απόγονος; Πιστεύουμε στην κληρονομημένη αξία; Ισχύει αυτό που λέει ο υπηρέτης Φίγκαρο στο αφεντικό του, τον κόμη Αλμαβίβα: «Εσείς απλώς λάβατε τον κόπο να γεννηθείτε!». Οπότε; Να επαναφέρουμε τους «γαλαζοαίματους», και τους «ελέω θεού» βασιλείς;

Η πίστη στην κληρονομική ανωτερότητα ισχύει μόνο για ρατσιστές. Αλλιώς δεν έχει σημασία η καταγωγή. Σημασία έχει τι έχει πετύχει ο καθένας στη ζωή του. Ο γιός του νομπελίστα δεν αξίζει ούτε σέντσι παραπάνω από το γιό του εργάτη. Το ίδιο συμβαίνει και με τον απόγονο του Αριστοτέλη.

Μας διδάσκουν να είμαστε υπερήφανοι για την υψηλή καταγωγή μας. Αλλά αυτό είναι ανόητο. Μόνο για τα δικά του έργα δικαιούται κάποιος να υπερηφανεύεται. Αντίθετα: όσο πιο πολύ επικαλούμαστε τους «προγόνους», τόσο πιο συντριπτική γίνεται η σύγκριση μαζί τους. Και τόσο η παγκόσμια κοινότητα κουνάει το κεφάλι και μας οικτίρει…

Δεν προσθέτουν οι πρόγονοι – αφαιρούν: όχι μόνο σαν μέτρο σύγκρισης αλλά και σαν ναρκωτικό: ένας από τους λόγους που έχουμε τέτοια καθυστέρηση, είναι πως η στείρα προγονολατρεία μας έχει ευνουχίσει. Πώς γίνεται ένας λαός να βαδίσει μπροστά, κοιτώντας συνεχώς προς τα πίσω;

Είναι καιρός να τελειώνουμε με αυτή την αρρώστια. (Τουλάχιστον να τον ξέραμε αυτόν τον πολιτισμό που επικαλούμαστε! Οι ξένοι τον μελετάνε για μας). Ας δημιουργήσουμε ένα δικό μας πολιτισμό – αντί απλώς να οικειοποιούμαστε τον δικό τους. Αντί να προσκυνάμε τη «συνέχεια» και να ζούμε στην ανέχεια σαν ξεπεσμένοι αριστοκράτες...

Ένας χρόνος Αριστερά

Από τις ηρωικές εποχές των "αγανακτισμένων". Πρωταγωνιστής ο ΣΥΡΙΖΑ

Άλλο θέμα – ένα από τα δικά σας – είχα σκοπό να αναρτήσω σήμερα, αλλά υπάρχει και η επικαιρότητα. Και μάλιστα επετειακή. Συμπληρώνεται αύριο ένας χρόνος που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις (πρώτες του) εκλογές.

Αυτός ο χρόνος είχε τα πάντα. Από βράχια (σε αυτά που παραλίγο να πέσουμε) μέχρι capital controls. Από πρώτη (και δεύτερη) φορά Αριστερά, μέχρι ανάποδο δημοψήφισμα. Από Βαρουφάκη και Κωνσταντοπούλου, μέχρι Τσίπρα και Λαφαζάνη.

Τις πολιτικές αναλύσεις θα τις κάνουν οι ειδικοί. Ήδη οι εφημερίδες είναι γεμάτες σχετικά άρθρα. Σημειώνω το εξαίρετο κείμενο ενός αυθεντικού αριστερού, του Γιώργου Βότση, στην Καθημερινή της Κυριακής.

Εμείς εδώ δεν χρειάζεται λοιπόν να κάνουμε πολιτικές αναλύσεις. Αλλά βιώσαμε πολλά πράγματα μέσα σε αυτή την τρελή χρονιά – και ίσως θα ήταν ενδιαφέρον να καταγράψει ο καθένας τα σημαντικότερα από αυτά που έζησε. Τι σας άφησε ο αυτός ο χρόνος ; Τι σας εντυπωσίασε; Τι σας άρεσε; Τι σας ενόχλησε περισσότερο;

Συζητάμε!

Στατιστικά και δημοσκοπικά

Τα avatar των bloggers του 2006. Λείπουν πολλοί...

Το νέο Doncat εχθές συμπλήρωσε τρεις εβδομάδες ζωής. Ξεκίνησε στις 28.12.15 (υπήρξε προκαταρτική αναγγελία την προηγούμενη μέρα, αλλά εγώ μετράω από το πρώτο post) και μέχρι χθες δημοσίευσε 13 αναρτήσεις. (Εξαιρώ την αναγγελία θανάτου του Τζ. Αλιβιζάτου, που είχε κλειστά σχόλια).

Ας δούμε τα στατιστικά του στοιχεία: 13.766 επισκέψεις, 846 δημοσιευμένα σχόλια. Καθόλου άσκημα για ένα blog που πέρασε 9 χρόνια σε χειμερία νάρκη. Βέβαια και τότε είχε επισκέπτες. 

Συνολικά από την αρχή του είχε 1,361,637 pageviews (θεάσεις – αναγνώσεις σελίδας – αυτό είναι που μετράει. Αφαιρώ το nikosdimou). Τον τελευταίο μήνα είχε 32,637 (όλα τα νούμερα είναι της Google). Που σημαίνει πως έχουμε πάνω από χίλιες αναγνώσεις την ημέρα.

Είμαστε λοιπόν μία παρέα χιλίων ανθρώπων που φαντάζομαι ότι θα μεγαλώσει. Αλλά και τόσοι να μείνουμε, δεν είμαστε λίγοι. Φτάνει να συνεχίσουμε όπως τώρα να συζητάμε με κέφι και πάθος. Για μένα πλέον το blog δεν είναι προσωπικό ημερολόγιο, ή δημοσίευση «ωραίων» κειμένων – αλλά διάλογος. Γι αυτό έφυγα από το protagon.gr, όπου ο διάλογος έχει εξαφανιστεί.

Κι εδώ λοιπόν έχω μία πρόταση: αντί να αποφασίζω μονομερώς τα θέματα του διαλόγου, να υπάρχει και γι αυτά διάλογος. Περιμένω προτάσεις και ιδέες. Αυτό το post εκτός από στατιστικός απολογισμός είναι και ένα κάλεσμα – προσκλητήριο ιδεών. Και για κατηγορίες θεμάτων και για συγκεκριμένα θέματα. Που βέβαια δεν θα σταματήσει σε μία ανάρτηση. Όσο υπάρχει το blog θα μπορείτε να προτείνετε.

Φυσικά παραμένει δικό μου και θα έχω την διακριτική ευχέρεια της επιλογής και των θεμάτων και των σχολίων. Ωστόσο νομίζω πως με εμπιστεύεστε (αλλιώς δεν θα με διαβάζατε). Εμπρός λοιπόν: προτάσεις!

Βρες κάποιο κόμμα να σε στηρίξει...

 αυτό μάλλον δεν είναι κομματόσκυλο

Το 1992 είχα ξεκινήσει μία νέα τηλεοπτική εκπομπή. Τίτλος: «Περιπέτειες Ιδεών». Ήταν μία εξωτερική παραγωγή (παραγωγός Κώστας Κατσάρης) για λογαριασμό της ΕΤ1. Μερικοί μπορεί να την θυμούνται – μία εκπομπή διαλόγου, με τέσσερεις συνήθως προσκεκλημένους και ένα, κάθε φορά, κεντρικό θέμα.

Η εκπομπή πήγαινε πολύ καλά αν κρίνει κανείς από τις τηλεκριτικές, που ήταν όλες ευνοϊκές αλλά και την τηλεθέαση που ήταν εντυπωσιακή για μία εκπομπή «κουλτούρας». Το συνάφι αποκαλούσε αυτές τις εκπομπές «0,5%» διότι τόσο ήταν το ποσοστό του κοινού που τις παρακολουθούσε. Εδώ όμως, ενώ παραλαμβάναμε 1,5% από το Δελτίο Ειδήσεων, το ανεβάζαμε στο 3 με 4. Μία φορά μάλιστα πιάσαμε 5,5% ποσοστό ανήκουστο για κρατικό κανάλι.

Όμως υπήρχαν και οι ενοχλημένοι. Εκδότης ημερήσιας εφημερίδας είχε χολωθεί διότι κάλεσα στην εκπομπή έναν «εχθρό» του με τον οποίο ήταν στα δικαστήρια. Με προειδοποίησε τηλεφωνικά να μην το κάνω – πράγμα που είχε βέβαια το αντίθετο αποτέλεσμα. Οπότε, ξεκίνησε αγώνα εναντίον μου και της εκπομπής, γράφοντας τερατολογίες (π.χ. ότι η αμοιβή μου ήταν σκανδαλώδης, ή ότι καλούσα ανυπόληπτα πρόσωπα).

Διευθυντής τηλεοράσεως ήταν ένας καλός παλαιός δημοσιογράφος τον οποίο γνώριζα από την θητεία μου στο «Βήμα». Με κάλεσε στο γραφείο του. «Τι θα κάνουμε με την εκπομπή;» με ρώτησε. «Μια χαρά πάει» απάντησα «καλές κριτικές, υψηλή τηλεθέαση…». «Ποιος τους χέζει τους τηλεθεατές!» ήταν η κοφτή του αντίδραση. «Εδώ είναι δημόσια τηλεόραση. Βρες κάποιο κόμμα να σε στηρίξει!».

Μου εξήγησε ότι το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΡΤ απαρτιζόταν από εκπροσώπους όλων των κομμάτων σε αναλογία με την εκλογική τους δύναμη. (Τότε κυβερνούσε η Ν. Δ.). Το κάθε κόμμα στήριζε δικούς του ανθρώπους. Οι επιθέσεις του εκδότη είχαν ενοχλήσει το Δ. Σ. αλλά κανένα κόμμα δεν με υποστήριζε. «Δεν έχει σημασία ποιο κόμμα θα βρεις – αλλά κάπου πρέπει να ακουμπήσεις».

Δεν είχα σχέση με κανένα κόμμα. Παρόλο που είχε ανανεωθεί το συμβόλαιό μου για 13 νέες εκπομπές άρχισε ένας ανελέητος πόλεμος (απροειδοποίητα την μεταδίδαν πότε τα μεσάνυχτα και πότε στις έξη το απόγευμα, εκθέτοντάς με στους προσκεκλημένους και τους τηλεθεατές). Αναγκάστηκα να παραιτηθώ.

Ήταν η δεύτερη παραίτησή μου από κρατικό κανάλι. Η πρώτη ήταν επί ΠΑΣΟΚ από τους «Διαλόγους» το 1987. (Εκεί είχε προκύψει θέμα λογοκρισίας).

Μου έμεινε η φράση: «Βρες κάποιο κόμμα να σε στηρίξει». Την θυμήθηκα πάλι τώρα, που τόση συζήτηση γίνεται για κομματικούς διορισμούς…

Ξανά και πάλι

Φεύγω σε λίγο, να αποχαιρετίσω ένα φίλο πενήντα χρόνων. «Ξανά και πάλι», όπως γράφει ο Ρίλκε, αυτή η επίσκεψη στο μηδέν και μετά η ζωή. Και κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί.

Είχε αποσυρθεί στο βαθύ του γήρας ο φίλος – δεν επικοινωνούσαμε  πια. Έφυγε ήσυχα, τριγυρισμένος από εγγόνια και ένα δισέγγονο. Μοίρα ζηλευτή. Θυμάμαι ένα ζητιάνο στο Ηράκλειο πριν πολλά χρόνια. Όταν του έδωσα ελεημοσύνη, μου ευχήθηκε: «Να έχεις ένα καλό θάνατο». Ήμουν νέος και η ευχή του με ενόχλησε. Τώρα καταλαβαίνω πόσο σοφή ήταν.

Ξανά και πάλι, αυτό το ακατανόητο της ζωής. Θυμάμαι την απελπισία της μητέρας όταν ρωτούσα και ξαναρωτούσα επίμονα: «Μάνα, γιατί πεθαίνουμε;» Τι απαντάς σε ένα ξεροκέφαλο αγόρι που σου πετάει στο πρόσωπο την πρώτη και τελευταία ανθρώπινη ερώτηση.

Ξανά και πάλι, μετά την κηδεία, θα συνεχίσω. Μέχρι να έρθει η ώρα που κάποιος άλλος θα κάνει την ίδια ερώτηση, με εμένα ως αφορμή.

Έχασα ένα μεγάλο φίλο

Ο Τζων Αλιβιζάτος, έφυγε χθες, διακριτικά, όπως έζησε.

Στις 9 Ιουλίου 2006, σε αυτό το blog, είχα αναρτήσει ένα post με τίτλο "4 σοφοί άνθρωποι". Ήταν δεύτερος στη σειρά. Έγραφα:

Τζων Αλιβιζάτος: Ο ευπατρίδης επιστήμων. Ένας γιατρός από αυτούς που μόνο στα βιβλία συναντάμε. Από μεγάλη Κεφαλλονίτικη ράτσα, που έβγαλε δεκάδες καθηγητές, επιστήμονες, ακαδημαϊκούς. Απόγονος και κληρονόμος των δημιουργών της «Πολυκλινικής Αθηνών» την οποία χάρισε στο Κράτος. Πρωτοπόρος στην ενδοκρινολογία και την διαβητολογία, άνοιξε δρόμους για τους νεότερους. Και σήμερα ακόμα εξακολουθεί να διατηρεί την αθωότητα και την περιέργεια ενός μικρού παιδιού. Κάθε φορά που τον συναντάω θέλει να του εξηγήσω κάποια νέα τεχνολογία. Και κάθε φορά θαυμάζω την ευγένεια και την διακριτικότητα ενός επώνυμου που ζει ανώνυμα.

Οι πρωτοβουλίες που πήρε, οι άνθρωποι που ανέδειξε, οι επιστημονικοί θεσμοί που ίδρυσε, ήταν δεκάδες. Ήταν τόσο σεμνός, που ακόμα και οι στενοί συνεργάτες του δεν γνώριζαν το βιογραφικό του. Με έκπληξη ανακάλυπτες πόσα πράγματα είχε κάνει, πόσο είχε προσφέρει στο σύνολο. Στον ιατρικό κόσμο το όνομά του σήμερα είναι συνώνυμο του ήθους.

Έζησε ωραία και πέθανε ανώδυνα. Πενήντα χρόνια είμασταν φίλοι.
Τζων, αναπαύσου εν ειρήνη. Όσοι σε γνώρισαν δεν θα σε ξεχάσουν ποτέ.

Το πιο δύσκολο πρόβλημα

Το post αυτό είναι αφιερωμένο στο – κατά τη γνώμη μου – πιο σοβαρό πρόβλημα της εποχής μας και σε μία συγγραφέα και ιστορικό που το μελέτησε σε βάθος.

Το πρόβλημα στην επίκαιρη και πιεστική μορφή του είναι το μεταναστευτικό και η συγγραφέας είναι η Σώτη Τριανταφύλλου που το μελέτησε για πολλά χρόνια και το ανέλυσε στο τελευταίο της βιβλίο: «Πλουραλισμός, πολυπολιτισμικότητα, ενσωμάτωση, αφομοίωση» (Εκδόσεις Πατάκη, 2015).

Αναφέρομαι στην επίκαιρη και πιεστική μορφή του προβλήματος γιατί αυτή αφορά εμάς περισσότερο, σαν χώρα υποδοχής - και από εκεί ξεκινάει. Η μετανάστευση – μετακίνηση πληθυσμών - είναι η αρχή που οδηγεί μετά σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία. Η ενσωμάτωση ή αφομοίωση είναι τρόποι με τους οποίους η κοινωνία αντιμετωπίζει το πρόβλημα.

Συνιστώ να διαβάσετε το βιβλίο (έχει βέβαια 366 σελίδες και 350 τόμους βιβλιογραφία) αλλά αν θέλετε να πάρετε μία σύντομη ιδέα μπορείτε να πάτε εδώ: http://www.iefimerida.gr/news/239937/ployralismos-polypolitismikotita-ensomatosi-afomoiosi-i-soti-triantafylloy-grafei-ena

Το θέμα είναι πολύπλοκο – τόσο που να μοιάζει γρίφος. Εμπλέκονται μέσα πράγματα τόσο παράταιρα όπως ο ανθρώπινος πόνος και η πολιτική ορθότητα, το πολιτιστικό χάσμα, οι θρησκευτικές διαφορές, οι οικονομικές συνθήκες και ανάγκες, οι πόλεμοι και η αδυναμία των πολιτικών.

Βλέπει κανείς πως η Γερμανική κοινή γνώμη, που υποδέχθηκε τους πρώτους πρόσφυγες με πανό και μουσικές, μεταστρέφεται αμέσως μετά τις ομαδικές επιθέσεις στην Κολωνία. (Που δεν κατάλαβα πώς και γιατί έγιναν). 

Τι θα γινόταν ο μικρός Αϋλαν αν μεγάλωνε; Θα πασπάτευε  κώλους στην Γερμανία

Ακόμα πιο σκληρό δείγμα μεταστροφής: Στο Charlie Hebdo που το υπερασπιστήκαμε όλοι σαν προπύργιο ελευθεροτυπίας, δημοσιεύθηκε γελοιογραφία του Riss  που δείχνει πως αργότερα (αν επιζούσε) ο μικρός Aylan που φωτογραφήθηκε  πνιγμένος και τον έκλαψε η υφήλιος, θα κυνηγούσε γυναίκες στην Κολωνία. 

Πόσους πρόσφυγες και μετανάστες χωράει η Ευρώπη; Πώς θα αποκτήσει η Ε. Ε. μια ενιαία πολιτική ανάμεσα στα άκρα Σουηδίας – Ουγγαρίας;  Και έχει δίκιο η Σώτη Τριανταφύλλου όταν λέει πώς η πολυπολιτισμικότητα είναι ένα ουτοπικό ιδεολόγημα; Και όταν, στο πρώτο κεφάλαιο ορίζει πως θα έπρεπε προϋπόθεση για την αποδοχή ενός πρόσφυγα ή μετανάστη στις κοινωνίες μας να είναι η εξής: «Μπορούμε να καλωσορίζουμε μόνον εκείνους τους μετανάστες που επιθυμούν να βρουν τη θέση τους στη δική μας κουλτούρα, να δεχτούν νόμους, κανόνες και διαδικασίες που πιθανότατα τους είναι, αρχικά, ξένες. Αν οι αλλοδαποί έρχονται στη Δύση για να βελτιώσουν τη ζωή τους, πρέπει να αποδέχονται συγκεκριμένους όρους».

Και φυσικά το μεγάλο πρόβλημα είναι το Ισλάμ. Όχι μόνο λόγω της τρομοκρατίας των εξτρεμιστών του – αλλά διότι το Ισλάμ δεν είναι μόνο θρησκεία αλλά και νομικό σύστημα (σαρία)  και τρόπος ζωής. 

Κι εμείς; Που δεν μας έφτανε η κρίση - βρεθήκαμε (για πολλούς λόγους και γεωγραφικούς και πολιτικούς) στην μπούκα του κανονιού και κινδυνεύουμε να βουλιάξουμε;

Συζητάμε:

Ο δρόμος είναι ωραίος, ακόμα και με χιόνια…

Σήμερα έχω μαστόρους στο σπίτι – που μυαλό για ποστ. Θόρυβος, σκόνη, ακαταστασία.

Γερνάει και το σπίτι και κάθε τόσο κάτι χαλάει. Όπως άλλωστε και στον άνθρωπο – όλο χάπια και γιατρικά.

Θυμάμαι στο αρχικό blog, πριν δέκα χρόνια, κάτι τρόλια που δεν με χώνευαν απαξίωναν αυτά που έγραφα λόγω της ηλικίας μου. «Σιγά μην έχεις άποψη κι εσύ, με το ένα πόδι στον τάφο!».

Κύλησαν δέκα χρόνια, το πόδι δεν μπήκε ακόμα στον τάφο – ή μάλλον μπήκε και ξαναβγήκε. 

Πέρασα ξυστά από τον θάνατο, αλλά φαίνεται πώς ακόμα «δεν είχε τελειώσει το λάδι στο καντήλι μου».

Όμως και η ηλικία και η γειτονιά του τέλους, εκτός από δεκάδες μειονεκτήματα, έχουν και πλεονέκτημα. Είναι μία σωστή ζυγαριά που σου μετράει σαν ειδικό βάρος, το νόημα των πραγμάτων. 

Αυτό εννοούσαν οι παλαιοί όταν μιλούσαν για την σοφία των γερόντων. 

Το γήρας δεν σε κάνει πιο έξυπνο. Αντίθετα, αν είσαι βλάκας, σε κάνει πιο βλάκα. Προσθέτει την ισχυρογνωμοσύνη της (δήθεν) πείρας και την αρτηριοσκλήρυνση των αιμοφόρων αγγείων του εγκεφάλου σου.

Αλλά σου δίνει κριτήρια. Προοπτική, πέρα από σένα. Κι αν δεν είσαι εγωιστής να μην σκέπτεσαι παρά μόνο το τομάρι σου – μπορείς να προσφέρεις.

Τα πράγματα για τα οποία συζητάμε – μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμός – θέλουν χρόνο. Δεκαετία, ίσως και παραπάνω. Σύμφωνα με το νόμο των πιθανοτήτων, δεν θα ζήσω το τέλος της κρίσης.

Οπότε, τι με νοιάζει; «Εμού θανόντος…». 

Λάθος. Όπως κάθε πατέρας νοιάζεται για το τι θα αφήσει στα παιδιά του – έτσι και ο κάθε συνειδητός πολίτης ετοιμάζει το κληροδότημά του. Για το σύνολο.

Ξανάνοιξα αυτό το blog για να μιλάω με τους φίλους για το παρόν αλλά κυρίως για το δικό τους μέλλον. Είμαι πολύ συγκινημένος που ήρθαν τόσοι πολλοί. Παλιοί και καινούργιοι. Δεν το φανταζόμουνα. Χιλιάδες επισκέψεις, εκατοντάδες σχόλια – αδιανόητο!

Ο δρόμος είναι ωραίος – ακόμα και με χιόνια. Όσο κρατήσει…

Και τώρα τι κάνουμε;

Ανατέλει κάτι καινούργιο;

Σήμερα το πρωί, ο Θάνος Τζήμερος έστειλε το παρακάτω μήνυμα:

Αγαπητοί φίλοι,

με τον Κυριάκο έχουμε ανοιχτή επικοινωνία. Τον υποστήριξα προεκλογικά με άρθρα και σχολιά μου και έδωσα “γραμμή"  στα μέλη και τους φίλους της Δημιουργίας να τον ψηφίσουν. Δεν έχω καμμία αμφιβολία για τις προθέσεις του. Βέβαια, έχω επιφυλάξεις για το κατά πόσον οι εκπρόσωποι της λαϊκής πελατειακής δεξιάς θα λουφάξουν ή θα αρχίσουν το “ροκάνισμα”. Όμως, ούτως ή άλλως πρέπει να τον στηρίξουμε. Το όχημα αυτή τη στιγμή είναι η ΝΔ και ο κοινός στόχος είναι η συντριβή του λαϊκισμού και η σωτηρία της χώρας. Όσοι μεταρρυθμιστές υπάρχουν σε Δημιουργία, Δράση, ΦΙΣ, Ποτάμι και Δ. Συμπόρευση, οφείλουν από χρέος προς την πατρίδα, την ιστορία και τα παιδιά τους να συστρατευθούν στη ΝΔ του Κυριάκου. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να ζήσουμε σε ένα σοβαρό ευρωπαϊκό φιλελεύθερο κράτος. Ούτε τα κόμματα μάς ενδιαφέρουν ούτε τα προεδριλίκια. Θέλω να πιστεύω ότι έτσι σκέφτονται όλοι οι μεταρρυθμιστές.

Το ερώτημα είναι: έχει δίκιο ο Θάνος Τζήμερος;

Ξέρω τι θα πείτε: είναι νωρίς ακόμα, πρέπει να δούμε πως θα πάνε τα πράγματα στην Νέα Δημοκρατία, κλπ.

Όμως: οι θέσεις του Κυριάκου είναι γνωστές. Η καταστροφική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ επίσης. Η ανηθικότητά του, αβυσσαλέα. Φτάσαμε στο σημείο να διορίζουμε συζύγους βουλευτών προέδρους σε ΔΕΚΟ άνευ αντικειμένου! (Θυμίζει τον Δον Κιχώτη που διόρισε τον Σάντσο Πάντσα διοικητή σε νησί στην στεριά). 

Από τα σχόλια που γράψατε στην ανάρτηση "Σας κάνω πρωθυπουργό" φάνηκε η ανάγκη όλων για ριζική αλλαγή, για μεταρρύθμιση. Είναι αυτή η ευκαιρία;

Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Ο Λαϊκισμός είναι σαν το ΄Εμπολα. Κατατρώει τη χώρα. Τι πρέπει να κάνουν οι Φιλελεύθεροι, οι Κεντρώοι, οι ανένταχτοι, οι Ποταμίσιοι;

Τραγικό Τρίτο

Ακούω αρκετή μουσική – όχι τόση όση θα ήθελα. Τα τελευταία χρόνια προτιμώ τα ακουστικά: Έχουν απόδοση ισάξια με πολύ ακριβότερα ηχεία, είναι φορητά και σε απομονώνουν από εξωτερικούς θορύβους. Επιπλέον, δεν υποχρεώνεις και τους τρίτους να ακούνε.

Τι ακούω; Ξεκινώντας με κλασική μουσική (μεγάλωσα με αυτήν) οτιδήποτε άλλο αποκαλώ «καλή» μουσική – σε κάθε είδος υπάρχει. Τώρα στα γεράματα έχω πάψει να πειραματίζομαι και να καταπίνω αμάσητη την avant garde, η οποία τελικά έμεινε ένα πείραμα, που εμπλούτισε την υπόλοιπη δημιουργία, αλλά όλο και λιγότερο ακούγεται.

Ακούω βέβαια και στο αυτοκίνητο – είναι μερικές φορές και ο λόγος που πηγαίνω βόλτα. Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο μου η «Τέλεια Διαδρομή» θα γνωρίζουν την θεωρία μου για την οδήγηση ως τέχνη και την μουσική ως υπόκρουση στο τοπίο και την κινησιολογία του δρόμου. (Όσοι δεν την έχουν διαβάσει, μπορούν να πάρουν μία ιδέα εδώ: http://ndimou.gr/el/keimena/anthologia/dokimia/odigikis/).

Και ποιες είναι οι πηγές μου; Μία μεγάλη δισκοθήκη με βινύλια, μία εξίσου μεγάλη με CD, ένα αξιοπρεπές στερεοφωνικό σύστημα (τίποτα το εξωτικό hi end) και ένα πολύ χρήσιμο πικάπ Lenco, που ψηφιοποιεί τα βινύλια και τα μετατρέπει σε πιο φορητές μορφές μουσικής. Φυσικά πολλά ΜΡ3 player – συνδεδεμένα με το στερεοφωνικό του αυτοκινήτου, με τα ακουστικά ή και παρακαταθήκη στην τσάντα. Τα τελευταία χρόνια βέβαια μία σημαντική πηγή μουσικού περιεχομένου είναι το Διαδίκτυο, που με το Web Radio έχει υποκαταστήσει το ραδιόφωνο.

Το Ραδιόφωνο! Μεγάλωσα με το Τρίτο Πρόγραμμα. Από το 1954 που ξεκίνησε, με συνόδευε σε όλη μου τη ζωή. Από φανατικός ακροατής του έφτασα κάποτε να γίνω και συνεργάτης του. Και γι’ αυτό με πονάει περισσότερο η παρακμή του.

Το Τρίτο ήταν πάντα μία όαση ποιότητας μέσα στον άμουσο ελληνικό χώρο. Δεν αναφέρομαι μόνο στην ένδοξη εποχή Χατζιδάκι – αλλά και στην υπόλοιπη παρουσία του. Σήμερα απλώς δεν υπάρχει. Διευθυντή δεν έχει, ο τελευταίος «συντονιστής προγράμματος» Πάνος Χρυσοστόμου παραιτήθηκε πριν από μέρες διότι κανείς δεν του έδινε τα μέσα να κάνει την δουλειά του. Αυτά που ακούμε σήμερα είναι σε μεγάλο ποσοστό «κονσέρβα», επαναλήψεις από το αρχείο. Όλοι οι καλοί παραγωγοί που δούλευαν με συμβάσεις δεν έχουν επαναπροσληφθεί. Εκτός από παραγωγούς δεν υπάρχουν ούτε ηχολήπτες, ούτε στούντιο.

Γενικά η επαναλειτουργία της ΕΡΤ ήταν ένα φιάσκο τόσο στην τηλεόραση όσο και στην ραδιοφωνία αλλά ιδιαίτερα στο Τρίτο.

Κρίμα που η Αριστερά φημιζόταν κάποτε για τις επιδόσεις της στον πολιτισμό. Μέχρι στιγμής μόνο καταστροφές έχει φέρει: στα Φεστιβάλ, στο Θέατρο, τα Μουσεία, την Μουσική…

Υ. Γ. Το βράδυ, μετά τις εκλογές, επιστρέφουμε στην ανάρτηση: "Ποιά Νέα Δημοκρατία".

Πάνε κι αυτές οι γιορτές...

Μόνο μικρό παιδί - μα πολύ μικρό - χαιρόμουνα τις γιορτές. Παρόλο που τότε ήταν Κατοχή και ούτε δέντρο στολίζαμε, ούτε δώρα υπήρχαν. Αλλά σπιτικοί κουραμπιέδες και μελομακάρονα, δίπλες και ιδίως η βασιλόπιτα.

Την βασιλόπιτα της μάνας μου την αποζητώ ακόμα σαν γεύση. Μετά τον θάνατό της την συνέχισε η (πολύ μεγαλύτερη και ετεροθαλής) αδελφή μου. Όχι ακριβώς ίδια - αλλά έμοιαζε. Πέθανε και η αδελφή - πάει αυτή η γεύση. Δεν την ξαναβρήκα.

Μια δύο φορές στην Γερμανία έκανα "οικογενειακά" Χριστούγεννα σε φιλικές οικογένειες - και πράγματι εκεί γιορτάζουν υπέροχα. Αλλά εκεί έζησα και τα πιο πικρά μου. Τα έχω περιγράψει στους "Δρόμους". ΕΔΩ

Ήδη από τα εφηβικά μου χρόνια οι γιορτές στο τέλος του χρόνου (άλλο το Πάσχα!) μου έφερναν από αμηχανία μέχρι μελαγχολία. Θρησκευτικά δεν μου έλεγαν τίποτα. Η Πρωτοχρονιά μόνο άγχος μου έφερνε για όσα δεν έγιναν και όσα ήξερα πως δεν θα γίνουν. Και φυσικά, όσο γερνούσα, για τον χρόνο που βάραινε την πλάτη μου.

Γενικά είμαι άνθρωπος της κανονικότητας. Οι αργίες, ακόμα και οι Κυριακές, με αποδιοργανώνουν. Επειδή η δουλειά που έκανα - και κάνω - συνήθως μου άρεσε, η έλλειψή της δεν με χαροποιούσε. Γι αυτό είμαι και υπέρ του να ανοίγουν τα μαγαζιά τις Κυριακές. Ο κόσμος να κινείται, να ψωνίζει: αυτό είναι η ζωή.

Έτσι με ανακούφιση έφτασα και φέτος στις 8 Ιανουαρίου - ανοιχτά τα σχολεία, οι δουλειές, τα μαγαζιά.

Πάνε κι αυτές οι γιορτές... Εσείς;

Η Μητέρα Τερέζα των ζώων

Σύμφωνα με πολλούς, η Μαρία Τσάτσου ήταν τρελή. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της το είχε αφιερώσει σε ένα αδύνατο εγχείρημα: να χορτάσει και να περιθάλψει όλα τα αδέσποτα ζώα της Αττικής και ιδιαίτερα της Αθήνας.

Για να το πετύχει αυτό πούλησε το σπίτι της, ξόδεψε όλα της τα χρήματα, έχασε τη δουλειά της και όλους τους φίλους της – και πέθανε προ ημερών σαν αδέσποτο: άστεγη, ξυλιασμένη, σε ένα χαρτόκουτο.

Από μεγάλη αστική οικογένεια, με λαμπρές σπουδές στo  εξωτερικό, ταλαντούχα ποιήτρια και μεταφράστρια, εξελίχθηκε σε τραγική μορφή. Γιατί τραγικός ήρωας είναι αυτός που κυνηγάει το ανέφικτο. Με τα καθημερινά μας μέτρα μπορεί να θεωρηθεί και τρελός.

Την γνώριζα καλά και για χρόνια προσπαθούσα να την βοηθήσω. Συμμεριζόμουν μαζί της την βασική της αδυναμία: δεν αντέχω να βλέπω ένα ζωντανό να πεινάει. (Στα ζωντανά όντα συμπεριλαμβάνονται φυσικά και οι άνθρωποι. Μόνο που συνήθως τα ζώα είναι πιο ανυπεράσπιστα).

Ο εχθρός του πάθους είναι η υπερβολή: η Μαρία, προσπαθώντας π.χ. να προστατεύσει τα αδέσποτα σκυλιά, τα έκλεινε σε ένα περιφραγμένο οικόπεδο που νοίκιαζε. Μόνο που σε λίγο οι συνθήκες μέσα στο οικόπεδο θύμιζαν στρατόπεδο συγκέντρωσης. Δεν είχε τα μέσα να το διαχειριστεί σωστά.

Η υπερβολή της μας απομάκρυνε – και την έχασα. Τώρα νιώθω ενοχές.

Στην ποίησή της έρχονται και επανέρχονται σαν εφιάλτες εικόνες από σφαγεία και σατανικά ορνιθοτροφεία. Αποσπάσματα από το ποίημα «Η Άγια Κότα»:

Να, εδώ,

σ’ αυτόν το μικρό χώρο

ακριβώς όσο αυτή η σελίδα

θα ζω.

Είκοσι πέντε μέρες. Ύστερα

θα έχω το κατάλληλο βάρος

θα έχουν σπάσει τα πόδια μου

θα είμαι έτοιμη πια.

Δείτε, είναι μέρα ακόμη.

Εδώ δεν νυχτώνει ποτέ.

Έχω μπροστά μου είκοσι πέντε ολόκληρες μέρες,

με τους λαμπτήρες πάντα αναμμένους.

Δεν θα κοιμηθώ. Ποτέ.

Μόνο θα τρώω. Πρέπει να τρώω συνεχώς.

Δεν κάνει να σταματώ. Πρέπει να έχω

το κατάλληλο βάρος όταν θα έρθουν.

Πρέπει να τρώω πολλές φορές την ημέρα τις ορμόνες μου.

Να παίρνω τα φάρμακά μου.

Να τρώω την άμμο μου, το χαλίκι μου, τον ασβέστη μου. [ ]

Δεν θα μάθω ποτέ μου τι είναι το χώμα.

Δεν μπορώ να ραμφίσω. Μου έκοψαν το ράμφος μου.

Ήμουν κακή. Ράμφιζα μέχρι αίματος το στήθος μου.

Μου αύξησαν τα ηρεμιστικά.

Ύστερα μου έκοψαν τα νύχια.

Ξέσκιζα το λαιμό μου και τα σπλάχνα μου με νυχιές.

Δεν άπλωσα ποτέ τις φτερούγες μου. [ ]

Θα μπορούσα να πω ότι είμαι ένα στομάχι…

(Ολόκληρο, με άλλα ποιήματα, εδώ: http://www.poeticanet.gr/pente-poiimata-a-211.html?category_id=132).

R.I.P. Μαρία. Από εδώ και πέρα θα ταΐζω στην μνήμη σου.

Η μικροκαμωμένη μητέρα Τερέζα όλων των αδέσποτων, μοιράστηκε τα πάντα μαζί τους – μέχρι και την μοίρα τους.

Σήμερα τα Φώτα - που' ναι ο φωτισμός;

Το κείμενο που δημοσιεύω σήμερα είναι το τελευταίο μου στο Protagon.gr (το οποίο εγκατέλειψα). Εμφανίστηκε εκεί προ δύο ημερών - αλλά αμφιβάλλω αν διαβάστηκε. Το δημοσιεύω εδώ και για να διαβαστεί - και ως αποχαιρετισμό.








Μεγάλες γιορτές τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά – δεν λέω. Αλλά εγώ έχω όλες μου τις ελπίδες ακουμπημένες στα Φώτα.

Μπας και μας φωτίσει ο Θεός…

Παρόλο που δεν είμαι σίγουρος για τον Θεό, πιστεύω στην Φώτιση. Τόσες μεγάλες ανακαλύψεις, εφευρέσεις, συλλήψεις, εμπνεύσεις – τι άλλο ήταν από μία στιγμή φώτισης. 

Μια σπίθα – μια λάμψη – μία αποκάλυψη – και να: ο Σαούλ γίνεται Παύλος και μεταμορφώνει μία άγνωστη Ιουδαϊκή αίρεση στην μεγαλύτερη θρησκεία του κόσμου. Ο Νεύτωνας τρώει το μήλο (στο κεφάλι) και ανακαλύπτει όλη την συμπαντική μηχανική. Κάποιος χτυπάει την πόρτα του Μπετόβεν: Τακ-τακ τακτακ και έτσι ξεκινάει η Πέμπτη συμφωνία με το χτύπημα της μοίρας. «Όλα είναι σχετικά» λέει ο προϊστάμενος λογιστής στον Αϊνστάιν κι αυτός το μεταφράζει σε μαθηματικές εξισώσεις: να η Θεωρία της Σχετικότητας.

Πιστεύω στην φώτιση.

Να φωτιστούν οι Τετρα-ικανοί και οι δικοί μας διαπραγματευτές και να καταλάβουν πως έχουν ένα κοινό σκοπό: να αναμορφώσουν, να εξυγιάνουν και να εκσυγχρονίσουν την χώρα. Ώστε να μπορεί να παράγει, να δημιουργεί, να κερδίζει και να πληρώνει.

(Και μια και μιλήσαμε για πληρωμές: να φωτιστούν κι αυτοί που μου χρωστάνε μήνες τώρα – και να μου πληρώσουν τα χρωστούμενα…).

Να φωτιστεί ο υπουργός Παιδείας και να καταλάβει πως Πανεπιστήμια με αιώνιους φοιτητο-συνδικαλιστές δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο – και πως η κομματοκρατία πρέπει να σταματάει εκεί που αρχίζει η μόρφωση.

Να φωτιστεί ο Υπουργός Πολιτισμού πως η κουλτούρα δεν είναι κομματική υπόθεση: διώχνουμε τον Λούκο και φέρνουμε τον Κούκο. (Που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι «Κου-κου (Ε;)» «Κου-κου (Ε;)»).

Να φωτίσει τους «ουγκ-ουγκ-ούγκαλους» για να αποδεχθούν πως η Ελλάδα δεν μπορεί να παραμείνει εσαεί έθνος συνταξιούχων – και να ξοδεύει για συντάξεις περισσότερα από οποιοδήποτε κράτος της Ε.Ε. Κάποτε πρέπει να τολμήσει να αγγίξει τους μεγαλο-συνταξιούχους των πολλών χιλιάδων ευρώ για τους οποίους δεν μιλάει κανείς. Κάποτε πρέπει να κοπούν οι υπέρ τρίτων φόροι! Αυτές είναι οι κοινωνικές αδικίες – αριστεράντζες μου!

Ζητάω πολλά; Αλλά αν κάποτε δεν μας έρθει η φώτιση, σίγουρα θα μας έρθει νταμπλάς. 

Σας κάνω πρωθυπουργό!

                                                                                                                                                                                                                                                                                                     
Το όνειρο κάθε παραδοσιακού νεοέλληνα. Η ρητορική του καφενείου: «Με κάνεις εμένα πρωθυπουργό;».

(Δεν ξέρω βέβαια αν, με τις σημερινές συνθήκες, θα ήταν καλό όνειρο ή εφιάλτης).

Λοιπόν εγώ σας κάνω πρωθυπουργό – τον καθένα από σας, αγαπητοί αναγνώστες. Πρωθυπουργό ισχυρό, με μεγάλη και στέρεη πλειοψηφία. Έχετε πολλή δύναμη στα χέρια σας, σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό πολίτευμα.

Τι θα κάνατε;

Είμαστε στο εδώ και στο σήμερα. Απαριθμήσετε (με λίγα λόγια) τις πρώτες σας αποφάσεις. 

"Προγραμματικές δηλώσεις" λοιπόν. Συνοπτικές. (Να μην είναι πάνω από εκατό λέξεις). Ποια είναι αυτά που κατά τη γνώμη σας έχει τώρα μεγαλύτερη ανάγκη η Ελλάδα; Και παρακαλώ, τα πόδια στο έδαφος – όχι εξωπραγματικά και ουτοπικά μέτρα. 

Την δική μου λίστα θα την εμφανίσω στο τέλος για να μην προκαταλάβω κανένα.
   

Ποια Νέα Δημοκρατία;

Σε μερικές μέρες τα μέλη της Νέας Δημοκρατίας ψηφίζουν για νέο πρόεδρο. Δεν ανήκω σε αυτά - αλλά με απασχολεί πολύ η πορεία και η κατάσταση ενός ιστορικού κόμματος που σήμερα ασκεί τον βασικό συνταγματικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Μετά την πρώτη ψηφοφορία δημιουργήθηκαν ουσιαστικά δύο τάσεις: οι παλαιοκομματικοί και οι νεωτεριστές. Ή, με άλλα λόγια, η συντηρητική, λαϊκή Δεξιά και η φιλελεύθερη (οι αντίπαλοι λένε: νέο-φιλελεύθερη) προοδευτική παράταξη.

Στην υπόθεση εμπλέκονται και αφανείς παίκτες: οι παλαιοί πρόεδροι, οι διάφοροι βαρώνοι (σωστά απεκλήθη η Ν. Δ. φεουδαρχικό κόμμα) ακόμα και οι αντίπαλοι οι οποίοι φαίνεται να διατηρούν παράνομες σχέσεις με την παλαιά ηγεσία. Έτσι έχουμε μάλλον ένα puzzle με δύσκολη λύση.

Το πιο πιθανό για ένα συντηρητικό κόμμα, είναι να επικρατήσει η συντήρηση. Προσωπικά αυτή η έκβαση θα με στεναχωρούσε. Ο τόπος χρειάζεται επειγόντως κάτι καινούργιο.

Σε άρθρο που είχα γράψει στο (παλιό) Protagon.gr (20.11.15) είχα εκδηλωθεί υπέρ του Κυριάκου. Έγραφα: "Με τον ίδιο τρόπο που τον επέλεξα σε προηγούμενο άρθρο (6.10. «Ο Κωνσταντίνος, ο Κώστας και ο Τζιτζικώστας») δηλαδή δια της μεθόδου του αποκλεισμού, θεωρώ ότι είναι ο μόνος από τους υποψήφιους που μπορεί και να μιλήσει με την Μέρκελ και να ανανεώσει την Νέα Δημοκρατία. Επαναλαμβάνω ότι δεν θα τον ψηφίσω διότι δεν είμαι, ούτε προτίθεμαι να γίνω, μέλος της Ν. Δ. Αλλά με ενδιαφέρει πάρα πολύ η αξιωματική αντιπολίτευση να αποκτήσει ένα αρχηγό με συγκρότηση και κύρος".

Η παρουσία της Μέρκελ έχει σχέση με τον τίτλο του άρθρου και το κριτήριο που έθετε: "Μπορεί ο Άδωνις να μιλήσει με την Μέρκελ;" Έθετε το ίδιο ερώτημα και για τους άλλους υποψήφιους.

Εδώ λοιπόν μπορούμε να συζητήσουμε την άποψή μου - και το όλο πρόβλημα.