Εξοχότατη κυρία Πρόεδρος

Τα συγχαρητήρια όλου του λαού πρέπει να τα έχετε ήδη νιώσει σαν ένα μεγάλο τσουνάμι ενθουσιασμού. Πραγματικά σπάνια έχω ζήσει τέτοια ομοψυχία και ομοφωνία. Η απουσία μερικών μεμονωμένων ατόμων (Ζουράρις, Βαρουφάκης Βελόπουλος) επιτείνει την ατμόσφαιρα ενθουσιασμού που οπωσδήποτε θα χάλαγε με τις πιθανές επιλογές τους. (Σκεφθείτε να σας ψήφιζε ο …Βελόπουλος… Μπρρρρ).

Ιδού λοιπόν η πρώτη γυναίκα πρόεδρος σε μία χώρα που ακόμα δεν έχει δώσει στις γυναίκες την θέση που τους αξίζει, σε μία χώρα που προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά από μία άγρια κρίση, σε μία χώρα που περιβάλλεται από θάλασσα …προβλημάτων. Νομίζω πως κανένας από τους (ή τις) συναδέλφους σας στην Ευρώπη δεν θα σας ζηλεύει. Η Ελβετία, εκτός από το ότι δεν έχει υφαλοκρηπίδα, δεν έχει καν μόνιμο πρόεδρο – εναλλάσσονται μεταξύ τους οι εκπρόσωποι των κομμάτων. Η Ολλανδία έχει μία βασιλική οικογένεια της οποίας την ύπαρξη αντιλαμβάνονται οι πολίτες μόνο στις παρελάσεις. Να μην μιλήσουμε για τις σκανδιναβικές χώρες όπου οι ανώτατοι άρχοντες μετακινούνται μονίμως με το ποδήλατο.

Δεν είναι μόνον η χώρα σε δύσκολη θέση (ακόμα και γεωγραφική) είναι και ο λαός της λίγο ιδιότυπος. Ακόμα και την απελευθέρωσή του (που θα γιορτάσουμε του χρόνου) την μετέτρεψε σε εμφύλιο πόλεμο, και αν δεν είχαν επέμβει οι μεγάλες δυνάμεις μπορεί την Πελοπόννησο να την ονόμαζαν τώρα Ιμπραημία – από το όνομα του κατακτητή της.

Γενικά το έχουμε αυτό το σαράκι του διχασμού: στην αρχή ήταν οι αυτόχθονες και οι ετερόχθονες, μετά οι Βενιζελικοί και Κωνσταντινικοί, αργότερα οι Αριστεροί και οι Δεξιοί. Άραγε καταφέραμε να ξεπεράσουμε αυτή την αρρώστια;

Και μόνιμα η αντιπαράθεση με το κράτος, το μισητό αλλά και αγαπητό ντοβλέτι, το οποίο ταλαιπωρεί τους πολίτες και αυτοί για εκδίκηση το κατακλέβουν με όποιο τρόπο μπορούν – κυρίως με την φοροδιαφυγή. Ενώ ταυτόχρονα το λιβανίζουν ως εργοδότη και συνεταίρο.

Κι όλα αυτά μέσα σε μία ατμόσφαιρα που αφαιρεί από τους Έλληνες κάθε αντίληψη της πραγματικότητας. Μεγαλώνουμε και ζούμε σε μία ατμόσφαιρα μύθων που μας φουσκώνουν τα μυαλά. Είναι και αυτοί οι αρχαίοι πρόγονοι που βασικά αγνοούμε αλλά τους κρεμάμε σαν παράσημα σε κάθε επίδειξη. Έτσι στις μεγάλες πανευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις θεωρούμε τον λαό μας τον πιο έξυπνο και πολιτισμένο της Ευρώπης.

Κι επειδή έτσι μας βλέπουμε, θεωρούμε πως είμαστε αδικημένοι, παραγκωνισμένοι θύματα συνωμοτικών ενεργειών από τα «ξένα κέντρα» όπως έλεγε και ο Ανδρέας. Ας αφήσουμε που ο ένας στους τρεις πιστεύει ότι μας …ψεκάζουν.

Με το ένα πόδι στην Ανατολή, με το άλλο στην Ευρώπη, μέσα και έξω από τα Βαλκάνια ψάχνουμε ακόμα την πραγματική μας ταυτότητα. Ο Μεσαίωνας των 1200 χρόνων (Βυζάντιο και Τουρκοκρατία) μας αποξένωσε από τον Δυτικό πολιτισμό και μας άφησε να αιωρούμαστε σε ένα πολιτισμικό κενό. Χωρίς αστική τάξη, χωρίς κοινωνία πολιτών.

Τον καιρό της Δικτατορίας έγραψα ένα βιβλίο που εκδόθηκε αμέσως μετά, προσπαθώντας να περιγράψω και να διερευνήσω το Ελληνικό Πρόβλημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το βιβλίο αυτό επί 45 χρόνια εξακολουθεί να ανατυπώνεται και να πουλιέται – ενώ πολλοί αναγνώστες του το θεωρούν σύγχρονο. «Διάβασα το τελευταίο σας βιβλίο!» μου λένε, όταν με αναγνωρίζουν στον δρόμο.

Εξοχότατη πρόεδρος, λυπάμαι που σας υποδέχομαι με ένα τέτοιο κείμενο. Αλλά είμαι βέβαιος ότι γνωρίζετε άριστα όλα τα συμπτώματα που περιέγραψα. Και είμαι αισιόδοξος ότι η παρουσία και η θητεία σας θα αποτελέσει ένα δραστικό αντίδοτο.

Με τις ειλικρινείς και θερμές ευχές μου,

Ν. Δ.

ΣΚΑΛΑΘΥΡΜΑΤΑ 1

(Βαρεθήκατε τα μεγάλα θέματα; Λοιπόν από καιρό σε καιρό θα ασχολούμαι με μικρά. Μην ξεχνάτε πως αυτό είναι μπλογκ – άρα δικαιούται να διαφοροποιείται αενάως. Ιδιαίτερα για μικρότερα θέματα που δεν τους χρειάζεται πολύς χώρος).

Κι αρχίζουμε με ένα μεγάλο αλλά σύντομο θέμα:

ΖΗΤΩ για την Κατερίνα Σακελλαροπούλου! Έχω την τιμή να την γνωρίζω και πρέπει να πω ότι πρώτη φορά στην ζωή μου συμφωνώ 100% με μία πολιτική απόφαση. Αυτές τις μέρες θα γραφτούν πολλά, και δεν θεωρώ σκόπιμο να προσθέσω περιττές λέξεις.

Δεδομένου ότι κατά κάποιον τρόπον ο εκάστοτε πρόεδρος της Δημοκρατίας εκπροσωπεί τον κάθε Έλληνα πολίτη – ομολογώ πως θα αισθάνομαι υπερήφανος όταν θα ξέρω πως με εκπροσωπεί η κυρία Σακελλαροπούλου, πράγμα που δεν μου συνέβαινε με τον παρόντα ή και με παρελθόντες προέδρους – για αρκετούς λόγους που δεν αξίζει τον κόπο να τους αναφέρω…

                                           ******

«Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ»: Το αριστούργημα του Άρθουρ Μίλλερ παίζεται πάλι στην Αθήνα (Θέατρο Εμπορικόν). Αυτή η λέξη «εμποράκος», μου κάθεται στο λαιμό. Ο αγγλόφωνος τίτλος είναι “Death of a salesman”.  Η λέξη salesman μεταφράζεται από τα λεξικά: «πωλητής» ή «πλασιέ». Και από ότι θυμάμαι, (είδα το έργο πριν δεκαετίες στην Νέα Υόρκη) ακριβώς αυτή τη δουλειά κάνει ο ήρως του έργου: περιοδεύων πλασιέ με την βαλίτσα του.

Η λέξη «εμποράκος» δεν υπάρχει καν στο νέο λεξικό της Ακαδημίας. Μικρέμπορος, ψιλικατζής, πλανόδιος, γυρολόγος, πλασιέ – είναι τα συνώνυμα. Πού τον βρήκε τον «εμποράκο» ο πρώτος μεταφραστής; Τώρα πια καθιερώθηκε… για τον Μίλερ!

                                               *****

Σε τι μοιάζει ο Θάνος Τζήμερος με τον πρόεδρο Τραμπ; Ευτυχώς μόνο σε ένα πράγμα – την χρήση του Τουίτερ. Κατά τα άλλα ο Τζήμερος είναι ένας άνθρωπος ευφυής αλλά εμπαθής και συχνά με σωστές απόψεις. Δυστυχώς έχει καταφέρει με την οξύτητά του να γίνει αντιπαθής στο πολύ κοινό; Φυσικά έχει τους φανατικούς αναγνώστες του (λίγους, αν δεχθούμε τα αποτελέσματα των εκλογών και των δημοσκοπήσεων). Για την μεγάλη πλειοψηφία είναι ανύπαρκτος. Κρίμα, γιατί στον χώρο της πολιτικής έχουμε μεγάλη ανάγκη από ανθρώπους έξυπνους και με ξεκάθαρες απόψεις… 
                                                *****

Η ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ (Η ΓΗ)

Παπατσώνης, Σεφέρης, Κύρου… Και τώρα η τέταρτη απόδοση της Waste Land στα Ελληνικά από τον Συμεών Γρ. Σταμπουλού.  

Πρώτες εντυπώσεις:

Ο κ. Σταμπουλού έχει κάνει μία εξονυχιστική έρευνα  γύρω από τις επιδράσεις που οδήγησαν τον Έλιοτ να γράψει το ποίημα. Φυσικό, μια και οι τόμοι που αναλύουν και σχολιάζουν την πρώτη ύλη που επεξεργάστηκε ο ποιητής, είναι πολλοί, πάμβαροι και πολυσέλιδοι. 

Και στην εκδοχή του κ. Σταμπουλού το ποίημα των 27 σελίδων (μαζί με το πρωτότυπο, είναι διπλάσιο) συνοδεύεται από 70 σελίδες πρόλογο και σχόλια. Ο Έλιοτ, στην Αγγλική έκδοση, έχει παραθέσει στο τέλος μόνον επτά σελίδες με σχόλια, που κατά την γνώμη του επαρκούν για την κατανόηση του έργου.

Το πρόβλημα με αυτά τα τόσο σοφά και λόγια ποιήματα είναι ότι φορτωμένα με ένα βουνό γνώσεων και συμβολισμών βαραίνουν τόσο, που βουλιάζουν. Ο Έλιοτ σώθηκε χάρη στον Πάουντ που πετσόκοψε το ποίημα (το «μοντάζ» που αναφέρει ο μεταφραστής, είναι δικό του έργο). Υπάρχουν, σε φωτογραφική αναπαραγωγή, τα δακτυλόγραφα του Έλιοτ και οι τεράστιες περικοπές του Πάουντ. 

Έτσι επιβίωσε η καθαρή ποίηση, κι ακόμα και ο ανίδεος αναγνώστης νιώθει τον ρυθμό και την μελωδία της. Αργότερα θα εμβαθύνει και στο νόημά της.

Δυστυχώς ο κ. Σταμπουλού βούλιαξε κάτω από τον όγκο και το βάρος των παραπομπών του. Έτσι το ποίημα χάθηκε. Θα έπρεπε κάποιος να είναι ισάξιος ποιητής με τον Έλιοτ (και να διαθέτει και ένα μοντέρ σαν τον Πάουντ) για να περισώσει την άγρια και ευαίσθητη μουσική του ποιήματος. Το να γράψεις ένα τέτοιο ποίημα είναι σχεδόν αδύνατο. Το να το μεταφράσεις, εντελώς αδύνατο. Γι αυτό και οι τρεις προηγούμενοι μεταφραστές: Τάκης Παπατσώνης, Γιώργος Σεφέρης, Κλείτος Κύρου – που ήταν άριστοι ποιητές – απέτυχαν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο να το πετύχει ο κ. Σταμπουλού.

Ευτυχώς, μαζί με την «Έρημη Γη» ο εκδότης της (Gutenberg) μου έστειλε και ένα τόμο 305 σελίδων με τα ποιήματα του Gottfried Benn σε δίγλωσση έκδοση με εισαγωγή, μετάφραση και χρονολόγιο από τον Κώστα Κουτσουρέλη. Ο Μπεν, ο μεγαλύτερος Γερμανόφωνος ποιητής του 20ου αιώνα μαζί με τον Celan (και ίσως τον Brecht) είναι εντελώς άγνωστος στην Ελλάδα. Με την πρώτη ματιά φαίνεται πως ο Κουτσουρέλης πέτυχε.  
   

Ανταπόκριση από τον κόσμο της Τ. V.

Θυμάμαι παλιά οι συντάκτες της δεύτερης σελίδας των «Νέων» (ήταν η σελίδα της κουλτούρας) όταν ήθελαν να γράψουν κάτι για την τηλεόραση διαχώριζαν τη θέση τους δηλώνοντας με παχιά στοιχεία:

«Εμείς βέβαια τηλεόραση δεν βλέπουμε»…

Τώρα βέβαια θα έβλεπαν, φτάνει να ήταν Netflix ή HBO. Γιατί έχει γίνει αποδεκτό, ακόμα κι από τους πιο σνομπ διανοούμενους, ότι το «μεγάλο μυθιστόρημα» του 19^ου  αιώνα (ναι, ο Μπαλζάκ, ο Ντοστογιέφσκη, ο Ντίκενς,) έχουν υποκατασταθεί από τις τηλεοπτικές σειρές – ένα νέο είδος λογοτεχνίας σε συνέχειες.

Και η σνομπαρία των διανοούμενων, έχει μεταφερθεί στο κινητό («εμείς βέβαια κινητό δεν έχουμε»).

Κι όμως, αν μπορούσατε να μεταφέρετε στο σήμερα τον Αριστοτέλη, τι νομίζετε ότι θα τον εντυπωσίαζε περισσότερο. Οι νέες μας φιλοσοφικές θεωρίες ή το μικρό αυτό κουτάκι στην τσέπη που περιέχει όλη την ανθρώπινη γνώση, τέχνη και επικοινωνία;

Κι εγώ θέλω να εξομολογηθώ ένα αμάρτημα: «Βλέπω τηλεόραση». 

Και όχι μόνο Netflix (βλέπω κι απ’ αυτό). Ξέρω ότι δίνω λαβή σε όσους ήδη αμφισβητούν την υπόστασή μου ως πνευματικού ανθρώπου. Δεν θα απολογηθώ.

Βλέπω κυρίως δύο κανάλια. Ένα ελληνικό και ένα ξένο. Το ελληνικό έχει το ξένο όνομα History. Ανήκει στην συνδρομητική δέσμη της Cosmote και περιέχει υλικό σχετικό κυρίως με την Ελληνική ιστορία, αλλά και με πολλά σύγχρονα θέματα: συνεντεύξεις, συζητήσεις, ρεπορτάζ, ντοκιμαντέρ. Η προέλευση του υλικού είναι παγκόσμια και η ποιότητά του εξαιρετική. Χωρίς δισταγμό θα έλεγα ότι το Ιστορικό κανάλι (History Channel) αποτελεί το σημαντικότερο πνευματικό γεγονός στην σημερινή Ελλάδα. Με λίγη ακόμα προσπάθεια θα μπορούσε να γίνει το ελληνικό Arte (Γαλλο-Γερμανικό κανάλι ασύλληπτης για μας ποιότητας).

Δεν γνωρίζω κανένα από τους υπεύθυνους γι αυτή τη δουλειά – και γι αυτό μπορώ να τους συγχαρώ άφοβα.

Το άλλο κανάλι είναι Γαλλικό κι ονομάζεται Mezzo. 

Εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο εκπέμπει μουσική. 

Εξαιρετική μουσική: από προκλασική μέχρι προχωρημένη τζαζ. Όλα τα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ αναμεταδίδονται, είτε απευθείας είτε με κάποια καθυστέρηση. Επίσης παραστάσεις όπερας και μπαλέτου, από όλο τον κόσμο. Για ένα μουσικόφιλο αξίζει και μόνον αυτό, όλη την συνδρομή κάποιας δορυφορικής (νομίζω το μεταδίδουν πολλές – και η Cosmote). Παρακολουθώ συναυλίες από παιδί (από τον «Ορφέα» του Φιλοκτήτη Οικονομίδη). Ποτέ δεν ένιωσα τόσο κοντά μου την μουσική, όσο τώρα, χάρη στις λεπτομέρειες που απομονώνει η κάμερα. Φυσικά προϋπόθεση είναι να υπάρχει συνδεδεμένο και κάποιο καλό ηχητικό σύστημα – τα ηχεία των τηλεοράσεων είναι συνήθως άθλια.

Το Mezzo είναι και ο μόνος λόγος που βλέπω (και κυρίως ακούω) τηλεόραση νωρίς. Για κάποιον περίεργο λόγο την έχω συνδυάσει αποκλειστικά με απογευματινές ή βραδινές ώρες.

Μια και επρόκειτο να γράψω για τηλεόραση έκανα ένα γύρο και στα ελληνικά κανάλια. (Αναρωτιέμαι: γιατί οι εφημερίδες μας δεν διαθέτουν στήλη τηλεκριτικής; Θα ήταν πολύ χρήσιμη για να βοηθήσει το κοινό να διαμορφώσει το γούστο του).

Υπάρχουν σήμερα στην ελληνική τηλεόραση δύο αξιόλογες σειρές. Είχαν και εμπορική επιτυχία. (Μιλάω για τις «Άγριες Μέλισσες» και το «Κόκκινο Ποτάμι».)  Πράγμα που δείχνει ότι υφίστανται δυνατότητες για κάτι πιο ουσιαστικό.

Το Κανάλι της Βουλής προσπαθεί επίσης να δώσει ποιοτική τροφή. Μερικές φορές δείχνει παλιό καλό υλικό. Αλλά στις ζωντανές εκπομπές δεν διαθέτει συνομιλητές που να στέκονται στο ύψος των προσκεκλημένων. Αντίθετα το Action 24 κρατάει πάντοτε τα σκήπτρα στον  βραδινό πολιτικό διάλογο.

Κατά τα άλλα μαθαίνω πως επιστρέφουν με φόρα τα ριάλιτι, ενώ τα παιχνίδια συνεχίζουν την ανόητη παράδοσή τους… Υπάρχει όμως μία σπουδαία είδηση στο Τρίτο Πρόγραμμα: Η επιστροφή του Διονύση Μαλλούχου και του Διαμαντή Φλωράκη στα  «Πρωινά».

Υ. Γ. Θέλω να ευχαριστήσω την ΕΡΤ 2 που μου αφιέρωσε μία εκπομπή της σειράς «Εποχές και Συγγραφείς». Μόνο που ξέχασε να βάλει στον τίτλο το όνομά μου, και με αναφέρει μόνο ανάμεσα στους 5 «παρεμβαίνοντες» επισκέπτες…

Σήμερα τα Φώτα…

…θα τραγουδήσουν τα παιδιά στην εξώπορτα:

«Σήμερα τα φώτα και ο φωτισμός…»

Και ο ΔΙΑφωτισμός;

Ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε καν σε δεκαετίες. Ο «αιώνας των Φώτων» πέρασε και δεν μας άγγιξε.

Πλησιάζω έναν αιώνα ζωής και αλλαγή δεν βλέπω. Προχθές είχαμε το ετήσιο πάρτι της Μαλακάσας. Εγκλωβίστηκαν πάλι χιλιάδες αυτοκίνητα στην εθνική οδό από …πέντε πόντους χιόνι.

Γιατί;

Διότι οι «ξύπνιοι» Έλληνες οδηγοί (προσοχή: οι περισσότεροι Έλληνες δεν είναι έξυπνοι – είναι «ξύπνιοι») άρχισαν να εκτελούν τα νούμερά τους. Μερικοί είχαν καταλάβει την ΛΕΑ (Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης) και δεν μπορούσαν να περάσουν τα εκχιονιστικά και τα αστυνομικά. (Εκατοντάδες φορές έχουν ακούσει από όλα τα Μέσα ότι δεν πρέπει να κλείνουν την ΛΕΑ). Δεν βαριέστε: ο καθένας κάνει την ανάγκη του, την προσωπική, και αδιαφορεί για τους υπόλοιπους, έστω κι αν μέσα σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται και ο εαυτός του, που επίσης παγιδεύεται. (Ο ορισμός της λέξης ξύπνιος).

Σωστά έγραψε ο Λευτέρης Κουσούλης πως μπροστά στην ΛΕΑ έχουν ηττηθεί όλες οι κυβερνήσεις.

Το χιόνι ήταν πέντε πόντους, μαλακό και αφράτο. Δεν ήταν πάγος, δεν γλίστραγε. Δεν χρειαζόταν αλυσίδες. (Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι δεν είχαν – παρά  την αστυνομική διάταξη. Οι υπόλοιποι δεν ήξεραν πώς να τις βάλουν).

Οι νταλίκες έκαναν το γνωστό τους νούμερο. Διπλώνανε. Παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας τους, ήταν εκεί, χωρίς αλυσίδες βέβαια και μπλοκάριζαν τα πάντα.

«Σήμερα τα Φώτα και ο Φωτισμός…». Ο Διαφωτισμός όμως, όχι. Ποτέ! Αυτός ο «επικατάρατος», όπως τον αποκαλούσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

Ο Διαφωτισμός που είναι τι; η κοινή λογική, ο ορθός λόγος, τα ανθρώπινα δικαιώματα (όλων – όχι μόνο των αναρχοαυτόνομων) το κράτος δικαίου, η κοινωνία των πολιτών. Όλα αυτά, αγαθά εν ανεπαρκεία στον τόπο μας.

Φαίνεται απλό και αυτονόητο πράγμα ο ορθολογισμός. Όμως είναι το πιο δύσκολο επίτευγμα του ανθρώπου. Δεκάδες χιλιάδες χρόνια εξέλιξης, τιτάνιες προσπάθειες να απελευθερωθούν οι άνθρωποι από την κηδεμονία των προφητών, των μάγων, των βασιλιάδων, των πολέμαρχων, των ιερέων, των τιτλούχων – και να αρχίσουν να σκέπτονται για λογαριασμό τους.

Sapere aude! Είναι η φράση κλειδί που έγραψε ο Καντ. «Τόλμα να μάθεις! Τόλμα να σκεφθείς για τον εαυτό σου!»

Ένα πρώτο βήμα ήταν η Αθηναϊκή Δημοκρατία. Σπουδαίο αλλά χωλό, γιατί της έλειπαν τα 4/5 του λαού – γυναίκες, δούλοι, μέτοικοι… Άλλο βήμα ήταν η Magna Carta που περιόριζε τα δικαιώματα του βασιλιά. Μετά η θρησκευτική Μεταρρύθμιση που καταργούσε τις υπερεξουσίες του Πάπα. Οι συνελεύσεις των αστών στις ανεξάρτητες πόλεις της Ιταλίας. Τα πρώτα κοινοβούλια. Η διατύπωση των αρχών του κράτους δικαίου. Οι μεγάλοι στοχαστές της φιλελεύθερης σκέψης – από τον Λοκ και τον Μοντεσκιέ (διάκριση των εξουσιών) ως τον Χιούμ και τον Άνταμ Σμιθ. Η καταγραφή των ανθρώπινων δικαιωμάτων πρώτα (τι ειρωνεία) στο Σύνταγμα των ΗΠΑ. Η Γαλλική Επανάσταση. Οι πολλές μικρές ή μεγάλες, τοπικές ή γενικές Επαναστάσεις του 19^ου αιώνα. Τα εργατικά κινήματα.

Σε όλα αυτά ο λαός μας δεν είχε συμμετοχή – εκτός από την χωλή Αθηναϊκή Δημοκρατία. Γι αυτό και δεν αποκτήσαμε ποτέ κοινωνία υπεύθυνων πολιτών.

Τώρα θα μου πείτε: «ξεκίνησες από το χάος της Μαλακάσας για να καταλήξεις στον Διαφωτισμό;».

Μα, αν δεν βλέπετε την σχέση ανάμεσα σε αυτά τα δύο, δεν έχετε καταλάβει τίποτα από την πολιτική σκέψη της δημοκρατικής κοινωνίας. Ο λογικός άνθρωπος που βλέπει προς στιγμήν ελεύθερη την Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης δεν σκέπτεται αυθόρμητα: «Α, ωραία, θα τρυπώσω εκεί!» Αντίθετα πρέπει να σκέπτεται πως «ΔΕΝ θα τρυπώσω εκεί γιατί υπάρχουν ανάγκες που επιβάλουν αυτή η λωρίδα να μένει ελεύθερη». Ο νταλικέρης θα πρέπει να πει: «για να μου απαγορεύουν να κυκλοφορώ, κάποιος λόγος θα υπάρχει».

Τόσο απλό. Τόσο στοιχειώδες, που φαίνεται παιδαριώδες. Κι όμως, στα εξήντα τόσα χρόνια που οδηγώ αυτοκίνητο ΔΕΝ είδα να τηρούνται  αυτοί οι τόσο αυτονόητοι κανόνες.

Οι αναρχοαυτόνομοι των Εξαρχείων πυροδοτούν κάθε μέρα από την αρχή το καινούργιο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο που στήνει ο Δήμος. Έτσι επιβεβαιώνουν την επιμονή τους στην ελευθερία τους να καίνε στολισμένα δέντρα. Μεγάλη κατάκτηση αυτή για το αναρχοαυτόνομο κίνημα!

Αλλά η ελευθερία προϋποθέτει μία καλή δόση λογικής. Που οδηγεί στην ευθύνη. Αλλιώς γίνεται της …Μαλακάσας. Και υποφέρουν όλοι! 

Η απάντηση του «ξύπνιου» Ρωμιού: «Δεν βαριέσαι… Ας κάνω εγώ το δικό μου τώρα και μετά βλέπουμε».

Καλή χρονιά, αναγνώστες! Δυστυχώς τα Φώτα που μας αναγγέλλουν, δεν είναι αυτά που τόσο θα είχαμε ανάγκη…