Τι ΔΕΝ είπα εχθές στην ΠτΔ

Η πρόσκληση για την δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο (στις 24 Ιουλίου, «με την ευκαιρία της 47ης επετείου της αποκατάστασης της Δημοκρατίας») ήρθε στην ώρα της. Έχω την πρόθεση να πάω.

Όμως ξέρω καλά ότι το μόνο που θα μπορώ να ελπίζω μέσα στο πλήθος των προσκεκλημένων είναι ένα νεύμα και ένα χαμόγελο. Σπουδαίο και αυτό μια και προέρχεται από ένα πρόσωπο που εκτιμώ βαθύτατα. Αλλά οι συνθήκες της δεξίωσης δεν προσφέρονται για τίποτα περισσότερο.

Γι αυτό γράφω αυτό το κείμενο τέσσερεις μέρες πριν την δεξίωση ώστε να μπορέσει να δημοσιευθεί στο «Βήμα» μία μέρα μετά.

Αγαπητή κυρία Πρόεδρε

Το γεγονός ότι στην υψηλότερη θέση της κρατικής ιεραρχίας εδρεύει μία γυναίκα της δικής σας ποιότητας και εμβέλειας, με γεμίζει ευτυχία και υπερηφάνεια.

Ελπίζω πως το γεγονός αυτό σημαίνει πως η χώρα μας επιτέλους εισήλθε στον αστερισμό της γυναίκας.

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, έχω από χρόνια την πεποίθηση πως τελικά οι γυναίκες θα σώσουν τον κόσμο.

Η υφήλιος δεν χρειάζεται περισσότερους, πολέμαρχους, ηγέτες, κατακτητές, δυναμικούς αρχηγούς, διπλωμάτες και χειριστές ανθρώπων.

Ο κόσμος θα σωθεί μόνο με ευφυΐα, ευαισθησία και τρυφερότητα. Αυτές είναι οι αξίες που μας λείπουν  Και αυτές τις εκπροσωπεί, σχεδόν αποκλειστικά, το φύλο σας.

Ήδη αυτή τη στιγμή, στις πιο προηγμένες δημοκρατίες, στη  Βόρεια Ευρώπη. κυβερνούν γυναίκες. Ήδη επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχει μία γυναίκα – όπως και στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα, την Αμερικάνικη FED και άλλους θεσμούς.

Οι άνδρες μέχρις σήμερα είχαν επιβάλει την κυριαρχία τους, αλλά εκτός από ελάχιστους, οι επιδόσεις τους ήταν σε κατακτήσεις και δυναμική επιβολή.

Όμως η ανθρωπότητα, χάρη στην επιστήμη και την τεχνολογία, δεν χρειάζεται πια τόσο την ισχύ (αυτή θα την παρέχουν πλουσιοπάροχα τα ρομπότ της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης) όσο την ευτυχία. Κι αυτή δεν κατακτάται, ούτε αγοράζεται. (Όσους πάμπλουτους γνώρισα, δεν τους ζήλεψα…).

Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν αποσκοπώ στον πόλεμο, ούτε καν τον ανταγωνισμό ανδρών και γυναικών – αλλά στην συνεργασία τους. Σε βάση ισότιμη, με τις δυνατότητες και τις ιδιότητες, που χαρίζει η φύση στον καθένα.

Η παρουσία γυναικών στα ανώτατα αξιώματα μιας πολιτείας είναι εγγύηση ανθρωπιάς και ευτυχίας. (Φτάνει οι γυναίκες να μην πέσουν στην παγίδα, ανταγωνιζόμενες τους άνδρες με τα ίδια μέσα).

Η βία απέναντι στις γυναίκες είναι ένα μεταβατικό στάδιο – μέχρι οι άνδρες να τις αποδεχθούν σαν ισότιμες.

Αγαπητή Κυρία Πρόεδρε μας έχετε ήδη δώσει δείγματα ευαισθησίας και ενσυναίσθησης. (Που όταν υπάρξει ανάγκη, τυλίγεται σε μία σιδηρά πυγμή).

Συνεχίστε στον δρόμο που έχετε ανοίξει. Δώστε στις Ελληνίδες ένα πρότυπο ποιοτικής διακυβέρνησης και ανθρωπιάς. Θα έχετε επιτελέσει θεάρεστο έργο.

Δώστε και σε εμάς τους άνδρες να καταλάβουμε πως εκτός από ερωτικοί σύντροφοι, νοικοκυρές, μητέρες και σύμβουλοι (σκέπτομαι εδώ την σοφή Michelle Obama),  έχετε να προσφέρετε στην κοινωνία πράγματα που απουσιάζουν – και είναι απαραίτητα για την επιβίωσή της.

Ο κόσμος θα σωθεί όταν η ευαισθησία, η καλοσύνη και η τρυφερότητα, ισορροπήσουν με την ισχύ, την γνώση και την δεξιότητα.

Κρατώντας ένα χέρι…

Ξαφνικά, στον νέο δρόμο που πηγαίνει από τον Άγιο Νικόλαο στο Ηράκλειο, μπροστά μας ένα περίεργο συνονθύλευμα σταματημένων αυτοκινήτων – ένα μες τη μέση του οδοστρώματος, στραβά τοποθετημένο. Από την απέναντι όχθη μία αναποδογυρισμένη «γουρούνα» και δύο σταματημένες. Μέσα στο χαντάκι ένας νέος και δίπλα του μία κοπέλα καθιστή να του κρατάει το χέρι. Από μακριά ακουγόταν σειρήνα νοσοκομειακού.

«Σκοτώστρες γουρούνες!» μουρμούρισε ο ντόπιος συνοδηγός μου.

«Μα νόμιζα πώς είχαν απαγορευθεί;» απάντησα. «Πριν από μήνες διάβασα πως απαγορεύονται οι τετράτροχες μοτοσυκλέτες μέχρι 125 κ. ε.»

«Και βέβαια έχουν απαγορευθεί!» είπε. «Θες να πάμε να νοικιάσουμε μία;»

Το βράδυ έμαθα τι απέγινε ο νεαρός στο χαντάκι. Πέθανε. Αργότερα, την άλλη μέρα, διάβασα για ένα θανατηφόρο ατύχημα με «γουρούνα» στην Σαντορίνη και την πρόθεση των τοπικών αρχών να τις απαγορεύσουν. Ήμουν νιός και γέρασα…

Αλλά η σκηνή με την κοπέλα να κρατάει το χέρι του τραυματία μου θύμισε μια ανάλογη εικόνα που έχει αποθανατιστεί σε φωτογραφία πλανόδιου μάλλον φωτογράφου και επικολληθεί στο οικογενειακό λεύκωμα. Πρέπει να είναι κοντά στην Ομόνοια, πριν πάρα πολλά χρόνια. Πλήθος. Ο πατέρας μου πρωταγωνιστεί. Βιάζεται και με τραβάει, σχεδόν με σέρνει από το χέρι. Τεράστιος ο πατέρας, πάνω από 1,80, κουρελάκι εγώ 4-5 χρόνων, έχω γαντζωθεί στο χέρι που με τραβάει . Κάθε φορά που την ξανάβλεπα αργότερα, ένιωθα τον ίδιο πανικό: πως θα έχανα το χέρι και θα βυθιζόμουνα μέσα στο απέραντο πλήθος που μας τριγύριζε.

Από τότε έχουν περάσει πολλές δεκαετίες, έχω κρατηθεί από πολλά χέρια, έχω κρατήσει κι εγώ αρκετά. Πάντα το σφίξιμο ενός αγαπημένου χεριού είχε μία ηρεμιστική και επιβεβαιωτική δύναμη. Έπαιρνα ή έδινα σιγουριά. Κι αν κάτι με πόνεσε από τις πρώτες μέρες της πανδημίας, ήταν η απαγόρευση των επαφών.

Κι αν κάτι με πανικόβαλε τότε, ήταν ο μοναχικός θάνατος στις ΜΕΘ. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη τη γη πέθαναν μόνοι, χωρίς έναν δικό τους να τους κρατάει το χέρι. Και με έναν αποτρόπαιο θάνατο – ουσιαστικής ασφυξίας.

Το ότι θα πεθάνουμε είναι το μόνο σίγουρο που ξέρουμε για το μέλλον. Υπάρχουν βέβαια επιστήμονες που εργάζονται σκληρά για να καταργήσουν τον θάνατο. Δεν αποκλείεται βέβαια να γίνει κάποτε και αυτό – θα είναι μία εις άπειρον προέκταση του επιτεύγματος που ήδη έχουν πετύχει: να πολλαπλασιάσουν την διάρκεια της ζωής, έτσι που ο μέσος όρος στις εξελιγμένες κοινωνίες να έχει σχεδόν τριπλασιαστεί μέσα σε έναν αιώνα.

Αλλά εκεί έχουν ένα μεγάλο αντίπαλο: την ανθρώπινη βλακεία και εμπάθεια. Πόσο θα μειωθεί ο μέσος όρος ζωής των γυναικών, όταν οι Ταλιμπάν επικρατήσουν στο Αφγανιστάν; (Ο φανατισμός είναι η ύψιστη μορφή της ηλιθιότητας!).

Έχει γεμίσει το Διαδίκτυο από προκηρύξεις ανθρώπων που αγωνίζονται εναντίον των εμβολίων. Τι διεκδικούν; Την δυνατότητα να κολλάνε τους άλλους; Το δικαίωμα να πεθάνουν μόνοι, ένα φρικτό θάνατο; Οι προκηρύξεις αυτές είναι σκέτα μανιφέστα παράνοιας – άξια να φιλοξενηθούν σε ψυχιατρικά εγχειρίδια. Τα εμβόλια έχουν σώσει την ανθρωπότητα από τις χειρότερες πανδημίες. Σε αυτά οφείλουμε την τωρινή μακροζωία μας. Κι όμως μερικοί πιστεύουν ότι οδηγούν στην Απαρτχάιντ – την πιο σκοτεινή περίοδο της ανθρωπότητας.

Οι άνθρωποι επιμένουν στην στενοκεφαλιά και την υπεράσπιση της βλακείας. Διότι μόνο η απύθμενη βλακεία δικαιολογεί  την στάση τους. Είναι πιο ισχυρή κι από τον φόβο του θανάτου. 

Ούτε τους νοιάζει αν, όταν θα πεθαίνουν, θα υπάρξει κάποιος που θα τους κρατάει το χέρι…