Ανοιχτή επιστολή στην κυρία Δούρου

Αγαπητή Κυρία, 

πρέπει να πω ότι οι πρώτες σας Παρουσίες στην τοπική αυτοδιοίκηση ήταν συμπαθητικές. Βέβαια με χάλασε λίγο εκείνο το: «Όλοι ένα βήμα πίσω» αλλά το παρέκαμψα. Νέα γυναίκα είναι, ζωντανή, όμορφη – θέλει να φανεί.

Ωστόσο η μέθοδος του «λάθε βιώσας» που αρχίσατε από την αρχή να εφαρμόζετε, μου έκανε εντύπωση. Όποτε εμφανιζόταν σοβαρό πρόβλημα, η Δούρου δεν ήταν εκεί. Αμέσως ξετυλιγόταν μία γραφειοκρατική κορδέλα που μπέρδευε τα πράγματα – αλλά η Δούρου δεν ήταν εκεί.

Εμφανέστατο έγινε το πρόβλημα με τις πλημμύρες της Μάνδρας. Απλές αποφάσεις που θα είχαν ξεπεράσει προβλήματα (όπως π.χ. η διακοπή κυκλοφορίας στην παλαιά Εθνική Αθηνών Κορίνθου, έτσι που να μην επιπλέουν νταλίκες μέσα στον οικισμό) δεν τις πήρε κανείς. Άλλωστε εσείς δεν ήσασταν εκεί. Εμφανιστήκατε μετά από μέρες με κάτι ασαφή μελλοντικά σχέδια που ακόμα σέρνονται.

Και σε μια πράξη ύψιστου ναρκισσισμού, καταθέσατε μήνυση κατά του …εαυτού σας. Άραγε εκδικάστηκε; Και γιατί τότε κυκλοφορείτε ελεύθερη; 23 νεκροί δεν ήσαν αρκετοί;

Με τα σκουπίδια και την διαχείρισή τους, θριαμβεύσατε. Παραλίγο να διχοτομήσουμε τον ΧΥΤΑ της Φυλής κι από κει που επρόκειτο να μην έχουμε κανένα, αποκτήσαμε δύο…

Αλλά βέβαια το αποκορύφωμα της καριέρας σας ήταν οι προχθεσινές πυρκαγιές στην Αττική. Και πάλι, εσείς απουσιάζατε. Έτσι καταφέρατε να πολλαπλασιάστε και τον αριθμό των θυμάτων και των ζημιών, σε ύψος ρεκόρ.

Τι να πω; Μπορεί να είναι γρουσουζιά, ή κακό μάτι. Σύμπτωση, ή βουντού. Φαίνεται ότι αυτό με την ιδιότητα του περιφερειάρχη, δεν το έχετε. Δεν σας πάει – πως να το κάνουμε…

Κι επειδή δεν το βλέπω να παραιτείστε, όπως η σεμνή υπουργός εσωτερικών της Πορτογαλίας (έχετε πάνω από εκατό λόγους να το κάνετε – αλλά καμία ευαισθησία)…

Γι αυτό μία θερμή παράκληση. Ζητήστε από το μεγάλο αφεντικό να σας μετακομίσει σε κάποια άλλη θέση. Όποια και να είναι. Κάπου στα πολιτιστικά ή και τα προπαγανδιστικά. Οτιδήποτε εκτός από του ανθρώπου που έχει την ευθύνη για την διαχείριση και την οργάνωση μιας περιφέρειας. Η παραμονή σας στη θέση του περιφερειάρχη είναι κίνδυνος-θάνατος για την Αττική. Ξεκινήσαμε με 23 νεκρούς και ανεβήκαμε στους 80+. 

Αν συνεχίστε έτσι, δεν θα της έχουν μείνει και πολλοί κάτοικοι, μέχρι να φύγετε…

Στην άλλη ζωή…

Μεγαλώνοντας στενεύουν τα περιθώρια. Όχι μόνο του χρόνου αλλά και των δυνατοτήτων.

Όμως υπάρχουν πράγματα που θέλω οπωσδήποτε να τα ζήσω. Μου είναι π.χ. αδιανόητο να εξαφανιστώ από αυτό τον κόσμο χωρίς να έχω περιηγηθεί την Ινδία. Έχω ασχοληθεί χρόνια με την ιστορία και την σκέψη της, έχω γράψει βιβλία, έχω μελετήσει την τέχνη της. Από τον καιρό που, παιδί, διάβαζα Κίπλινγκ, νοσταλγώ την Ινδία. Αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να πάω. Και φυσικά δεν ήθελα να την επισκεφθώ με τουρ πακέτο – αλλά μόνος και με άφθονο χρόνο στη διάθεσή μου. Ε, όταν είχα τις αντοχές δεν είχα τα μέσα – μετά δεν είχα τις δυνάμεις.

Και κάτι πιο κοντινό: δεν έχω αποβιβαστεί στα περισσότερα ελληνικά νησιά. Στο Ιόνιο κάτι γίνεται (μου λείπουν οι Παξοί). Πρόπερσι συμπλήρωσα με τα υπέροχα Κύθηρα. Αλλά στο Αιγαίο – πανωλεθρία! Ούτε το 15%. Χάλια και στα Δωδεκάνησα και τις Σποράδες.

Αν πείτε για τα βιβλία που δεν έχω διαβάσει… τραγωδία! Και κάθε μέρα πληθαίνουν.

Κι επειδή μου είναι αδιανόητο πως θα φύγω πεινασμένος και στερημένος, άρχισα να πιστεύω πως – δεν είναι δυνατόν! – θα υπάρχει και άλλη ζωή. Δεν μπορεί όποιος μας έπλασε (ο Θεός, η Φύση) να έβαλε μέσα μας τόσες επιθυμίες, ανάγκες, μεράκια, σεβντάδες – χωρίς να φροντίσει για την εκπλήρωσή τους. Θα ήταν άδικο!

Κάποιος θα με ρωτήσει: - ποιος σου είπε πως η ζωή είναι δίκαια;

Λογικά σωστό. Κανείς. Αλλά αυτό δεν με εμποδίζει από το να ονειρεύομαι μία ακόμα ζωή. Όχι, δεν με ενδιαφέρουν τα συννεφάκια και οι άρπες του Παραδείσου, ούτε τα ουρί και τα πιλάφια των Μουσουλμάνων. Απλή ζωή θέλω, σαν αυτή που έζησα, αλλά μεγαλύτερη ακόμα σε πλούτο και διάρκεια… Ίσως και να ανανεώνεται στο τέλος.

Τι θα έκανα στον επόμενο βίο μου; Να ένας πρώτος, πρόχειρος κατάλογος. Ξεκινώντας με τα πράγματα που δεν προλαβαίνω πια ούτε να ονειρευτώ:

Θα άλλαζα τέχνη και επάγγελμα. Από συγγραφέας, θα γινόμουν μουσικός. Από μικρός το επιθυμούσα – δεν μου το επέτρεψαν. Έτσι προσπάθησα να κάνω (μάλλον ανεπιτυχώς) μουσική με τις λέξεις.

Θα σπούδαζα μουσική, όχι μόνο θεωρητικά (όπως ήδη έκανα σ’ αυτή τη ζωή) αλλά και στην πράξη. Όργανο! Εκτελεστής – βιρτουόζος. Ίσως και συνθέτης;

Θα έδινα μεγαλύτερη προσοχή στο σώμα μου. Δεν θα πέρναγα τα μαθητικά μου χρόνια  κρυμμένος στις βιβλιοθήκες, αποφεύγοντας τα μαθήματα σωματικής αγωγής. (Τα θεωρούσα χάσιμο χρόνου). Θα έκανα και κάποιο σπορ – έτσι ώστε να διατηρήσω την φόρμα μου. Τώρα ξέρω…

Κι από εκεί και πέρα τα ίδια που έκανα σε αυτή τη ζωή, σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα. Διάβασμα, σχέσεις, ταξίδια.

Α, βέβαια, θα χρειαζόμουν και κάποια δουλειά, για βιοπορισμό. Αν τα κατάφερνα, θα ακολουθούσα την συνταγή αυτής της ζωής. Θα νοίκιαζα το μυαλό μου για μερικά χρόνια και με τα έσοδα αυτά θα πορευόμουν τα υπόλοιπα. Κάτι θα κέρδιζα κι από την τέχνη μου – 

όπως έκανα τώρα, με τα βιβλία.

Τα χρήματα είναι πολύ σημαντικά, όχι γι’ αυτά που σου επιτρέπουν να κάνεις – αλλά γι αυτά που σου δίνουν την δυνατότητα να αποφύγεις. Στο σημερινό σύστημα (που μάλλον δεν θα έχει αλλάξει) είναι ο πρώτος παράγοντας ανεξαρτησίας. Έντεκα παραιτήσεις μου το απέδειξαν.

Α, ναι – και ίσως να ζούσα σε άλλη χώρα (κάποια κεντροευρωπαϊκή κατά προτίμηση) κάνοντας πάντα διακοπές στην Ελλάδα.

Κι αν δεν υπάρξει άλλη ζωή; Η – ακόμα χειρότερα – αν ισχύει η πίστη τόσων λαών στην μετεμψύχωση και ξαναζήσω σαν άλλο ον – π. χ. κατσαρίδα;

Ε, λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση θα γίνω η πιο ενοχλητική και αντιπαθητική κατσαρίδα όλων των εποχών. Για να εκδικηθώ όσους θα ζουν, ενώ εγώ θα έρπω!

Τα πρόσωπα και οι ιδέες

Την περασμένη Κυριακή έγραψα σε τούτη τη στήλη ένα κείμενο για την δυσκολία να είσαι φιλελεύθερος στην Ελλάδα. Κατέγραψα το γενικό πλαίσιο και την προσωπική μου περιπέτεια τόσο στη θεωρία όσο και στην πολιτική πράξη.

Το κείμενο είχε εξακόσιες λέξεις – από αυτές ούτε το δέκα τα εκατό αφορούσε τον Σταύρο Θεοδωράκη. Κι όμως αυτή η αναφορά κάλυψε όλο το θέμα.

Στην σημερινή «αγορά του δήμου» που λέγεται Facebook, το 100% των σχολίων επικεντρώθηκε στον Σταύρο Θεοδωράκη και στον Θάνο Τζήμερο  της παράταξης «Δημιουργία Ξανά!» που ξεφύτρωσε ως αντίπαλον δέος.

Ξαφνικά δεν συζητούσαμε για την ανυπαρξία φιλελεύθερης σκέψης και πολιτικής στην Ελλάδα, για την ιστορία και την προϊστορία τους – συζητούσαμε για πρόσωπα και για ιδιωτικές σχέσεις. Γιατί (άραγε) ενώ εγώ πρώτος είχα «διαφημίσει» (ουσιαστικά: αναφέρει) τον Τζήμερο, μετά τον εγκατέλειψα, πώς, ενώ ο Θεοδωράκης «με άδειασε» (για το Άγιον Φως) και με οδήγησε σε παραίτηση, εγώ εξακολουθώ να τον «διαφημίζω», κλπ. κλπ.

(Παρένθεση: ο όρος «διαφήμιση» συνεπάγεται την πληρωμή για την προβολή. Το να επαινώ κάποιον χωρίς να με πληρώνει γι αυτό, δεν είναι διαφήμιση. Αλλιώς κάθε ευνοϊκό σχόλιο, κάθε θετική κριτική, θα ήταν διαφημιστική καταχώριση! Αυτά για να μιλάμε σωστά Ελληνικά και να μην προσβάλουμε – έστω και αθέλητα – τους άλλους).

Η συζήτηση γύρω από το άρθρο εξελίχθηκε σε σκέτο κουτσομπολιό!

Αν έπρεπε να υπάρχει μία και μόνη απόδειξη γιατί δεν μπορούμε να έχουμε σωστή πολιτική στην Ελλάδα, θα αρκούσε αυτή η εκτροπή.

Από την στιγμή που δεν μας ενδιαφέρουν οι θεσμοί, οι ιδέες, τα προγράμματα – αλλά μόνο τα πρόσωπα – δεν θα γίνει ποτέ δυνατόν να αποκτήσουμε μία κοινωνία πολιτών με σταθερούς και στέρεους θεσμούς.

Ο Έλληνας, στις πολιτικές του επιλογές σπάνια σκέπτεται: αντιδρά αυθόρμητα με το συναίσθημα. Ο Τάδε είναι συμπαθητικός, ο Δείνα δυναμικός, ο άλλος ψυχρός και απόμακρος. Τώρα το τι λένε αυτοί, τι προτείνουν, τι πρεσβεύουν, είναι δευτερεύον θέμα. Ποιος ψηφοφόρος έχει μελετήσει διεξοδικά το πρόγραμμα ενός κόμματος; Η εκλογική του προτίμηση βασίζεται σε πρωτογενείς εντυπώσεις. Και φυσικά, στα προσωπικά του συμφέροντα (αχ, ο αθάνατος πελατειασμός!).

(Θα μου πείτε: πέρα από την θεωρητική του αδιαφορία, έχει και ένα σημαντικό λόγο που δεν το διαβάζει: Ποιο ελληνικό κομματικό πρόγραμμα εφαρμόστηκε ποτέ; Τι είμαστε εδώ – η Γαλλία με τον Μακρόν, που αποδείχθηκε ότι εννοούσε όσα είπε;)

Μου θυμίζουν, οι συμπολίτες μας, τους ανθρώπους που αγοράζουν ένα πολύπλοκο τεχνολογικό προϊόν – αλλά αρνούνται να διαβάσουν τις οδηγίες χρήσεως. (Χέρι στην καρδιά: πόσοι έχουν μελετήσει τον τόμο που συνοδεύει ένα καινούργιο αυτοκίνητο;) Και μετά βλαστημάνε όταν πατάνε το λάθος κουμπί ή γυρίζουν τον τυχαίο διακόπτη.

Έ, λοιπόν, το κράτος είναι ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο προϊόν. Και η κατανόηση των βασικών του λειτουργιών είναι εξίσου σημαντική με την γνώση του χειρισμού ενός νέου αυτοκινήτου.

Αυτά θα έπρεπε να αποτελούσαν βασικό μάθημα ήδη από το σχολείο. (Ναι, ξέρω ότι υπάρχει. «Αγωγή Πολίτη». Αλλά διδάσκεται στην έκτη Δημοτικού – σε παιδιά μάλλον ανώριμα για να το κατανοήσουν από εκπαιδευτικούς που δεν το έχουν διδαχθεί. Πόσοι το θυμούνται; Βλέπετε δεν είναι εξεταστέα ύλη στις εισαγωγικές και δεν διδάσκεται στα φροντιστήρια). Αν σας ρωτήσει κάποιος ξαφνικά γιατί είναι βασική η τήρηση των δικαιωμάτων της μειοψηφίας – πόσο εύκολα μπορείτε να του απαντήσετε;

Χλευάζουμε τους Βόρειους Ευρωπαίους ότι είναι τυπολάτρες και σχολαστικοί – όμως εκεί το Κράτος και η Κοινωνία λειτουργούνε ρολόι.

Ενώ στην Ελλάδα το μόνο πράγμα που λειτουργεί είναι το Survivor…

Περιπέτειες παλαιοφιλελεύθερου

Έχω την εντύπωση ότι γεννήθηκα φιλελεύθερος – αλλά το συνειδητοποίησα πολλά χρόνια μετά. Όπως ο ήρωας του Μολιέρου, που αργότερα κατάλαβε ότι σε όλη τη ζωή του μιλούσε πρόζα, έτσι κι εγώ όταν άρχισα να διαβάζω τα βασικά κείμενα του φιλελευθερισμού ένιωσα μία αποκάλυψη. «Μα αυτά πίστευα και πιστεύω, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου!». Γιατί το κράτος δικαίου, ο διαχωρισμός των εξουσιών και ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων, μου φάνταζαν σχεδόν αυτονόητα.

Να διευκρινίσω άλλη μια φορά (απαραίτητο σε αυτή τη χώρα) ότι δεν υπήρξα ποτέ νέο-φιλελεύθερος. Την εποχή που ανδρώθηκα εγώ, δεν είχε ακόμα ακουστεί ο Νέο-εξαποδώ στην εδώ όχθη του Ατλαντικού.

Το να είσαι φιλελεύθερος στην Ελλάδα, είναι μία θλιβερή ιστορία. Ούτε η Ελλάδα αλλά ούτε η Ανατολική Ευρώπη έχουν τέτοια παράδοση. Δεν έζησαν ούτε Αναγέννηση, ούτε Μεταρρύθμιση, ούτε Διαφωτισμό.  Ο όρος κυκλοφορούσε από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου, αλλά τότε απλώς σου κόλλαγε μία κομματική ταυτότητα. Κι ακόμα και σήμερα, μετά τόσα χρόνια, φιλελεύθερη σκέψη αλλά και παράταξη δεν υπάρχει σε αυτή τη χώρα. Μερικοί μεμονωμένοι άνθρωποι προσπαθούν να ακουστούν, όμως μέσα στον ιδεολογικό όχλο χάνονται οι φωνές τους.

Προσπάθησα να προσθέσω κι εγώ την δική μου. Από το 1962 μέχρι το 2016 έγραψα και δημοσίευσα εννέα βιβλία που είχαν άμεση σχέση με το θέμα. Το πιο «βαρύ»: «Ασκήσεις Ελευθερίας» (2005), 530 μεγάλες σελίδες.  

(Όλα αυτά τα βιβλία έκαναν αρκετές επανεκδόσεις. Τα παλαιότερα δεν υπάρχουν στα βιβλιοπωλεία, αλλά βασικά κείμενά τους είναι διαθέσιμα στις ιστοσελίδες μου: ndimou.gr. Πληκτρολογήστε τη λέξη «ελευθερία» στο παραθυράκι της αναζήτησης και θα εμφανιστούν πολλά βιβλία και κείμενα).

Όμως δεν έμεινα στη θεωρία. Πίστευα – και το πιστεύω ακόμα – πως ο Στέφανος Μάνος είναι ένας άνθρωπος με σωστή και πρακτική (δηλαδή χρήσιμη) σκέψη. Το 1999, όταν αποφάσισε να δημιουργήσει μία δική του παράταξη (τους «Φιλελεύθερους» ή «Ταύρους») τον ακολούθησα – έγινα και μέλος στην Διοικούσα Επιτροπή. Είναι γνωστή η ιστορία αυτού του κόμματος (που επιβραβεύθηκε με 1,65% στις Ευρωεκλογές) όπως και της πρώτης «Δράσης» που το ακολούθησε. Κι όμως ήταν το μόνο κόμμα στην πρόσφατη ελληνική ιστορία που είχε πλήρεις και σωστά επεξεργασμένες θέσεις για όλα τα θέματα. Τολμηρές και σωτήριες. Αλλά ποιος στην Ελλάδα θέλει τέτοια κόμματα;

Περνάνε αρκετά χρόνια και ο Σταύρος Θεοδωράκης αποφασίζει να κατέβει στην πολιτική. Άλλη μία ελπίδα. Ο Σταύρος δεν έχει το δημιουργικό μυαλό του Μάνου, αλλά είναι ορθολογιστής και έντιμος. Όσο για τον φιλελευθερισμό, σαν λογικός άνθρωπος, ήταν αναγκαστικά φιλελεύθερος. Στάθηκα δίπλα του  στην ίδρυση του Ποταμιού. Χωρίσαμε για λίγο αργότερα (όχι από δική μου πρόθεση) αλλά εξακολουθώ να πιστεύω σε αυτόν. Η θητεία του στη Βουλή απέδειξε πως ήταν σταθερός στις απόψεις του – και ίσως ήταν ο μόνος που δεν παρασύρθηκε σε λαϊκισμούς.

Η περιπέτεια του ΚΙΝΑΛ ήταν οδυνηρή για το Ποτάμι. Αποκαλύφθηκε ότι οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν εκεί, ήταν οι πιο συντηρητικοί από όλα τα κόμματα. Αντί για ένα καινοτόμο, προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό Κέντρο, ονειρεύονταν μια επιστροφή στον ολετήρα της νεότερης Ελλάδας – το ΠΑΣΟΚ. 

Αυτό φάνηκε καθαρά από την ψηφοφορία για αρχηγό, στην οποία επέλεξαν, με μεγάλη  πλειοψηφία, την χειρότερη υποψηφιότητα.

Δεν ξέρω τι θα κάνει τώρα το Ποτάμι – θα ευχηθώ πάντως να διατηρηθεί αυτόνομο και να κατέβει στις επόμενες εκλογές, έστω και χωρίς πολλές ελπίδες. Κάπου πρέπει να στεγαστούνε και οι φιλελεύθεροι. Η Νέα Δημοκρατία παραμένει παλαιά, πιο παλιά και συντηρητικά φοβισμένη κι από την εποχή του ιδρυτή της – και τα άλλα κόμματα απλώς δεν υπάρχουν.

Γιατί σήμερα, πια, ένας είναι ο εχθρός: Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ!

Οι τύχες των ποιητών

«Όταν πεθάνουν οι ποιητές είτε γίνονται αδριάντες, είτε δρόμοι» έγραψε κάπου ο Σεφέρης. Έγινε και τα δύο. Μάλιστα με τους δρόμους τα πήγε πολύ καλά: 22 φέρουν το όνομά του, μόνο στην Αθήνα.

Εκεί ξεπέρασε πολύ τον συνάδελφο (και στο Νόμπελ) Οδυσσέα Ελύτη. Ο «Οδικός Άτλας της Αθήνας» αναφέρει μόνο δύο δρόμους  με την επωνυμία του δεύτερού μας νομπελίστα.

(Γιατί άραγε τόση διαφορά; Χρονικά βέβαια προηγήθηκε ο Σεφέρης – κι αυτό έπαιξε ρόλο. Αλλά από κει και πέρα άγνωστες οι υπόγειες σχέσεις των δημοτικών συμβούλων με την ποίηση)

Ασυναγώνιστοι (ως δρόμοι) είναι οι «Εθνικοί» μας ποιητές. Ο Σολωμός μετράει 44 ονοματοδοσίες, ο Βαλαωρίτης 27 – ακόμα και ο σκοτεινός Ανδρέας Κάλβος, 19.

Φυσικά η συχνότητα της αναφοράς δεν αντικατοπτρίζει την αξία ενός ποιητή. Γιατί τότε ο Βαλαωρίτης θα ήταν καλύτερος από τον Καβάφη (8 δρόμοι) και τον Ρίτσο (μόλις 7). Και ο αφελής και ελαφρώς γελοίος (για τα δικά μας κριτήρια) νεορομαντικός Αχιλλέας Παράσχος, θα τους ξεπερνούσε όλους (9).

Όταν ήμασταν μαθητές μετρούσαμε την αξία των ποιητών από την παρουσία τους στην μοναδική τότε ανθολογία του Αποστολίδη (Ηρακλή και μετά Ρένου). Κοιτάγαμε τα περιεχόμενα: Πόσα ποιήματα έχει ο Α. και πόσα ο Β.;

Αλλά με τις νέες εκδόσεις άλλαζαν οι αναλογίες. Οι νεότεροι εκτόπιζαν τους παλιότερους, οι παλιότεροι δημοσίευαν καινούργιες συλλογές. Άλλαζαν και τα γούστα του ανθολόγου.

Μανία που έχουμε οι νεαροί αναγνώστες να κατατάσσουμε τους δημιουργούς όπως τους αθλητές. Είχα γράψει κάποτε για μία «Εθνική Ελλάδος» των ποιητών. Μέσα στους 11 είχα κατατάξει και την (τότε άγνωστη) Κική Δημουλά. Πολλοί ξαφνιάστηκαν – αλλά, τουλάχιστον εκεί, δικαιώθηκα.

Πιστεύω ότι ο καθένας από τους λάτρεις της ποίησης έχει κρυφά μέσα του μία λίστα από αγαπημένους ποιητές. Που μπορεί να μην είναι πάντα οι καλύτεροι – αλλά αυτοί που του ταιριάζουν. Τι θα πει άλλωστε «καλύτεροι». Υπάρχουν μεζούρες για την ποίηση;

Ένας από αυτούς που ιδιαίτερα αγαπώ είναι ο Νίκος Καρούζος (Έχει εκτιμηθεί για μόνον ένα δρόμο...) 

Πικρός, στυφός ποιητής με πολύ θάνατο στο έργο του. Θα μου αρκούσε και ένα από τα «ολιγόλεκτά» του:

πάτερ ημών ο εν τοις
ουρανοίς (κανείς)

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στη μνήμη του. Ένας γνωστός μου από το Ναύπλιο μου έστειλε μία φωτογραφία του πατρικού του σπιτιού, που καταρρέει. Όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Νίκος Καρούζος. Πλούσιος Δήμος είναι το Ναύπλιο, με τόσο τουρισμό, έναν σημαντικό ποιητή γέννησε, δεν μπορεί να συντηρήσει και να σηματοδοτήσει το σπίτι του;

Φωτογρ. Φάνης Λελέμψης