ΔΙΑΚΟΠΕΣ!

ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΟΝ:

Δ Ι Α Κ Ο Π Α Ι

Ξεκινάμε για Κύθηρα

(και ελπίζουμε να τα βρούμε).

Από την περσινή Πάρο

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

ανταποκρίσεις και φωτογραφίες

(Θεού θέλοντος και WI FΙ επιτρέποντος)

Το blog παραμένει ανοιχτό, ο σχολιασμός οποιουδήποτε θέματος ευπρόσδεκτος. Για το νερόβραστο Euro (τι χάλι Πορτογαλία - Κροατία!) ή για το Brexit. Μικρές καθυστερήσεις στην δημοσίευση ίσως οφείλονται σε θαλάσσια λουτρά ή άλλες παραθεριστικές ασχολίες.

Φθάσαμε. Η πρώτη φωτογραφία από το παράθυρο του δωματίου μας

Το Καψάλι - με τις δύο αμμουδιές, τα δύο νησάκια και τις δύο εκκλησιές

Παραλία της "φυρής άμμου" - ωραίο βότσαλο, αλλά δεν την συνιστώ αν δεν έχετε 4κίνητο και ορειβατικές ικανότητες. Μας ξεθέωσε!

Η υπέροχη κεντρική πλατεία της Χώρας. Ένα κόσμημα, ωραία φωτισμένο.

Αντίο Ευρώπη?

Γεννήθηκα σε μία χώρα στο περιθώριο της Ευρώπης, σε μία εποχή όπου κυριαρχούσαν φανατικές ιδεολογίες, δικτατορίες, με αντιπαλότητες που σύντομα ξέσπασαν σε μία τεράστια πολεμική σύρραξη. Μεγάλωσα μέσα στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, έζησα την Κατοχή και τον Εμφύλιο, αργότερα τον Ψυχρό Πόλεμο και το Σιδηρούν Παραπέτασμα.

Όλα αυτά τα χρόνια, ενώ ζούσα σε μία χώρα που πότε ένιωθε Ευρώπη και πότε όχι, εγώ αισθανόμουν από την αρχή Ευρωπαίος. Οι γλώσσες που έμαθα από μικρός, τα βιβλία που διάβαζα, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια όπου φοίτησα, οι χώρες όπου έζησα – όλα αυτά με βοήθησαν να αποκτήσω μία ξεκάθαρα ευρωπαϊκή ταυτότητα. Έλεγα πως είμαι Ευρωπαίος από την Ελλάδα – όπως ένας Κρητικός είναι Έλληνας από την Κρήτη.

Με τα χρόνια η Ευρώπη ενώθηκε σε μία μεγάλη, ενιαία οντότητα. Έγινε στην αρχή μία Κοινή Αγορά, μετά μία Ένωση. Έπεσαν τα τείχη και τα παραπετάσματα. Κάπου στο γύρισμα του αιώνα αισθάνθηκα ότι ένα όνειρο πολλών είχε εκπληρωθεί. Η Ευρώπη που την χώριζαν αιώνες πολέμων αλλά την ένωναν αιώνες κοινού πολιτισμού, είχε ολοκληρωθεί. Μία χώρα: οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, είχε ανατείλει!

Αλλά τα μικρόβια, οι ιοί του εθνικισμού, του λαϊκισμού, του ρατσισμού, της φοβίας του Άλλου, δεν είχαν πραγματικά εξουδετερωθεί. Πολλοί άρχισαν να κοιτάνε προς τα πίσω. Εθνικιστικά και ευρωσκεπτικιστικά κόμματα ανέβηκαν. Εντελώς παράλογες ιδεολογίες και φοβίες κυριάρχησαν. Και τώρα η Μεγάλη Βρετανία, πατρίδα της σύγχρονης δημοκρατίας και της φιλελεύθερης σκέψης αποφάσισε – εντελώς ανορθολογικά και αυτοκαταστροφικά – να αποχωρήσει.

Όλοι θα βγούμε χαμένοι από αυτή την απόφαση. Που οφείλεται στην ψήφο της περιφέρειας, των χαμηλότερων κοινωνικό-οικονομικών και μορφωτικών στρωμάτων που εξακολουθούν να τρέφουν αναμνήσεις αυτοκρατορίας. Οι αντιευρωπαϊκές τάσεις θα ενισχυθούν σε όλα τα κράτη. Η Ευρωπαϊκή ιδέα θα υποστεί μεγάλο πλήγμα, που μπορεί και να είναι μοιραίο.

Χαίρομαι που μάλλον δεν θα δω τις τελικές συνέπειες. Η διαδικασία θα κρατήσει πολλά χρόνια. (Ακόμα και οι ηγέτες του Brexit δήλωσαν πως δεν σκέπτονται να ενεργοποιήσουν το άρθρο 50 πριν από ενάμιση χρόνο – και μετά θα χρειαστεί τουλάχιστον μία πενταετία). Αλλά ήδη οι ακροδεξιοί παντού τρίβουν τα χέρια τους και ροκανίζουν τα θεμέλια της Ευρώπης σαν τους καλικάντζαρους.

Ένα όραμα - το μόνο σημαντικό που μας άφησε ο 20ος αιώνας - θόλωσε…

Διαφημίσεις με …σαλμονέλλα!

Οι πιο τακτικοί αναγνώστες θα παρατήρησαν – ή θα το διάβασαν – ότι η διαφημιστική σταδιοδρομία του doncat ως Μέσου Μαζική Επικοινωνίας έληξε την δεύτερη μέρα. Ίσως διάβασαν και για κάποιον ιό.

Ιδού τα γεγονότα:

Όπως και πολλοί άλλοι η σύζυγός μου διαβάζει το μπλογκ από το κινητό της. (Ματαίως διαμαρτύρομαι ότι έτσι απαξιώνονται οι φωτογραφίες και συμπιέζονται τα κείμενα).

Χθες βράδυ, παρατηρώντας τις διαφημίσεις, υπέκυψε στον πειρασμό να κάνει κλικ σε μία (δεν θυμάται ακριβώς τον τίτλο – ήταν κάτι σαν "ένα αδιάβαστο μήνυμα φωτογραφίας - διαβάστε το πριν εξαφανιστεί!"). Αμέσως η οθόνη του κινητού της κατελήφθη από ένα κείμενο που είχε επικεφαλίδα το σήμα της Google (έγχρωμο παρακαλώ) και έλεγε πως η μπαταρία της έχει μολυνθεί από 4 ιούς και ότι αν δεν κατεβάσει μία σωτήρια εφαρμογή κάνοντας κλικ ΕΔΩ θα την χάσει σε 4 λεπτά.

Πανικόβλητη μου έφερε το κινητό. Έχοντας τριάντα χρόνια πείρα σε υπολογιστές και άλλα ψηφιακά – της είπα να ηρεμήσει, κι ότι από ότι ξέρω οι μπαταρίες δεν προσβάλλονται από ιούς. Έκλεισα το κινητό, το ξανάνοιξα και αρχικά δεν εμφανίστηκε τίποτα. Μόλις όμως πήγε να ανοίξει τον Google Chrome – να την πάλι η προφητεία. Αγοράστε το μαντζούνι, αλλιώς χαθήκατε!

Απεγκατέστησα τον Google Chrome και αφού έκανα επανεκκίνηση, τον κατέβασα από την μαμά εταιρία (root) – και το πρόβλημα λύθηκε. Αλλά επειδή κλονίστηκε η εμπιστοσύνη μου στην Google (πώς αφήνει να περνάνε τέτοιοι παραπλανητικοί και εκβιαστικοί τρόποι πωλήσεων;) έκλεισα αμέσως τις διαφημίσεις σε όλο το μπλογκ – έστειλα και μία διαμαρτυρία η οποία μπορεί ίσως να διαβαστεί σε μερικούς μήνες.

Θεωρώ αδιανόητο να παγιδεύω (άθελά μου) τους αναγνώστες μου με τέτοια φτηνά τερτίπια. Διαφημίσεις τέρμα! Οπότε όλες οι παρατηρήσεις του Viennezos και του Harrysmatic (που παριστάνει τον ανώνυμο – αλλά προδίδεται από το ύφος και το πάθος του…) «εις τον καιρόν!» που λέγαμε στο Ναυτικό…

Ο (τέως) διαφημιστής που έγινε …διαφημιστικό Μέσο

Μία από τις πρώτες διαφημίσεις της ΔΔ το 1966

Όσοι ξέρουν τα βιογραφικά μου (είτε τα εκτενή – σε βιβλίο – είτε  τα συνοπτικά – π. χ. στο ndimou.gr) γνωρίζουν πως πέρασα περίπου δύο δεκαετίες της ζωής μου στην διαφήμιση. Δύο χρόνια στην αρχή ως εργαζόμενος και άλλα δέκα οκτώ ως ιδιοκτήτης διαφημιστικής εταιρίας. Η οποία, ατυχώς, έφερε το όνομά μου.

Γιατί «ατυχώς»; Διότι επέτρεψε αργότερα, σε όσους ήθελαν να απαξιώσουν την συγγραφική μου δουλειά, να ερμηνεύουν κάθε επιτυχία μου με το επάγγελμά μου. («Τι περιμένεις; Διαφημιστής είναι!». Κι ας μην έχω ποτέ διαφημίσει τα βιβλία μου).

Άλλοι συνάδελφοι, πιο επιτυχημένοι από μένα ως διαφημιστές, αναγνωρίστηκαν πολύ ευκολότερα ως συγγραφείς, διότι οι κριτικοί και το κοινό δεν γνώριζαν το επάγγελμά τους.

Ας σημειωθεί μάλιστα ότι στην αρχική επωνυμία της εταιρίας δεν υπήρχε το όνομά μου. Ο τίτλος ήταν «Δέλτα-Δέλτα». Όμως σύντομα εμφανίστηκε άλλος, παλαιότερος κάτοχος του τίτλου, και μας ανάγκασε να την ονομάσουμε «Δέλτα-Δέλτα-Δήμου».

Την εποχή που εργαζόμουν στη διαφήμιση (έφυγα το 1983) τα πράγματα ήταν πρωτόγονα. Μικροί τζίροι (μετά το ’85 μεγάλωσαν), ελάχιστα μέσα, δύστροποι πελάτες και αυτοδίδακτοι διαφημιστές. Συν την ρετσινιά με την οποία μας κυνηγούσε η Αριστερά ότι ήμασταν «δουλικοί υπηρέτες των καπιταλιστών» και «παραπλανούσαμε το λαό οδηγώντας τον να αγοράζει άχρηστα προϊόντα». Όλες οι κατάρες της «καταναλωτικής υπερβολής» έπεφταν στο κεφάλι μας. Μάταια αντικρούαμε ότι η κατανάλωση γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο, ότι και οι νεολιθικοί πληθυσμοί φορούσαν στολίδια και κοσμήματα – και ότι ακόμα και στον Σοβιετικό Παράδεισο χρόνια περίμεναν στην ουρά για ένα Μόσκβιτς (κι ας μην διαφήμιζε κανείς εκεί αυτοκίνητα).

Η πιο γνωστή μας ιδέα

Ναι, ήταν δύσκολα χρόνια και με ανακούφιση μπόρεσα κάποτε – καθυστερημένα – να ξεφορτωθώ την αρκετά επιτυχημένη εταιρία μου.

Από τότε πέρασαν 33 ολόκληρα χρόνια. Και να τώρα που αποφάσισα να ενδώσω στις πιέσεις της Google και να γίνω …διαφημιστικό Μέσο, βάζοντας διαφημίσεις στο blog. Μην ανησυχείτε – θα είναι ελάχιστες και δεν θα παρεμβάλλονται στο κείμενο. Επέλεξα να μπαίνουν μόνο ανάμεσα στα post και θα έχω τον απόλυτο έλεγχο του περιεχομένου τους.

Θα αναρωτηθείτε γιατί το δέχθηκα. Όχι βέβαια για τα χρήματα. Δυστυχώς η ελληνική αγορά είναι τόσο μικρή που δεν αποφέρει κέρδη. (Έξω υπάρχουν blogger που πλουτίζουν). Το έκανα από περιέργεια – για να βρεθώ κάποια στιγμή από την άλλη άκρη της διαφημιστικής αλυσίδας. Και το θεώρησα μία φιλοφρόνηση για όλους μας – που καταφέραμε να νεκραναστήσουμε ένα blog δεκαετίας, τόσο που να το προσέξει και η Google.

Για να δούμε πώς. Είναι και κακή εποχή τώρα: καλοκαίρι, διακοπές… Μπορεί να μην γίνει τίποτα. Άλλωστε, όποτε θέλω ακυρώνω την συμφωνία. Ίδωμεν!

Υ. Γ. Επειδή συνέβη μία διαφήμιση (υποτίθεται από αυτές της της Google) να μολύνει με ιο ένα κινητό μας τηλέφωνο έκλεισα όλες τις διαφημίσεις. Έστειλα σχετικό μήνυμα στην Google. Το πείραμα σταματάει εδώ - προς το παρόν... 

Μισώ τις διακοπές!

Αυτό το κείμενο το έγραψα σήμερα - αλλά θα μπορούσα να το είχα γράψει πριν 70 χρόνια, όταν δεκάχρονος υποχρεωνόμουν να συνοδεύω την μητέρα μου στις διακοπές της. 

Από τότε δεν άλλαξαν πολλά πράγματα. Οι διακοπές είναι πάντα κάτι το αρνητικό για μένα. Υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις - που έχουν περισσότερο σχέση με ταξίδια (κυρίως στο εξωτερικό) και περιηγήσεις.

Είναι γεγονός πως δεν έκανα ποτέ δουλειά ρουτίνας ώστε να χρειάζομαι την διακοπή. Ένας συγγραφέας εργάζεται παντού και πάντα: φυσικά και στις διακοπές.

Τώρα που γέρασα και η κινητικότητά μου είναι περιορισμένη ξαναγίνονται πιο δύσκολες. Αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή.

Εσείς πως τα πάτε - και πως τα πηγαίνατε παλιά - με τις διακοπές σας;

Η λατρεία του "αποκάτω σκύλου"

H σημαία της Ισλανδίας - που δεν την ξέρατε...

Θα πρέπει κάποιος ψυχίατρος ή ψυχοθεραπευτής να μου το εξηγήσει. Μανιώδης φίλαθλος, είμαι και μανιώδης οπαδός του ασθενέστερου παίκτη. Αυτού που στην αγγλική ονομάζεται "underdog", δηλαδή του τελευταίου κοπρόσκυλου.

Έτσι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου τις τελευταίες μέρες ήταν το τσαλάκωμα της αλαζονικής Πορτογαλίας από την Ισλανδία των 330.000 κατοίκων. Και ιδιαίτερα του αντιπαθέστατου νάρκισσου (και βλακός) Ρονάλντο - που στο τέλος είχε το θράσος να κατακρίνει τους Ισλανδούς επειδή, μετά το γκολ, έπαιζαν "αντιποδόσφαιρο". Μωρέ δεν πάει να έπαιζαν και πρέφα - το θέμα είναι είναι πως τους ρεζίλεψαν.

Γιόρτασα όταν η μικρή (τέως δορυφόρος) Σλοβακία νίκησε την απέραντη (και τέως επικυρίαρχο) Ρωσία. 

(Γενικά σε αυτό το Γιούρο, ως τώρα, σπουδαίο ποδόσφαιρο δεν είδαμε - αλλά τέτοιες εκπλήξεις είχαμε. Μήπως οι Αλβανοί δεν χόρεψαν επί 90" τους Γάλλους;).

Ανάλογα είχα παλιότερα χαρεί όταν οι "ψαράδες" των νησιών Φαρόε είχαν νικήσει (δύο φορές) την πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 (ονόματα δεν λέμε). Και όταν, πρόσφατα, στο Κόπα Αμέρικα ο Ισημερινός πέταξε έξω την ένδοξη Βραζιλία.

Όταν κάποιος που είναι 150ος στην διεθνή λίστα του τένις νικάει τον πρωταθλητή - κερνάω μπύρες.

Γενικά αντί να θαυμάζω τις μεγάλες ομάδες και τα μεγάλα ονόματα - ψάχνω τους μικρούς και περιμένω την έκπληξη. 

Δεν ξέρω αλλά η ανάδυση ενός άγνωστου και ανώνυμου παίκτη (ή ομάδας) από το μηδέν και η επικράτηση επάνω στον πλούσιο και διάσημο - μου θυμίζει τα παραμύθια που διάβαζα μικρός. Όπου το φτωχό χωριατόπουλο ξεπερνούσε βασιλιάδες και πρίγκηπες και κέρδιζε την όμορφη βασιλοπούλα. 

Χρειάζομαι άραγε ψυχοθεραπεία;

Το «#Παραιτηθείτε!» έχει νόημα;

Από σκόρπιες ομάδες και άτομα στο χώρο του διαδικτύου ετοιμάζεται μία «μεγάλη» διαδήλωση για τις 15 Ιουνίου.

Η διαδήλωση αποσκοπεί να δείξει την αγανάκτηση των πολιτών με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και την πολιτική της.

Βέβαια η δυσαρέσκεια, η απογοήτευση και η απελπισία των πολιτών, έχει ήδη διατυπωθεί ξεκάθαρα στις δημοσκοπήσεις. 

Όπου, σε όλες τις μετρήσεις, η συντριπτική πλειοψηφία – φτάνει μέχρι το 90% - εκφράζεται αρνητικά.

Τι παραπάνω θα προσθέσει μία διαδήλωση;

Σίγουρα την οπτική υλοποίηση αυτής της αντίδρασης. Άλλο είναι τα νούμερα κι άλλο μία μεγάλη μάζα ανθρώπων που διαμαρτύρεται.

Αλλά θα είναι μεγάλη η μάζα; Και πόσο μεγάλη πρέπει να είναι για να αποκτήσει ειδικό βάρος τέτοιο που να έχει – κάποιο – αποτέλεσμα; Και ποιο θα ήταν αυτό το προσδοκώμενο αποτέλεσμα;

Και δύο εκατομμύρια άνθρωποι να πλημμυρίσουν το Σύνταγμα δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να νομίζει ότι η κυβέρνηση θα πανικοβληθεί και θα φύγει (έστω και χωρίς ελικόπτερα). Οι άνθρωποι αυτοί έκαναν τόσες θυσίες και παραχωρήσεις για να κρατήσουν τις καρέκλες τους – που δεν θα ξεκολλήσουν με τίποτα. 

Απαρνήθηκαν ιδανικά δεκαετιών, αναποδογύρισαν πιστεύω και ιδεολογίες, κατάπιαν αμάσητα τα ίδια τους τα λόγια – και θα φοβηθούν μία διαμαρτυρία;

Πάλι, να αλλάξουν πολιτική είναι εξίσου απίθανο: είναι τόσο δεσμευμένοι με μνημόνια, με συνθήκες, με προαπαιτούμενα, που δεν μπορούν να κουνήσουν ρούπι.

Το μόνο καλό που (ίσως) θα είχε μία πολύ μεγάλη συγκέντρωση θα ήταν να μετριάσει κάπως την αλαζονεία της εξουσίας, να πάψουν να διορίζουν τον κάθε Καρανίκα και να σεβαστούν λίγο παραπάνω την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης.

Αλλά θα είναι τόσο μεγάλη η συγκέντρωση; Χωρίς πίσω της να υπάρχουν οργανώσεις, κόμματα, συλλογικότητες, φορείς… Ωραίο είναι το σύνθημα: «Ούτε χρώματα – ούτε κόμματα – ούτε συνδικάτα / πολίτες μόνο!» αλλά εκφράζει και την αδυναμία του εγχειρήματος.

Και είναι τώρα ο κατάλληλος χρόνος; Ή θα έπρεπε να περιμένουν τον Οκτώβριο που θα σφίξουν οι φόροι και θα μειωθούν κι άλλο τα έσοδα;

Διότι αν τελικά μαζευτούν μόνο δύο-τρεις δεκάδες χιλιάδες (που για τους κυβερνώντες θα είναι «τρεις κι ο κούκος») η συγκέντρωση όχι μόνο δεν θα τους συγκλονίσει, αλλά θα τους ενισχύσει.

Πολύ με προβληματίζει αυτή η πρόταση. Είναι γεγονός πως δεν πάει άλλο. Αλλά θα μπορέσει το φοβερό 90% των δημοσκοπήσεων να «γράψει» και στην πλατεία; Και θα βοηθήσει αυτή η διαδήλωση να αλλάξει κάτι;

(Ευτυχώς που την διαφήμισε και ο Φίλης με τις δηλώσεις του…).

Γιατί δεν υπογράφω για νεκρά Αρχαία

Διατηρήστε τα Αρχαία Ελληνικά ως υποχρεωτικό μάθημα
97

32.097 υπογραφές. Ας φτάσουμε τις 50.000

Γιατί είναι σημαντικό;

Σας καλούμε να υπογράψετε για τη διατήρηση των Αρχαίων Ελληνικών ως υποχρεωτικού μαθήματος στη δημόσια ελληνική εκπαίδευση.[We need you to sign for maintaining Ancient Greek as a compulsory subject in Greek Education].Η ελληνική γλώσσα, αρχαία και νέα, είναι ενιαία. Η επαφή με κείμενα όλων των περιόδων της ελληνικής γλώσσας βοηθάει τους μαθητές να παρακολουθήσουν την εξέλιξή της, να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιό τους και να αποκτήσουν καλύτερη πρόσληψη του σύγχρονου κόσμου.

______________________________________________________________________________

Θα έχετε ίσως λάβει αυτή την έκκληση των ελλήνων φιλολόγων, μέσω της γνωστής AVAAZ.ORG για την συλλογή υπογραφών και την αποστολή τους προς το Υπουργείο Παιδείας.

Εγώ αρνήθηκα να υπογράψω.

Όχι γιατί δεν αγαπώ τα αρχαία ελληνικά. Αντίθετα, τα λατρεύω - και για αυτό αρνήθηκα.

Η καταλυτική εμπειρία μου σχετικά με τα αρχαία έγινε αφού τέλειωσα το σχολείο και γράφτηκα στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου - φιλοσοφική. Εκεί διαπίστωσα πως οι Γερμανοί συμφοιτητές μου, απόφοιτοι κλασικού λυκείου, γνώριζαν τόσο καλά τα αρχαία ελληνικά που μπορούσαν να τα γράφουν ελεύθερα (μου έστελναν γράμματα!) και να τα μιλάνε. Μερικοί - οι καλύτεροι - ήταν σε θέση να συνθέτουν ποιήματα σε αρχαίο μέτρο.

Ως Έλληνας, έγινα ρεζίλι. Πρώτα στα προφορικά δεν τους καταλάβαινα (μιλούσαν με την σωστή προφορά - που εμείς την λέμε Ερασμιακή). Αλλά και τα ραβασάκια που μου έστελναν με δυσκολία τα αποκρυπτογραφούσα (δεν είχα και λεξικό). Και αναγκάστηκα, εγώ απόφοιτος κλασικού τμήματος, που είχα πάρει 20 στο Κολέγιο, να ξαναμάθω Αρχαία - αλλιώς δεν μπορούσα να σταθώ μέσα στην φιλοσοφική. Διότι και οι καθηγητές μου πέταγαν ένα χωρίο Πλάτωνα στο κεφάλι - και θεωρούσαν φυσικό, εγώ, ως Έλληνας, να καταλάβω τι έλεγε και να απαντήσω.

Έτσι κατενόησα πως αυτά που μαθαίναμε στο σχολείο στην Ελλάδα, δεν ήταν αρχαία. Οι άλλοι Ευρωπαίοι (το έζησα και με Γάλλους και με Βρετανούς) μάθαιναν τα αρχαία σαν ζωντανή γλώσσα. Εμείς, επτά χρόνια, κάθε μέρα μάθημα αρχαίων και ξέραμε μόνο συντακτικό, γραμματική και πολύ απλά κείμενα. Με τόσες ώρες στο πρόγραμμα, οποιαδήποτε άλλη γλώσσα θα την μιλούσαμε φαρσί. 

Επειδή λοιπόν δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε - γι αυτό και δεν υπέγραψα. Προτιμώ να γίνεται διδασκαλία από μεταφράσεις βασικών έργων (το είχαμε και τότε αυτό - ήταν πρωτοποριακό) παρά να μαθαίνουμε μία νεκρή γλώσσα ΩΣ ΝΕΚΡΗ! 

Τώρα, αν άλλαζε το σύστημα και ζωντάνευαν τα Αρχαία, ευχαρίστως να συνυπογράψω.

Υ. Γ. Να κλείσω με μία κακία: μου εξήγησε ένας λυκειάρχης γιατί επιμένουν στα αρχαία: "Έχουμε υπερβολικά πολλούς φιλολόγους και πρέπει να τους βολέψουμε"...

Χρειαζόμαστε νέο Σύνταγμα; Ποιο;

Όταν ψηφιζόταν το Σύνταγμα του 1975

Πριν από αρκετές μέρες, σε μία συνάντηση, ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος (ο οποίος πρόσφατα έκανε το αποχαιρετιστήριο μάθημά του στο ΕΚΠΑ) με πλησίασε και σχεδόν συνωμοτικά και μου είπε στο αυτί: «Σου επιφυλάσσουμε μία ενδιαφέρουσα έκπληξη». Μου εξήγησε μετά, ότι μαζί με άλλους πέντε  έχει επεξεργαστεί πρόταση για ένα νέο Ελληνικό συνταγματικό χάρτη. «Και επιτέλους θα είναι και σύντομο!» μου είπε με νόημα. (Είχα κάποτε παραπονεθεί για την φλυαρία του σημερινού συντάγματος).

Μερικές μέρες μετά, στην «Καθημερινή» της Κυριακής 29.5., διαβάζω τα εξής:

Ένας πολιτικός, ένας οικονομολόγος και τέσσερις καθηγητές του Δημοσίου Δικαίου –οι Νίκος Αλιβιζάτος, Παναγής Βουρλούμης, Γιώργος Γεραπετρίτης, Γιάννης Κτιστάκις, Στέφανος Μάνος και Φίλιππος Σπυρόπουλος– πήραν την πρωτοβουλία να συντάξουν μια πρόταση για ένα καινοτόμο Σύνταγμα. Αν και φρονούν ότι το ισχύον Σύνταγμα άντεξε τη δοκιμασία των μνημονίων, πιστεύουν ότι για τη χρεοκοπία της χώρας φταίει και αυτό. Έτσι, ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, κατέληξαν σε μιαν ολοκληρωμένη πρόταση για την αναθεώρησή του. Την υποβάλλουν για συζήτηση, με συναινέσεις στα βασικά και χωρίς αστερίσκους.

Τα σημαντικότερα σημεία της πρότασης «των έξη» είναι τα ακόλουθα:

• Η Βουλή να είναι κατ’ αρχήν Βουλή τετραετίας. Να μη διαλύεται πρόωρα.

• Αν η Βουλή θελήσει να «ρίξει» την κυβέρνηση, να μπορεί να το πράξει μόνον αν είναι σε θέση να αναδείξει νέα κυβέρνηση.

• Το κέντρο βάρους της νομοθέτησης να μετατεθεί από τη Βουλή στην κυβέρνηση.

• Το εκλογικό σύστημα να είναι πάγιο: ένα μεικτό σύστημα μονοεδρικών και πολυεδρικών περιφερειών, πλειοψηφικό και αναλογικό, αντίστοιχα. Οι μισοί βουλευτές τουλάχιστον να εκλέγονται σε μονοεδρικές περιφέρειες και οι υπόλοιποι στις πολυεδρικές περιφέρειες με λίστα, και όχι με σταυρό.

• Οι υπουργοί να είναι εξωκοινοβουλευτικοί.

• Οι ασυλίες των βουλευτών και τα ποινικά προνόμια των υπουργών να καταργηθούν.

• Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εξοπλισθεί με κάποιες ουσιαστικές εξουσίες και αρμοδιότητες. Ποτέ να μη διαλύεται η Βουλή με αφορμή την εκλογή του Προέδρου.

• Η Τοπική Αυτοδιοίκηση να αποκτήσει δημοσιονομική αυτοτέλεια με θεσμοθέτηση οικονομικών ελέγχων από τους πολίτες.

• Το σώμα των δημοσίων υπαλλήλων να είναι ένα μικρό επιτελικό σώμα επίλεκτων τεχνοκρατών. Η μονιμότητα να καταργηθεί.

• Να υπάρχει ένα μόνο Ανώτατο Δικαστήριο.

• Το Σύνταγμα να αναθεωρείται από μια Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία.

• Να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

• Να παρασχεθούν ειδικά κίνητρα για την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων με σταθερό φορολογικό καθεστώς για επενδύσεις.
                                              *

Η Καθημερινή της Κυριακής 5.6. θα φιλοξενήσει σε ειδικό χωριστό τεύχος το σχέδιο του νέου καινοτόμου συντάγματος. Επίσης σήμερα έδωσε και η Νέα Δημοκρατία στην δημοσιότητα ένα δικό της σχέδιο συντάγματος. Σε μερικά επικαλύπτεται με την πρόταση των έξη – αλλά γενικά μου φαίνεται άτολμο και συντηρητικό.

Οι βασικές μεταρρυθμίσεις των έξη φαίνονται ήδη από την περίληψη που σας έδωσα. Η γνώμη σας; Άλλες προτάσεις;

Θέμα για το Παρασκευό-Σαββάτο-Κύριακο!


ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Ολόκληρο το κείμενο της πρότασης υπάρχει ΕΔΩ

Οι «ομόφωνες» αποφάσεις.

Σύμπλεγμα αφιερωμένο στην Μάχη της Κρήτης έξω από το Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα

Την υπόθεση του πανεπιστημιακού καθηγητή, ιστορικού Χάιντς Ρίχτερ θα την έχετε ακουστά. Ασχολείται πενήντα χρόνια τώρα με την νεοελληνική ιστορία. Έχει γράψει δεκάδες σχετικά βιβλία και εκατοντάδες άρθρα. Για το έργο του παρασημοφορήθηκε παλαιότερα και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Κατηγορήθηκε πρόσφατα ότι στο βιβλίο του για την Μάχη της Κρήτης περιεχόταν  άρνηση ή επιδοκιμασία των γερμανικών εγκλημάτων πολέμου κατά τη Μάχη της Κρήτης. Δικάστηκε και αθωώθηκε. Όποιος θέλει να μάθει λεπτομέρειες, ας διαβάσει στο Google εκατοντάδες (αντιμαχόμενα) κείμενα.

Το θέμα μου δεν είναι η δίκαιη ή άδικη αθώωση του Ρίχτερ – ούτε καν το περιεχόμενο του βιβλίου του. Αυτά το αφήνω στους ιστορικούς και τους νομικούς.

Το θέμα μου: Μετά την έκδοση του βιβλίου του, ο Ρίχτερ είχε αναγορευθεί ομόφωνα (ως συνήθως) επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Κρήτης. Μετά την αθώωσή του όμως, του αφαιρέθηκε ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα. Επίσης ομόφωνα!

«Το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης, έχοντας πλήρη επίγνωση της ευθύνης του, αποφασίζει ομόφωνα να εισηγηθεί στην Κοσμητεία της Σχολής Κοινωνικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών την ανάκληση του τίτλου του Επίτιμου Διδάκτορα από τον Καθηγητή Χ. Ρίχτερ». 

Η εισήγηση έγινε δεκτή.

Το βιβλίο δεν άλλαξε – ούτε το έργο του Ρίχτερ. Οι ίδιοι άνθρωποι που τον τίμησαν πριν, τώρα τον καθαιρούν. Τι συμβαίνει; Δεν το είχαν διαβάσει πριν – και το διάβασαν τώρα;

Έστω - αν είχε καταδικαστεί, θα υπήρχε κάποια δικαιολογία για μία (πολύ σπάνια) αντίδραση. Αλλά μετά την αθώωση; 

Δεν ξέρω αν καταλαβαίνει το Πανεπιστήμιο Κρήτης ότι εκτίθεται διεθνώς με αυτή την ανακολουθία. Πέρα από το ότι δίνει το δικαίωμα στον Ρίχτερ να καυχάται ότι είναι ο δεύτερος Γερμανός στην ιστορία που του αφαιρείται ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα – με πρώτο τον Τόμας Μαν, που του αφαίρεσαν τον τίτλο οι Ναζί…

Άσχετα αν συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί με το έργο του Ρίχτερ – εδώ έχουμε μία σειρά από χοντρά λάθη. Και η μήνυση ήταν λάθος (τα επιστημονικά βιβλία δεν κρίνονται από δικαστήρια) αλλά η αφαίρεση του τίτλου ακόμα χειρότερο. Καλός είναι ο τοπικός πατριωτισμός – αλλά όχι όταν βάζει αυτογκόλ…

Υ. Γ. Η ιστορία με αυτή την διπλή «ομόφωνη απόφαση» μου θύμισε κάτι ανάλογο. Πριν από χρόνια το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Μαρκόπουλου Αττικής αποφάσισε ομόφωνα να δώσει άδεια για την δημιουργία αποτεφρωτηρίου. Όταν ο Μητροπολίτης Νικόλαος άρχισε δυναμική εκστρατεία με βάση τη θέση της Εκκλησίας εναντίον της καύσης των νεκρών – το δημοτικό συμβούλιο, επίσης ομόφωνα, ανακάλεσε την απόφασή του…