Η αιωνιότητα της οθόνης

Θα φανταζόταν ποτέ ο Βασίλης Λογοθετίδης ότι πολλές δεκαετίες

μετά τον θάνατό του θα ήταν πιο γνωστός και πιο δημοφιλής από ότι στις μεγάλες μέρες της καριέρας του; Ή, ο Ορέστης Μακρής, ότι το μεθυσμένο του βάδισμα και τραύλισμα, θα συνεχιζόταν στον αιώνα τον άπαντα;

Πόσοι είχαν δει την Γεωργία Βασιλειάδου στο θέατρο; Ή την Σαπφώ Νοταρά; Μερικές χιλιάδες. Τώρα τις γνωρίζουν εκατομμύρια. Και από ότι φαίνεται το κοινό τους θα αυξάνει όσο προστίθενται νέες γενεές τηλεθεατών.

Ο μεγάλος αντίπαλος του Λογοθετίδη, υπέροχος κωμικός, (τον πρόλαβα!) ήταν ο Βασίλης Αργυρόπουλος. Πέθανε το 1953 και πρόφτασε να παίξει μόνο σε μία ταινία – όχι από τις καλύτερες. Η επιβίωσή του στο Ελληνικό Θεατρικό  Πάνθεον, προβληματική.

Αντίθετα:  Αυλωνίτης, Σταυρίδης, Ηλιόπουλος, Φωτόπουλος, Κωνσταντάρας, Ρίζος, Χατζηχρήστος, Παπαγιανόπουλος, Παπαμιχαήλ, Κούρκουλος, Βουγιουκλάκη, Καρέζη, Μάρω Κοντού – ακόμα και η «εθνική υπηρέτρια» Δέσποινα Στυλιανοπούλου – και τόσοι άλλοι, είναι μέλη της κάθε ελληνικής οικογένειας.     

Αυτό που έχει συμβεί με τον Ελληνικό κινηματογράφο της περιόδου 50-75 δεν έχει προηγούμενο – από ότι ξέρω – σε καμία άλλη χώρα. Και έξω παίζονται στην τηλεόραση παλιότερες ταινίες, αλλά πολύ λιγότερες και με έμφαση στις κορυφαίες της κάθε εποχής. Εδώ παίζονται ΟΛΕΣ – ΣΥΝΕΧΕΙΑ! Ακόμα και οι εντελώς αποτυχημένες. Ακόμα και οι αρπαχτές της μεταγενέστερης εποχής της βιντεοκασέτας.

Έτσι ο Γκιωνάκης και ο αειθαλής Βουτσάς (παίζει ακόμα) η Βλαχοπούλου και η Μάρθα Βούρτση εμφανίζονται τακτικά και έχουν πάντα κοινό. Άμα κάποιος σταθμός θέλει να ανεβάσει την τηλεθέαση προγραμματίζει «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» και είναι μέσα.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να βλέπουμε και να ξαναβλέπουμε τις παλιές ταινίες; Η παρελθοντολαγνεία που μας δέρνει και φτάνει μέχρι την αρχαιότητα; Η εικόνα μιας ζωής πιο απλής και πιο ανθρώπινης; Το γεγονός πως οι ταινίες αυτές αποσιωπούν τα δύσκολα σύγχρονά τους προβλήματα; (Πολλές γυρίστηκαν μέσα στην δικτατορία…).  Ίσως εδώ υπάρχει θέμα για μία σοβαρή κοινωνικό-ψυχολογική μελέτη.

Έβλεπα χθες την ταινία «Μιας πεντάρας νιάτα» και γύρισα πενήντα χρόνια πίσω. Βέβαια εγώ είχα και άλλους λόγους. Ο Στέφανος Ληναίος και η Έλλη Φωτίου ήταν φίλοι και συνεργάτες – όπως και ο μακαρίτης Γιάννης Μιχαλόπουλος. Ο τελευταίος μάλιστα ήταν ο πρώτος ηθοποιός που σκηνοθέτησα στο ραδιόφωνο, πριν ακόμα μπω στην διαφήμιση, όταν για ένα φεγγάρι, έκανα και τον ραδιοφωνικό παραγωγό.

Η διαφημιστική μου εταιρία, που ξεκίνησε το 1965, είχε δώσει μεγάλη έμφαση στα ραδιοφωνικά σήριαλ και χρησιμοποίησε πολλούς γνωστούς ηθοποιούς. Με τους περισσότερους πρωταγωνιστές της εποχής είχα γνωριμία και συνεργασία.

Τους βλέπω τώρα στην τηλεόραση και θυμάμαι. Περίεργο. Τότε δεν πήγαινα πολύ κινηματογράφο και καθόλου ελληνικό.  Ανακάλυψα τις ταινίες τους πενήντα κι εξήντα χρόνια μετά, στην τηλεόραση.

Μαζί με όλη την υπόλοιπη Ελλάδα… 

Απολογισμός διετίας

Πανηγυρική παρέλαση της κυβέρνησης εν όψει διετίας. Μαντέψτε ποιος είναι ο Γκούφη. Πάντως ο Ντόναλντ δεν λέγεται Τραμπ.

Χθες συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ – δύο χρόνια  διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Έγιναν πολλά αφιερώματα και απολογισμοί. Μου άρεσε πολύ ο τίτλος της Αυγής: «Η ελπίδα παραμένει Αριστερά».

Η ελπίδα; Εκεί είμαστε ακόμα, ύστερα από δύο χρόνια; Την ελπίδα την είχαν (όσοι την είχαν) πριν κυβερνήσει η Αριστερά. Τώρα, μετά από δύο χρόνια, ακόμα ελπίζουν; Και πόσοι είναι αυτοί; Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις ο αριθμός είναι δυστυχώς μονοψήφιος.

Πιο ωμά ειλικρινής ήταν ο γενικός διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Ζαχαριάδης. Έγραψε στο Twitter: «Δύο χρόνια από την νίκη ενός κόσμου που προσπαθεί να ζήσει καλύτερα».

Πράγματι ο κόσμος που νίκησε στις 25.1.15 ζει τώρα πολύ καλύτερα. Έχει αξιώματα, καλούς μισθούς και επιδόματα, κρατικά αυτοκίνητα και πολλές άλλες παροχές. Κι όχι μόνο οι ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί. Οι δεκάδες νέοι Γενικοί Γραμματείς, οι εκατοντάδες μετακλητοί και σύμβουλοι… ένας ολόκληρος κόσμος ζει πολύ καλύτερα. Φρόντισαν και φροντίζουν γι’ αυτό.

Εμείς όμως οι υπόλοιποι; Βελτιώθηκε κάτι στη ζωή μας μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια; Άλλαξε κάτι; Στο καλύτερο ή στο χειρότερο;

Μάλλον μαντεύετε την απάντησή μου – αλλά προτιμώ να την δώσω τμηματικά, ενώ θα ξετυλίγεται ο διάλογος…

Y. Γ. Όποιος χρειάζεται μετρήσιμα στοιχεία θα τα βρει στο εξαίρετο άρθρο του Γιώργου Στρατόπουλου εδώ: http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/00200-44341332878

Ο εφιάλτης Τραμπ ξεκίνησε...

Πριν ένα χρόνο έγινε μία σειρά διαλέξεων με θέμα τον λαϊκισμό. 

Πρόσφατα οι διαλέξεις αυτές κυκλοφόρησαν σε βιβλίο – του οποίου το εξώφυλλο παραθέτω. Περιέχει και τον κατάλογο των ομιλητών.

Αξιόλογα κείμενα. Σήμερα είναι όλα περιττά.

Ο λαϊκισμός μίλησε – αυτοπροσώπως. Ονομάζεται Ντόναλντ Τραμπ.

Φαντάζομαι ότι σε όλα τα μελλοντικά κείμενα και βιβλία για το θέμα, θα παρατίθεται η χθεσινή του ομιλία. Είναι το τέλειο υπόδειγμα.

Θα γίνει ένα κλασικό κείμενο της Αμερικανικής αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας . Όπως η ομιλία του Λίνκολν στο 
Γκέτυσμπουργκ (Gettysburg Address) αλλά από την ανάποδη.

Θα την βρείτε παντού. Διαβάστε την. Με προσοχή. Κράτησε μόνο 15 λεπτά.

Θα δείτε τι μας περιμένει. Όχι μόνο λόγω της αλλαγής πολιτικής των ΗΠΑ. Φοβάμαι πως ο άνθρωπος εισάγει μία νέα ιστορική εποχή: την εποχή του παγκόσμιου εθνολαϊκισμού. 

Οι φήμες ότι ο Τραμπ μιμήθηκε τον Ανδρέα («Ο λαός στην εξουσία!» - «Ο μόνος θεσμός είναι ο κυρίαρχος λαός!»)  και τον μαθητή του Τσίπρα, είναι υπερβολικές. Αποκλείεται να τους έχει μελετήσει. Άλλωστε δεν θα καταλάβαινε τι θα πει «θεσμός».

Πράγματι, εδώ, οι δικοί μας πρωτοπόρησαν σε μερικά. Αλλά όταν τα διακηρύσσει κοτζάμ πλανητάρχης, μαζί με μία ολόκληρη πολιτική εσωστρέφειας, απομόνωσης και προστατευτισμού, παίρνουν άλλη βαρύτητα.

Ετοιμαστείτε για τα χειρότερα. Είναι σίγουρο πως με τους λαϊκιστές, τελικά την πληρώνουν οι λαοί…

Κόκκινος ΔΟΛ;

 

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ερχόταν μία στιγμή που θα συμπονούσα τον Σταύρο Ψυχάρη – να όμως που ήρθε κι αυτή. Άρρωστος, υπόδικος και έκπτωτος, ο τέως «πανίσχυρος ανήρ» του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη (ΔΟΛ) πληρώνει τώρα για τις πολλές αμαρτίες του. Και πληρώνει ακριβά.

Υπήρξα κι εγώ ένα από τα θύματά του – αυτός με εξανάγκασε να εγκαταλείψω το Βήμα. Τα έχω γράψει αλλού αυτά (στους «Δρόμους»). Μπήκα στο «Συγκρότημα» το 1983, άρχισα να γράφω χρονογράφημα στο ημερήσιο (τότε, για λίγο, βραδινό, Βήμα) και εξελίχθηκα σε κύριο σχολιογράφο του Κυριακάτικου. 

Το 1987 με το κείμενό μου «Ο Μπούφος», το Βήμα έσπασε ρεκόρ πωλήσεων – και έγινε ειδική εκδήλωση να το γιορτάσουν. Δεν με κάλεσαν. Όταν ο (πάντα φίλος μου) Γιάννης Μαρίνος, διευθυντής τότε του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», πρότεινε να πιούνε στην υγειά μου ο Ψυχάρης τον εμπόδισε. Λίγο καιρό μετά, με ασήμαντη αφορμή και παρά την διαφωνία του Λαμπράκη, με υποχρέωσε να παραιτηθώ το 1987.

Παρά την διαφωνία του Λαμπράκη; Μα δεν ήταν ο ιδιοκτήτης; Ναι, αλλά τον έτρεμε. Με παρακαλούσε: «Ζήτα μου ότι θέλεις - μη με φέρεις σε σύγκρουση με τον Ψυχάρη!».

Με τον Χρήστο Λαμπράκη είχαμε γίνει φίλοι. Μας ένωναν δύο κοινές αγάπες: η μουσική και οι γάτες. Ερχόταν στο σπίτι για να παίξει με τις δικές μου. Με συμβουλευόταν σε πολλά θέματα – πράγμα που ενοχλούσε τον αδίστακτο Σταύρο.

Το πώς και με τι μέσα ο άνθρωπος αυτός αναρριχήθηκε από απλός πολιτικός συντάκτης στην κορυφή και κυρίως την ιδιοκτησία του ΔΟΛ είναι ένα μεγάλο βιβλίο που δεν έχει ακόμα καν αρχίσει να γράφεται. Κι άλλο μεγάλο βιβλίο είναι το πώς τον οδήγησε στην κατάρρευση.

Γιατί, άσχετα με τις ανίερες προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ψυχάρης είναι που του άνοιξε την πόρτα. Η κακοδιαχείριση ετών οδήγησε στην χρεοκοπία και στην «κόκκινη σωτηρία».

Και τώρα τι θα γίνει; Ο ΔΟΛ θα συνεχίσει ως παράρτημα της «Αυγής»; Με κοινή διοίκηση; Ενενήντα χρόνια σπουδαίας παρουσίας, θα καταλήξουν σε ένα προπαγανδιστικό συγκρότημα; Και ποιος θα αγοράζει, θα διαβάζει, θα ακούει παρόμοια Μέσα; Ή θα κλείσουν, αφήνοντας εκατοντάδες άνεργους;

Φοβερά διλήμματα. Και μέσα πολλές προσωπικές τραγωδίες…

Ο ζοφερός ορίζοντας της Κεντροαριστεράς

Τώρα που ο ΓΑΠ επέστρεψε στο ΠΑΣΟΚ ή μάλλον σε αυτό το παράξενο μόρφωμα που ονομάζεται Δημοκρατική Παράταξη, περιέχει τρία κόμματα, τρεις αρχηγούς και έναν ηγέτη, το θέμα της Κεντροαριστεράς περιπλέκεται αντί να ξεκαθαρίζει. 

(Τα τρία κόμματα: ΠΑΣΟΚ, ΚΙΔΗΣΟ και Δημοκρατική Αριστερά. Οι αρχηγοί: Γεννηματά, Παπανδρέου, Θεοχαρόπουλος. Ο ηγέτης: Βενιζέλος – ο μόνος εκεί μέσα που έχει μία ηγετική προσωπικότητα – αν και παραμένει πολύ ελλιπής σε λαϊκό έρεισμα.

Απέξω υπάρχουν σημαντικές μονάδες: Το υπόλοιπο Ποτάμι με αρχηγό και αξιόλογα στελέχη, η Διαμαντοπούλου, ο Ραγκούσης, ο Φλωρίδης, ο Θεοχάρης, κ. α.

Και υπάρχει – κυρίως – ένα πλήθος ψηφοφόρων που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για ΣΥΡΙΖΑ, δεν εμπιστεύονται την Ν.Δ. (έστω κι αν αρκετοί συμπάθησαν τον Μητσοτάκη – αλλά ένας κούκος…) και ψάχνονται.

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό για το μέλλον της χώρας.

Τι θα γίνει με την Κεντροαριστερά; Της λείπουν πολλά. Προς το παρόν έχει μόνο δυνητικούς ψηφοφόρους. Αλλά δεν έχει ένα πειστικό και δυναμικό ηγέτη, μία συνεκτική ηγετική ομάδα, ούτε ένα συγκροτημένο πρόγραμμα.

Υπάρχει ελπίς;

Για τον Ανδρέα Πετρουλάκη

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από την σημερινή "Καθημερινή"

Τον Πετρουλάκη οι περισσότεροι τον γνωρίζουν σαν σατιρικό σκιτσογράφο (να μην χρησιμοποιήσω την γελοία λέξη: γελοιογράφος). Αρκετοί τον γνωρίζουν και σαν αρθρογράφο.

Στην πραγματικότητα είναι γιατρός. Εργάζεται κανονικά σε νοσοκομείο.

Αλλά γιατρός είναι και με τις άλλες του ιδιότητες. Προσπαθεί να θεραπεύσει τους Έλληνες – ιδιαίτερα τους πολιτικούς – από τις εγγενείς τους ασθένειες.

Όπως οι περισσότεροι δημιουργοί που χρησιμοποιούν το χιούμορ και την σάτιρα είναι ένας μάλλον κλειστός και εσωστρεφής τύπος, αυστηρός με όλους αλλά κυρίως με τον εαυτό του.

Βρεθήκαμε στο Protagon και σε μερικές αρχικές συναντήσεις του «Ποταμιού». Έπειτα παραιτήθηκα από το Ποτάμι (δεν με διώξανε, όπως διάβασα σε κάποιο blog) αργότερα έφυγα κι από το Protagon.

Αλλά η σύντομη γνωριμία μου άφησε την εικόνα ενός ακέραιου ανθρώπου.

Σήμερα δικάζεται ο Ανδρέας Πετρουλάκης μετά από αγωγή του Πάνου Καμμένου ο οποίος ζητάει και αποζημίωση  2.000.000 ευρώ! Κι όπως δήλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης: «Το ότι επελέγη αγωγή και όχι μήνυση και ότι ζητείται ως αποζημίωση ένα εξωφρενικό ποσόν, δείχνουν ότι ο στόχος δεν είναι η ηθική αποκατάσταση, αλλά η εξόντωση του δημοσιογράφου και η τρομοκράτηση των υπολοίπων».

Τακτική που εξακολουθεί να εφαρμόζει ο κ. Κάμμένος, όπως είδαμε πάλι πρόσφατα, με την νέα προσαγωγή δημοσιογράφων στο αυτόφωρο.

Εκτός από τον Μητσοτάκη, δηλώσεις στήριξης του Πετρουλάκη έκαναν ο Κώστας Σημίτης, η Φώφη Γεννηματά, ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Ευάγγελος Βενιζέλος. (Φυσιολογικά απών ο ΣΥΡΙΖΑ – κι ας ήταν ο Πετρουλάκης για χρόνια σκιτσογράφος της "Αυγής" - αλλά και το ΚΚΕ; «Εμπάθεια»).

Κι όλα αυτά για ένα άρθρο κριτικής που δημοσιεύθηκε στο Protagon πριν δύο χρόνια. Το παραθέτω και το προσυπογράφω:

Ανδρέας Πετρουλάκης 17 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

Π. Καμμένος. Έχουν αρχίσει και του μοιάζουν

Τα φλογερά εθνικιστικά και αντιευρωπαϊκά  παραληρήματα του κ. Καμμένου αντανακλούν και χρεώνονται σε όλη την Κυβέρνηση

H συμμετοχή του κ. Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν κάρφος στο μάτι των κομμάτων που τη στήριξαν. Ουδέποτε ξέπλυναν την ντροπή εκείνη, κυρίως το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΔΗΜΑΡ αργότερα, που υποχρεώθηκε να συγκυβερνήσει με τον γνωστού φιλοχουντικού και τραμπούκικου παρελθόντος κ. Βορίδη. Όπως ήταν φυσικό όλοι οι αριστεροί αναλυτές, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, επί μία τριετία άρχιζαν και τέλειωναν κάθε σκέψη τους με την αναφορά στο όνειδος αυτό. Και δικαίως. Το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη ήταν ένα τυπικό ακροδεξιό εθνολαϊκίστικο κόμμα που οι θέσεις του για το μεταναστευτικό, τα εθνικά θέματα, τα θέματα της κοινωνίας και τον ρόλο της εκκλησίας, λογικά θα έκαναν κάθε αριστερό να ανατριχιάζει.

Ο κ. Καμένος και το δικό του κόμμα έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Είναι βγαλμένος από την ίδια μήτρας της έξαλλης εθνολαϊκίστικης ακροδεξιάς με κάπως πιο εμπλουτισμένο ρεπερτόριο με αεροψεκασμούς, υδατάνθρακες και οπερετικές αλληλοδωροδοκίες σε μοντάζ Λαζόπουλου. Επιπλέον, ο ίδιος ο αρχηγός, παρά το φλογερό ταμπεραμέντο του δεν έχει δώσει επαρκείς εξηγήσεις για τις οff shore εταιρείες και το αδήλωτο κότερο που του καταλογίζουν. Θα περίμενε λοιπόν εύλογα κανείς, όλοι οι αριστεροί δημοσιολόγοι να υποδέχονταν με την ίδια φρίκη τη συμμετοχή του κόμματος των ΑΝΕΛ στην Κυβέρνηση, και μάλιστα της πρώτη φορά αριστεράς, όπως είχε συμβεί και με το ΛΑΟΣ. Αμ δε. Άκρα του τάφου σιωπή. Όσο ακούγαμε τρία χρόνια για τον διορισμό του κ. Βορίδη από τον Παπαδόπουλο, άλλο τόσο δεν ακούσαμε τώρα για τους λόγους και τα βιβλία που έγραφε ο Γεωργαλάς για τον κ. Καμμένο. Ούτε καν από εκείνους τους πιστούς στον Ανδρέα παλιούς Πασόκους, τώρα ΣΥΡΙΖΑ – λησμόνησαν ότι του είχε αφιερώσει το πρώτο του βιβλίο δείχνοντάς τον ως αρχηγό της 17 Νοέμβρη.

Ο κομματικός πατριωτισμός, δυσάρεστη έκπληξη κυρίως για τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους, και η παράνοια του αντιμνημονιακού μετώπου, έχει μέχρι στιγμής βυθίσει σε βαθιά σιωπή τους πάλαι ποτέ αδέκαστους τιμητές της ακροδεξιάς. Και αυτό είναι το λιγότερο. Ενώ ο κ. Καρατζαφέρης αρκείτο στον ανώδυνο ρόλο του τηλεοπτικού κονφερασιέ της κυβέρνησης εκείνης, ο κ. Καμμένος σέρνει το χορό στην παραχάραξη της αριστερής φυσιογνωμίας της τωρινής. Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι τόσο άμεσα να έχει επαληθευθεί η αθάνατη ρήση του Χατζηδάκι «όταν το πρόσωπο του τέρατος δεν σε τρομάζει έχεις αρχίσει να του μοιάζεις». Δυστυχώς, για όλους μας, έχουν αρχίσει να του μοιάζουν.

Το κόμμα που ήταν κατά των παρελάσεων και ξιφουλκούσε κατά του κ. Αβραμόπουλου που τις επανέφερε είναι έτοιμο να διοργανώσει ένα εθνικολαϊκό φουστανελοκίτς τερατούργημα χουντικών προδιαγραφών στο Σύνταγμα, ανήμερα της 25ης Μαρτίου. Η  Πολεμική Αρετή των Ελλήνων στο Καλλιμάρμαρο ξαναζεί και κανείς αριστερός πολιτικός ή δημοσιογράφος δεν άρθρωσε αντίρρηση.

Η πρώτη φορά αριστερή Πρόεδρος της Βουλής επισκέπτεται το Πεντάγωνο και επιθεωρεί με ύφος στρατάρχη άγημα παρέα με τον υπουργό -τι δουλειά έχει ένας Πρόεδρος της Βουλής εκεί πέρα; Ποια ακριβώς ήταν η σκοπιμότητα να ενημερωθεί για το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων επί τόπου η άσχετη με το αντικείμενο πολιτειακή παράγων, πλην του τηλεοπτικού μιλιταριστικού ταρατατζούμ; Εδώ δεν περιμέναμε αντιδράσεις, η κ. Κωνσταντοπούλου είναι ιερό δισκοπότηρο της αριστερής δημοσιογραφίας.

Η πρώτη φορά αριστερή Περιφερειάρχης Αττικής πετά με τον φουσκωμένο σαν διάνο ένστολο υπουργό, με άψογο  στρατιωτικό στιλ και η ίδια- τι δουλειά έχει ένας Περιφερειάρχης σε αυτό το σόου; Ουδείς αριστερός αναρωτήθηκε.

Ο πρώτη φορά αριστερός αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας ετοιμάζει, για πρώτη φορά μετά τη Χούντα, σχέδιο εθνικής διαπαιδαγώγησης των μαθητών από τον στρατό -αρκετά είχαν αφεθεί τα παιδιά μας ανυπεράσπιστα  στο ανθελληνικό μένος της κ. Ρεπούση. Μούγκα η αριστερή ευαισθησία.

Τα φλογερά εθνικιστικά και αντιευρωπαϊκά  παραληρήματα του κ. Καμμένου αντανακλούν και χρεώνονται σε όλη την Κυβέρνηση- αυτός δεν κάθεται στα αυγά του σαν τον κ. Καρατζαφέρη. Άνοιξε βεντέτα με τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έδωσε τον τόνο στην κήρυξη του ψυχρού πολέμου εναντίον της Γερμανίας- μια χαρά στρώνουμε το έδαφος για να πάμε να ζητήσουμε λεφτά, τη στιγμή που εκείνος απτόητος απολαμβάνει τον ρόλο του παίζοντας πόλεμο στο Αιγαίο με Απάτσι και φρεγάτες. Μέχρι και η τέως προστατευόμενή του κ. Ραχήλ Μακρή αναρωτήθηκε αν κάνει τίποτα άλλο εκτός από το να ξοδεύει τα λεφτά μας σε οπερέτες. Δυστυχώς κάνει. Την κυβέρνηση σαν τα μούτρα του.

ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ Ο ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ. 

ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ!

ΕΜΠΑΘΕΙΑ;

Σήμερα, 8.30 το πρωί, στο Ψυχικό. Αλίμονο στους πρόσφυγες!

«Κύριε Δήμου,

Η εμπάθεια με το Σύριζα είναι εμφανής. Για δεκαετίες φαγοπότι από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν γράψατε τίποτα. Ακόμη χειρότερα όμως, μέχρι δύο χρόνια πριν γράφατε πόσο κακοί τεμπέληδες είναι όλοι οι Έλληνες, για αυτό πληρώνουμε τώρα.

Τώρα ξαφνικά, για όλα φταίει το σύριζα. Και καλά όλοι οι μωροί που πίστεψαν ότι θα σκιστούν τα μνημόνια, αυτοί που αναζητούν σωτήρα από αυτούς που μας κατέστρεψαν, τί είναι; Α σωστά, τότε φταίνε οι πολίτες... Μύλος».

Σχόλιο του Marios Geo στην προηγούμενη ανάρτηση. Ένα σχόλιο που χρειάζεται μία εκτενέστερη απάντηση.

Θα προσπεράσω γρήγορα το προσωπικό στοιχείο – που όμως είναι αναγκαίο. Με ενδιαφέρει περισσότερο η ουσία: το πότε η κριτική ονομάζεται εμπάθεια.

Επί προσωπικού: το 1981 κόπηκα από την ΕΡΤ από το ΠΑΣΟΚ ως δεξιός. Το 1982 αναγκάστηκα να αποχωρήσω από τα «Επίκαιρα» ως αριστερός. Το 1987 με έκοψε από την ΕΡΤ πάλι το ΠΑΣΟΚ και το 1993 η Ν. Δ. Επίσης αναγκάστηκα σε αποχώρηση από το πασοκικό ΒΗΜΑ το 1987 (λόγω Κουτσόγιωργα) και από την Καθημερινή  δύο φορές το 89 και το 96.

Άποψη διευθυντή της ΕΡΤ: «Βρες κάποιο κόμμα να σε στηρίξει. Όλα σε πολεμάνε!».

Άποψη εκδότη εφημερίδας: «Είσαι η καλύτερη πέννα στην Ελλάδα – αλλά δεν μπορεί κανείς να σε εμπιστευθεί: γράφεις ό,τι σου κατέβει».

                                                       *   

Και τώρα ο χθεσινός σχολιογράφος του μπλογκ: «Για ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν γράψατε τίποτα». 

40 χρόνια κριτική έγιναν «τίποτα». Ή πολύ νέος είναι, ή δεν έχει ενημερωθεί.

Κι όμως εγώ έγραφα πάντα εναντίον ενός κόμματος: αυτού που ασκούσε εξουσία.

Και γιατί τα τελευταία δέκα χρόνια δημοσιογραφώ μόνο στο Διαδίκτυο; Γιατί μόνον εκεί δεν υπάρχει λογοκρισία.

Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, τον υποδέχθηκα με ευμενή σχόλια, στέλνοντας «ανοιχτές επιστολές» στον Αλέξη Τσίπρα, καλώντας τον να μεταμορφωθεί από χαρισματικός δημαγωγός σε υπεύθυνο ηγέτη. (Όλα τα κείμενα υπάρχουν στο ndimou.gr).

Φταίω εγώ αν ο ΣΥΡΙΖΑ (και ο Αλέξης) τα κάνανε θάλασσα; Και είναι «εμπάθεια» η τεκμηριωμένη κριτική;

Αλλά ο χαρακτηρισμός «εμπάθεια» είναι πολύ βολικός. Δεν φταίνε οι κυβερνώντες, φταίει ο σχολιαστής τους. Που πάσχει από το ψυχικό νόσημα της εμπάθειας. Δεν είναι αντικειμενικό το πρόβλημα – είναι υποκειμενικό. Δώστε του ένα λεξοτανίλ…

Αδιόρθωτοι!

Τρεις ειδήσεις, πρόσφατες, με έκαναν να απελπιστώ τελείως για το μέλλον αυτής της χώρας (όχι πως είχα και πολλές ελπίδες…):

Πρώτη: Ο υφυπουργός Υποδομών και μεταφορών Νικόλαος Μαυραγάνης, ο οποίος δεν έχει ακόμα αναλάβει αρμοδιότητες προσέλαβε και απέσπασε 15 υπαλλήλους για να στελεχώσει το γραφείο του. (Προσοχή: δεν ξέρει ακόμα τι έργο θα αναλάβει και άρα ποιους θα χρειαστεί). Στους 15 αυτούς (άνεργους) υπαλλήλους μοίρασε τον Δεκέμβριο έκτακτες αμοιβές που αντιστοιχούν σε 532 ώρες υπερωριακής εργασίας (;). 

Η καταγγελία έγινε στη Βουλή από δύο βουλευτές του «Ποταμιού» από την Τετάρτη 4.1. - και δεν διαψεύστηκε. Ούτε κανείς απέλυσε τον υπουργό.

532 ώρες ανύπαρκτης εργασίας την στιγμή που οι (ηρωικοί) γιατροί του ΕΣΥ παραμένουν μήνες απλήρωτοι για τις ολονύκτιες εφημερίες τους. Οι γιατροί που σώζουν ζωές, απλήρωτοι και οι γραφειοκράτες που απλώς ζεσταίνουν την καρέκλα, καλοπληρωμένοι.

Ε, αν δεν τον απολύσει αυτόν τον δήθεν υφυπουργό ο Τσίπρας (μαζί με τους παρατρεχάμενους) τότε είναι ο πιο φαύλος Έλληνας πρωθυπουργός μετά τον Δηλιγιάννη.

Δεύτερη είδηση: Εισαγγελέας εστράφη εναντίον Διευθυντού Δημόσιου Ταμείου διότι δεν δέχθηκε να εισπράξει πληρωμή οφειλής με ομόλογα Σώρρα!

Η παρουσία Σώρρα στην Ελλάδα, τόσα χρόνια τώρα, αποτελεί σκάνδαλο. Ο άνθρωπος αυτός και μόνο με τον ισχυρισμό του ότι έχει στην τράπεζα καταθέσεις εξακοσίων δισεκατομμυρίων δολαρίων θα έπρεπε να έχει συλληφθεί είτε ως απατεών, είτε ως παράφρων. Διότι αν είχε τέτοια περιουσία θα ήταν με απόσταση ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Ο πτωχός (σε σύγκριση) Μπιλ Γκαίητς έχει μόνο ογδόντα δις.

Επτάμιση φορές πιο πλούσιος από τον Μπιλ Γκαίητς – και δεν τον ξέρει κανείς; Ούτε οικονομικός παράγων, ούτε ξένος δημοσιογράφος, ή τραπεζίτης;

Αλλά θα μου πείτε, τον ξέρει ο κύριος εισαγγελεύς!

Τρίτη είδηση: Οι δικαστικοί δεν επέτρεψαν στο εξάχρονο παιδάκι της Ρούπα να μείνει με την γιαγιά του και την θεία του. Μετά το σοκ της σύλληψης και φυλάκισης της μητέρας του (όποια κι αν είναι) – το πήγαν σε ένα ξένο περιβάλλον και το ελέγχουν διάφοροι λειτουργοί. Αν ήθελαν να το προστατέψουν ας έβαζαν μία παιδοψυχολόγο  να παρακολουθήσει επιτόπου τις συνθήκες στο σπίτι της γιαγιάς του.

Αρνούμαι να είμαι συμπολίτης με τέτοιους υπουργούς ή δικαστικούς λειτουργούς! 

Δεν απορώ που έχουμε χρεοκοπήσει όχι μόνο οικονομικά αλλά και κοινωνικά και ανθρώπινα. Με τέτοια μυαλά και τέτοιο ήθος ήταν προκαθορισμένο να συμβεί.

Βαρέθηκα, πενήντα χρόνια να επισημαίνω τα τερατουργήματα των Ελλήνων – και τελικά να βρίζουν εμένα, ως ανθέλληνα. Λες και φταίω εγώ γι αυτά που κάνουν! Κι αισθάνομαι πια γελοίος. Διότι, όπως έγραφε πριν 150 χρόνια ένας πνευματικός μου πρόγονος:

«Ο τίτλος διορθωτού του ρωμέικου κατήντησε να αμιλλάται κατά την γελοιότητα προς τον του τετραγωνισμού του κύκλου».

___________________
Υ. Γ. Η Google μου επισημαίνει πως αυτή η ανάρτηση είναι η 700στή σε αυτό το μπλογκ. Βάλτε και 300+ στα παλιότερα, περάσαμε τα χίλια...

Λυσιστράτες 2017

Από πολύν καιρό φλερτάρω με την ιδέα του να προτείνω γυναίκες για την ηγεσία της χώρας μας. 

Πιστεύω πως σε μέσον όρο έχουν πολύ καλύτερη σχέση με την πραγματικότητα, δεν είναι ιδεοληπτικές η φανατικές, και διαχειρίζονται πιο σωστά τα πράγματα.

Στατιστικά, το ποσοστό των γυναικών που έχει κυβερνήσει χώρες είναι μικρό – όμως και σε αυτό το μικρό δείγμα κάνει εντύπωση το πόσο διακρίθηκαν, το πόσο πιο αποτελεσματικές ήταν σε σχέση με τους άνδρες.

Ζωντανό παράδειγμα η Μέρκελ. Είτε μας αρέσει εμάς, είτε όχι, για την Γερμανία υπήρξε άριστη. 

Αν πάμε παλιότερα: Χρυσούς Αιών για την Βρετανία ήταν η εποχή της Ελισάβετ της πρώτης, ενώ και με την Βικτώρια ευημέρησε. Πολύ καλά τα κατάφερε και η Μεγάλη Αικατερίνη (εξ ου και το «Μεγάλη»).  Ίντιρα Γκάντι, Γκόλντα Μεγήρ, Σιριμάβο Μπανταρανάικε (η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός – κυβέρνησε την Σρι Λάνκα 15 χρόνια!) θεωρήθηκαν όλες επιτυχημένες. Ακόμα και η αμφιλεγόμενη Θάτσερ έβγαλε την βαλτωμένη Αγγλία από τον ύπνο της. Για πολλούς υπήρξε η καλύτερη Βρετανίδα πρωθυπουργός του 20^ου αιώνα. (Ναι, ακόμα και από τον Τσώρτσιλ!).

Έχοντας χορτάσει από τις μπαρούφες των Ελλήνων πολιτικών (οι γυναίκες πολιτικοί σπάνια ξεστομίζουν μπαρούφες – εκτός από μερικές ιδεοληπτικές Συριζαίες) θα ονειρευόμουν μία σωστή πρακτική γυναίκα που να νοικοκυρέψει αυτή τη χώρα.

Άνετα, από οποιονδήποτε άνδρα πολιτικό, θα προτιμούσα την Άννα Διαμαντοπούλου. Έχει σωστή, ορθολογική σκέψη, έκανε εξαίρετη δουλειά στο υπουργείο Παιδείας – όπως άλλωστε και η προκάτοχός της Μαριέττα Γιαννάκου. Και η Ντόρα Μπακογιάννη έχει επιδείξει συχνά ηγετικές ικανότητες και σωστή σκέψη.  

Ξέρω πως οι γυναίκες σαν πολιτικά όντα κουβαλάνε πολλά βαρίδια: η ανδροκρατία στην πολιτική καλά κρατεί – αλλά και οι γυναίκες δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις με τις ομόφυλές τους. Οι λευκές ψηφοφόροι με 53% επέλεξαν τον Τραμπ – έναν ξεκάθαρο αντιφεμινιστή, όχι μόνο στα λόγια αλλά και (κυρίως) στην συμπεριφορά του. Το πώς έγινε αυτό έκτοτε απασχολεί από δημοσκόπους μέχρι ψυχαναλυτές.

Δυστυχώς, ανάμεσα στα πολλά που έπαθαν οι γυναίκες από μας, είναι και η υπονόμευση της αυτό-εικόνας τους. Σπάνια έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.

Έχουμε πολύ αξιόλογες γυναίκες στην Ελλάδα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την χώρα. Όχι με την μέθοδο της Λυσιστράτης (στην ανάγκη ακόμα και με αυτήν). Αλλά θα τους επιτρέψουμε εμείς οι άνδρες να το κάνουν; 

Ίσως μόνον οι γυναίκες θα μπορούσαν να νοικοκυρέψουν την Ελλάδα. Πάντως οι άνδρες απέτυχαν παταγωδώς!

Αλμπι, Αφροδίτη και Καλή Χρονιά!

Καλή Χρονιά

ήρθε να μας ευχηθεί ο Άλμπι

ο γατούλης του κήπου μας.

Έκανε και ποδαρικό!

λίγο καταπονημένος 

απο το Reveillon 

στα κεραμίδια.

(Πάντως έφαγε καλά...)

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΣΑΣ

και μην ξεχάσετε να πάτε πίσω και να διαβάσετε τα σχόλια της Αφροδίτης στην τελευταία ανάρτηση

για να ξεκινήσετε τον καινούργιο χρόνο με χαμόγελο!