Ρένος Ρώτας (1922-2012)

Έφυγε από τη ζωή ο Ρένος Ρώτας - ένας από τους πιο σοφούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Είχα γράψει γι αυτόν εδώ: http://doncat.blogspot.gr/2006/07/blog-post_09.html

Θα τον θυμούνται πολλοί.

____________________________________________

Την φωτογραφία αυτή (που τώρα κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο) την τράβηξα στις 2 Μαΐου 1998

στο κρησφύγετό του πάνω από την αρχαία Κόρινθο. Δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 2002 στο περιοδικό "Φωτογράφος".

Ματαιωμένη εμφάνιση

Μετά από πολλά τηλεφωνήματα δέχθηκα πρόσκληση της ΝΕΤ να λάβω μέρος στο βραδινό εκλογικό πάνελ της Κυριακής. Είχα κόψει αυτή τη συνήθεια (παλιότερα πήγαινα) διότι τελικά ήταν ένα σόου χωρίς νόημα. Ο καθένας είχε καιρό για μία ατάκα (αλίμονο αν έπεφτε επάνω σε δηλώσεις αρχηγού) και μετά πήγαινε σπίτι του.

Αλλά αυτή τη φορά η κυρία Ο., που με κάλεσε ήταν πολύ ευγενική και επίμονη. Έτσι ενέδωσα.

Πήγα στην ώρα μου. Με μακιγιάρισαν και μου είπαν: «περιμένετε στο σαλόνι να σας φωνάξουμε».

Κάθισα και παρακολουθούσα την εκπομπή. Ένας-ένας έρχονταν οι άλλοι καλεσμένοι, σχεδόν όλοι πολιτικοί, περίμεναν δύο-τρία λεπτά, μετά πήγαιναν μέσα, κάτι συζητούσαν, κάτι διαπραγματεύονταν και ξαφνικά τους έβλεπα στην οθόνη.

Ύστερα από μία ώρα αναμονής σηκώθηκα να φύγω. Κατάλαβα ότι κι εδώ έπρεπε να έχεις «μέσον» ή να πιέσεις. Δεν είχα κανένα λόγο να το κάνω. Βγαίνοντας είδα πως είχαν στηθεί μπουφέδες, υποτίθεται για τους προσκεκλημένους, στους οποίους έτρωγε και έπινε το προσωπικό της ΕΡΤ.

Στην έξοδο με ρώτησαν αν ήθελα να ξεβαφτώ και με ευχαρίστησαν θερμά για την συμμετοχή μου…

__________________________________________

Η φωτογραφία με κινητό από παλιότερη εκπομπή.

Καταρράκτης φωτός

Και μέσα στο ζόφο είδα το φως να κυλάει να γκρεμίζεται πάνω στην μπουκαμβίλια. Σήκωσα το κινητό μου και φωτογράφησα. Κάτι αλλο από το σκοτάδι που μας τυλίγει: φως και χρώμα. Έστω για ένα λεπτό.

Συνέντευξη στο Spiegel + Υστερόγραφο

Το περιοδικό Spiegel στο σημερινό του τεύχος (4.6.)δημοσιεύει συνέντευξή μου δυόμισυ σελίδων. Θα βρείτε ελληνική μετάφραση στο ΒΗΜΑ online:
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=460706&wordsinarticle=%CE%94%CE%97%CE%9C%CE%9F%CE%A5.
Ας σημειωθεί ότι υπάρχουν αστοχίες στην μετάφραση. Η "αβεβαιότητα" θα έπρεπε να αποδοθεί ως "ανασφάλεια". Το "πρόβλημα ταυτότητας" μεταφράζεται "υπαρξιακό πρόβλημα",  το "πρόγραμμα περικοπών" έγινε "πρόγραμμα λιτότητας", η "ύφεση" "αποπληθωρισμός" και η "χωλή Ευρώπη" έγινε "παράλυτη". Η φράση για την πρόγνωση έχει στο πρωτότυπο ως εξής: "Δεν θα αποτολμήσω καμία πρόγνωση - πράγμα που τελικά αποτελεί πρόγνωση". Έτσι όπως είναι τώρα, δεν βγάζει νόημα.

Διορθωμένη μετάφραση υπάρχει τώρα στο δικό μου site, εδώ: http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=39&time_id=730&cat_id=39

Είναι η τέταρτη συνέντευξή μου στο Spiegel. H πρώτη δόθηκε το 1977. Το βιβλίο μου που αναφέρεται είναι "Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας" το οποίο κυκλοφορεί τώρα και στην Γερμανία.

____________________________________________________

Υ. Γ. της επόμενης μέρας. Πριν 35 χρόνια, η συνέντευξη είχε ξεσηκώσει έναν οχετό από σχόλια μίσους. Φέτος ήταν ακόμα περισσότερα και πιο βίαια (βοηθάει και το Internet). Ελάχιστοι ασχολούνται με το περιεχόμενο, οι περισσότεροι βρίζουν το άτομο. Βέβαια τα σχόλια δικαιώνουν την θεση του κειμένου ότι δηλαδή δεν αντιδρούμε ορθολογικά αλλά συναισθηματικά. Παρόλο που θα έπρεπε να το έχω συνηθίσει, αυτό το μίσος με ξαφνιάζει πάντα. Τόσο πάθος απέναντι σε έναν άνθρωπο που δεν έχει βλάψει κανένα, δεν έχει ασκήσει εξουσία και μόνο εκφράζει τις απόψεις του, σταθερά, επί χρόνια; Καλά γράφει ο Ράμφος ότι κύριο γνώρισμα της νεοελληνικής κοινωνίας είναι ο φθόνος.

Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας

Όλες αυτές οι προφητείες για την επερχόμενη καταστροφή της Ελλάδας σε επηρεάζουν, όσο κι αν αμύνεσαι.  Δεν είναι μόνο τα σενάρια της δραχμής αλλά και οι άλλοι μάντεις που προφητεύουν πως δεν σωζόμαστε μέσα ή έξω από το ευρώ. Το χρέος μας δεν είναι διαχειρίσιμο, το έλλειμμα μεγαλώνει, πρωτογενές πλεόνασμα δεν φαίνεται ούτε με τηλεσκόπιο.

Θυμάμαι κάτι τύπους με πανό κρεμασμένα μπρος πίσω (sandwich men) που κυκλοφορούσαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης προφητεύοντας το τέλος του κόσμου. THE END OF THE WORLD IS NEAR, έγραφαν τα πανό.

Βέβαια η Πομπηία θάφτηκε ξαφνικά, χωρίς προειδοποιήσεις και προφητείες. (Δεν υπήρχαν τότε και σεισμολόγοι). Αλλά οι συγγραφείς, που έγραψαν αργότερα για την καταστροφή, δημιούργησαν μία ατμόσφαιρα ανησυχίας και πάθους για τις τελευταίες της μέρες. Κι εγώ νιώθω τώρα τον κόσμο αγριεμένο μπροστά στην προοπτική του άγνωστου. Κάτι φίλοι το έριξαν στην κατανάλωση (ξέρεις αν θα μπορούμε αργότερα να αγοράσουμε τέτοια πράγματα;). Οι πότες στοκάρουν ακριβά malts, οι υποχόνδριοι κάθε είδους φάρμακα.  Άλλοι θάβουν τις οικονομίες τους κι άλλοι τις εξάγουν. Κι αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην καταστροφή. Όλοι, με κάποιον τρόπο, έχουν αλλάξει συμπεριφορά.

Ξέρω πως σίγουρα δεν έρχεται το τέλος. Κι αν ακόμα βουλιάξουμε θα είναι μία περίοδος σκοτεινή που θα διαρκέσει μερικά χρόνια. Έλα όμως που μερικοί (όπως εγώ) δεν έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας. (Να γιατί οι νέοι ψηφίζουν αλλιώς). Τι να το κάνω εγώ αν η ανάκαμψη έρθει σε δέκα χρόνια;

Κι είναι η ωραιότερη εποχή του χρόνου, ανάμεσα άνοιξη και καλοκαίρι. Φως γλυκό, μεγάλες ημέρες, θερμοκρασία τέλεια: ούτε ζέστη ούτε κρύο. «Για δες καιρό που διάλεξε…».

____________________________________________

Η εικόνα: Πίνακας του Ρώσου ζωγράφου Καρλ Μπριούλοφ (1833)