Δευτέρα, Δεκεμβρίου 22, 2014

Για τις χαμένες φωτογραφίες


Η αποκατάσταση των blog από τα οποία σβήστηκαν φωτογραφίες  8 ετών (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση) είναι δύσκολη και επίπονη εργασία. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να την ολοκληρώσω.

Προς το παρόν κατάφερα να αποκαταστήσω τις αναρτήσεις των τελευταίων μηνών.

Για όποιον θέλει για μουσειακούς ή ιστορικούς λόγους να δει τα πράγματα όπως ήταν, υπάρχει το web archive. Δεν είναι πλήρες, δεν είναι εύκολο, αλλά παραθέτω τις διευθύνσεις:

Για την τελευταία χρονιά μέχρι Ιούλιο (τα νεότερα τα συμπλήρωσα εγώ):

http://web.archive.org/web/20140717124306/http://www.doncat.blogspot.com/ 

Θα βρήτε υλικό στις παρακάτω διευθύνσεις:



- Archive 2006 - February 2012: 

- Archives 2013 - 2014:
1) September 2013: 

2) October 07, 2013 - February 09, 2014:

3) December 21, 2013 - June 09, 2014: 
-----------------------------------------------------
To dimoutech υπάρχει εδώ, αλλά δυστυχώς λείπουν πολλές φωτογραφίες από το 2007:
-----------------------------------------------------
To doncat2 είναι πιο τυχερό και φαίνεται πως υπάρχει ολόκληρο: 


Όλη αυτή την έρευνα την χρωστάω στον κ. Λάζαρο Παπαδόπουλο - τον υπερευχαριστώ.

Υπενθυμίζω πως το υλικό των δύο πρώτων χρόνων είναι αρχειοθετημένο πλήρες με εικόνες και σχόλια στο ndimou.gr: στο (http://ndimou.gr/el/blogs/) υπάρχουν ολόκληρο το nikosdimou (http://ndimou.gr/el/blogs/#prettyPhoto/0/) και το doncat μέχρι Σεπτέμβριο 2007 (http://ndimou.gr/el/blogs/#prettyPhoto/1/).


Σάββατο, Δεκεμβρίου 20, 2014

Η ιστορία μιάς παντόφλας






































(ή γιατί δεν πρέπει κανείς να τα βάζει με την Google)


Αυτή η απαίσια μαύρη παντόφλα είναι η αιτία που τα blog μου έχασαν όλες τις φωτογραφίες τους!

Είχα αγοράσει ένα νέο κινητό. Τσεκάροντας τις λειτουργίες του, έφτασα και στην φωτογραφική μηχανή. Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και για να δω αν δουλεύει τράβηξα την σπουδαία φωτογραφία που βλέπετε.

Φυσικά τις επόμενες ημέρες τράβηξα και άλλες φωτογραφίες και κοιτάζοντάς τις έφτασα στην παντόφλα. Την έσβησα και την ξέχασα.

Όμως, την επόμενη φορά που κοίταξα φωτογραφίες, να' την πάλι μπροστά μου.

Την ξανάσβησα. Αλλά μετά δείχνοντας φωτογραφίες σε ένα φίλο, την ξαναβρήκα.

Άρχισα να εκνευρίζομαι. Ανακάλυψα, ψάχνοντας, ότι σβήνοντας μία φωτό την έστελνα απλώς στα σκουπίδια (trash). Οπότε την έσβησα και από εκεί.

Όμως, ω! του θαύματος, μετά από μερικές ημέρες αναστήθηκε.

Ανακαλύπτω τώρα ότι η κυρία Γκουγκλ κάνει αυτόματη αντιγραφή (backup) και αποθήκευση όλων των φωτογραφιών που βρίσκει στο κινητό μας, στον υπολογιστή - και ό,τι άλλο μέσο συνδέεται μαζί της. Αυτό το κάνει αυτόματα - εκτός αν της δώσουμε εντολή να μην το κάνει. Και αν σβηστούνε τις αναπληρώνει.

Μπαίνοντας στο photos.google.com, τρομάζω. Βλέπω φωτογραφίες 20 ετών - από τότε που δουλεύω ψηφιακά. Συν και μερικές παλιές, ψηφιοποιημένες.

Βέβαια μπαίνεις με όνομα και κωδικό - κανείς άλλος δεν μπορεί να δει αυτό το υλικό.

Αλλά η παντόφλα, πρώτο τραπέζι πίστα.

Με πιάνει μανία, λύσσα, και αρχίζω να σβήνω τα πάντα. Όχι επιλεκτικά - τα πάντα! Κάθε λίγο το πρόγραμμα με προειδοποιεί - κι εγώ άτεγκτος και απόλυτος λέω: σβήσε! σβήσε! σβήσε!

Έτσι έσβησα και όλες τις φωτογραφίες από τα blog μου (doncat.blogspot.gr, κλπ.). Πού να ξέρω, ο ταλαίπωρος, ότι ήταν και αυτές αποθηκευμένες εκεί. (To BlogSpot ανήκει στην Google).

Βέβαια οι φωτογραφίες αυτές υπάρχουν στον υπολογιστή μου. Αλλά χύμα και σκόρπιες. Μιλάμε για εκατοντάδες. Πού να θυμάμαι ποια πάει πού;

Τους επόμενους μήνες, όποτε είμαι άνεργος, θα ψάχνω και θα κολλάω καμία... Όλες, αποκλείεται να τις βρω.

Να γιατί δεν πρέπει κανείς να τα βάζει με την Google.

(Υ. Γ. Το ύφος είναι χιουμοριστικό – αλλά το θέμα τραγικό. Ένα έργο ζωής, μία δουλειά 8 ετών, πάνω από χίλια κείμενα και άλλες τόσες φωτογραφίες… Μόνο λίγα παλιότερα αρχεία, του 2006, όταν ανοίγονται μέσα από το ndimou.gr, έχουν επιβιώσει ολόκληρα).

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 01, 2014

Τα μεγάλα βουνά


Έξω από τα μνημόνια και τις πολιτικές, έξω από την τρόικα και τις περικοπές, υπάρχουν πάντα τα μεγάλα ελληνικά βουνά, που αυτές τις μέρες δέχονται τα πρώτα χιόνια.

Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία στις 29 Νοεμβρίου 2014. Πυκνή ομίχλη έζωνε την Αράχοβα. Περπατούσα έξω από το χωριό, σε μονοπάτι, να μη βλέπω τα τζιπ και τα SUV, αλλά το τοπίο όπως το γνώριζα από παιδί. Και μέσα μου τραγούδαγα, όπως στο Δημοτικό Σχολείο:

Καλότυχά ’ναι τα βουνά, ποτέ τους δεν γερνάνε·

το καλοκαίρι πράσινα και το χειμώνα χιόνια,

και καρτερούν την άνοιξη, τ’ όμορφο καλοκαίρι,

να μπουμπουκιάσουν τα κλαριά, ν’ ανοίξουνε τα δέντρα,

να βγουν οι στάνες στα βουνά, να βγουν οι βλαχοπούλες,

να βγουν και τα βλαχόπουλα λαλώντας τις φλογέρες.


Τώρα οι βλαχοπούλες μιλάνε στο κινητό – και πόσα βλαχόπουλα παίζουν φλογέρα;

Ωστόσο, γυρίζοντας στην Αθήνα και ακούγοντας στα ραδιόφωνα την ακατάσχετη φλυαρία για την προεδρική εκλογή και το δημοσιονομικό έλλειμμα, σκέφθηκα να σας φέρω ένα αεράκι από τα ψηλά βουνά, που είναι πάντα εκεί και θα παραμείνουν, όταν θα έχουμε όλοι ξεχαστεί, πρόεδροι και υπουργοί, γραφιάδες και τραπεζίτες, πλούσιοι και φτωχοί.

Ένα αεράκι αιωνιότητας.