Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ BLOG

Μέχρι τις 27 Νοεμβρίου 2022 η στήλη που από το Σεπτέμβριο 2017 κρατούσα στο Βήμα έφερε έναν βαρύ υπέρτιτλο: ΤΟ ΒLOG ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ.

Δικαίως, γιατί ήταν Blog. (Για τους μη Αγγλομαθείς έτσι ονομάζεται κάθε ημερολόγιο) Στο Διαδίκτυο υπάρχουν χιλιάδες μπλογκ που είτε αποτελούν προσωπικές εξομολογήσεις, είτε ασχολούνται με κάποιο θέμα: από την μόδα, τα ταξίδια, την μαγειρική ως την φιλοσοφία.

Ξεκίνησα να γράφω μπλογκ από το 2006. Το πρώτο είχε το όνομά μου. Αλλά επειδή πολλοί καλοθελητές ενοχλήθηκαν από την «προσωπική μου προβολή», μετά από μερικούς μήνες το έκλεισα και άνοιξα άλλο με το όνομα του αγαπημένου μου γάτου. DON ονομαζόταν αυτός και άρα: Doncat.blogspot.com.

Η επιτυχία και των δύο μπλογκ ήταν εντυπωσιακή. Στις ψηφιακές μου σελίδες (ndimou.gr/blogs) μπορείτε να βρείτε στατιστικά στοιχεία. Θα δείτε: Τα αρχικά Blogs του Νίκου Δήμου ήταν τα nikosdimou και doncat (2006-2007). 1100 σχολιαστές ήδη στο πρώτο!

Tο http://doncat.blogspot.com/ άρχισε με δυνατότητα σχολιασμού. Σύντομα όχι πια. Ήταν αδύνατο να διαβάζεις εκατοντάδες σχόλια κάθε μέρα).  Το αρχείο των αρχικών blogs, μαζί με τα κείμενά τους και τα 90.000 σχόλια του πρώτου έτους βρίσκεται εδώ: «Nikosdimou.blogspot.com» και «Doncat.blogspot.com». Είναι ενδιαφέρον να διαβάσετε αυτά τα κείμενα.

Όταν έγινε η πρώτη συζήτηση για επιστροφή μου στο Βήμα (μετά την αποχώρηση Ψυχάρη, ο οποίος με είχε εξαναγκάσει σε παραίτηση το 1987) σκέφθηκα το blog. Συνέχιζε την πορεία του – αλλά από την στιγμή που είχα κόψει τα σχόλια και τον διάλογο, τα εντυπωσιακά νούμερα είχαν χαθεί. Μερικές εκατοντάδες πιστοί είχαν παραμείνει. Μπορούσα τώρα κάθε Κυριακή πρωί να προσθέτω ένα νέο κείμενο που βέβαια θα είχε σταλεί στην εφημερίδα μερικές ημέρες πριν. Βρέθηκε μία καλή θέση στις «Νέες Εποχές» και το μπλογκ συνεχίστηκε για έξη χρόνια.

Αν ανοίξτε τον blogger (είναι το τμήμα της Google που ασχολείται με τα blogs και ψάξετε για το Doncat, θα δείτε ότι μέχρι σήμερα το έχουν επισκεφθεί 3.952.056 άτομα. Μπορούσατε να το διαβάσετε στο Ιντερνετ, στον blogger, στο Facebook (μερικές εκατοντάδες αναγνώστες) και φυσικά στην εφημερίδα – όπου λογικά, είχε το μεγαλύτερο κοινό..

Αν δείτε τις (συνήθως αλάνθαστες) στατιστικές της Google θα διαβάσετε ότι έχω γράψει 1047 νέα κείμενα blogs. Αυτό εδώ είναι το 1048 και τελευταίο. [1] Κουράστηκα. Θέλω να τελειώσω και ένα βιβλίο που γράφω και που έχει μείνει στη μέση. Ευχαριστώ όσους με διάβαζαν.

---

[1]Όχι για τους αναγνώστες του Facebook. Εδώ το blog μπορεί και να συνεχιστεί. 

ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Ο ψηλός με τα γένια φαινότανε ξεθεωμένος.

“Συγνώμη”, ρώτησε, “μπορώ να καθίσω; Έχω πεθάνει, από την ορθοστασία”.

Σωριάστηκε σε μια καρέκλα. “Μια ζωή ορθός”, συνέχισε, “μια αιωνιότητα ορθός. Δεν αντέχω άλλο!”.

“Τώρα βέβαια θα μου πείτε - ήσουν πάντοτε εντελώς όρθιος, ίσος, ευθύς, ευθυτενής; Δυστυχώς όχι. Οι περιστάσεις βλέπετε... Κάνεις και συμβιβασμούς για να επιζήσεις. Συνήθως ήμουν ορθός. Έκανα κάτι υποκλίσεις στους θεολόγους. Κάτι κάμψεις για τους διαλεκτικούς. Μερικές κλίσεις στους Φροϋδιστές. Αλλά πάντως στάθηκα ορθός, τον περισσότερο χρόνο της ζωής μου”.

“Είμαι-θα το καταλάβατε ήδη- ο Ορθός Λόγος. Πάντα ορθός, στην υπηρεσία σας. Αλλά τώρα πολύ κουρασμένος. Δεν θα πείτε σε κανέναν πως κάθισα - δεν είναι έτσι; Θα χάσω τη δουλειά μου. Αλλά πιστέψτε με, είχα απόλυτη ανάγκη να καθίσω. Οι τελευταίες εβδομάδες ήταν σκέτη κόλαση”.

“Σ' αυτή τη χώρα, που καυχιέται ότι με ανακάλυψε, είναι αδύνατο πια να σταθώ όρθιος. Με τραβάνε όλοι για να με διπλώσουν κατά τη μεριά τους. Πιστέψτε με, ούτε ένας δεν νοιάζεται για τη σωστή σκέψη. Όλοι κουβαλάνε μέσα τους κάποια υστεροβουλία. Όλοι προσπαθούν με τον ορθό λόγο να αποδείξουν τον ανορθολογισμό τους. Ο ένας με επικαλείται για να βγάλει σκοταδιστές όσους διαφωνούν μαζί του. Θέλει δηλαδή να εγκαταστήσει μια δικτατορία του (δήθεν) ορθού λόγου. Που σημαίνει να με αναιρέσει, γιατί Ορθός λόγος είναι μόνο ο ανοιχτός, ο δημοκρατικός λόγος. Ο άλλος πάλι καταφεύγει σε μένα για να του δοθεί το δικαίωμα να διαδίδει το δικό του ζόφο και να με θάψει γρήγορα κάτω από το δικό του δόγμα”.

Πρέπει να εξετάζω τα πάντα. Που έλεγε κι ο μέγας εκείνος οπαδός (και μετά καταστροφέας μου) ο Καρτέσιος: Δεν πρέπει τίποτα να το δέχομαι αν δεν το γνωρίσω πρώτα πως είναι σωστό”.

“Το είχε πει και ο άπιστος Θωμάς”.

“Σίγουρα - ναι. Τέως Ορθολογιστής και αυτός. Τελικά επίστεψε. Όχι μόνο σ' αυτό που άγγιξε - αλλά και σ' αυτό που δεν είδε. Ας είναι. Νιώθω εξουθενωμένος”. Παύση. “Θα καθίσω πέντε λεπτά ακόμη - αν με διαβεβαιώσετε πως δεν θα διαδώσετε το χάλι μου. Η χώρα σας μπορεί να μηδενίσει κάθε ίχνος σκέψης. Προσπαθώ να οργανώσω ξανά το μυαλό μου, για να προχωρήσω σε μια αξιοπρεπή αναχώρηση”.

“Τι - μας φεύγετε;”.

“Φίλε μου, αρχίζει η προεκλογική περίοδος. Όχι ορθός δεν θα χωράω να σταθώ αλλά ούτε ξαπλωμένος σε λαγούμι. Όσο πιο μακριά σας είμαι αυτό τον καιρό, τόσο το καλύτερο. Και για σας και για μένα”.

(Σε πρώτη μορφή το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ το 1984)

Νίκος Δήμου ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

 Σήμερα που με διαβάζετε είναι (όπως γράφει το ημερολόγιο) το ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ!

Που σημαίνει πως γράφω το 44^ο ή 45^ο Πασχαλινό μου χρονογράφημα.

Το οποίον δύσκολο είναι να διαφέρει από τα άλλα.

‘Όμως αυτή τη φορά θα το γράψω αλλιώς.

ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ! Χριστός Ανέστη!

Φάγατε χθες μαγειρίτσα; Και σήμερα ψήνετε αρνί. Χαράματα σηκωθήκατε για να στήσετε τη σούβλα.

Ναι – ναι, η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης έχει γίνει γαστρονομική. Α, βλέπω πως αδιαφορήσατε και για τις απαγορεύσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ψήνετε και κοκορέτσι. Η παράδοση υπερισχύει των υγειονομικών διατάξεων.

Μάλιστα. Η παράδοση.

Τώρα, αν από κάποιο σύννεφο σας παρακολουθούσε ο Χριστός, τι θα σκεφτότανε;

Ότι προπηλακίστηκε, σταυρώθηκε, μαρτύρησε, πέθανε και αναστήθηκε για να φάτε και να πιείτε (έστω στην υγειά του).

Τουλάχιστον κανένα ζητιάνο ελεήσατε; Στείλατε καμία βοήθεια στους σεισμόπληκτους;

Κανένα φτωχό βοηθήσατε; Έστω, κόκκινα αυγά και τσουρέκι δώσατε σε μετανάστες, που πεινάνε;

Κάτι δεν πάει καλά με αυτή τη γιορτή. Γλέντι, τσίπουρο, μεζέδες, κοψίδια. Καμμιά φορά εμφανίζονται και όργανα. Οπότε χορός, πήδοι στον αέρα και λεβεντιές.

Άλλα πράγματα δίδαξε ο Χριστός. Μίλησε για αγάπη στον πλησίον.

(Σιγά μην αγαπήσω τον γείτονα που μου κλέβει το νερό!)

Και μετά το γλέντι έρχεται το Αστυνομικόν Δελτίον. Ατυχήματα, συγκρούσεις λόγω οινοποσίας.

Ναι, και θάνατοι. Από άκρατη λαιμαργία.

Δεν πειράζει αδελφοί. Αυτό είναι το Ελληνικό Πάσχα. Έτσι γιορτάζεται για αιώνες. Και του χρόνου έτσι θα είναι. Μερικοί θα λείπουν. Άλλοι θα πηδάνε ψηλότερα.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!

Ανασταίνοντας το περιοδικό RAM

Το περιοδικό RAM που ξεκίνησε  στο τέλος του 20^ου αιώνα σαν κοινή έκδοση των «Τεχνικών Εκδόσεων» (Κώστας Καβαθάς) και ΔΟΛ (Χρήστος Λαμπράκης) και συνέχισε  μόνο ως έκδοση του ΔΟΛ, είχε σαν βασικό θέμα του την επιστήμη και ιδιαίτερα την πληροφορική. Διευθυντής ήταν ο Θόδωρος Σπίνουλας κι ένας από τους αρθογράφους του, εγώ. Του χρωστάμε πολλούς νέους επιστήμονες – ανάμεσά τους ο υπουργός Πιερρακάκης ο οποίος συχνά το αναφέρει στις ομιλίες του. Έχει πάψει να κυκλοφορεί εδώ και πολλά χρόνια. Στον ιστότοπο ndimou.gr μπορείτε να βρείτε μία επιλογή από άρθρα μου εκείνης της εποχής.

Ξαφνικά μου ήρθε μία επιστολή που μου θύμισε το περιοδικό και μία επιστημονική ανακάλυψη. Την παραθέτω ακριβώς όπως την έλαβα:

Κύριε Δήμου,

 Επιτρέψτε μου να επικοινωνήσω ξανά μαζί σας μετά από πολύ καιρό. Τον Ιανουάριο του 2000 στο επετειακό τεύχος του περιοδικού RAM είχατε αναφερθεί σε μία προσπάθεια που είχαμε κάνει με σκοπό την προσφορά δωρεάν ιατρικής συμβουλής μέσω διαδικτύου (συνάπτω αντίστοιχες φωτογραφίες από το άρθρο σας) μέσω μίας μη κερδοσκοπικής εταιρείας που είχαμε ιδρύσει ως φοιτητές, την Intermedico. Τότε ήμουν ειδικευόμενος ιατρός που μόλις είχα επανέλθει στην Ελλάδα, και ο βασικός μου προβληματισμός ήταν ο εξής απλός: ενώ είχαμε μεγάλη επιτυχία και αποδοχή στο εξωτερικό, οι Έλληνες ταξιδιώτες του διαδικτύου αποτελούσαν ένα πολύ μικρό ποσοστό των χρηστών της υπηρεσίας μας. Φυσικά, η επιτυχία της Intermedico στο εξωτερικό μας έφτανε, και αυτό επιβεβαιώθηκε με σειρά δημοσιεύσεων σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά πχ. [Labiris et al. An eight-year study of internet-based remote counselling (2002) Journal of Telemedicine and Telecare]. Πρέπει όμως να παραδεχθώ ότι η δική σας αναφορά στο περιοδικό RAM ήταν καταλυτική για να βελτιωθούν τα νούμερα μας στην Ελλάδα.

 Η ζωή όμως κάνει κύκλους, και πάλι σήμερα αντιμετωπίζω παρόμοιο πρόβλημα. Στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο που υπηρετώ, έχουμε αναπτύξει μία πρωτοποριακή διαδικτυακή εφαρμογή (DDART) που ελέγχει την οπτική οξύτητα (https://ddart.med.duth.gr). Οι μελέτες εγκυροποίησής του DDART έχουν δημοσιευθεί σε πολύ έγκριτα διεθνή επιστημονικά περιοδικά, ενώ έχει λάβει έγκριση και από τον ΕΟΦ για κλινική χρήση. Η αποδοχή του DDART στο εξωτερικό είναι πολύ μεγάλη και αυτό αποτυπώνεται και από το γεγονός ότι η Google σε ενδεχόμενη αναζήτηση του λήμματος “DDART” οδηγεί ως πρώτο αποτέλεσμα στην ιστοσελίδα του Δημοκριτείου. 

Το DDART όμως αναπτύχθηκε με πρωταρχικό σκοπό να υπηρετήσει τα Νοσοκομεία, τα Κέντρα Υγείας και τις Μονάδες Εκπαίδευσης στην Ελλάδα, ως το μοναδικό έγκυρο εργαλείο προσυμπτωματικού και κλινικού ελέγχου της οπτικής οξύτητας και ικανότητας ανάγνωσης σε Ελληνόφωνους πληθυσμούς. Πέρα όμως από αποσπασματικές προσπάθειες (βλέπε http://vascreen.med.duth.gr ) αδυνατούμε να πείσουμε την Ελληνική Πολιτεία για τη χρησιμότητά του παρόλο που έχουμε καλύψει όλα τα ερευνητικά έξοδα ανάπτυξής του. Έξω πάμε καλά ,,, όμως εδώ μέσα τα πράγματα είναι αλλιώς!

 Στην περίπτωση της Intermedico, η αναφορά σας ήταν πολύ βοηθητική. Ελπίζω και στο DDART (αν θελήσετε να αναφερθείτε σε αυτό) να είναι το ίδιο καταλυτική.

 Με ιδιαίτερη εκτίμηση, Γιώργος Λαμπίρης, Αν. Καθηγητής.

Για να δούμε: μπορούμε να αναστήσουμε το RAM;

Υ.Γ. Κι ύστερα παραπονιόμαστε ότι οι Έλληνες επιστήμονες εγκαταλείπουν την Ελλάδα…

Η νέα φιλοσοφία του …φασισμού

Σπούδασα φιλοσοφία στην Γερμανία. Ήδη από τον δεύτερο χρόνο ξεχώρισα ένα καθηγητή για την κομψότητα, ποιότητα και την ακρίβεια της σκέψης του. Ρωτώντας για αυτόν έμαθα πως είχε χάσει τη θέση του στο πανεπιστήμιο και είχε περάσει οκτώ χρόνια σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, επειδή είχε δημοσιεύσει άρθρα που έκαναν φαινομενικά ήπια αλλά αυστηρή κριτική στον Εθνικοσοσιαλισμό.

Ήταν ένας πανέξυπνος άνθρωπος με πολύ ελεύθερες και ανοιχτές απόψεις. Με επέλεξε ως βοηθό του. Κάποτε μου χρειάστηκε ένα συστατικό γράμμα για μία υποτροφία. Το έγραψε και το έστειλε απευθείας στον φορέα που έδινε τις υποτροφίες. Όταν – αλίμονο, τόσο νωρίς! – έφυγε από την ζωή, η σύντροφός του βρήκε το αντίγραφο αυτής της επιστολής και μου το έδωσε. Το φυλάω σαν υπέρτατο βραβείο – και επίτευγμα. Θα ήθελα να ήμουν πραγματικά ο άνθρωπος που περιγράφεται σε αυτή την επιστολή.

Το όνομά του ήταν Γιόζεφ Στύρμαν. Μαζί εργαστήκαμε για την διδακτορική μου διατριβή. Δυστυχώς το Στρατόπεδο Συγκεντρώσεως είχε αφήσει τα ίχνη του. Πέθανε από έμφραγμα τις παραμονές που θα παρουσιάζαμε επίσημα την διατριβή που αφορούσε το πρόβλημα του σκεπτικισμού. Το Πανεπιστήμιο του Μονάχου ήταν πολύ συντηρητικό. Όταν, μετά τον θάνατό του, προσπάθησα να βρω άλλον τακτικό καθηγητή, που θα δέχονταν να παρουσιάσει στην θέση του, την διατριβή μου, απέτυχα παταγωδώς. Βλέπετε ήταν …ΥΠΕΡ του σκεπτικισμού, πράγμα  αδιανόητο για την συντηρητική τους νοοτροπία. Αρνήθηκα να την τροποποιήσω.   (Η ελληνική μετάφραση της διατριβής κυκλοφόρησε αργότερα ως βιβλίο στα Ελληνικά με τον τίτλο «Το Απόλυτο και το Τάβλι»).

Θυμήθηκα τον άνθρωπο αυτόν διαβάζοντας για την συμπεριφορά των φοιτητών προς την πρόεδρο του τμήματος φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής  Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου. Την κατηγόρησαν για …φασισμό, ενώ από όλη την συμπεριφορά τους είναι εμφανές ότι αυτοί είναι οι φασίστες. Μιλώντας συχνά με τον καθηγητή μου για τον φασισμό έμαθα πολλά. Ήταν άλλωστε ένας από τους ελάχιστους διανοούμενος που έκανε ανοιχτή αντίσταση στον εθνικοσοσιαλισμό (οι περισσότεροι έφυγαν, ή αποσύρθηκαν, ή έκαναν «εσωτερική μετανάστευση» (innere Emigration) στο σπίτι τους, παύοντας να δημοσιεύουν.

Η κατάσταση στις Ανώτατες Σχολές μας, έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ευτυχώς διαμαρτυρήθηκαν σημαντικοί  άνθρωποι όπως η πρώην (και εξαίρετη) υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου, ο καθηγητής Ανέστης Καλογήρου, ο Γιώργος Καμίνης, ο κοσμήτωρ Χαλκιαδάκης και άλλοι. Τα συνθήματα και η φρασεολογία των «επαναστατών» προέρχονται κατ’ευθείαν από το οπλοστάσιο της Χρυσής Αυγής… Όπου φασισμός: η βίαια επιβολή της μειοψηφίας (!) των φοιτητών!