Το Ποτάμι το γνωρίζουν πια όλοι οι Έλληνες. Είναι ΤΟ νέο
κόμμα, που μόλις έκανε το πρώτο του συνέδριο και αντικρίζει το μέλλον με
αισιοδοξία και ελπίδα. Έχει πολλούς φίλους και θαυμαστές. Μερικοί το
αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό, λίγοι με ειρωνεία. Εχθρούς δεν πρόλαβε να
αποκτήσει ακόμα.
Ωστόσο κατάφερε να αποκτήσει ένα θύμα. Εμένα. Έγινα ο
πρώτος «ποταμόπληκτος».
Το Ποτάμι πέρασε ορμητικό από πάνω μου και με ξέβρασε
μισολιπόθυμο, στην όχθη. Κάπου ίσως φταίω και εγώ. Οι περισσότεροι ξέρουν την
ιστορία. Όμως είναι καλό να την αφηγηθώ από την αρχή.
Όταν πριν πολλούς μήνες συζήτησα διεξοδικά με τον Σταύρο
Θεοδωράκη (τον γνώριζα μόνο από συμμετοχές μου σε τηλεοπτικές εκπομπές του -
και φυσικά ως τηλεθεατής) έμεινα κατάπληκτος από την σύμπτωση των απόψεών μας.
Έτσι μπήκα πρόθυμα στην ιδρυτική παρέα της νέας (ανώνυμης ακόμα) κίνησης.
Επιτέλους, σκέφθηκα, ένα κόμμα με βάση τον ορθό λόγο!
(Το θέμα της σύμπτωσης απόψεων το θυμήθηκα πάλι όταν,
μετά την εναρκτήρια ομιλία του «επικεφαλής» στο συνέδριο, αρκετοί με ρώτησαν αν
είχα συνεργαστεί για την σύνταξη του κειμένου – επειδή είχαν αναγνωρίσει
διάφορες απόψεις μου. Εξήγησα ότι δεν ήταν δικές μου απόψεις, αλλά του Σταύρου,
που όμως συμπίπτουν με δικές μου. Όσο για συνεργασία, δεν υπήρξε ποτέ θέμα).
Λίγο καιρό πριν από την ίδρυση του Ποτάμι (ναι, άκλιτο
σαν τίτλος) είχα ξεκινήσει συνεργασία με το
Protagon. Άρχισα να γράφω τα δικά μου. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά.
Μεγάλη αναγνωσιμότητα, πολλά σχόλια, ζωντανός διάλογος.
Όμως, μόλις εμφανίστηκε το Ποτάμι, τα πράγματα άλλαξαν.
Μερικοί από τους αναγνώστες (και ιδιαίτερα οι ενοχλημένοι από την νέα πολιτική
κίνηση) δεν με έβλεπαν πια σαν τον ελεύθερο και ανένταχτο συγγραφέα που έγραφε
ό,τι ήθελε, αλλά σαν εκπρόσωπο του κόμματος. Έτσι, "αιρετικές"
απόψεις που είχα ήδη διατυπώσει πολλές φορές παλιότερα (χωρίς να ενοχληθεί
κανείς) έφεραν θύελλα αντιδράσεων.
Το πρώτο δικό μου λάθος ήταν ότι δεν κατάλαβα αμέσως την
αλλαγή στην αντιμετώπισή μου, ώστε να αποφύγω τα επίμαχα θέματα. Το δεύτερο
ήταν ότι πήρα τοις μετρητοίς μερικές αρχικές εξαγγελίες του κόμματος. Π. χ.
όταν μία παράταξη λέει ότι είναι υπέρ του ριζικού χωρισμού Κράτους και
Εκκλησίας, προφανώς δεν ξοδεύει από τον κρατικό προϋπολογισμό για να φέρει και
να μοιράσει το (αμφιλεγόμενο) Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα.
Εκεί λοιπόν μπλέξαμε: ο Σταύρος μπροστά στην πίεση τηλεοπτικών
ανακριτών, αναγκάστηκε να με «αδειάσει», κι εγώ παραιτήθηκα.
Μετά ήρθαν διάφορα κακά για μένα: αρρώστιες, προβλήματα
και άλλα. Όλα, φαντάζομαι, αποτελέσματα της κατάρας των Αγίων Πατέρων. Έτσι
έχασα και το Ποτάμι, και το Συνέδριο και δεν είχα πια κέφι να γράφω στο
Protagon. Έλειψα για πολλές εβδομάδες.
Όμως παρέμεινα φίλος του «επικεφαλής» και υποστηρικτής
του Ποτάμι. Και ευχαρίστως δέχθηκα να μπω στην «Επιτροπή Διαλόγου» που
αποτελείται από ανεξάρτητα άτομα, μη-μέλη του κόμματος, με τα οποία
συνδιαλέγεται.
Γράφω αυτό το κείμενο σαν απάντηση στα πολλά μηνύματα με ταυτόσημο περιεχόμενο: "γιατί χάθηκες; πού γράφεις τώρα; κλπ." Απαντώ: είμαι καλά, επέστρεψα ήδη (υπάρχουν δύο άρθρα μου στο Protagon) νιώθω καλύτερα σαν ελεύθερος σκοπευτής - και προχωράω...
