Πρόσκληση σε ταξίδι

Αγόρασα αυτή τη βαλίτσα για να πείσω τον εαυτό μου να ξεκουνηθεί. Είναι φθηνή (κάτω από 60€), ελαφριά και με γοήτευσε το χρώμα της. Δύσκολα το αποδίδει η φωτογραφία – σχεδόν φωσφορίζει.

Κάποια σχέδια ταξιδιών υπάρχουν μπροστά μου και η βαλίτσα θα πρέπει να τα ενισχύσει. Ποτέ δεν ήμουν εύκολος στο ξεκίνημα (μόνο στα νιάτα μου) αλλά, αφού φύγω, είμαι συνήθως ευτυχής. Το πρόβλημα είναι η εκκίνηση. «Δεν είμαι πουλί, είμαι δέντρο» είχα γράψει σε ένα βιβλίο μου. Δηλαδή έχω ρίζες και δύσκολα μεταφυτεύομαι. Όταν όμως αυτό γίνει, αισθάνομαι παντού σαν στο σπίτι μου – φτάνει βέβαια να μιλάω τη γλώσσα. Ή έστω να την κατανοώ. Εντελώς ξένος ένιωθα π. χ. στην Ουγγαρία όπου δεν καταλάβαινα ούτε τις επιγραφές των μαγαζιών.

Στα κλασικά μου επιχειρήματα αδράνειας έχει προστεθεί τελευταία και η ηλικία. «Μα είμαι εγώ για ταξίδια τώρα, που τρομάζω να σηκωθώ από την πολυθρόνα;». Με πονάνε τα γόνατα, η μέση, τα πλευρά μου. Γκρίνια. Κι όμως συνήθως αφού φτάσω στο ξένο μέρος, περνάνε πολλές από τις αναπηρίες μου και διανύω χιλιόμετρα περπατώντας. Αλλά το τελευταίο ταξίδι ήταν πριν από δύο χρόνια και η κατάσταση έχει εντωμεταξύ χειροτερέψει.

Για να δούμε πού θα με πάει η fluor βαλίτσα. Θα αξιωθεί (κι εγώ μαζί της) πολλά χιλιόμετρα; Πάντως, έστω και για λίγο, η παρουσία της μου άλλαξε την διάθεση…

Μαργαρίτα

- Θα υπογράψει!

- Δεν θα υπογράψει!

- Θα υπογράψει!

- Δεν θα υπογράψει!

- Δεν μπορεί - θα το σκεφθεί ψύχραιμα και θα υπογράψει.

- Όχι. Είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας.

- Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου!

- Θα υπογράψει!

- Δεν θα υπογράψει!


Εδώ ο κόσμος χανεται κι εμείς μαδάμε την μαργαρίτα... Για ένα θέμα καθαρού και αμόλυντου λαϊκισμού...

______________________________________________

Τέλος καλό - όλα καλά; Ευτυχώς δεν εισάκουσε τους λεονταρισμούς των υπέρ-πατριωτών και δεν κατέστρεψε το πολιτικό του μέλλον. (Καλό γι αυτόν. Για μας;).

Μικρό Οικόπεδο του Ανεξήγητου

Κάθε μέρα ανοίγω την εφημερίδα. Μπροστά μεγάλοι τίτλοι. Μέσα διάφορα τμήματα: εσωτερικές ειδήσεις, εξωτερικά, πολιτισμός, σχόλια. Ανάμεσα σε όλα τα δημοσιεύματα που αφορούν αυτό τον κόσμο, ένα μικρό κομμάτι από τον Άλλο. Στα «Κοινωνικά» υπάρχουν κηδείες και μνημόσυνα: ονόματα ανθρώπων που δεν είναι πια του κόσμου τούτου. Άφησαν τους τίτλους, τις ειδήσεις και τα γεγονότα και οδεύουν προς την λησμονιά. Δεν θα μάθουν ποτέ τι έγινε αύριο.

Ανάμεσα στα άλλα περιεχόμενα της εφημερίδας ένας χώρος ξεχωριστός, ένα μικρό οικόπεδο θανάτου. Σκέπτομαι πως όλοι θα περάσουμε από αυτό.

H "Μαφία" του Κολλεγίου

Όλοι αυτοί που κάτω από κάθε πολιτική κίνηση βλέπουν συνωμοσίες, προδοσίες και μαφίες δεν έχουν ανακαλύψει το αυτονόητο.

Ποιος είναι ο δεσμός που συνδέει τους πρωταγωνιστές της σημερινής κρίσης; Παπανδρέου, Σαμαράς, Παπαδήμος είναι και οι τρεις απόφοιτοι του Κολλεγίου Αθηνών. Όπως είναι και ο προς στιγμήν υποψήφιος Νικηφόρος Διαμαντούρος, ο πρώην τσάρος της οικονομίας Παπακωνσταντίνου, και δεκάδες άλλοι πολιτικοί και αξιωματούχοι.

Άρα... Αφήνω το συμπέρασμα σε σας. Το γεγονός ότι είμαι και εγώ απόφοιτος του ίδιου σχολείου δεν αλλάζει την ορθότητα της διαπίστωσης.

____________________________________________

Υ. Γ. Μερικοί δεν κατάλαβαν ότι ειρωνεύομαι. Δυστυχώς - ή ευτυχώς - όπως μου έγραψε ένας άλλος απόφοιτος, ο Διονύσης Γουσέτης: "οι σκυλοκαυγάδες τους δεν επιτρέπουν να μπαίνουν όλοι μαζί στο ίδιο τσουβάλι και να χαρακτηρίζονται "μαφία". Αν επρόκειτο όλοι οι απόφοιτοι του Κολλεγίου να είναι μαφία, αλίμονό μας. Αλλά ήδη ανάμεσα στους αποφοίτους της τάξης μας υπάρχει τόσο μεγάλη άβυσσος, που αλληλο - αποκλειόμαστε από μια λίστα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας η οποία ξεκίνησε ως κοινή!".

Απουσία

Ένας μικρός άνθρωπος ήταν με μεγάλο όνομα που του έπεφτε φαρδύ, μακρύ και μπερδευόταν στα πόδια του. Το διάστημα ανάμεσα στα αυτιά του ήταν κενό και βούιζε. Καμιά φορά ερχόταν μία ιδέα απ’ έξω, δανεική, και το γέμιζε. Με κάθε νέα ιδέα ενθουσιαζόταν – αλλά δεν ήξερε να ξεχωρίζει τις καλές από τις σκάρτες. Έτσι τις νόμιζε όλες καλές και μάθαινε εκ των υστέρων, από τις αντιδράσεις των άλλων, τι άξιζαν. (Μόνο που και οι άλλοι δεν ήταν πάντα ειλικρινείς…).

Όσο περνούσε ο καιρός τόσο μεγάλωνε σε ασημαντότητα. Στο τέλος είχε γίνει πραγματικά ανύπαρκτος.

Κάποιες εμπνεύσεις τρίτων στάθηκαν ολέθριες και τον εκμηδένισαν. Δεν είναι σίγουρο πως κατάλαβε τι του συνέβη – άλλωστε πολύ λίγα πράγματα είχε κατανοήσει στη ζωή του. Τώρα θα γίνει ένα με το κενό το οποίο εκπροσωπούσε. Η ιστορία του έπαιξε ένα πολύ άσκημο παιχνίδι. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως θα τον ξεχάσει.