Μία επιστολή και μία απάντηση

Πήρα το εξής ηλεκτρονικό γράμμα από άγνωστό μου επιστολογράφο και το παραθέτω αυτούσιο (με «κόπυ-πάστε» που θα έλεγε ο Πολλάκης):

Αξιότιμε κύριε Δήμου.

Εξεπλάγην με τη δήλωση σας, ότι  στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσετε Ν.Δ. Το ότι είσαστε αηδιασμένος (δεν ξέρω αν σας εκφράζει απόλυτα ο όρος) με τον Σύριζα το καταλάβαμε. Νομίζω (παρά τα 84 χρόνια σας) η μνήμη σας δεν έχει φυράνει καθόλου και το κυριότερο ΔΕΝ την χρησιμοποιείτε επιλεκτικά.  Ξεχάσαμε λοιπόν ποιοι μας ρίξανε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ στα βράχια ,και θα τους ξανά-εμπιστευθούμε το τιμόνι???? Δεν είστε εξοργισμένος με το μαφιόζικο σύστημα (το δημιούργησαν μετά τον πόλεμο οι δεξιοί Παπαγοκαραμανλήδες για να το εξελίξουν και εδραιώσουν οι κεντρώοι παπανδρεουσημίτηδες) που έχει συγκοινωνούντα/διαπλεκόμενα τους Δικαστές+ΜΜΕΔΕΣ+Μεγαλοεργολάβους+Ολιγάρχες. Ειδικά η Κραυγαλέα επιλεκτική στάση των δικαστών αναλόγως ποιόν δικάζουν ΔΕΝ σας έβγαλε από τα ρούχα σας τα τελευταία 40 χρόνια????? Δηλαδή πιστεύετε

 σοβαρά από τα αμέτρητα σκάνδαλα που βρώμισαν όλα αυτά τα χρόνια ΜΟΝΟ οι Τσοχατζόπουλος & Παπαντωνίου εγκλημάτησαν;

Ξέρετε πόσοι συνέλληνες (και εγώ μαζί τους) θα θέλαμε κάποιο ευλογημένο πιστόλι της 17Ν να καθάριζαν κάποια λαδωμένα καθίκια της (ΧΑ ΧΑ ΧΑ ) "τυφλής" δικαιοσύνης. Λυπάμαι κύριε Δήμου ΟΛΑ αυτά - και όχι μόνο - με υποχρεώνουν (αν και δεν με εκφράζει απόλυτα) να ψηφίσω ξανά ΔΑΓΚΩΤΟ ΣΥΡΙΖΑ. Καλή σας νύχτα.

Έστειλα μία σύντομη  απάντηση:

H εικόνα της Ελληνικής πραγματικότητας που παρουσιάσατε στο γράμμα σας θυμίζει εφιάλτη. Κι ενώ σε πολλά έχετε δίκιο - η κατάληξη με απογοήτευσε. Νομίζετε πως με μερικές δολοφονίες θα άλλαζε τίποτα; Όσο για τον Σύριζα, έχει γίνει ίδιος και χειρότερος με αυτά που καταδικάζετε.

Για να αλλάξουν τα πράγματα θα χρειαστούν αιώνες. Όλους αυτούς που μας στέρησε ο Βυζαντινός και Οθωμανικός μεσαίωνας. Να δούμε (εγώ βέβαια δεν θα τα δω) αν θα μας έρθουν ποτέ η Αναγέννηση, η Μεταρρύθμιση, ο Διαφωτισμός και το Κράτος Δικαίου. Από την Ελλάδα λείπουν 800 χρόνια ιστορίας.

Ν. Δ.

Και μετά σκέφθηκα να χρησιμοποιήσω αυτό το γράμμα στο μπλογκ μου σαν δείγμα του πως σκέπτονται μερικοί συμπολίτες μου. Που βλέπουν όλη την ελληνική ιστορία σαν μία ατέλειωτη σειρά από συνωμοσίες και εγκλήματα. Είναι δε περίεργο που ο επιστολογράφος αρχίζει από την Κατοχή και δεν πάει πιο πίσω. Όπου, από τον καιρό της Επανάστασης, θα έβρισκε άφθονο υλικό για «εγκλήματα». Διότι «το μαφιόζικο σύστημα» δεν «το δημιούργησαν μετά τον πόλεμο οι δεξιοί Παπαγοκαραμανλήδες». (Περιέργως οι πιο αθώοι στην ιστορία). Πού να δείτε τι είχαν δημιουργήσει Βούλγαρης και Κωλέττης, Δεληγιώργης και Δεληγιάννης. Αμ οι Βενιζελικοί και οι Βασιλόφρονες; Ξεχάσατε τον (παλαιό) Πάγκαλο, τον Κονδύλη, την Βασιλική Αυλή και τον Μεταξά.

Ανάμεσα στους Έλληνες πολιτικούς υπήρξαν άνθρωποι έντιμοι και ικανοί. Με πολλές δυσκολίες, μέσα σε μία κοινωνία απαίδευτη και διεφθαρμένη από τα ανατολίτικα έθιμα, κατάφεραν να στήσουν ένα κράτος. Άνθρωποι όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Κώστας Σημίτης πρόσφεραν πολλά σε αυτό τον τόπο. Το να τους συγκολλούμε όλους μαζί και να ευχόμαστε την εξόντωσή τους, δείχνει απλώς την πολιτική μας υπανάπτυξη. Αλίμονο: δεν υπάρχουν «ευλογημένα πιστόλια»!

Δυστυχώς ανάμεσά τους δεν συγκαταλέγεται ο Αλέξης Τσίπρας. Είχε την ευκαιρία να αλλάξει πολλά σε αυτή τη χώρα – και άλλαξε μερικά. Αλλά όχι προς το καλύτερο… Το μόνο που αφήνει πίσω του, είναι διχασμός και μίσος. Το οποίο εκφράζεται πολύ εύγλωττα στην επιστολή σας.

Απατηλή ασφάλεια

 Ο ήρως – ή μάλλον το θύμα – αυτής της περιπέτειας είναι άνθρωπος σοβαρός. Και το θέμα του επίσης. Μου αφηγήθηκε το ιστορικό:

Εισάγεται σε μεγάλο ιδιωτικό θεραπευτήριο για έναν ήπιο πόνο στο στήθος, που κράτησε δέκα με δεκαπέντε λεπτά και μία εξέταση αίματος που έδειξε αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα.

Μετά την εισαγωγή του τον επισκέπτεται στο δωμάτιο ένας κύριος, με περιβολή γιατρού. Εκ των υστέρων πληροφορήθηκε πως δεν ήταν γιατρός του νοσοκομείου, αλλά υπάλληλος της εταιρίας Μednet που εργάζεται για λογαριασμό των ασφαλιστικών εταιριών. Του ζητάει να απαντήσει σε ένα ερωτηματολόγιο: τι φάρμακα παίρνει, για πόσον καιρό, τι εγχειρήσεις έχει κάνει, τι χρόνια νοσήματα έχει, και άλλα που δεν τα θυμάται. Στο τέλος τον παρακαλεί να υπογράψει ένα αντίγραφο των απαντήσεών του.

Οι εξετάσεις δεν δείχνουν τίποτα το ύποπτο αλλά οι γιατροί καταλήγουν σε μία πρόταση: «Ας κάνουμε και μία στεφανιογραφία να είμαστε πιο σίγουροι.»

Γίνεται και η στεφανιογραφία – και αποδεικνύει ότι τα στεφανιαία αγγεία του είναι σε άριστη κατάσταση. «Ούτε έφηβος να ήσουν!» λέει ο διευθυντής της καρδιολογικής κλινικής.

Την επόμενη ημέρα φεύγει από το νοσοκομείο. Λιγότερο από σαράντα οκτώ ώρες  κράτησε η νοσηλεία.

Το πρώτο σημάδι που του δημιουργεί υποψίες είναι ότι σε λίγες μέρες το νοσοκομείο του στέλνει τον λογαριασμό. Ποτέ ως τώρα δεν έχει γίνει αυτό. Συνεργάζεται ήδη αρκετά χρόνια με μία ασφαλιστική εταιρία. Πάντα οι λογαριασμοί πηγαίνουν σε αυτή, πληρώνει και – αν χρειαστεί – τον χρεώνει μετά.

Τρεις μέρες μετά τον λογαριασμό του νοσοκομείου, έρχεται μία επιστολή από την ασφαλιστική εταιρία που τον πληροφορεί ότι άλλαξε η ασφαλιστική του κάλυψη. Καθότι (ισχυρίζεται) όταν στην αρχή της συνεργασίας του ζητήθηκε να δηλώσει τα χρόνια νοσήματα από τα οποία πάσχει (ώστε να εξαιρεθούν από την κάλυψη) απέκρυψε το γεγονός ότι επί δεκαπέντε χρόνια έπασχε από καρδιολογική νόσο. Αυτό απεκαλύφθη τώρα με την εισαγωγή του στο νοσοκομείο. Κατόπιν αυτού παν ότι το καρδιολογικό εξαιρείται και αναδρομικά από την κάλυψη – άρα και η τελευταία του περιπέτεια.

Έμεινε άναυδος. Το ίδιο και οι γιατροί που τους έδειξε το γράμμα. Ποτέ ως τώρα δεν έπασχε από καρδιά, πράγμα που αποδείχθηκε και τώρα με τις τελευταίες εξετάσεις.

Τελικά αποκαλύφθηκε το μυστικό: ανάμεσα στα φάρμακα που είχε δηλώσει στον ελεγκτή γιατρό της Mednet, ο οποίος συμπλήρωσε το ερωτηματολόγιο, υπήρχε και ένα που έχει ένδειξη για διάφορες καρδιολογικές παθήσεις. Χρησιμεύει και ως αγχολυτικό και με αυτή την ιδιότητα το χρησιμοποιούσε. Όσο για τα «δεκαπέντε χρόνια» ήταν η απάντησή του στην ερώτηση «από πότε το παίρνετε αυτό;» Δεν εννοούσε βεβαίως ότι το έπαιρνε ΕΠΙ δεκαπέντε χρόνια, αλλά εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Τώρα που το σκέπτεται μπορεί να ήταν και περισσότερα.

Το κακό είναι ότι μέσα στην παραζάλη του ο φίλος είχε υπογράψει το μουτζουρωμένο από το καρμπόν αντίγραφο της κατάθεσής του, όπου αναφερόταν το φάρμακο και όπου ο ελεγκτής είχε προσθέσει τη νόσο.

Παρ όλες τις εξηγήσεις που δόθηκαν, παρ’ όλα τα σημειώματα που έγραψαν οι καρδιολόγοι (επίσημα, με την σφραγίδα τους και του νοσοκομείου) η ασφαλιστική εταιρία επέμενε. Και ισχυριζόταν μάλιστα ότι υπήρχε άμεσος κίνδυνος για τον ασφαλισμένο να πάθει …στηθάγχη. Όταν διάβαζαν αυτά τα κείμενα, οι γιατροί γελούσαν. «Μα έχουμε φρέσκια στεφανιογραφία», έλεγαν.

Εδώ ο φίλος άλλαξε τόνο:

Αλλά εγώ δεν γελούσα, είπε. Ένα πράγμα που δεν ανέχομαι στη ζωή μου είναι η κακοπιστία. Υπήρξα πάντοτε μέχρι κεραίας συνεπής στις υποχρεώσεις μου. Παρόλο που οι γιατροί μου συνιστούσαν να προσφύγω στο δικαστήριο («θα έρθουμε όλοι μάρτυρες» με διαβεβαίωναν «και θα κερδίσεις την υπόθεση»). 

Παράλληλα, γιατροί και από άλλες ειδικότητες με πληροφόρησαν ότι τον τελευταίο καιρό έχουν αυξηθεί σημαντικά οι υποθέσεις όπου οι ασφαλιστικές εταιρίες βρίσκουν κάποια – συνήθως άσχετη – δήθεν επιστημονική αφορμή, για να μην πληρώσουν.

Αλλά είχα τόσο αηδιάσει με την συμπεριφορά και τη κουτοπονηριά της εταιρίας, που δεν ήθελα να έχω πια καμία σχέση μαζί της. Επιπλέον δεν της είχα εμπιστοσύνη.

Πλήρωσα το νοσοκομείο και τους γιατρούς από την τσέπη μου. Διέκοψα το συμβόλαιο κινδυνεύοντας να χάσω και την τελευταία δόση των – πολύ υψηλών – ασφαλίστρων  που είχα ήδη προπληρώσει. (Τελικά, την επέστρεψαν).  

Ο φίλος σώπασε κι εγώ σκέφθηκα: «Άραγε ελέγχει κανείς τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες στη χώρα μας;»

Πού είναι η ομάδα;

Προς τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Κυριάκο Μητσοτάκη

Αξιότιμε κύριε Μητσοτάκη,

Η εξαφάνιση του «Ποταμιού» και η αποπομπή του Ευάγγελου Βενιζέλου από το ΚΙΝΑΛ, θα με αναγκάσουν, εμένα, έναν από δεκαετίες κεντρώο φιλελεύθερο, να ψηφίσω για πρώτη φορά Δεξιά. Έτσι θα ξεπεραστεί (πολύ αργά) και το παράπονο του Ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας που με τιμούσε με την φιλία του (και με καλούσε στα Κυριακάτικα γεύματά του). Ωστόσο πρέπει να πω ότι, ενώ ήξερε ότι δεν τον ψήφιζα, ουδέποτε προσπάθησε να με μεταπείσει. Καμία φορά αναφερόταν χαμογελώντας στα διάφορα φιλελεύθερα βραχύβια πειράματα, τα οποία υποστήριζα. Αλλά ως εκεί.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μετά την συστηματική παράνοια που (δεν) μας κυβέρνησε επί τεσσεράμισι χρόνια, δεν υπάρχουν περιθώρια για χαμένες ψήφους. Θα ψηφίσω  λοιπόν εσάς και το κόμμα σας. Θα ήθελα όμως να μην το ψηφίσω μόνο από αρνητικούς λόγους – δηλαδή επειδή δεν υπάρχει άλλη λογική επιλογή.

Μελέτησα το πρόγραμμα της Ν. Δ. με το οποίο συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό – εκτός από κάτι εθνικιστικά απομεινάρια που μοιραία σέρνετε πίσω σας. Πρόκειται – κατά τη γνώμη μου – για ένα πολύ φιλόδοξο εγχείρημα που, και στο σύνολό του να μην πετύχει (πόσα τέτοια προγράμματα ολοκληρώνονται;), είναι στη σωστή κατεύθυνση. Η χώρα το χρειάζεται επειγόντως.

Αυτό που δεν βλέπω είναι ποιοι θα εφαρμόσουν αυτό το πρόγραμμα. Μία ματιά στις τάξεις της Ν.Δ. με απογοήτευσε βαθύτατα. Ελάχιστα από τα «πρωτοκλασάτα» στελέχη της έχουν τις γνώσεις, την πείρα, την βούληση και τον δυναμισμό, για να ανατρέψουν καταστάσεις παγιωμένες από δεκαετίες (για να μην πω αιώνες). Κι όσο καλός κι αν είναι ο προπονητής, άμα η ομάδα «δεν τραβάει», δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Η περίπτωση Ρεχάγκελ θεωρείται παγκόσμια εξαίρεση και δεν έχει επαναληφθεί.

Αντίθετα μάλιστα η έρευνά μου με τρόμαξε. Αυτά που επαγγέλλεται το πρόγραμμά σας αποτελούν, σε πολλούς τομείς, μία επανάσταση. Όμως τα γνωστά στελέχη σας είναι στην πλειοψηφία τους αφόρητα ξεπερασμένα. Μπορεί να κάνει κανείς μία επανάσταση με συντηρητικούς;

Πιθανόν βέβαια πίσω από τα γνωστά στελέχη σας να κρύβεται μία ομάδα από νέους, δυναμικούς και καταρτισμένους ανθρώπους, που θα πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Έχει αλλάξει τόσο πολύ ο κόσμος τα τελευταία πέντε χρόνια που ακόμα και οι σαραντάρηδες, αν δεν είναι ειδικοί, αδυνατούν να προσφέρουν.

Μακάρι να έχετε ένα τέτοιο επιτελείο. Αλλά τότε, γιατί τους κρύβετε; Ίσα-ίσα που θα έπρεπε να τους προβάλετε με κάθε τρόπο. Καλός και άξιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης – αλλά δεν φέρνει μόνος του την άνοιξη.  Μόνοι τους ούτε ο Γκαρντιόλα, ούτε ο Κλοπ, δεν παίρνουν πρωταθλήματα. Όπως το ποδόσφαιρο, έτσι και η πολιτική, είναι ένα ομαδικό άθλημα.

Περιμένω λοιπόν με ανυπομονησία τις λίστες υποψηφίων που θα δημοσιεύσετε αυτές τις μέρες για να δω τα καινούργια πρόσωπα. Όπως επίσης και τα ονόματα των εξωκοινοβουλευτικών που, πιθανότατα, θα χρησιμοποιήσετε σε καίριες θέσεις.

Εύχομαι, για το καλό της χώρας, καλή επιτυχία στην εκστρατεία σας. Ο δρόμος σας είναι γεμάτος πονηρές παγίδες τις οποίες έστησε ο αντίπαλός σας. Ελπίζω να τις αποφύγετε και να τις ξεπεράσετε. Και παρακαλώ να υφίσταται η dream team που σας 

χρειάζεται, για να το κατορθώσετε.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ…

ΠΕΡΙ ΜΠΛΟΓΚ: Με ρωτάνε αναγνώστες: Τι θα πει blog; Η λέξη είναι σύντμηση δύο όρων: web (πλέγμα, δίκτυο – και στην περίπτωσή μας: Διαδίκτυο) και log, που σημαίνει ημερολόγιο. Άρα «διαδικτυακό ημερολόγιο». Η επίσημη ελληνική μετάφραση είναι: «ιστολόγιο». 

Κανονικά θα έπρεπε να αποτελείται από σημειώσεις και όχι από άρθρα. Αλλά η ευελιξία της φόρμας επιτρέπει οτιδήποτε. Στα εκατομμύρια μπλογκ που αιωρούνται στο Διαδίκτυο θα βρείτε «τα πάντα και άλλα τινά» που έλεγαν οι παλιοί. Η επιτυχία του βασίζεται σε δύο ακαταμάχητες προϋποθέσεις: δεν έχει κανένα κόστος και προσφέρει την δυνατότητα ενός τεράστιου κοινού. 

Δεν θα ξεχάσω την έκπληξή μου, όταν πειραματικά ανέβασα το πρώτο μου κείμενο στις 2 Ιανουαρίου του 2006: επιστρέφοντας λίγες ώρες αργότερα βρήκα 51 σχόλια! Πώς το πήραν μυρωδιά οι άγνωστοί μου σχολιαστές; (Δεν είχε προηγηθεί καμία ανακοίνωση).  Στην αρχική φάση του μπλογκ, τα πρώτα 118 κείμενα μάζεψαν 24.468 σχόλια. Παραθέτω τους αριθμούς όχι από έπαρση, αλλά για να δείξω τι ωκεανός κοινού είναι το Διαδίκτυο και πως αμέσως ανακαλύπτει και ξεχωρίζει αυτά που ενδιαφέρουν. 

Αυτές οι «ατομικές εφημερίδες», είτε παραμένουν ιδιωτικές εξομολογήσεις προς φίλους, είτε εξελίσσονται σε γιγάντια media – όπως το Huffington Post της δικής μας Αριάνας Στασινοπούλου. 

ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ – ΔΥΣΒΑΣΤΑΚΤΑ: Σε ένα ωραίο σπίτι, μέσα σε έναν ωραίο κήπο, ένας άνθρωπος πεθαίνει. Διάλεξε συνειδητά αυτόν τον τόπο, δεν θέλησε να πάει στο νοσοκομείο (που δεν μπορούσε να του προσφέρει τίποτα) και προτίμησε να φύγει βλέποντας την θέα που αντίκριζε κάθε πρωί ανοίγοντας το παράθυρο. Αποχωρεί με αξιοπρέπεια και γενναιότητα όπως έζησε. Γύρω του οι αγαπημένοι του άνθρωποι. Παρακολουθώ τον άνισο αγώνα του και τον θαυμάζω για το κουράγιο του. Πάνω από πενήντα χρόνια τον γνωρίζω και τον σέβομαι. Τώρα ακόμα περισσότερο.

Σε αυτή την συνθήκη, το ωραίο σπίτι και ο ωραίος κήπος μοιάζουν με ειρωνικές πινελιές. Δεν συγκινείται ο Χάροντας από σκηνικά. Ο απόλυτος εξισωτής των πάντων.

ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΒΙΒΛΙΟ: «Κώστας Κουτσουρέλης: «Η Τέχνη που αυτοκτονεί». Υπότιτλος: «Για το αδιέξοδο της ποίησης του καιρού μας». Με πολλή τέχνη, ευαισθησία και μεγάλη ευρυμάθεια ο (και ποιητής) Κώστας Κουτσουρέλης αναλύει την παρουσία της ποίησης στην εποχή μας και καταδεικνύει τα αδιέξοδά της.  Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου είναι μία ευχάριστη και αβίαστη περιπέτεια. Εκτός από την άνετη γραφή καραδοκούν ειρωνεία και χιούμορ. Αφήνω την κριτική του αποτίμηση στους «επαγγελματίες» κριτικούς. Απλώς σκέπτομαι πως για την μεγαλύτερη διάρκεια της ιστορίας της, η ποίηση ήταν έδεσμα των ολίγων – εκτός από τις εποχές όπου γινόταν τραγούδι (όπως άλλωστε και ξεκίνησε). Και η δική μας είναι μία τέτοια εποχή όπου ποίηση απολαμβάνουν (χωρίς ίσως καν να το συνειδητοποιούν) όσοι τραγουδάνε Γκάτσο, Ρίτσο, Ελύτη, Ελευθερίου, Κριεζή, Σαββόπουλο, Πλάτωνος, και, για να ταξιδέψω εκτός, Leonard Cohen, Bob Dylan, Jacques Brel, Barbara, Biermann και τόσους άλλους. 

Και τι να πω: κλείνοντας το βιβλίο του Κουτσουρέλη έτυχε να συναντήσω ένα ποίημα του Celan που με έπιασε από τον λαιμό και δεν με άφηνε, μέχρι να εξατμιστούν όλα τα επιχειρήματα του βιβλίου.

Υ. Γ. Μιλώντας για ποίηση: από το 1957 είχα επιδοθεί σε ένα μαραθώνιο μεταφράσεων. Εκδόθηκαν από τη Νεφέλη το 82 και ξανά τώρα από τις εκδόσεις Gutenberg. «Ξένα Ποιήματα» από επτά γλώσσες, σε πολύ καλαίσθητη παρουσίαση.

Δεκατέσσερα χρόνια σε κώμα

Διαβάζουμε μερικές φορές για ανθρώπους που βρέθηκαν σε κωματώδη κατάσταση για χρόνια – που κάποιο ερέθισμα τους ξύπνησε ξαφνικά, ενώ όλοι οι γύρω τους είχαν χάσει την ελπίδα.

Πάντα αντιμετώπιζα με σκεπτικισμό παρόμοιες καταστάσεις – μέχρι που μου συνέβη και εμένα.

Την περασμένη Κυριακή συνειδητοποίησα πως είχα περάσει κι εγώ από μία τέτοια φάση. Σαν να αφαιρέθηκε ένα γκρίζο πέπλο μπροστά από τα μάτια μου βγήκα από τον εφιάλτη μου και είδα γύρω μου φως, μετά από δεκατέσσερα χρόνια.

Όλον αυτό τον καιρό, αυτό που έβλεπα δεν ήταν το διαυγές, φωτεινό αττικό φως, αλλά κάτι γκρίζο και ομιχλώδες που ίσα-ίσα σε άφηνε να διακρίνεις τα πράγματα γύρω σου χωρίς σκιές, χωρίς δυνατά περιγράμματα.

Διαπίστωσα επίσης ότι η κατάστασή μου δεν ήταν έτσι από την αρχή. Ο κόσμος σκοτείνιασε βαθμιαία. Αλλά όλα τα συνηθίζει κανείς.

Το σκότος πρωτοφάνηκε μετά από εκείνο το θριαμβικό έτος 2004. Θυμάστε… το έτος των Ολυμπιακών, του Ευρωπαϊκού κυπέλλου στο ποδόσφαιρο. Η Αθήνα να αστράφτει από καθαριότητα και τάξη. Η κυκλοφορία στους δρόμους αρμονική και άνετη, όλοι μας γεμάτοι από φιλικά και αδελφικά αισθήματα για τους ξένους επισκέπτες… Κάτι σαν ουτοπία.

Και μετά άρχισε να σκοτεινιάζει. Τον τόνο τον έδωσε ο νέος ηγέτης μας. Μετά από τον Σημίτη με το μπλοκάκι και τον εκσυγχρονισμό, ήρθε ο Κώστας Β’ του Μπαιρακτάρη. Όλα χαλάρωσαν, όλα επέστρεψαν στις παλιές καλές συνήθειες.

Ο νέος ηγέτης ήταν ανοιχτοχέρης. Έδωσε εντολή στον Βεζίρη του να προσλαμβάνει αβέρτα ότι περνούσε από μπροστά του. Τα κεμέρια  άρχισαν να αδειάζουν – αλλά, χάρις στο ευρώ, τα δάνεια ήταν εύκολα και φθηνά. Παίρναμε με την σέσουλα.

Μάταια ο γκρινιάρης Σημίτης προειδοποιούσε. Έτσι φτάσαμε στην αλλαγή ηγεσίας και στην χρεωκοπία. Ο νέος ηγέτης δεν ήταν πολύ οξυδερκής. Συνέχισε να μοιράζει χρήματα, μουρμουρίζοντας «λεφτά υπάρχουν». Και μόνο μετά από αρκετούς μήνες, στο Νταβός, όταν κάτι ξένοι δημοσιογράφοι του εξήγησαν στην μητρική του γλώσσα τι συνέβαινε στη χώρα, άρχισε να καταλαβαίνει.

Πανικός. Εντωμεταξύ το σκοτάδι ανέβαινε συνεχώς. Οι άλλοι μας ηγέτες όχι μόνο δεν έσπευσαν να βοηθήσουν – όπως συνέβη σε άλλες χώρες – αλλά ξεκίνησαν ανένδοτο αγώνα, όχι ενάντια στα προβλήματα, που μας βούλιαζαν, αλλά κόντρα στα ναυαγοσωστικά που είχαν σπεύσει εις βοήθεια. «Αντιμνημονιακός αγώνας». Η απόλυτη βλακεία!

Μετά κάπως πήγε να φέξει λίγο για μια στιγμή – αλλά όλα χάλασαν όταν εμφανίστηκε ο νέος σωτήρας. Ήταν γοητευτικός και καλύτερος παραμυθάς. Το τι υποσχέθηκε, θα χρειαζόταν ολόκληρο κιτάπι για να καταγραφεί. Ποτέ ηγέτης σε αυτή την χώρα δεν είπε τόσα μαζεμένα ψέματα στον λαό. Κι ο κόσμος αφέθηκε να επιπλέει στα παραμύθια του. Κουρασμένος και απογοητευμένος, ξέχασε την οργή και την αγανάκτηση και πίστεψε. Μέχρι που, όταν ψήφισε 63% εναντίον της Ε. Ε., ξαφνικά βρέθηκε να κινείται υπέρ. Η πλήρης αντιστροφή – χωρίς πια ίχνος αντίδρασης. Τόσο απελπισμένοι ήταν οι πολίτες.

Η σκοτεινιά στη χώρα πύκνωνε συνεχώς. Όσοι είχαν γνώσεις και δεξιότητες μετανάστευαν. Οι άλλοι ζητιάνευαν ρουσφέτια, διορισμούς και δουλειές των 300 ευρώ. Ή περίμεναν την ελεημοσύνη των επιδομάτων. Οι συνταξιούχοι συντηρούσαν οικογένειες, προσμένοντας καμία «13η σύνταξη»…

Μέχρι που ήρθαν οι ευρωεκλογές και ξαφνικά έγινε φως. Εκεί ξύπνησα κι εγώ από τον εφιαλτικό λήθαργο των 14 ετών. Ξαφνικά φάνηκαν ελπίδες και προοπτικές. Ναι, υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής από την μιζέρια.  Δεκαπέντε χρόνια από το κακό πηγαίναμε στο χειρότερο. Είχαμε εμπιστευθεί τις τύχες μας σε ανίκανους, ηλίθιους, ή απατεώνες. Μέσα στο αδιέξοδο σκοτάδι είχαμε μουδιάσει, παραλύσει σαν έθνος – και το είχαμε συνηθίσει!

(Μοναδικό φως υπήρξε ένα μικρό αλλά λαμπερό και τίμιο ποτάμι – αλλά δεν ήμασταν πια σε θέση να το εκτιμήσουμε).

Μπορεί και η αφύπνιση να είναι φαντασίωση; Το επίπεδο στο οποίο είχαμε φτάσει ήταν πια τόσο χαμηλό, που το οτιδήποτε, δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερο…