Το 1984 του Παππά

Στο «1984» του Orwell οι τηλεοράσεις παρακολουθούσαν τους ανθρώπους. Κάτι πολύ εύκολο σήμερα: με μία μικρή ευρυγώνια νάνο-κάμερα ενσωματωμένη μέσα σε κάθε οθόνη. (Γίνεται ήδη για όσους συμμετέχουν σαν δείγμα στις μετρήσεις θεαματικότητας).

Στην εποχή του Παππά και των παπατζήδων (εννοώ τους ακόλουθους και συνεργάτες του) η τηλεόραση δεν παρακολουθεί (ακόμα – πολύ θα το ήθελαν...) αλλά κατευθύνεται. Όχι δυστυχώς εντελώς – αλλά η κρατική ΕΡΤ δείχνει το μέλλον και τους στόχους της κυβέρνησης.

Και αυτό το show της αδειοδότησης, ακριβώς τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί. Διότι όλη αυτή η περίτεχνη, περιπεπλεγμένη (και απολύτως περιττή) σκηνοθεσία, μόνον σε ένα αποβλέπει: να δείξει δήθεν με πόση αμεροληψία και εντιμότητα το κράτος αναδιαρθρώνει το τοπίο των ΜΜΕ. 

Τραγικό λάθος των προπαγανδιστών: όλη αυτή η διαδικασία πείθει ακριβώς για το αντίθετο.

Φυσικά και χρειαζόταν αναδιάρθρωση και τακτοποίηση ο χώρος αυτός. Αλλά η σκηνοθεσία Big Brother με σφραγισμένα κτήρια, χημικές τουαλέτες και ράντζα εκστρατείας, μονάχα ζημιά κάνει!

Και οι μόνον 4 άδειες είναι ανέκδοτο. Στην εποχή της web TV (έχουν ακούσει για το Netflix;) και της ψηφιακής μετάδοσης, οι σταθμοί τεχνολογικά μπορεί να είναι 44 ή και 444.

Όσο για το περίφημο επιχείρημα ότι η (σημερινή – γιατί αλλάζει!) διαφημιστική πίτα καλύπτει μόνο 4 σταθμούς – είναι και αυτό ευτράπελο. Η διαφήμιση δεν μοιράζεται ισομερώς. Αν ένας σταθμός έχει μεγαλύτερη θεαματικότητα, μπορεί να αποσπάσει το 60% των σημερινών διακοσίων εκατομμυρίων και να αφήσει μόνο το 40% για τους υπόλοιπους τρεις. (Έκλεισαν!).

Η μήπως θα επέμβει και εκεί το κράτος, κατανέμοντας «δίκαια» τη διαφημιστική δαπάνη;

Γελοία πράγματα. Και θλιβερά.

__________________________________________________

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 2.9.16

Έπεσα μέσα στις προβλέψεις μου κατά 75% (ή τρία τέταρτα). Ήμουν σίγουρος ότι θα έπαιρνε ο Μαρινάκης (είναι ο τύπος που δεν δέχεται ήττες), ο Καλογρίτσας (ο «δικός μας άνθρωπος») και ο Αλαφούζος (για άλλοθι και ξεκάρφωμα). Για την τέταρτη θέση πότε έβλεπα τον Σαββίδη και πότε τον Κοντομηνά (λόγω Λαζόπουλου). Είχα υποτιμήσει τον Όμιλο Κυριακού.

Ο Παππάς πρέπει να είναι ευτυχής. Μάζεψε ένα κάρο λεφτά (σχεδόν 250 εκατομμύρια), έκανε το μεγάλο σόου, έχει δύο δικούς του μέσα να σιγοντάρουν την ΕΡΤ, έναν ουδέτερο και έναν αντίπαλο για ισορροπία και επίδειξη αντικειμενικότητας.

Τώρα τι ποιότητα τηλεόρασης μπορεί να περιμένει κανείς από τύπους σαν τον Μαρινάκη και τον Καλογρίτσα, δεν μπορώ να φανταστώ. Ευτυχώς υπάρχουν τόσες εναλλακτικές λύσεις που μπορεί να μην δω ποτέ τα κανάλια τους…

Ας ελπίσουμε ότι τα νέα κανάλια θα απορροφήσουν το προσωπικό αυτών που κλείνουν, ώστε να έχουμε την δυνατόν μικρότερη ανεργία.

Στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας (δεν λέω «μας» γιατί σίγουρα δεν εκπροσωπεί όλους), έχει μπροστά του μία δύσκολη περίοδο γεμάτη από δοκιμασίες και συνθήκες που απαιτούν δύσκολες αποφάσεις.

Αυτό το φθινόπωρο θα κριθούν πολλά.

Ήδη έχει επιδείξει μία απίθανη δυνατότητα επιβίωσης. Η αντιστροφή του «Όχι», το τρίτο Μνημόνιο, η αντικατάσταση του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης» με τον …βαρύτερο ΕΝΦΙΑ, η περικοπή των συντάξεων, ο πολλαπλασιασμός των φόρων – αν αυτά τα είχε επιχειρήσει οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση θα είχε εξαερωθεί.

Τώρα όμως με τα εργατικά και την νέα αξιολόγηση, έρχονται τα πιο δύσκολα.

Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στο νου του. Ξέρουμε ήδη ότι πρόκειται για έναν αδίστακτο αρχομανή (και μόνο η συμπόρευσή του με τον Καμμένο το αποδεικνύει) ο οποίος θα κάνει τα πάντα προκειμένου να μείνει στην εξουσία.

Ποια θα είναι «τα πάντα»;

Τι νομίζετε πως θα κάνει; Τι νομίζετε πως δεν θα κάνει; Τι θέλει, τι μπορεί και τι δεν μπορεί. Θα επιβιώσει – και πόσο ακόμα; Θα αποδράσει για να επανέλθει; Θα χρησιμοποιήσει το χαρτί Καραμανλή; Θα πετύχει λίγη – έστω και ελάχιστη –ανάπτυξη; Θα αξιοποιήσει την δημόσια περιουσία; Θα πάει πιο κοντά στην Σοσιαλδημοκρατία; Θα χρησιμοποιήσει τον Λεβέντη ή θα συνεχίσει τον αταίριαστο γάμο με τον Καμμένο; Θα αφήσει και άλλον παλιό καναλάρχη εκτός από τον Βαρδινογιάννη; Θα απαλλαγεί από μερικούς απίθανους υπουργούς, που κάνουν μόνο για επιθεωρησιακά νούμερα;

Και οι εκλογές - πότε;

Πάσα πρόγνωση, δεκτή. Πάσα προφητεία – υπό έλεγχον. Συζητάμε!

Οι τρομοκράτες ως Πόκεμον

 Για να πληροφορούμαι τις απόψεις ακόμα και των πλευρών με τις οποίες διαφωνώ (άλλωστε αυτές έχουν πάντα μεγαλύτερο ενδιαφέρον) αγοράζω και διαβάζω διάφορα έντυπα. Ανάμεσά τους είναι και το Unfollow «μηνιαίο ανεξάρτητο δημοσιογραφικό και πολιτικό περιοδικό».

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού (Αύγουστος 2016) διάβασα ένα άρθρο με τίτλο «Pokemon Go: Βία, επιθυμία και παγκοσμιοποίηση» γραμμένο από τον Αυγουστίνο Ζενάκο υπεύθυνο σύνταξης του περιοδικού και τον Χρήστο Νάτση, μέλος της συντακτικής ομάδας.

Η περίληψη-υπότιτλος του άρθρου, γράφει τα εξής:

Η ομοιότητα στις εικόνες πλήθους που τρέχουν για να σωθούν από μία τρομοκρατική επίθεση και στις εικόνες πλήθους που κυνηγούν Πόκεμον αναδεικνύει την βιοπολιτική και θανατοπολιτική που ορίζει την χωρικότητα της παγκοσμιοποίησης: ένας ομογενοποιημένος χώρος διασκέδασης και τρόμου ταυτόχρονα.

Η φράση αυτή ομολογώ πως με σοκάρισε. Δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στο πλήθος που τρέχει να σωθεί και στους κυνηγούς Πόκεμον. Πιθανόν οι συγγραφείς του άρθρου να μην έχουν παίξει Πόκεμον Γκο. Μπορεί και να τρέξεις για να προλάβεις ένα Πικάτσου – αλλά συνήθως κινείσαι σιγά και ελίσσεσαι για να το αιφνιδιάσεις. Και πάντως όχι μέσα σε πανικόβλητη μάζα!

Το Πόκεμον είναι ένα πανάρχαιο παιχνίδι που απλώς πήρε ηλεκτρονική μορφή. Στα παιδικά μου χρόνια το λέγαμε …κρυφτό. Τα παιδιά κρύβονταν στα πιο απίθανα μέρη και έπρεπε να τα ξετρυπώσεις. Μάλιστα υπήρχε και η συνθήκη που διέπει τα Πόκεμον: σε ορισμένες μορφές του παιχνιδιού, έπρεπε το παιδί που ξετρύπωνες να κάνει ό,τι το διατάξεις.

Τώρα πως αυτό το αθώο και άκακο παιχνίδι έγινε σύμβολο της «θανατοπολιτικής» (;), αλλά και της παγκοσμιοποίησης, και τελικά (όπως θα δούμε) του καπιταλισμού – πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Οι συντάκτες του άρθρου πρέπει να βλέπουν βαρύτατους εφιάλτες στους οποίους το πανικόβλητο πλήθος που καταπατιέται στη Νίκαια ταυτίζεται με μία παρέα που ψάχνει χαριτωμένα τερατάκια τσέπης. (Pocket Monsters – Poke-mon).

Μόνο σαν εφιάλτη μπορώ να διαβάσω αυτές τις φράσεις: «…η τεχνολογία (πρόκειται για την βιντεοσκόπηση με κινητό) εμφανίζεται εδώ ως η συγκεκριμένη τροπικότητα στην οποία ο ιδιόρρυθμος καπιταλισμός εμφανίζεται ως παγκοσμιοποιημένος». [ ] «Παρόμοιες αναπαραστάσεις στην ιστορική συγκυρία της ομογενοποίησης του χώρου δεν θα έπρεπε να μας κάνουν να εκπλαγούμε – αν λόγου χάρη στο προσεχές μέλλον η επέλαση του θανάτου και η επέλαση των Πόκεμον συμπέσουν. Θα πρέπει να φανταστούμε τον τρομοκράτη ως Πόκεμον και το Πόκεμον ως τρομοκράτη. Αυτή ακριβώς η εναλλαξιμότητα είναι που ορίζει τη διπλή όψη της παγκοσμιοποίησης ως ομογενούς χώρου διασκέδασης και τρόμου ταυτόχρονα».

(Ευτυχώς «αυτή η εναλλαξιμότητα» υπάρχει μόνον στους εφιάλτες των συγγραφέων).

Όμως για το παράδοξο αυτό άρθρο υπάρχει μία σοβαρή αντίρρηση. Στην (μόνιμη) προσπάθειά τους να αποδώσουν όλα τα δεινά τους κόσμου στην παγκοσμιοποίηση και τον καπιταλισμό, οι συγγραφείς του ευτελίζουν και σχεδόν γελοιοποιούν το πρόβλημα της τρομοκρατίας. Διότι αν – όπως γράφουν – φανταστούμε  τον τρομοκράτη ως Πόκεμον, ασεβούμε στην μνήμη των θυμάτων του.

Ωραία είναι η παραδοξολογία – αλλά το να παρομοιάζεις το πλήθος που έτρεχε να σωθεί από το τρελό φορτηγό της Νίκαιας (που κάθε τόσο συνέθλιβε κι από ένα ανθρώπινο σώμα) με κυνηγούς καρτούν - ή με οποιοδήποτε παιχνίδι, είναι τουλάχιστον ύβρις.

Οι ΣΕΜΝΟΙ Ολυμπιονίκες

 Κάτι μου αρέσει πολύ σε αυτά τα νέα παιδιά. Είναι συμπαθείς. Είναι χαμηλών τόνων. Είναι σεμνοί.

Τίποτα από την έπαρση του «εθνικού DNA» - από τον υφέρποντα εθνικισμό και την εθνική περιαυτολογία. Παιδιά που δούλεψαν σκληρά, τα περισσότερα χωρίς υποστήριξη και έφεραν πίσω ένα μετάλλιο κι ένα χαμόγελο.

Τέσσερα χρυσά και δύο χάλκινα. (Για μένα το μετάλλιο του Γιαννιώτη ήταν χρυσό – άλλο αν από σεμνότητα δεν το διεκδίκησε). Και ένα νέο ήθος. Πολύτιμο γι αυτή τη χώρα των μεγάλων λόγων και των ασήμαντων έργων.

Ίσως αυτή να είναι η πικρή συνεισφορά της Κρίσης. Βέβαια μερικούς τους έκανε ακόμα πιο εθνικιστές (και συνωμοσιολόγους). 

Αλλά τους περισσότερους τους προσγείωσε. Μετά από δύο αιώνες ασύδοτης εθνικής ρητορείας, τώρα πατάμε στην πραγματικότητα.

Μου αρέσει αυτό το νέο πρόσωπο του Ελληνισμού.

Ανήμπορος...

Πόσο προτιμώ αυτή τη λέξη από την συνώνυμή της «άρρωστος». Πρώτα γιατί καλύπτει ένα μεγαλύτερο φάσμα – μπορεί να είσαι ανήμπορος χωρίς να είσαι άρρωστος. Εκφράζει αδυναμία, ανικανότητα. Το «μπορείς» σου δεν λειτουργεί. Επιπλέον είναι λιγότερο «βαριά» από το «άρρωστος» - ίσως να μην εκφράζει ασθένεια αλλά διάθεση. (Γι αυτό καλύτερη η λέξη «αδιάθετος»).

Σήμερα την νύχτα ταλαιπωρήθηκα από το στομάχι μου – χωρίς λόγο: ούτε πολύ, ούτε βαριά, είχα φάει για βράδυ. Η σύζυγος, που σε αυτές τις περιπτώσεις επιστρατεύει την άλλη της ιδιότητα – του γιατρού – μίλησε για πιθανή ίωση.  Έχω μάθει πια ότι όλες οι αγνώστου αιτιολογίας ασθένειες ονομάζονται «ιώσεις» ή, σε σοβαρότερες περιπτώσεις, «αυτοάνοσα» νοσήματα.

Ξανακοιμήθηκα μετά την ταλαιπωρία και ξύπνησα …αδιάθετος. Πήγα πολλές δεκαετίες πίσω και θυμήθηκα  τις φορές που, μαθητής τότε, ξυπνούσα ελαφρώς άρρωστος. (Μιλάμε για «ελαφρές» ασθένειες: κρυολόγημα, λαιμός – τα «λαιμά» ήταν τρέχουσα έκφραση – και άλλα παρόμοια). Σύμμαχος μέγας τότε το θερμόμετρο. Λίγα δέκατα και ζήτω! (Καμιά φορά βοηθούσε και λίγο τρίψιμο στην κουβέρτα). Τηλεφώνημα στο σχολείο και: δικαιολογημένη απουσία!

Αυτό σήμαινε για μένα κοπάνα και κυρίως …διάβασμα. Ως ασθενής είχα το δικαίωμα να παραγγείλω τα βιβλία ή τα περιοδικά που ήθελα και να βυθιστώ στις σελίδες τους. Επίσης τη δυνατότητα να επιλέξω το αγαπημένο μου φαγητό!

Αυτά, στα χρόνια του δημοτικού και στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Μετά, το σχολείο μου ….άρεσε και δεν επιζητούσα λόγους να το αποφύγω. Είχε άλλωστε μεγαλύτερη βιβλιοθήκη από την δική μου – όπου και περνούσα όλες τις ελεύθερες ώρες μου…

Η ησυχία του καλοκαιριού φέρνει αναμνήσεις… Και μην αρχίσετε να μου στέλνετε περαστικά – είμαι ήδη καλύτερα!

Η μητέρα μου και η Παναγία

Παναγία η Τριχερούσα (Μονή Χιλανδαρίου, Άγιον Όρος)

Αυτό το κείμενο γράφεται από έναν άνθρωπο που δεν πιστεύει σε θεούς και υπερκόσμιες δυνάμεις – τουλάχιστον όπως τις παρουσιάζουν οι μέχρι σήμερα θρησκείες.

Που θεωρεί ότι οι θεοί (και οι θρησκείες) είναι δημιουργήματα του ανθρώπου, ο οποίος τα έχει ανάγκη για να αντιμετωπίσει τα δεινά της ζωής και κυρίως τον θάνατο. 

Από κει και πέρα ο γράφων σέβεται αυτή την ανάγκη. Έχει την πεποίθηση ότι κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει, να θρησκεύεται όπως θέλει – αρκεί να μην προσπαθεί να επιβάλλει την πίστη του και στον διπλανό του.

Επίσης σέβεται και θαυμάζει τα δημιουργήματα που παράγει η θρησκευτική ανάγκη. Τα σέβεται ως δημιουργήματα του ανθρώπου – όχι του θεού. 

Τέτοια δημιουργήματα είναι η οι Γραφές, οι μορφές των αγίων και όλα τα έργα τέχνης που υμνούν μία πίστη – από τα Πάθη του Μπαχ μέχρι τον Παρθενώνα.

Η τέχνη θα ήταν πολύ πιο φτωχή αν δεν υπήρχε η πίστη.
Αλλά και η πίστη θα ήταν πολύ φτωχή αν δεν υπήρχαν οι μεγάλες ανάγκες του ανθρώπου.

Σήμερα γιορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου.

Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν πως η λατρεία της Παναγίας είναι πολύ μεταγενέστερη από την λατρεία του Χριστού.

Στην Καινή Διαθήκη εμφανίζεται ελάχιστα σε δύο με τρεις αναφορές και είναι απλώς η Μαρία που ο Άγγελος της έφερε τον Κρίνο, ή που θρηνεί στα πόδια του Εσταυρωμένου. Ούτε Παν-αγία αποκαλείται, ούτε Θεο-τόκος.

Αιώνες μετά έγινε αισθητό ένα κενό στον Χριστιανισμό. Ήταν θρησκεία ανδρών – δεν υπήρχε η Μητέρα.

Η Μεγάλη Μητέρα (συνήθως ταυτισμένη με την Μητέρα-Γη) ήταν ή πρώτη υπερκόσμια δύναμη που λάτρεψαν οι άνθρωποι από την προϊστορική εποχή. Και συνέχισαν να την λατρεύουν κρυφά ή φανερά και όταν εμφανίστηκαν άνδρες θεοί. Δήμητρα, Ίσις, Ιστάρ το φανερώνουν.

Έτσι, από τον τέταρτο αιώνα αρχίζει να αναδύεται η λατρεία της Παναγίας. Διαδοχικές οικουμενικές σύνοδοι βεβαιώνουν την αγιότητά της, την αγνότητα (όχι απλώς συνέλαβε ως παρθένος αλλά και παρέμεινε και μετά την γέννηση – αειπάρθενος) την αιωνιότητα της (δεν πέθανε – εκοιμήθη και ανελήφθη). Μέχρι που μία πρόσφατη σύνοδος την εξαίρεσε και από το Προπατορικό Αμάρτημα…

Αυτά βέβαια είναι θεολογικά τερτίπια. Ο Λαός όμως την λάτρεψε. Και οι καλλιτέχνες – και οι μουσικοί. Μαζί και η μητέρα μου, που είχε μία ιδιαίτερη σχέση μαζί της.

Θυμάμαι μία φράση της: «Δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει Θεός. Αλλά η Παναγία υπάρχει οπωσδήποτε». 

Τα ταξίδια που δεν έκανα

"Ο Δικ Σανδ ώρμησε με την μάχαιραν εις την χείρα"

Από μικρό παιδί, τον Ιούλιο Βερν τον είχα μάθει απ’ έξω. Και μάλιστα στις εκδόσεις Ιωάννου Ν. Σιδέρη (δεκαετίας του 20), στην απόλυτη καθαρεύουσα (την οποία μιμήθηκε ο Εμπειρίκος). 

Κάποια στιγμή, στο Ναυτικό, βρεθήκαμε τρεις που είχαμε την ίδια λόξα, ιδρύσαμε (για μερικές ημέρες) τον «Σύλλογο Ελλήνων Βερνιστών» και απαγγέλαμε από στήθους ολόκληρα χωρία των κείμενων. Π. χ.: «Τη 2 Φεβρουαρίου 1873, ο μυοπάρων (γολετόβρικον) Πίλγριμ ευρίσκετο υπό την 43 57΄ μοίραν νοτίου πλάτους και 165 19΄δυτικού μήκους του μεσημβρινού της Γρηνβίχης». Είναι η αρχή του μυθιστορήματος «Ο Δεκαπενταετής Πλοίαρχος» ο οποίος απεικονίζεται στο αρχικό μας χαρακτικό. (Με αυτόν ταυτιζόμουν απόλυτα).

Γιατί τα γράφω αυτά; Για τον Βερν και την επίδρασή του, έχω γράψει αλλού, διεξοδικά. Η σειρά των βιβλίων του έφερε τον γενικό τίτλο «Τα φανταστικά ταξίδια» (Les voyages extraordinaires). Και ακριβώς για τέτοια ταξίδια θα μιλήσουμε τώρα.

Από τον πρώτο γάμο του πατέρα μου, είχα μία αδελφή 14 χρόνια μεγαλύτερή μου. (Δεν υπάρχει πια). Γύρω στο 1947 (εγώ δώδεκα χρονών) ξεκίνησε μία «επιχείρηση συνοικέσιο». Ήταν ήδη 26 ετών και με την δρακόντεια ηθική του πατέρα μου που την κρατούσε κλειδωμένη, δεν υπήρχε περίπτωση να συναντήσει ποτέ τον μέλλοντα. Άρα, συνοικέσιο.

Από τους υποψήφιους που παρέλασαν θυμάμαι μόνον δύο. Ο ένας ήταν αξιωματικός του (τότε) Βασιλικού Ναυτικού και φορούσε μεγάλη στολή. Την θαύμασα.

Ο δεύτερος μας ήρθε κρατώντας ένα τσαμπί ...μπανάνες. Μην γελάσετε. Ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε (όλοι) μπανάνες – και κάναμε πολλά χρόνια να τις ξαναδούμε.

Αυτός ήταν τέλειος για …μένα. Ομογενής από την Ταγκανίκα, κάτοικος του Νταρ ες Σαλάμ, πάμπλουτος, με απέραντες φυτείες στο εσωτερικό της χώρας. Για δύο τρεις μήνες (όσο κράτησαν οι διαπραγματεύσεις, που τελικά απέτυχαν) εγώ ζούσα στην Αφρική. Καβάλα σε μεγάλο άλογο, με την καραμπίνα στην πλάτη (με είχε διαβεβαιώσει πως υπήρχαν πολλά λιοντάρια και τίγρεις) διέσχιζα τις φυτείες και επέβλεπα τους μαύρους καλλιεργητές.

Το δεύτερο φανταστικό μου ταξίδι έγινε στην αρχή της δεκαετίας του 60. Επιστρέφοντας από την Γερμανία έζησα την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Ο πατέρας μου είχε φύγει από το σπίτι, εγώ υπηρετούσα στο Ναυτικό. Δεν υπήρχαν χρήματα, η μητέρα πουλούσε χαλιά, σερβίτσια, έπιπλα, κοσμήματα, για να μας θρέψει. Έκανα ό,τι δουλειά έβρισκα: μεταφράσεις, μαθήματα αγγλικών, γαλλικών, γερμανικών…

Στο Μόναχο είχα γνωρίσει ένα φοιτητή Νεοζηλανδό με τον οποίο είχαμε κοινά ενδιαφέροντα – κυρίως την ποίηση. 

Αλληλογραφούσαμε και αφού έφυγα. Κάποια στιγμή του έγραψα για τις δυσκολίες που πέρναγα – και με κάλεσε να πάω εκεί. Φαίνεται ότι είχε οικονομική άνεση και μεγάλο σπίτι, όπου θα μπορούσα να μείνω όσο θέλω. Και θα ήταν εύκολο να μου βρει μία καλή δουλειά, ώστε να μεταναστεύσω για πάντα.

Παράλληλα μου έστελνε καρτ ποστάλ με φωτογραφίες υπέροχων τοπίων. Τα βράδια, κυρίως όταν κοιμόμουνα νηστικός, έκανα το φανταστικό μου ταξίδι. Για περίπου ένα χρόνο, μέχρι που βρήκα δουλειά στην διαφήμιση, ζούσα περισσότερο εκεί παρά εδώ.

Νεα Ζηλανδία: Φωτογραφία από τον γάμο του ανεψιού της συζύγου μου με ...Νεοζηλανδέζα!

Προχθές συνάντησα ένα γείτονα ο οποίος μόλις είχε γυρίσει από ταξίδι στη Νέα Ζηλανδία. Άρχισε να μου περιγράφει τις ομορφιές της, οπότε τον ξάφνιασα λέγοντάς του πως τις γνωρίζω. Έχω πάει κι εγώ εκεί!

Ξάφνιασα και τον εαυτό μου, όταν με άκουσα να το λέω. Αλλά μήπως δεν είχα πάει; Μήπως δεν είχα ζήσει εκεί με την φαντασία μου, πολλούς μήνες; Μήπως δεν είχα μάθει απ' έξω τα τοπία, μελετώντας φωτογραφίες;

Ναι και στην Τανγκανίκα και στην Νέα Ζηλανδία έχω ταξιδέψει, όπως και ο Ιούλιος Βερν στο φεγγάρι. Στο κάτω κάτω, τι άλλο είμαστε εμείς οι συγγραφείς, όταν αφηγούμαστε: παραμυθάδες και επαγγελματίες ψεύτες!

ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!

Η θέα από το μπαλκόνι μας

Αυτή την αρχή την έχω τηρήσει για δεκαετίες – φέτος ήρθαν έτσι τα πράγματα που δεν μπορούσα να την τηρήσω.

Όλα τα μέρη που πηγαίναμε συνήθως ήταν «φούλη μπούκντ» (ελληνική έκφραση πια) και καταλήξαμε στο Booking.com. Πολύ χρήσιμο για να ξετρυπώνει κενά και ευκαιρίες – και πρέπει να πω πάντα σωστό (ως τώρα) στις δοσοληψίες του (και επιστροφές προκαταβολών και τροποποιήσεις κρατήσεων, κλπ.).

Στην σύζυγο αρέσει η θάλασσα – εμένα το βουνό. Η ιδανική λύση: το Πήλιο. Ίσως το πιο ωραίο δασωμένο βουνό της Ελλάδας με άφθονες και όμορφες παραλίες. Η Booking μας ξετρύπωσε ένα Boutique Hotel στον Άη Γιάννη, που έμοιαζε πολύ ωραίο. Διαθέσιμο: μόνον ένα δωμάτιο και σπεύσαμε να το κλείσουμε.

Πυκνή δόμηση - πάλι από το μπαλκόνι

Αν ήταν Ιούνιος ή Σεπτέμβριος μπορεί να είχαμε περάσει υπέροχα. Οι προϋποθέσεις υπήρχαν: Το ξενοδοχείο ήταν πράγματι χαριτωμένο και εξυπηρετικό, η θάλασσα του Αη Γιάννη διαυγής και καθαρή με ψιλό βοτσαλο (και δίπλα το «Παπά Νερό» με την άμμο) και το βουνό από πάνω οργίαζε με τα μεγάλα του δέντρα.

Αλλά ήταν Αύγουστος.

Το μοναδικό δωμάτιο που νοικιάσαμε (πολύ όμορφο με ξύλινο ταβάνι και μασίφ πορτοπαράθυρα) είχε την ωραιότερη θέα – αλλά αυτή η θέα απείχε 100 (ακριβώς!) σκαλοπάτια από την ρεσεψιόν και τους κοινόχρηστους χώρους (κι άλλα 15 από τον κύριο δρόμο και την θάλασσα). Το ξενοδοχείο ήταν κτισμένο σε πλαγιά με τα δωμάτια σκαρφαλωμένα το ένα πάνω από το άλλο. Αυτό δεν μας το έκρυψαν ούτε η Booking ούτε οι ξενοδόχοι. Η λύση που προτάθηκε από τους δεύτερους, ήταν να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο. Υπήρχε το πάνω παρκινγκ (ακριβώς έξω από το δωμάτιο) και το κάτω.

Ναι, αλλά ήταν Αύγουστος!

Το επάνω παρκινγκ ήταν ο ...δρόμος. (Ο Αη Γιάννης περιβάλλεται από ένα μεγάλο περιφερειακό μονόδρομο (3-4 χιλιόμετρα). Το κάτω πάρκινγ ήταν μία μικρή μάντρα που χωρούσε ελάχιστα αυτοκίνητα – κι αυτό υπό τον όρο να αφήσεις τα κλειδιά στη ρεσεψιόν και να τα βολεύουν «τα παιδιά».

Την πρώτη μέρα βρήκαμε θέση στο «επάνω παρκινγκ» και ξεφορτώσαμε. Από εκεί και πέρα όλη η σκέψη μας ήταν αν θα βρούμε θέση επάνω (για να πάμε στο δωμάτιο) ή κάτω (για να κάνουμε μπάνιο και να φάμε).

Διότι ήταν Αύγουστος και στον Αη Γιάννη κυκλοφορούσαν μερικές δεκάδες χιλιάδες τουρίστες και περίπου ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα. Πρέπει ο κάθε επισκέπτης να είχε τουλάχιστον από δύο. Το ένα το παρκάριζε μόνιμα κάπου για να πιάνει μία θέση και με το άλλο κυκλοφορούσε. Όλα τα πάρκιγκ (ναι, υπήρχαν!) όλη η περιφερειακή λεωφόρος, όλη η παραθαλάσσια οδός (χιλιόμετρα) ήταν φίσκα. Και αν δεν έβρισκες θέση έπρεπε να ξανακάνεις τον γύρο του μονόδρομου των πολλών χιλιομέτρων πάλι και πάλι, πάνω στο βουνό, κάτω στη θάλασσα, μέχρι να βρεις ένα κενό. Ένιωθα σαν πιλότος της φόρμουλα ένα, που κάνει σιρκουί.

Το ψιλό βότσαλο της παραλίας του Άη Γιάννη

Φτάσαμε στο σημείο να βάζουμε ξυπνητήρι, να σηκωθούμε νωρίς μήπως βρούμε θέση!

Ε δεν αντεχότανε αυτό. Οι επτά ημέρες έγιναν τέσσερεις. Κάναμε και μία δοκιμή να μετακομίσουμε στα Χάνια (για αλλαγή) αλλά κι αυτό δεν μας βγήκε. Η αλλαγή από τους 36 βαθμούς στους 16 είναι λίγο άγρια. Ψιλόβρεχε. Στο ξενοδοχείο μένανε οι ακαδημίες εφήβων του Ολυμπιακού και άλλων ομάδων. Οι τρεις ημέρες έγιναν μία.

Ποτέ πια τον Αύγουστο!

Ο Μυλοπόταμος από ψηλά (μόνο).

Υ. Γ. Για να μην φανεί μόνον η άρνηση. Είχαμε και δύο καλές εμπειρίες: 

Γνωρίσαμε δύο χαριτωμένους ανθρώπους με ένα υπέροχο σπίτι και φάγαμε δύο φορές καταπληκτικά: μία μαζί τους και μία στην ταβέρνα «Η Συνάντηση», στον Κισσό.

Λ ί σ τ ε ς!

Το "Βιβλίο του Μαξιλαριού"

Το παιχνίδι με τους καταλόγους


Καλό Μήνα!

Ελάτε να παίξουμε τις "Λίστες". 

Μερικοί ξέρουν ότι έχω γράψει ένα βιβλίο με αυτό τον τίτλο.


Η βασική του έμπνευση προέρχεται από την Iαπωνίδα ποιήτρια Sei Shonagon (10ος αιώνας μ.Χ.) που στο ημερολόγιό της ("Το Βιβλίο του Μαξιλαριού") ομαδοποιούσε σε λίστες όσα πράγματα της άρεσαν ή την ενοχλούσαν.

Η ιδέα να μεταμορφώσουμε αυτό το ποιητικό εύρημα σε "παιχνίδι, γράφοντας ο καθένας τις δικές του λίστες ανήκει στον blogger X.P.

Ιδού, σαν υπόδειγμα, τρεις από τις δικές μου λίστες. Θα βρείτε περισσότερες ΕΔΩ  - και ακόμα πιο πολλές στο ομώνυμο βιβλίο μου (εφόσον το πετύχετε - και η 4η έκδοση έχει εξαντληθεί).

Αν το αγκαλιάσουμε όλοι, αυτό το παιχνίδι μπορεί να μας πάει βαθιά στον Αύγουστο...

 *

7 Πράγματα που δεν πρέπει να σκέπτεσαι πριν από τον ύπνο:

* Ότι θα πεθάνεις

* Την φορά που υπέβαλες παραίτηση και την πάτησες (νόμιζες πως θα σε παρακαλέσουν να μείνεις)

* Τον καθρέφτη - όταν ονειρεύεσαι μέλλον, σαν να ήσουν παιδί

* Στο δημοτικό που σε φώναξε ο δάσκαλος και εσύ, αφηρημένος, τον είπες "μαμά".

* Την πρώτη (και τελευταία) φορά με την Κ. όταν δεν σου σηκώθηκε καθόλου

* Την γαιώδη γεύση της πράσινης πατάτας (γεύση μεταθανάτου)

* Την εποχή που δεν κοιμόσουν επειδή φοβόσουν μήπως δεν κοιμηθείς

 *

5 πράγματα που καθησυχάζουν

* ο διακόπτης που αυτόματα βρίσκεις τη νύχτα

* η συνέχεια της πραγματικότητας κάθε πρωί

* το άνοιγμα και το κλείσιμο των παραθυρόφυλλων πρωί-βράδυ

* η ίδια απάντηση στην ίδια ερώτηση

* το χλιαρό νερό πάνω στο δέρμα

*
10 τρόποι να είσαι πιο μόνος

* σε δωμάτιο ξενοδοχείου, ακούς δίπλα να κάνουν έρωτα

* κοινωνικές "υποχρεώσεις" (οικογενειακές, επιχειρηματικές κλπ.)

* σε κηδεία, όταν οι πλαϊνοί κουτσομπολεύουν

* αϋπνία, δίπλα σε κάποιον που κοιμάται βαθιά

* Κυριακή νωρίς το πρωί. Έρημη πόλη. Φιλιππινέζα σε στάση.

* με άσχετους, ενώ ακούγεται αγαπημένη μουσική

* άρρωστος στις διακοπές

* βρίσκεις ξεχασμένο γράμμα του νεκρού πατέρα

* άπιστος με πιστούς (στο γήπεδο, το ναό, την συγκέντρωση)

* βλέποντας στο αεροδρόμιο φευγαλέα γυναίκα ωραιότατη




___________________________________________________

Περιμένω τις δικές σας. Αλλά με μάξιμουμ δέκα στοιχεία σε κάθε λίστα.

Υ. Γ. Μετά 12 ημέρες. Επειδή περάσαμε τα 200 σχόλια το λογισμικό δεν εμφανίζει τα νεότερα εκτός αν κάνετε κλικ στις λέξεις load more που εμφανίζονται στο τέλος της σελίδας.