Ο ακατανόητος βιασμός

Πώς είναι δυνατόν να βιάσει κανείς μία γυναίκα; Αυτό το ερώτημα με βασανίζει πολλές δεκαετίες – από τότε που ήμουν έφηβος. Μπορώ να καταλάβω, να φανταστώ, πώς είναι δυνατόν να σκοτώσει κανείς έναν άνθρωπο. Πατάς μία σκανδάλη, χώνεις ένα μαχαίρι, σφίγγεις ένα βρόγχο. Αλλά για να βιάσεις πρέπει να ακολουθήσεις μία διαδικασία που δεν μπορώ να την φανταστώ. Πρέπει να εξουδετερώσεις την αντίσταση του θύματος. Αυτό σημαίνει ότι ο πραγματικός βιασμός γίνεται πριν από την σεξουαλική πράξη.

Αλλά κι η ίδια η σεξουαλική πράξη προϋποθέτει μία – έστω και εκβιαστική –συναίνεση. Που επίσης προϋποθέτει μία παράδοση. Αν την πετύχεις με σωματική βία – όπως οι βιαστές στον πόλεμο – μετά κάνεις έρωτα με ένα αναίσθητο πλάσμα, δηλαδή με πτώμα, πράγμα που αναιρεί την έννοια της συνεύρεσης. Το «συν» δεν υπάρχει πια, και είναι σαν μία μοναχική πράξη αυνανισμού με ένα ξένο σώμα. Δεν καταλαβαίνω τι ικανοποίηση σου προσφέρει μία τέτοια διαδικασία.

Μπορεί να είμαι αδιόρθωτος ρομαντικός – να πιστεύω ακόμα στην γνωστή φράση «έρωτας είναι ο ασπασμός των αγγέλων προς τα άστρα» αλλά ακόμα και εκεί υπάρχουν δύο πράγματα: οι άγγελοι και τα άστρα. Στο βιασμό υπάρχει ένα μόνο πράγμα: ο βιαστής.

Φυσικά μπορώ να φανταστώ τι σκέπτεται ένας βιαστής. Ότι, όσο κι αν αμύνεται και αποκρούει μία γυναίκα, όταν πετύχει έστω και με τον ζόρι την διείσδυση, θα την ξυπνήσει ο φοβερός ανδρισμός του. Άλλωστε, οι περισσότεροι βιαστές πιστεύουν ακράδαντα ότι «τελικά όλες οι γυναίκες το θέλουν, απλώς ντρέπονται να το ομολογήσουν». Είναι μία πρόσθετη ύβρις αυτή, που υποβιβάζει την γυναίκα σε αντικείμενο χωρίς βούληση που έχει τόση ελευθερία συνείδησης, όσο ένας Παβλοβιανός σκύλος.

Αντίθετα πιστεύω πως η μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν άντρα είναι να νιώθει την επιθυμία της γυναίκας, να καταλαβαίνει τον πόθο της και να ενδίδει σε αυτόν.  Το να γίνει ποθητός είναι η μεγαλύτερη ερωτική του καταξίωση. Είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που νιώθει ο βιαστής.

Γι αυτό και δεν μπορώ να παρακολουθήσω την σκέψη και την πορεία του βιαστή. Προφανώς έχει τόση λίγη αυτοπεποίθηση που δεν μπορεί ούτε να φανταστεί ότι θα τον ποθήσει μία γυναίκα – έστω και αν ενδόμυχα προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι, κρυφά και μυστικά, τον ποθούν όλες.

Και τι γίνεται θα μου πείτε με τους άντρες που από αντικειμενικούς λόγους – φυλακή, στρατόπεδο, καράβι, κλπ.- στερούνται την γυναικεία παρουσία. Σίγουρα αυτοί μπορούν να προτάξουν μία δικαιολογία. Αλλά δεν πείθει. Πρώτα γιατί δεν επαρκεί για να δικαιολογήσει ένα τόσο απεχθές έγκλημα όπως ο βιασμός. Και δεύτερον έχει αποδειχθεί πως η μόνιμη απουσία της γυναίκας μπορεί στην αρχή να οξύνει την επιθυμία – όμως με τον χρόνο την αμβλύνει.

Άλλωστε ελάχιστοι βιαστές ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Οι περισσότεροι ένοχοι των περιπτώσεων «me too», είναι στην αντίθετη όχθη. Πάσχουν όχι από στέρηση αλλά από υπεραφθονία γυναικών.

Ξαναγυρίζω στην αρχική μου πρόταση: μου είναι αδύνατο να καταλάβω τον βιασμό. Η ερωτική πράξη έχει την ομορφιά του αμοιβαίου πόθου, την τρυφερότητα της επιθυμίας, την κορύφωση της αμοιβαίας έκστασης. Είναι ίσως το ωραιότερο πράγμα που ένας άνθρωπος μπορεί να απολαύσει στη ζωή του.

Όλα αυτά τα καταστρέφει ο βιασμός, αφήνοντας πίσω του τραύματα και πληγές. Επιμένω να μην τον καταλαβαίνω…

Προσοχή – μη γίνουμε Γερμανοί!

Μετά από δέκα χρόνια ευτυχισμένης συμβίωσης με ένα ιαπωνικό αυτοκίνητο (και μάλιστα ιαπωνικής κατασκευής – πράγμα σπάνιο σήμερα) είπα να εκσυγχρονισθώ. Επέλεξα το νέο μικρότερο SUV της κραταιάς VW ονόματι t-cross στην αυτόματη έκδοση καθότι θεωρώ ανόητη και ξεπερασμένη την αρχαία πια σύμπλεξη-αποσύμπλεξη

Πράγματι αυτά τα δέκα χρόνια η οδήγηση έχει αλλάξει ριζικά. Οθόνες απεικονίζουν τα πάντα, χάρτες σε καθοδηγούν, αισθητήρες σε ειδοποιούν. Όσο για την κατανάλωση έχει πέσει στο μισό, χωρίς απώλεια επιδόσεων. Βέβαια η ποιότητα κατασκευής δεν είναι ιαπωνική: τριξίματα ακούγονται, μέχρι και δονήσεις. Αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα…

Προ ημερών, σταθμευμένος σε φαρδύ πεζοδρόμιο, μπροστά σε βιτρίνα, είδα ξαφνικά στο κρύσταλλό της ότι ένα από τα φώτα ημέρας δεν άναβε. Μια και βρισκόμουνα στην γειτονιά της αντιπροσωπείας, που διαθέτει και συνεργείο, πήγα κατ’ ευθείαν εκεί.

Η υποδοχή που μου έγινε ήταν πάνψυχρη:  «Θα πρέπει να περιμένετε μία ώρα». «Μα δεν μπορεί ένας ηλεκτρολόγος να το δει – μπορεί να μην κάνει επαφή». «Θα πρέπει να περιμένετε μία ώρα». «Ε τότε να κλείσω ραντεβού». «Και πάλι θα πρέπει να περιμένετε μία ώρα».

Και οι δύο υπάλληλοι είχαν ύφος αυτόματου μηχανήματος με ηχογραφημένο μήνυμα.

Θυμήθηκα ότι σε μία λογική απόσταση υπήρχε άλλο (ιδιωτικό, αλλά συμβεβλημένο) συνεργείο της εταιρείας. Έφυγα και πήγα εκεί. Όπου ένας συμπαθέστατος νέος μου εξήγησε αμέσως ότι δεν είχα καν πρόβλημα. «Αυτούς τους κάτω προβολείς» μου εξήγησε «τους λέμε φώτα στροφής. Είχατε στριμμένο το τιμόνι προς τα δεξιά και άναβε μόνο το δεξί».

«Θα έπρεπε να είχα διαβάσει το βιβλίο οδηγιών. Αλλά έχει 400 σελίδες!» απάντησα. «Και δεν διαβάζεται!» πρόσθεσε ο νεαρός.

Φεύγοντας θυμήθηκα ένα από τα πρώτα χρονογραφήματα που είχα γράψει στο «Βήμα» το 1982. 

Τίτλος: «Τα ονόματα».

Καλοκαίρι, μεσημέρι, λιοπύρι. Ο μικρός επαρχιακός δρόμος όλο στροφές, τρίκυκλα και μαγαζιά. Οι επιγραφές τους προεξέχουν κάθετα, σαν χέρια πού σου γνέφουν να σταματήσεις: «Φρένα ο Κώστας»,  «Ταβέρνα ο Γιάννης», Σελφ-σέρβις ο Νίκος»,  «Τηλεοράσεις ο Σταμάτης» .

Θεέ μου τι λαός είναι αυτός - με το μικρό όνομά του, με το εγώ του στην πρόσοψη. Τίποτα δεν τον πτοεί. Δόξα και όνειδος της φυλής αυτής, η μανία του εγώ. Όλα κινούνται σε  προσωπικό επίπεδο. Περιεργάζονται τ' αυτοκίνητό σου και ρωτάνε: «Πόσο το δίνει, τώρα;». Προσοχή : Όχι πόσο κάνει. Όχι πόσο κοστίζει – αλλά πόσο το δίνει. Ποιος; Αυτός πού το πουλάει. Πρόσωπο - κι ας είναι ανώνυμη εταιρία.

Αχ μωρέ Έλληνες, παμπόνηροι και χαζοί - δύσπιστοι και όρθάνοιχτοι. Το εγώ έξω - στον ήλιο. Ωραίοι άνθρωποι! «Βουλκανιζατέρ Ο Γιώργος» και ουδέν πρόβλημα.  Η τεχνική Γιώργος εγγυάται.

Έτσι δεν θα κάνουμε ποτέ βαριά βιομηχανία. Έ, ας μην κάνουμε! Ας έχουν οι άλλοι τα πολύπλοκα συστήματα - εμείς έχουμε τη ζεστασιά της προσωπικής σχέσης και την εφευρετικότητα της άγνοιας και της απελπισίας μας. «'Όταν είδαν το αυτοκίνητο έξω», μου έλεγε Γερμανός φίλος, «δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς κινείται». Του το είχε φτιάξει κάποιος «Γιώργος» στην Ελλάδα. Ένα πανάκριβο, πολύπλοκο σπορ αυτοκίνητο. Ούτε το’χε ξαναδεί ποτέ του ο Γιώργος. Κι οι Γερμανοί μηχανικοί, ακόμα αναρωτιούνται πώς το έφτιαξε.

Βέβαια, ή τεχνική Γιώργος δεν είναι πάντα αλάνθαστη. Μένεις καμιά φορά. Αλλά, βρε αδερφέ, αν όλα λειτουργούσαν γερμανικά, ή ζωή δεν θα είχε ενδιαφέρον. Εδώ μένεις από Γιώργο και γι' αυτό γνωρίζεις τον Γιάννη. Πίνεις κι ένα ούζο με μεζέ. Κι αν δεν φτάσεις την μέρα που πρέπει – τι είμαστε; Μηχανές;

Απομεσήμερο στην επαρχιακή πόλη. Περπατάω σιγά, συλλαβίζοντας τις επιγραφές. Αναλογίζομαι τους επώνυμους και ανώνυμους προγόνους, τους Γιάννηδες τους Κωστήδες και τους Γιώργηδες που χρειάστηκαν για να οικοδομηθεί όλη αυτή η εξέλιξη και να φτάσουμε κάποτε τόσο μακριά, τόσο απόμακρα, εδώ, σε αυτή τη σκοτεινή επιγραφή που λέει: «Γραφείο Τελετών, ο Αποστόλης».

Και λες που θα σε πάρει από το χέρι ο Αποστόλης, να σε περάσει τον Αχέροντα, πως προσωπικά θα σε κατευοδώσει στην τελευταία αποστολή σου.

Έτσι ζούμε κι έτσι τελειώνουμε σε αυτόν τον τόπο – με τα μικρά μας ονόματα.

Το ψηφιακό θαύμα

Μέσα σε είκοσι τέσσερεις ώρες 60.000 υπερήλικες, άνω των 85 ετών, βρέθηκαν με κλεισμένο ραντεβού για το εμβόλιο του κορωνοϊού.

Παρακαλώ αναγνώστη ξαναδιάβασε αυτή τη φράση.

Και δεν το έκλεισαν ούτε περιμένοντας ουρά σε κάποιο γκισέ, ούτε τηλεφωνώντας δεκαπέντε φορές, μήπως σηκώσει κανείς το τηλέφωνο.

Οι περισσότεροι δεν βγήκαν καν από το σπίτι τους. Το ραντεβού ήρθε από μόνο του στο κινητό τους τηλέφωνο. Χωρίς να το έχουν ζητήσει, χωρίς να δηλώσουν την ηλικία τους, χωρίς να κάνουν αίτηση.

Αν παρακολουθούσε κάποιος αμύητος – θα φώναζε: «Θαύμα!»

Διότι μερικές ώρες πριν πάω για ύπνο, το κινητό μου τηλέφωνο έκανε ένα μικρό ήχο (που δηλώνει την άφιξη SMS) και όταν κοίταξα την οθόνη έγραφε «Το ραντεβού με κωδικό ΧΧΧ επιβεβαιώθηκε. Εμβολιασμός στις 21/1/21 ώρα 13.30 στο εμβολιαστικό κέντρο ΓΝΑ ΤΑΔΕ».

Αυτό το μήνυμα, ήρθε χωρίς να το ζητήσω, τρεις ώρες μετά το άνοιγμα της πλατφόρμας EMVOLIO GOV.

Και λίγο μετά η ίδια οθόνη κατέγραψε και την επαναληπτική δεύτερη δόση στις 11 Φεβρουαρίου. Μαζί έστειλε και ένα γράφημα QR σαν αυτό που παρουσιάζουμε στα αεροδρόμια για να σκαναριστεί αμέσως, χωρίς να χρειάζεται καταγραφή.

Και θα μου πει κάποιος: εσύ είσαι γνωστός, μένεις στην Αθήνα, θα έχεις και κάποιο μέσον.

Δεν έχω κανένα.

Άλλωστε και η μητέρα μιας φίλης μας, 92 ετών, που μένει στην Νεάπολη Λασιθίου, στην άλλη άκρη της Ελλάδας, πήρε το ίδιο μήνυμα την ίδια ώρα.

Τώρα θα εμφανιστεί σίγουρα κάποιος αντιπολιτευόμενος και θα ισχυριστεί ότι κάνω προπαγάνδα για την κυβέρνηση.

Μακάρι η κυβέρνηση να έκανε πάντα τέτοια επιτεύγματα – που να επιτρέπουν την προπαγάνδα!

Απλώς η κυβέρνηση αθόρυβα αλλά σταθερά εισάγει την ψηφιακή τεχνολογία στον δημόσιο τομέα. Το θαύμα των 60.000 μηνυμάτων βασίζεται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι παραλήπτες ήταν γραμμένοι στην «άυλη» συνταγογράφηση. (Άλλο θαύμα και τούτο: ο γιατρός στο ιατρείο του γράφει μία συνταγή και ο ασθενής πάει στο φαρμακείο και απλώς επιδεικνύει το κινητό του για να παραλάβει το φάρμακο).

Όχι δεν έχουμε γίνει ακόμα Εσθονία. Αλλά λίγη προσπάθεια ακόμα, κύριε Πιερρακάκη, και θα γίνουμε. Και σε κείνη την πολύπαθη χώρα που χρόνια στέναζε κάτω από την Ρώσικη κατοχή, το θαύμα έγινε σε λίγα χρόνια και τώρα προσπαθούν να την μιμηθούν χώρες όπως η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Αν ο εμβολιασμός συνεχίσει με τον τρόπο που άρχισε, θα είναι ένα επίτευγμα χωρίς προηγούμενο.

Διότι πρόκειται για μία πολύπλοκη και πολυσύνθετη διαδικασία που γίνεται ιδιαίτερα δύσκολη από την φύση του φαρμάκου.

Και μόνο το γεγονός ότι πρέπει να φυλάσσεται σε ειδικά ψυγεία, σε κατάψυξη μείον εβδομήντα βαθμών Κελσίου και να αποψύχεται βαθμιαία λίγη ώρα πριν χρησιμοποιηθεί, δυσκολεύει πολύ την διαδικασία.

Άλλωστε από ότι διαβάζω στον ξένο Τύπο σε αρκετές χώρες έχουν δημιουργηθεί προβλήματα – ενώ για την δική μας (χτυπάω ξύλο) δεν έχω ακόμα ακούσει κάτι αρνητικό.

Και να πει κανείς πως δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι και εφημερίδες της αντιπολίτευσης που περιμένουν με το δάχτυλο στην σκανδάλη…

Εγώ, που τριάντα χρόνια τώρα αγωνίζομαι για την ψηφιοποίηση των πάντων, βλέπω σε αυτή την υπόθεση όχι μόνο μία βασική ελπίδα για την σωτηρία μας από την πανδημία (που σημαίνει και την αναβίωση της οικονομίας και της κοινωνικής μας ζωής) αλλά σαν ξεκίνημα για μία αναγέννηση της Ελλάδας. Για σκεφθείτε την προέκταση αυτών των επιτευγμάτων σε χώρους όπως η δημόσια διοίκηση, η τοπική αυτοδιοίκηση, και η δικαιοσύνη!

Μια άλλη χώρα θα αναδυθεί!

Βάστα γερά Πιερρακάκη!

 

 

Σήμερον τα Φώτα και ο Φωτισμός

(Και ο Διαφωτισμός;)

Κρίμα που τα παιδιά φέτος δεν τραγούδησαν τα κάλαντα. Ίσως τα πιο μελωδικά των γιορτών. Και τα πιο πολύτιμα.

Γιατί ο Φωτισμός δεν θα έπρεπε να είναι μακριά από τον Διαφωτισμό. Και οι μήνες της πανδημίας, με τις αντιδράσεις της Εκκλησίας, έδειξαν πόσο μακριά είμαστε – ακόμα – από αυτόν. 

Τον «επικατάρατο Διαφωτισμό» όπως τον αποκαλούσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

«Επικατάρατο» το κίνημα που απελευθέρωσε τον άνθρωπο από τις δουλείες στις οποίες τον κρατούσαν  δέσμιο οι βασιλιάδες και το αρχοντολόι τους, οι επίσκοποι και ο κλήρος τους, οι δεισιδαιμονίες και οι παραδόσεις; Το κίνημα που θέσπισε τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος δικαίου, τον διαχωρισμό των εξουσιών, την επιστήμη, την ελεύθερη σκέψη; Η πνευματική επανάσταση που έγινε η μήτρα τόσων άλλων επαναστάσεων – της Αμερικανικής, της Γαλλικής και κατόπιν της Ελληνικής, της οποίας τα διακόσια χρόνια γιορτάζουμε φέτος;

Αν βέβαια είχαμε ακολουθήσει τα κηρύγματα της εκκλησίας δεν θα είχαμε ποτέ επαναστατήσει. Μια και σύμφωνα με την «Οδηγία πατερική» που τύπωσε και κυκλοφορούσε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως «ο Σουλτάνος ήταν ο στοργικός πατέρας μας που μας φρόντιζε σαν τα παιδιά του» και η Τούρκικη κατοχή ήταν ο πιο σύντομος και σίγουρος δρόμος για τον Παράδεισο.

“Sapere aude!“ φώναζε με τα λόγια του Οράτιου ο μέγας Kant: «Τόλμησε να έχεις την δική σου σκέψη!» Και τι έλεγε το Πατριαρχείο, το 1821; «Ζήτω ο Γαληνότατος και κραταιότατος ημών ΑΝΑΞ, η κορωνίς των προκατόχων αυτού μεγάλων Βασιλέων, ο ακριβής φύλαξ της Δικαιοσύνης και της Επιεικείας, ο ευσπλαχνικότατος και ηρωικότατος ΣΟΥΛΤΑΝ ΜΑΧΜΟΥΤ Β’».

Το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας, κατά τη γνώμη μου, είναι ο ατελής διαφωτισμός. Η φιλελεύθερη ορθολογική σκέψη, που αναλύει και φωτίζει, δεν επικράτησε εδώ. Υπάρχουν ακόμα σε αυτό το κράτος εστίες υστέρησης και σκοταδισμού που επηρεάζουν μεγάλες ομάδες του πληθυσμού. Η παιδεία μας ανήκει στο παρελθόν και οι σημαντικότερες και πιο έγκυρες επιστημονικές θεωρίες – όπως η εξελικτική του Δαρβίνου – σχεδόν ποτέ δεν διδάσκονται.  (Όλως τυχαίως βρίσκεται πάντα στο τέλος του σχετικού σχολικού βιβλίου). Το μάθημα των θρησκευτικών είναι σκάνδαλο – ταιριάζει μόνο σε θεοκρατικό κράτος.  Η ιστορία και άλλα μαθήματα βασίζονται ολοκληρωτικά στην «παπαγαλία» και δεν ενθαρρύνεται η έρευνα και η ανάλυση των θεμάτων. Η κριτική σκέψη και ο ορθός λόγος σχεδόν διώκονται – ακόμα και σε πανεπιστημιακό επίπεδο.

Όπως είδαμε, κατά την διάρκεια της πανδημίας, η Εκκλησία αντιστάθηκε σθεναρά στις απόψεις των ειδικών. Ακόμα και η ασθένεια ιερωμένων και μητροπολιτών, ακόμα και η αποδημία μερικών, δεν επηρέασαν τους διαφωνούντες. Σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη οι ίδιοι οι ιερείς έκλεισαν τους ναούς – εδώ όμως αντισταθήκαμε ηρωικά,. Πού; Στην επιστήμη!

Η Ελληνορθόδοξη εκκλησία ευθύνεται ουσιαστικά για την καθυστέρηση της Ελλάδας.  Αιώνες ολόκληρους με τον φανατικό αντιδυτικισμό της, πολέμησε την νεοτερικότητα, τον ορθολογισμό, την ανοιχτή κοινωνία.

Όσο δεν διαχωρίζεται η εκκλησία από το Κράτος, (η πρώτη μεγάλη μου απογοήτευση από τον ΣΥΡΙΖΑ – ήταν στο πρόγραμμά του!) όσο δεν γίνεται οικονομικά ανεξάρτητη (πουθενά, από ότι ξέρω, δεν είναι οι ιερείς δημόσιοι υπάλληλοι) δεν θα γίνουμε μία σύγχρονη πολιτεία. 

Σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, στην φορολογική τους δήλωση, οι πολίτες δηλώνουν αν ανήκουν σε κάποια δόγμα και, αν ναι,  πληρώνουν εκκλησιαστικό φόρο. Έτσι χρηματοδοτούνται οι Εκκλησίες – από τους πιστούς τους. Γιατί πρέπει στην Ελλάδα οι άθεοι και οι αλλόθρησκοι, να πληρώνουν τον ορθόδοξο κλήρο;

Αλλά σε αυτή τη χώρα ο διαφωτισμός – τρομάρα μας – ονομάστηκε «επικατάρατος» από τον ίδιο τον προκαθήμενο της εκκλησίας μας. Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων;

Έλα, εμβόλιον!

Επιτέλους! Το πώς το περιμένω αυτό το εμβόλιο, δεν λέγεται. Ο κορωνοϊός για ένα χρόνο άλλαξε τη ζωή μου προς το χειρότερο και με έκανε να περιμένω την άφιξη και την παρουσία του εμβολίου όχι μόνο σαν φάρμακο αλλά και σαν αποζημίωση.

Αποζημίωση για τι; Για όλα τα πράγματα που δεν έκανα λόγω φόβου του  κορωνοϊού. Διακοπές, ταξίδια, παρέες, γλέντια, ακόμα και... φλερτ.

Μα καλά, θα μου πείτε. Γέρος άνθρωπος, πόσα τέτοια πράγματα θα έκανες; Ας πούμε: πόσα έκανες πρόπερσι, που δεν υπήρχε ο ιός;

Εδώ όμως κάνετε λάθος, αγαπητοί αναγνώστες. Ο ιός λειτουργεί ως φόβητρο, αλλά και ως ερέθισμα. Ενώ κάνεις την ήσυχη ζωή σου, με τις δυνατότητες ενός υγιούς ογδοντάρη, έρχεται ο μπαμπούλας και λέει: Στοπ οι διακοπές! Στοπ τα ταξίδια! Στοπ τα κοντσέρτα και το θέατρο. Ακόμα και οι οικογενειακές γιορτές και συγκεντρώσεις. Ακόμα και το καρέ του πόκερ ή του μπριτζ, απαγορευμένο!

Εδώ που τα λέμε, τα τελευταία χρόνια ελάχιστα από τα σήμερα απαγορευμένα πράγματα έκανα. Διάβαζα πολύ, έγραφα, έβλεπα τηλεόραση (κυρίως Netflix), έπαιζα με την γάτα μου και περπατούσα «εις τους κήπους», για να μην σκουριάσω τελείως. 

Ξαφνικά, από την στιγμή του πρώτου lockdown, όλα τα απαγορευμένα έγιναν επιθυμητά. «Τι; Δεν θα πάμε φέτος διακοπές;». (Ως τότε τις βαριόμουνα τις διακοπές). «Τι; Δεν θα πάμε στο συνέδριο φιλοσοφίας στη Βαρσοβία που με έχουν βάλει στο πρόγραμμα ως ομιλητή;» (Το τι βλαστήμια είχε εισπράξει αυτός που με έβαλε, δεν λέγεται).

Ναι, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, είναι εντελώς λογικό. Όλοι ξέρουμε πως εκτιμούμε πολλαπλάσια τα πράγματα, όταν τα χάνουμε ή όταν μας τα απαγορεύουν. Ο ιός μας έδωσε την δυνατότητα να εκτιμήσουμε εξ αρχής όλη μας την ζωή.

Ας αφήσουμε βέβαια πως η μόνιμη απειλή του, μας έκανε τον βίο αβίωτο. Δεν είναι μόνο που μας λείπανε όσα δεν μπορούσαμε να κάνομε. Είναι ότι και τα λίγα που κάναμε, τα απολύτως αναγκαία, τα κάναμε με την ψυχή στο στόμα. Με μάσκες και απολυμαντικά. Με τον φόβο μήπως εκείνος ο περίεργος τύπος που ήρθε στην ουρά «της προσκολλήσεως», ήταν φορέας. Αμ ο άλλος, που φτερνιζόταν με την μάσκα κάτω από την μύτη;

Έλα λοιπόν εμβόλιο – βιάσου! Να γλυτώσουμε από τον εφιάλτη και να αρχίσουμε πάλι να ονειρευόμαστε. Κι ας μην κάνουμε ούτε τα μισά από όσα γυρίζουν τώρα μέσα στο μυαλό μας…

Το πόσο στεναχωρήθηκα όταν έμαθα ξαφνικά πως θα πάρουμε λιγότερα, από όσα περιμέναμε. Αφού έχουμε μέσον, τον συμπατριώτη μας, τον Σαλονικιό CEO της Pfizer– δεν μπορεί να μας στείλει μερικές παρτίδες έξτρα; Ας τσοντάρουμε και για την μεταφορά. 

Λέτε να μας σαμποτάρησαν οι Τούρκοι της Γερμανίας, αυτοί της BionΝTech που έφτιαξαν πρώτοι το εμβόλιο και το πούλησαν στην Pfizer; Τουρκικός δάκτυλος και εδώ;  

Δεν ξέρω τι θα γίνει - μπλέκεται πολύς κόσμος. Η επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η κυρία Κυπρία επίτροπος… γραφειοκρατία πανευρωπαϊκή. Πρέπει να βρούμε κάποιο μέσο, να μιλήσει στον κατάλληλο άνθρωπο, να γίνει η σχετική υπέρβαση, κανένα κόλπο… ξέρετε εσείς τώρα πως γίνονται αυτά τα πράγματα… Μήπως ο Άγιος Βασίλης με το έλκηθρο – αλλά δεν έχει ψυγείο των μείον εβδομήντα βαθμών…

Και όταν αρχίσει ο εμβολιασμός, για πρώτη φορά θα μοστράρω υπερηφάνως τα 86 μου χρόνια για να πάρω καλή σειρά. Ε – πόσοι είναι πιο γέροι από μένα;

Τα δύσκολα: Φτάνει να πάνε όλα καλά με την διανομή. Δεν έχουμε αντιμετωπίσει στη χώρα μας τέτοιο περίπλοκο πρόβλημα. Που γίνεται ακόμα πιο δύσκολο με τις απαιτήσεις συσκευασίας, θερμοκρασίας, μεταφορών… Ίσαμε να εμβολιαστεί το 70% των Ελλήνων για να φτάσουμε στην ανοσία, θα έχει έρθει η επόμενη πρωτοχρονιά!

Δύσκολα καταπίνεται αυτό – αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πολλοί ακόμα θα πεθάνουν περιμένοντας (οι πιο άτυχοι). Αλλά κάποτε, για κάποιους, θα ξημερώσει!

Και τότε, αν έχω επιβιώσει, και για διακοπές θα φύγω, και για ταξίδια… Μου είναι απολύτως απαραίτητο. Μέχρι και στο συνέδριο της Πολωνίας θα πάω – ιδού οι προσκλήσεις! Ομιλητής!

Άντε πια! Έλα εμβόλιον!