Μία άδεια σε πέντα χρόνια!

Ξανάρχισα την συνεργασία μου με το Βημα πριν πέντε χρόινα - το φθινόπωρο του 2017 (μετά από μία παύση 30 ετών). Συνέχισα χωρίς διακοπή μέρχι σήμερα. Αποφάσισα να ζητήσω άδεια. Η στήλη (στο blog) και την εφήμερίδα θα επανέλθει στο τέλος Ιουλίου. Καλό καλοκαίρι σε όλους μας!

1005 Blogs

Ο Blogger (είναι εκείνη η εφαρμογή της Google όπου ανεβάζουμε τα Blogs) ήδη εδώ και τέσσερεις εβδομάδες μου είχε επισημάνει ότι έγραφα το χιλιοστό μου κείμενο.

Χίλια blogs! Αυτό λοιπόν είναι το χιλιοστό πέμπτο. Σύνολο με όλα τα άλλα; Καλό θα είναι να μην αρχίσω τις προσθέσεις. Στην Lifo έγραφα επί επτά χρόνια ένα κείμενο την εβδομάδα. 52Χ7 μας κάνει 364. Στο «Επίκαιρα», στο παλιό ΒΗΜΑ, στους 4Τ, στο RAM, στο Protagon, πόσα; Έγραφα κάποτε και στο Status, στην Καθημερινή (δύο ξεχωριστές χρονιές) στο Έθνος άλλες δύο. Κουράστηκα να μετράω. Και το blog, από το 2005, συνέχεια. Μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια συγχωνεύθηκε με το «Βήμα».

Κουράστηκα να γράφω. Αν ήμουν επαγγελματίας δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ (δεν έγινα δεκτός όταν έκανα αίτηση, γιατί ήμουν ήδη 41 ετών – ένα χρόνο μεγαλύτερος από το όριο – και οι δημοσιεύσεις μου πριν, δεν μετρούσαν) θα είχα πάρει σύνταξη από καιρό.

Γιατί, μπορεί να ρωτήσει κάποιος, τόσες αλλαγές σε τίτλους και εργοδότες; Πολύ απλό. Στην σταδιοδρομία μου κατάφερα να γίνω πρωταθλητής παραιτήσεων. Αν διαβάσετε την αυτοβιογραφία μου («Οι Δρόμοι μου») θα μετρήσετε 11. Δεν έκανα καμία παραχώρηση. Έγραφα πάντα αυτά που σκεπτόμουν. Ή έφευγα.

Το χαριτωμένο συμβάν στην ζωή μου ήταν οι διευθυντές εφημερίδων που με παρακαλούσαν να συνεργαστώ μαζί τους ακριβώς λόγω της ιδιότητάς μου να κολυμπάω αντίθετα στο ρεύμα και να σοκάρω τους αναγνώστες. «Θέλω να τους ταράξεις και να τους ξυπνήσεις» μου έλεγε, μακαρίτης τώρα, διευθυντής. Όταν όμως έγινε αυτό, έγραψε ο ίδιος ένα σχεδόν ολοσέλιδο κείμενο …εναντίον μου, εξαναγκάζοντάς  με σε άλλη μία παραίτηση. Μοναδικό: διευθυντής εναντίον του αρθρογράφου του! Και να σκεφθεί κανείς ότι είχε λάβει την συνεργασία μου μία εβδομάδα πριν. Είχε όλο τον χρόνο να μου δηλώσει την διαφωνία του. Αλλά, από ότι έμαθα μετά, ο ίδιος συμφωνούσε απόλυτα μαζί μου. Επενέβη όμως η πολύ συντηρητική ιδιοκτησία και τον υποχρέωσε να πράξει ότι έπραξε.

Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι οι τηλεοπτικές μου εκπομπές («Διάλογοι» 1987 και «Περιπέτειες ιδεών» 1993) «κόπηκαν» και οι δύο από την κρατική τηλεόραση η μία επί ΠΑΣΟΚ και η δεύτερη επί Ν.Δ. Δεν με απέλυσαν. Αλλά ξαφνικά άλλαξαν τους όρους (και τις ώρες), έτσι που πάλι αναγκάστηκα να παραιτηθώ. (Μον(ότονο). Σήμερα βέβαια θεωρούνται «κλασικές» και προβάλλονται από τα αρχεία της ΕΡΤ. Οι άνθρωποι που είχαν εμφανιστεί σε αυτές τις εκπομπές δεν είχαν ξαναβγεί στην τηλεόραση - ούτε βγήκαν μετά.

Φέτος πάντως σκέπτομαι να κάνω κάτι πρωτότυπο. Να πάω διακοπές.  Σαράντα χρόνια τις δικαιούμαι. Βέβαια και πριν τις έπαιρνα, αλλά η στήλη συνεχιζόταν. Είχαν έρθει πια τα χρόνια του Ιντερνέτ και έγραφα από παντού – την πλαζ ή το βουνό. (Πιθανόν το ίδιο να γίνει και τώρα).

Αν κάποιος νοσταλγήσει να διαβάσει κείμενά μου στην απουσία μου, δεν έχει παρά να επισκεφθεί το δικτυακό μου σπίτι: www.ndimou.gr. Εκεί θα βρει και blogs και χρονογραφήματα, και επιφυλλίδες – ακόμα και 4 ολόκληρα βιβλία. Από τα 68 μου που έχουν κυκλοφορήσει.

Και πάντα κάποιο βιβλιοπωλείο θα έχει ένα τουλάχιστον βιβλίο μου. Π. χ. την «Δυστυχία του να είσαι Έλληνας» που έχει ανατυπωθεί 40 φορές και μεταφραστεί σε 10 γλώσσες. Η το αγαπημένο μου «Βιβλίο των Γάτων».

Πριν αποχαιρετήσω οριστικά (:) τον κόσμο των βιβλίων, έγραψα και το τελευταίο μου, δοξάζοντας τον έρωτα, που με συνοδεύει ολόκληρη ζωή. Θα κυκλοφορήσει μέσα στον Ιούνιο. Είναι πολύ μικρό – μην τρομάζετε.

Διαβάζεται σε ένα απόγευμα – αλλά περιλαμβάνει βίον ανθόσπαρτον.

Το ετήσιον άγχος με τις διακοπές

Ήρθε λοιπόν ο Ιούνιος και το μέγα πρόβλημα κάθε οικογένειας (αλλά και πολλών μοναχικών ανθρώπων) είναι οι διακοπές.

Τώρα δεν έχουμε ούτε πανδημία (ξου-ξου, ξορκισμένη να είναι!) ούτε άλλο λόγο να μην πάμε.

Αμέσως όμως εμφανίζονται άλλοι λόγοι:

α) Ο Ερντογάν (κάτι έχει αυτός εναντίον των διακοπών μας γιατί συνήθως θυμάται την «Γαλάζια Πατρίδα και άλλα παραμύθια», στις αρχές Ιουνίου.

β) ο πληθωρισμός (φέτος είναι άγριος…)

γ) ο τουρισμός (των ξένων – αλλά και των δικών μας) που κλείνει τις θέσεις και ανεβάζει τις τιμές.

Ξαφνικά διαπιστώνεις ότι στα δέκα μέρη που είχες καταγράψει στον κατάλογό σου και τα δέκα είναι ήδη κλεισμένα.

Που να πας τώρα; Στην τύχη;

Προσωπικά γράφω αυτό το κείμενο από καθήκον. Κάθε αξιοπρεπής χρονογράφος στις αρχές Ιουνίου πρέπει να θίξει αυτό το θέμα. Είναι στα καθήκοντά του όπως οι εθνικές εορτές, επέτειοι, κλπ.

Ποσώς με ενδιαφέρει προσωπικά αυτό το πρόβλημα. Εδώ και χρόνια δεν πάω διακοπές (δηλαδή τις κλασικές) και άρα δεν με απασχολεί.

Ξέρω όμως πως απασχολεί τους αναγνώστες.

Προσωπικά τις ωραιότερες διακοπές μου τις έκανα πριν πολλά χρόνια και αν θέλετε μία ωραία συνταγή – σας την δίνω.

Τίτλος: «Διακοπές, χωρίς πρόγραμμα, στην Ευρώπη με αυτοκίνητο».

Ξεκινάς ένα βράδυ από την Πάτρα και περνάς απέναντι. Μπρίντιζι ή Ανκόνα. Και μετά «αλητεύεις». Αρχίζεις την εξερεύνηση της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Αυστρίας και όποιας άλλης χώρας βρεθεί στο δρόμο σου. Έφτασα μέχρι Αγγλίας, Δανίας, Φινλανδίας, Ισπανίας. Αποφεύγεις τις μεγάλες πόλεις (εκτός αν υπάρχει λόγος). Έξω από αυτές θα βρεις πάντα ένα μικρό πανδοχείο ή ξενοδοχείο σε ωραίο τοπίο που θα σου δώσει ένα συμπαθητικό και φτηνό δωμάτιο. Εξερευνάς την γύρω περιοχή, είτε είναι οι Δολομίτες, είτε η Προβηγκία. Συναντάς συνήθως συμπαθητικούς και εξυπηρετικούς ανθρώπους που σε βοηθάνε στην εξερεύνησή σου. Μερικοί από αυτούς μπορεί αργότερα να γίνουν φίλοι σου.

Αυτές τις διακοπές έκανα επί δέκα χρόνια – μετά το 1968. Ήταν και ένας τρόπος να αναπνέεις καθαρό αέρα και όχι τον μολυσμένο της δικτατορίας. Κάθε Ιούλιο έκλεινα την εταιρία για ένα μήνα (αυτό θέλει καλό προγραμματισμό) και χανόμουν στην Ευρώπη.

Προϋποθέσεις για να πετύχουν οι διακοπές αυτού του τύπου. Α) γνώσεις ξένων γλωσσών, έστω μία – δηλαδή Αγγλικά. Β) Προμήθεια ενός ταξιδιωτικού οδηγού που θα εξηγούσε τα ενδιαφέροντα και αξιοθέατα της περιοχής (έχω ακόμα ένα ολόκληρο ράφι βιβλιοθήκης γεμάτο με οδηγούς Michelin – είναι οι καλύτεροι και κυκλοφορούν ανανεωμένοι κάθε τόσο σε διάφορες γλώσσες). Συνιστώ η ανάγνωση να αρχίζει μερικές εβδομάδες πριν – και όχι να τον φυλλομετρούμε μόλις φτάσουμε μπροστά στο αξιοθέατο. Άλλωστε οι οδηγοί αυτοί στην αρχή τους έχουν μία σύντομη ιστορία της περιοχής και πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία για να καταλάβεις τις συνήθειες και τα ήθη του τόπου.

Από εκεί και πέρα η γοητεία μιας τέτοιας περιήγησης είναι οι εκπλήξεις και οι ανατροπές. Γι΄ αλλού ξεκινάς και αλλού φτάνεις. Μόλις ένιωθα πως είχαμε χαθεί φώναζα δυνατά: «Περιπέτεια! Περιήγηση!» Και ξεκινούσαμε να βρούμε το πρωτότυπο, το διαφορετικό και το παράξενο.

Μία δεκαετία περίπου κράτησαν αυτού του είδους οι διακοπές μου. Και άφησαν μεγάλο πλούτο στην καρδιά μου. Έτσι  ανακάλυψα τα σοκάκια του Σόχο στο Λονδίνο,  την υπέροχη Βρετάνη, τα παλαιοπωλεία στα γεφύρια του Άρνο, στην Φλωρεντία, το Δάσος του Μέλαινος Δρυμού, την Αλάμπρα και εκατό άλλα πράγματα που ο συνήθης τουρίστας δεν τα υποψιάζεται καν. Τι άλλο;

Αν προσθέσουμε και τα δεκάδες ταξίδια που έκανα τον καιρό που έγραφα στους 4Τροχούς για να οδηγήσω νέα μοντέλα αυτοκινήτων και να γράψω γι αυτά στο περιοδικό. Κρατούσαν συνήθως 4-5 μέρες, με έξοδα της εταιρίας και ήταν μικρές διακοπές.

Και τώρα μου προτείνετε, να πάω να βολευτώ σε μία ξαπλώστρα, να κοιτάω την θάλασσα και τα παλληκάρια που παίζουνε ρακέτες. Ε! δεν μου λέει τίποτα! Για εξερευνήσεις και περιπέτειες δεν έχω πια δυνάμεις. Κανένα κυκλαδονήσι – ίσως…