Νεότερα για τη νέα χρονιά

Λίλη η μικρανεψιά που μας ήρθε φέτος εύχεται χρόνια πολλά!

Οι ομιλίες μου στο Ίδρυμα Θεοχαράκη ανεβαίνουν μία μία στο YouTube - αλλά δυστυχώς, αυτή τη φορά τα τεχνικά μέσα του Ιδρύματος μας πρόδωσαν. Έτσι στις πρώτες 4 ο ήχος είτε είναι πολύ χαμηλός, είτε συνοδεύεται από μία βουή, ενώ η εικόνα είναι άθλια. Μάλλον θα είναι ίδιες και οι υπόλοιπες. Μόνο μαζοχιστές ή φανατικοί θα τις αντέξουν. Αυτοί ας ξεκινήσουν από τη διεύθυνση http://www.youtube.com/watch?v=LSZfYZdoIqo&list=PL-YZizOT44urj9T-zYuHpGYuNuVO6vWjx ή ας γράψουν απλά στην αναζήτηση: "Νίκος Δήμου: επιστροφή στην ποίηση".

Η συνεργασία με το www.protagon.gr ξεκινάει από αύριο.



 
 
 
 
 

 
 
 

Ευχές: αλυπία

 

 

Κάποιος φίλος αναρωτιόταν τι νόημα έχουν όλες αυτές οι ευχές που ανταλλάσσουμε. Με έβαλε σε σκέψεις. Και του έγραψα δύο λέξεις. Τις παραθέτω εδώ αντί ευχών και σαν απάντηση στις δεκάδες κάρτες που έρχονται καθημερινά  γεμάτες παιδάκια, αγγελάκια, ζωάκια και λουλουδάκια.

Λέμε: Καλή Χρονιά - αλλά πώς γίνεται να είναι για όλους καλή; Ακόμα και σε περιόδους ευημερίας κάποιοι θα αρρωστήσουν, κάποιοι θα υποφέρουν, άλλοι θα πεθάνουν. Η δυστυχία (δυστυχώς) είναι εγγενής στον κόσμο αυτό. Όποιος τον έφτιαξε (αν τον έφτιαξε κάποιος) την μοίρασε απλόχερα. Εγώ εύχομαι την αρχαία «αλυπία» - και μακάρι να την ζήσουμε αρκετοί...

Μία παραίτηση και μία αλλαγή

Όπως ήδη γνωρίζουν αρκετοί, πρόσφατα παραιτήθηκα από την LiFO και από την 1.1.14 θα συνεργάζομαι με το protagon.gr

Τελευταία δυστυχώς η LiFO άλλαξε γραμμή, υποβαθμίζοντας τις προσωπικές στήλες και ουσιαστικά εξαφανίζοντάς τις από την δικτυακή έκδοση – την πιο σημαντική. Είχα κουραστεί να παίρνω μηνύματα: «γιατί διακόψατε τη συνεργασία;» ή «τι έγινε η στήλη;». Ταυτόχρονα δόθηκε περισσότερη έμφαση στα life-style θέματα και στον οδηγό πόλης. Μπορεί εμπορικά να απέδωσε – αλλά εμένα με ενοχλούσε.

Το αποκορύφωμα ήταν η ουσιαστική απόκρυψη του ονόματός μου από το διήγημα του χριστουγεννιάτικου τεύχους. Ούτε ένας στους δέκα αναγνώστες που ρώτησα (έτυχε να είμαι σε συγκέντρωση όπου διαβάζεται η LiFO) δεν κατάλαβε ότι ήταν δικό μου. Όλοι ρωτούσαν γιατί δεν έγραψα στο τεύχος.

Επειδή γράφω για να διαβάζομαι, αποφάσισα να μεταναστεύσω στο protagon.gr. Έχει λιγότερους επισκέπτες, αλλά είναι αυτοί που με ενδιαφέρουν.

 

Το ειρωνικό λεξικό επανέρχεται...

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ.

  

 

 

ΜΕΡΙΚΑ ΝΕΑ ΛΗΜΜΑΤΑ:

Αγανακτισμένοι (πολίτες): Άνθρωποι που μαζεύονταν ένα χρόνο στην πλατεία Συντάγματος, μουντζώνοντας την Βουλή. Ήταν αγανακτισμένοι με τα πάντα, εκτός από τους εαυτούς τους.

Άγια Ζώνη, Άγιο Φώς: Στη χώρα όπου δύο ιστορικά εξακριβωμένες απάτες γίνονται δεκτές με τιμές αρχηγού κράτους, όλες οι άλλες απάτες μπορούν να ελπίζουν σε κάποια διάκριση.

ΑΟΖ:  (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη): Το Ελντοράντο των Νεοελλήνων. Η λύση όλων μας των προβλημάτων. Περιέχει πετρέλαιο, αέριο, και γενικά υδρογονάνθρακες — που μπορεί όμως να είναι και άνθρακες (ο θησαυρός).

 

Καγιέν: Αγροτικά μηχανήματα πολυτελείας που αφθονούσαν κάποτε στον Θεσσαλικό κάμπο, τη Μύκονο και το Κολωνάκι.

 

Κερατέα: Ηρωική τοποθεσία της Ελληνικής Ιστορίας. Πώς λέμε Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Κούγκι, Αρκάδι. Αλλού πολεμούσαν για την Πατρίδα — εδώ για τα σκουπίδια.

 

Λιτότητα: Ήταν κάποτε η πατροπαράδοτη αρετή των Ελλήνων. («Οι πρόγονοί μας ζούσαν με ψωμί και κρεμμύδι»). Έγινε το αποδιοπομπαίο φάσμα και ο τρόμος τους.

 

Μνημόνιο: Συνθήκη δανεισμού που κατά τους μεν έσωσε κατά τους δε χαντάκωσε την Ελλάδα. Η νεκροψία θα δείξει…

Τρόικα: Παραδοσιακή ρωσική άμαξα με τρία άλογα. Υπάρχουν και παραλλαγές με μουλάρια ή γαϊδούρια.

Χαράτσι: Τούρκικος επαχθής φόρος που τον αναβίωσε ο Βαγγέλη Πασάς.

 

 

 

 

 

 

 

 

Το αραπάκι των Χριστουγέννων

«Χριστούγεννα και πράσινα άλογα!» είπε ο Αρπίδης και χλιμίντρισε σαν άλογο. «Παραμύθια για μικρά παιδιά! Αηδίες!».

 

Ο Αρπίδης δεν είχε ποτέ διατελέσει μικρό παιδί. Γεννήθηκε πέντε-έξη χρόνια πριν την Κατοχή σε φτωχογειτονιά. Τα κατοχικά παιδικά του Χριστούγεννα ήταν το ίδιο σκοτεινά και πεινασμένα όπως και κάθε μέρα. Στολισμένο δέντρο είδε πρώτη φορά στα δεκαπέντε του μέσα από ένα φωτισμένο παράθυρο, ενώ κουβάλαγε σιδερόβεργες για το αφεντικό του.

Έζησε δύσκολη ζωή, μεροδούλι-μεροφάι. Παιδιά δικά του δεν απόκτησε, να γιορτάσει Χριστούγεννα μαζί τους. Κι έτσι έφτασε τώρα να είναι ένας μίζερος και γκρινιάρης γέρος, που τον πόναγαν τα γόνατα και η μέση του, και δεν είχε κανένα δικό του στον κόσμο. Ζούσε με μία μικρή σύνταξη και κάτι οικονομίες σε ένα μικρό δυάρι που του είχε κοστίσει δεκαετίες δουλειάς. Γιατί να χαίρεται τα Χριστούγεννα;

Έτσι όταν στη γειτονιά ο περιπτεράς ή ο μπακάλης του ευχόντουσαν, άκουγαν τον εξάψαλμο των Χριστουγέννων. «Εύχεστε στον κόσμο για να του πάρετε τα λεφτά», γκρίνιαζε. «Από μένα πάντως, τον τσιγκούνη, δεν θα πάρετε φράγκο. Ούτε στολίδια θέλω, ούτε γαλοπούλα, ούτε κουραμπιέδες και μελομακάρονα!».

Δυο φορές την εβδομάδα ερχόταν στο σπίτι η Μπελέ, να καθαρίσει και να μαγειρέψει. Η Μπελέ μαύρη, από την Κεντρική Αφρική, γεματούλα, πάντα πρόσχαρη και γελαστή. Την είχε διαλέξει γιατί ήταν φτηνή. Κανείς δεν ήθελε μαύρη καθαρίστρια, λες και θα ξέβαφε επάνω στα πράγματα. Τον γέρο δεν τον ενοχλούσε η μαυρίλα, φτάνει που ήταν τακτική και καθαρή.

Τέσσερα χρόνια η Μπελέ είχε μάθει πια να μην εύχεται καλά Χριστούγεννα. Έκανε σαν να μην υπήρχαν γιορτές. Μια φορά στην αρχή κάτι είχε πει, το αφεντικό την αποπήρε – δεν ξαναμίλησε. Έτσι ο γέροντας δεν ήξερε καν αν ήταν Χριστιανή. «Μπα, τίποτα ξόανα θα λατρεύουν αυτοί», σκεπτότανε.

Την παραμονή, κανένα παιδί δεν πήγαινε στο δυαράκι να πει τα κάλαντα. Το ξέρανε όλοι, πως αντί για νομίσματα θα μοίραζε βρισιές. Ο παπάς της ενορίας τον μάλωνε: «Θα πας στην Κόλαση, ανάποδε άνθρωπε! Γέννηση, ανάσταση δεν έζησες ποτέ!».

Κι όμως αυτή την παραμονή χτύπησε το κουδούνι. Ανοίγει ο Αρπίδης την πόρτα και τι να δει: ένα αραπάκι, δυο πιθαμές, κατάμαυρο και γυαλιστερό, που κρατούσε τρίγωνο. Του φάνηκε τόσο αστείο που άθελά του ο γέρος έβαλε τα γέλια.

«Που βρέθηκες εσύ;» «Είμαι ο γιός της Μπελέ», είπε το αραπάκι σε άπταιστα ελληνικά. «Να τα πω;»

Ο γέρος ακόμα γελούσε: «Τι να πεις παιδί μου – λέτε κάλαντα εσείς στη ζούγκλα;». «Δεν ζω στη ζούγκλα κύριε», είπε ευγενικά το αραπάκι, «ζω στην Αθήνα».

Κάπου τον έκανε να ντραπεί η ευγένεια του παιδιού. «Άντε, να τα πεις» απάντησε, και σκέφθηκε πως είχε να ακούσει κάλαντα χρόνια και χρόνια – και ποτέ στο σπίτι του.

Άψογα και χωρίς λάθη τα είπε ο μικρός. Τα ήξερε όλα. Είχε και ωραία φωνή. Ο γέρος ένιωσε περίεργα. Σαν κάτι σκληρό και κρύο να έλιωσε μέσα του. «Πώς σε λένε;» τον ρώτησε.

«Μπόμα, κύριε» απάντησε το παιδί.

Έβγαλε και του έδωσε πέντε ευρώ. Πέντε ευρώ!

Και όταν έκλεισε η πόρτα πίσω του, άρχισε να κλαίει. Με λυγμούς.



_____________________________________________

Δημοσιεύθηκε,σχεδόν ανωνύμως, στην χριστουγεννιάτικη LiFO



Πού καταλήγουν τα βιβλία μας…

Άνθρωπος που από τα 12 χρόνια του μάζευε βιβλία (τα παλιότερα στην βιβλιοθήκη μου έχουν ημερομηνίες της δεκαετίας του σαράντα) που δεν αγόραζε κουλουροτύρι στο διάλειμμα για να τα αγοράσει, βρέθηκα την τελευταία Κυριακή στο Γιουσουρούμ.

Kαι ήταν σαν να πήγα σε κηδεία.

Κηδεία βιβλίων και βιβλιοθηκών.

Aυτοί που τα μάζευαν ένα-ένα με κόπο, είχαν άραγε φανταστεί μία τέτοια κατάληξη;

Βιβλία με το κιλό…

Και σκέφθηκα τα βιβλία μου, που μάζευα εξήντα πέντε χρόνια. Εκεί άραγε θα καταλήξουν μια μέρα;

Y.  Γ. Για τους φίλους της φωτογραφίας. Η βόλτα αυτή ήταν παράλληλα και δοκιμή μίας νέας φωτογραφικής μηχανής, της Nikon D5300. Της πρώτης Nikon DSLR χωρίς φίλτρο low pass. Η αφαίρεσή του δίνει στις λήψεις μία ιδιαίτερη ευκρίνεια που μπορεί να ανιχνευθεί μόνον στις μεγάλες μεγεθύνσεις (κάντε κλικ). Φακός ήταν ο επίσης νέος Nikon AF-S DX  18-140mm f3,5-5,6G ED VR.

Επιστροφή στην ποίηση (επίλογος)

Οι διαλέξεις μου για την ποίηση τελείωσαν προχθές και ήδη …μου λείπουν.

Τελικά, παρόλο που πάλι δεν έκανα την παραμικρή προβολή (το σύνδρομο του παλιού διαφημιστή που δήθεν πέτυχε σαν συγγραφέας λόγω διαφήμισης…) μαζεύτηκε αρκετός κόσμος στο υπόγειο θέατρο του Ιδρύματος Θεοχαράκη.

Ναι, ούτε στην Εταιρία Συγγραφέων έστειλα ανακοίνωση για τα μέλη της (παίρνω κάθε μέρα 3-4 για παρουσιάσεις και εκδηλώσεις).

Σημαντική δεν ήταν όμως τόσο η ποσότητα όσο η ποιότητα των ακροατών. Δεν είναι απλώς ότι ήρθαν πολλοί, αλλά ότι ήρθαν άνθρωποι σωστοί, με ευαισθησία και κρίση. Έτσι σύντομα δημιουργήθηκε ένας δεσμός μεταξύ μας – μια ζεστασιά.

Πρέπει να ομολογήσω πως για πρώτη φορά ένιωσα να παίρνω περισσότερα από ό,τι έδινα.

Πέρασα πολύ καλά αυτά τα επτά δίωρα – και έχω την εντύπωση πως το ίδιο ισχύει για το ακροατήριο.

Γράφω αυτό το σύντομο κείμενο για να τους ευχαριστήσω. Είναι πολύ σπουδαίο να νιώθεις ότι σε νιώθουν. Λυπάμαι που δεν είχα ξεκινήσει τέτοιες δράσεις νωρίτερα, σε νεότερη ηλικία. (Αν και, για να πω την αλήθεια, πέρυσι μου το πρότεινε – πρώτη φορά – το Ίδρυμα). Τώρα, όταν με ρωτάνε πότε θα συνεχίσω, αναρωτιέμαι για τις δυνάμεις μου.

Πάντως όσο αντέχω (και με αντέχουν) θα προσπαθήσω. Μου κάνει καλό. Είναι δραστική γηριατρική θεραπεία.

Eυχαριστίες, λοιπόν, σε όλους. Και ιδιαίτερα στους ποιητές Μιχάλη Γκανά και Τίτο Πατρίκιο, που μοιράστηκαν μαζί μας δύο βραδιές.

Εις το επανιδείν!
 

Y. Γ. Βλέπω την αναγγελία στο πρόγραμμα του Ιδρύματος (επάνω) και σκέπτομαι πόσο ξέφυγα από αυτά που είχα προτείνει. Ίσως για καλό...

Υ. Γ. 2 Φίλος με ρώτησε γιατί δεν διάβασα δικά μου ποιήματα (αλλά μόνο τις μεταφράσεις). Δεν θα ήταν σωστό. Ας το κάνουν άλλοι. Άλλωστε, όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να τα βρει στις ιστοσελίδες μου.

Υ. Γ. 3. Φυσικά, μόλις το Ίδρυμα μου στείλει τις μαγνητοσκοπήσεις, θα ανέβουν στο YouTube.

Η μουσική των Γάτων

Από όλα μου τα βιβλία μου αγαπώ περισσότερο «Το Βιβλίο των Γάτων». Κυκλοφόρησε το 1977 σαν ποιητική συλλογή – ενώ η τέταρτη έκδοσή του (ΝΕΟ) περιείχε τις φωτογραφίες των πρωταγωνιστών και ένα σύντομο πρόλογο του Οδυσσέα Ελύτη. Η έκδοση αυτή βρίσκεται ολόκληρη στον ιστότοπό μου εδώ:

http://www.ndimou.gr/el/keimena/oloklira_vivlia/%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD/

Λίγοι ξέρουν ότι ποιήματα από το βιβλίο μελοποιήθηκαν από την Μαριέλλη Σφακιανάκη και κυκλοφόρησαν σε δίσκο. Η πρεμιέρα του έργου έγινε στην Κρήτη, τον Αύγουστο του 1987 στις εκδηλώσεις που οργάνωνε ο Μάνος Χατζιδάκης με τον τίτλο «Μουσικός Αύγουστος».

Μια και ο δίσκος δεν κυκλοφορεί πια, είπαμε να ανεβάσουμε την μουσική του έργου στο Youtube. Θα βρείτε την μία όψη του δίσκου σε αυτή την διεύθυνση:

http://www.youtube.com/watch?v=xSonGQ4-xDc&feature=youtu.be

Και την άλλη εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=nyj84Je2Gps&feature=youtu.be

 

 Ένα (διπλό) 
κλικ στην εικόνα του οπισθόφυλλου θα σας επιτρέψει να δείτε τους συντελεστές της εκτέλεσης. Η δισκογράφηση έγινε το 1988.

 

 

Μην πατάτε τη μουσική

Πάσχοντας από σοβαρό σύνδρομο στέρησης, μετά το κλείσιμο του Τρίτου Προγράμματος της ΕΡΤ, χάρηκα όταν άκουσα πως ο 9.84, σκοπεύει να μεταδίδει περισσότερη κλασική μουσική. «Ο 9.84 αγαπάει την κλασική μουσική» ήταν το σλόγκαν της αναγγελίας, με υπόκρουση κάποιο πολύ γνωστό κλασικό κομμάτι.

Υπόκρουση. Εκεί βγήκε το πρόβλημα.

Στο ραδιόφωνο, που μισεί το κενό όπως και η φύση (horror vacui) υπάρχει η έννοια του «χαλιού». Μην φανταστείτε κανένα τάπητα. Το «μουσικό χαλί» είναι μία συνεχής χαμηλή ροή μουσικής επάνω στην οποία «πατάνε» τα λόγια του παρουσιαστή. (Εξ ου και το όνομα). Στις παύσεις του κειμένου ανεβαίνει η στάθμη του ήχου για να κατέβει όταν ξαναρχίζει ο λόγος.

Για την χρήση αυτή ενδείκνυται κάποια μουσική χαμηλόφωνη, επίπεδη και ουδέτερη. Κάτι σαν τις μελωδίες που ακούγονται από τα ηχεία των σούπερ μάρκετ, των ανελκυστήρων ή των αεροδρομίων. Ώστε να γεμίζει το κενό χωρίς να επισύρει την προσοχή. Βασικός κανόνας: η μουσική δεν πρέπει να ανταγωνίζεται το κείμενο – αλλά ούτε το κείμενο την μουσική.

Η κλασική μουσική λοιπόν δεν κάνει για «χαλί». Όπως δεν κάνει κάθε είδος μουσικής με έντονη προσωπικότητα, με τονικές εναλλαγές και έντονους ρυθμούς. Η κλασική μουσική θέλει ρόλο πρωταγωνιστού και μάλιστα σολίστ. Οτιδήποτε παρεμβάλλεται, την σκοτώνει.

Αντίστροφα ένα ισχυρό κείμενο (π. χ. ένα ποίημα) δεν χρειάζεται μουσική υπόκρουση. Θέλει την σιωπή του, για να αναδειχθεί η αρμονία και ο ρυθμός του λόγου.

Δυστυχώς οι παραγωγοί του 9.84 αγνόησαν αυτόν τον κανόνα. Έτσι συχνά ακούγεται λόγος επάνω σε κλασικά έργα – ή και σε έντεχνα τραγούδια, που κι αυτά απαιτούν συγκέντρωση.

Π. χ. την 23^η Οκτωβρίου, που ήταν η επέτειος γέννησης του Μάνου Χατζιδάκι, ο διευθυντής του σταθμού Τάκης Καμπύλης στην πρωινή εκπομπή του, περπάτησε πάνω στην 2^η Συμφωνία του Μάλερ (επειδή άρεσε στον Χατζιδάκι. Όχι το περπάτημα – η συμφωνία). Το δε μεσημέρι, η Τζίνα Μοσχολιού, τσαλαπάτησε τα ωραιότερα τραγούδια του Μάνου, που τα χρησιμοποίησε ούτε καν για χαλί – αλλά για κουρελού. Γενικά ο Χατζιδάκις ταλαιπωρήθηκε αρκετά εκείνη τη μέρα.

Βέβαια ο πιο έμπειρος (και παλαιός) Νίκος Κανελλόπουλος αποφεύγει τα στραβοπατήματα. Αλλά αυτός έχει τόσο κολλήσει στα βαλς και στους Στράους που η κλασική του όσο πάει και ελαφραίνει…

Πολλά παραδείγματα θα μπορούσα να φέρω κι από άλλες εκπομπές αλλά κι από άλλους σταθμούς. Σπουδαία είναι η κλασική μουσική. Πρόκειται όμως για μία πολύ ευαίσθητη κυρία. Αν είναι να την καταπατάμε, καλύτερα τα γνωστά μας χαλιά.

 

(Η φωτογραφία από το σκεπαστό παζάρι της Κωνσταντινούπολης).

Τα εκατό καλύτερα ελληνικά βιβλία

 

Από την Book Press ελαβα το ακόλουθο email:

 

Ο ιστότοπος της Book Press και το Βιβλιοπωλείο Πολιτεία ξεκινούν μια μεγάλη έρευνα αναζητώντας τα 100 καλύτερα βιβλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας που γράφτηκαν τους δύο τελευταίους αιώνες (1813-2013), σύμφωνα με την άποψη των ανθρώπων που διαμορφώνουν σήμερα με το έργο τους τη νεοελληνική λογοτεχνία.

 

 

Για το λόγο αυτό ζητάμε από έναν σημαντικό αριθμό συγγραφέων (πλέον των 100) να επιλέξουν, χωρίς αξιολογική σειρά, τα 20 βιβλία που αξιολογούν ως τα καλύτερα της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας (ποίηση, συλλογές διηγημάτων, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα), σύμφωνα πάντα με τις αναγνωστικές προτιμήσεις τους, την κρίση τους για την επιρροή που άσκησαν ή άλλα κριτήρια που καθορίζουν τις επιλογές τους.

 

Θα ήταν τιμή μας να συμμετέχετε κι εσείς στην έρευνά μας.

 

________________________

Απάντησα:

 

Αγαπητοί φίλοι

 

Θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω ότι η μεθοδολογία της έρευνας είναι λανθασμένη.

 

1ον. Τα είκοσι βιβλία είναι πολλά. Θα το δείτε στην τελική επιλογή. Πέντε τίτλοι θα οδηγούσαν σε πολύ πιο "σφιχτά" κριτήρια και δεν θα κινδυνεύατε να βρεθούν σε υψηλές θέσεις βιβλία που μπαίνουν μόνο και μόνο για να συμπληρωθεί η εικοσάδα. (Αλλά και τα 100 βιβλία είναι φιλόδοξος αριθμός. Υπάρχουν; Όχι "καλύτερα". Καλά!).

 

2ον. Το γεγονός ότι δεν θεσπίσατε χωριστές κατηγορίες (ποίηση, δοκίμιο, θέατρο, σάτιρα, μικρά πεζά, κλπ) θα οδηγήσει στην επικράτηση του μυθιστορήματος που είναι η πιο δημοφιλής και προβεβλημένη κατηγορία. Έτσι, ενώ στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλύτερη ποίηση, και κατά τη γνώμη μου το σημαντικότερο βιβλίο των 200 χρόνων είναι π. χ."Τα ελεγεία της Οξώπετρας" του Ελύτη, θα επανεκλεγεί (όπως πάντα) το υπερτιμημένο "Κιβώτιο" του Αλεξάνδρου, ή οι "Ακυβέρνητες Πολιτείες" του Τσίρκα. 

 

Φυσικά καταλαβαίνω πως έχουν ήδη αποφασιστεί οι κανόνες της εκλογής. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να διατυπώσω δημόσια τις ενστάσεις μου και να μην ψηφίσω.


Υ. Γ. Από το Book Press μου διευκρίνησαν πως τα εκατό βιβλία δεν θα εμφανιστούνε κατά σειρά αξιολόγησης (ή ψήφων) αλλά κατά αλφαβητική σειρά.

Ένας κεντροαριστερός Τσίπρας;

Διάβασα το μανιφέστο των 58 – και δεν διαφώνησα. Πουθενά. (Ανησυχητικό: μήπως περιέχει πολλούς κοινούς τόπους;).

Διάβασα και την παρατήρηση του Πάσχου Μανδραβέλη ότι ο μέσος όρος ηλικίας όσων το υπογράψανε είναι 57,5. (Ο ένας από τους λόγους που δεν το υπέγραψα, ήταν για να μην ανεβάσω κι άλλο τον μέσον όρο. Ο άλλος ήταν ότι δεν μου το πρότεινε κανείς).

Τι λένε αυτοί οι εξηντάρηδες στον μέσο έλληνα που από τα 18 μέχρι το 50 είναι πνιγμένος στο άγχος; Τρέμει για την δουλειά του (αν την έχει ακόμα), για το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του. Έχει ποτιστεί με τεράστιες δόσεις από θεωρίες συνωμοσίας που του «εξηγούν» τα αίτια της κρίσης. Περιμένει βίαιες ανατροπές και επαναστάσεις που θα αλλάξουν τα πράγματα από την μία μέρα στην άλλη (όσο κι αν ξέρει ότι είναι δύσκολο). Και έρχονται εκεί 58 αξιοπρεπείς αλλά επαναλαμβανόμενοι διανοούμενοι και τον ταΐζουν βαρετό μπλα-μπλα.

Ούτε ένας στους εκατό από εκείνους που θα έπρεπε, δεν διάβασε ολόκληρη την διακήρυξη. Αυτοί που την διάβασαν δεν την είχαν ανάγκη – λίγο πολύ ήξεραν τα θέματα και συμφωνούσαν.

Μόνο η παρουσία ενός δυναμικού νέου πολιτικού θα μπορούσε να μεταφράσει αυτές τις αρχές σε δραστικό λόγο. Μόνο ένας χαρισματικός άνθρωπος στην ηλικία των πολλών φοβισμένων (από τα 35 μέχρι τα 45) θα μπορούσε να ενσαρκώσει μία αλλαγή. Εν πολλαίς αμαρτίαις γηράσαντες πολιτικοί όπως ο Βενιζέλος, ή αναμάρτητοι και ανύπαρκτοι όπως ο Κουβέλης θα έπρεπε να αποκλεισθούν a priori. Η δημοφιλία τους είναι μηδαμινή και η πειθώ τους ακόμα μικρότερη.

Ναι, μας χρειάζεται ένας κεντροαριστερός Τσίπρας. Πιο καλλιεργημένος, πιο έξυπνος αλλά εξίσου γοητευτικός και ελκυστικός. (Ας μην γελιόμαστε: ο Τσίπρας είναι το 75% από το 20% του ΣΥΡΙΖΑ). Αν δεν βρεθεί κάποιος ουσιαστικός ηγέτης, δέκα διακηρύξεις να γράψουν 200 σοφοί, δεν θα γίνει τίποτα.

Επιστροφή στην Ποίηση 2

Συνεχίζονται οι νέες μου Διαλογο-διαλέξεις (δηλαδή διαλέξεις με κυρίαρχο τον διάλογο) στο Ίδρυμα Β. και Μ. Θεοχαράκη. Θέμα: "Επιστροφή στην Ποίηση".

Κάθε Δευτέρα, την ίδια ώρα, μέχρι (και) τις 2.12. (με την εξαίρεση της Εθνικής Εορτής).

Ο Παναγιώτης Αριστοτελίδης (τον ευχαριστώ) ηχογράφησε την πρώτη διαλεξη. Να διορθώσω εδώ και ένα λάθος της αρχής. Με το τρακ μου (πάντα έχω τρακ) αποκάλεσα τους παρόντες "ευάριθμους" παρόλο που ήταν καμία εκατοστή.


Ηχοληψία διάλεξης
 

Βαρετή επανάληψη

Εχτές (6.10.13)  το κυριακάτικο ΒΗΜΑ είχε ανταπόκριση (του Σπύρου Μοσκόβου) για την έκθεση βιβλίου της Φρανκφούρτης. Σε ένα ένθετο έγραφε για την πορεία των ελληνικών βιβλίων στην Γερμανία. Ουσιαστικά αναφερόταν μόνον ο Πέτρος Μάρκαρης και μετά ένα ψιλολόι - επανεκδόσεις, κλπ. Συμπέρασμα: εκτός από Μάρκαρη δεν υπάρχουμε στην Γερμανία. Το ότι η «Δυστυχία του να είσαι Έλληνας» πούλησε από τον Φεβρουάριο του 2012, 50.000 αντίτυπα (αδιανόητο για ελληνικό βιβλίο, από εποχής Καζαντζάκη) και εισέπραξε δεκάδες θετικές κριτικές (κι αυτό αδιανόητο) αποσιωπήθηκε παντελώς.

Έστειλα μία επιστολή στον υπεύθυνο των σελίδων κ. Νίκο Μπακουνάκη μόνο και μόνο για να εκτονωθώ.
Ιδού αυτή:

Αγαπητέ κύριε Μπακουνάκη

Το πιο επιτυχημένο ελληνικό βιβλίο στην Γερμανία, τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά, ήταν η μετάφραση της «Δυστυχίας του να είσαι Έλληνας». (Kunstmann Verlag). Από τον Φεβρουάριο του 2012 που κυκλοφόρησε, πούλησε 50.000 αντίτυπα και η υποδοχή από τα γερμανόφωνα Μέσα υπήρξε διθυραμβική. Το να κάνετε επισκόπηση της κίνησης ελληνικών βιβλίων στην Γερμανία και να μην το αναφέρετε καθόλου, είναι πραγματικά περίεργο.

Συμπληρωματικά πληροφορώ πως το βιβλίο κυκλοφορεί σε 7 γλώσσες (Γαλλικά, Γερμανικά, Αγγλικά, Ιταλικά, Ισπανικά, Βουλγαρικά, Κινέζικα), ανακηρύχθηκε «βιβλίο της χρονιάς 2012» από το Foreign Affairs, το περιοδικό Arcadia (Κολομβία) και την εφημερίδα La Prensa (Χιλή).  Ενδιαφέρον είναι πως η ξένη κριτική το βλέπει σαν «ερωτική εξομολόγηση στην Ελλάδα» (Süddeutsche Zeitung) ένα «πατριωτικό βιβλίο» (Die Welt) που προσπαθεί να φωτίσει το ελληνικό πρόβλημα.

Φιλικά, κλπ.

Ξέχασα να προσθέσω ότι μόλις υπέγραψα συμβόλαιο με τον ίδιο εκδότη ο οποίος θα κυκλοφορήσει σύντομα μία σειρά από κείμενά μου με τον τίτλο: «Για όλα φταίνε οι Γερμανοί». Αυτό θα ήταν είδηση, αν δημοσιεύονταν ειδήσεις περί εμού.

Αλλά εδώ παντελώς αποσιωπούν τα βιβλία μου στο εσωτερικό – δεν θα το έκαναν για το εξωτερικό, που είναι και πιο μακριά;


Υ. Γ. 1. Ο κ. Μπακουνάκης απάντησε πως το κείμενο ήταν του κ. Μοσκόβου και θα προωθούσε το μήνυμά μου σε εκείνον.

Υ. Γ. 2 (13.10.) Ουδεμία απάντηση. Ούτε από Μπακουνάκη, ούτε από Μοσκόβου, ούτε από το ΒΗΜΑ.

Γαλήνη

 

Ενα γαλήνιο Σαββατοκύριακο. Πρωί..

...απόγευμα...

 

...βράδυ. Τρεις φωτογραφίες ηρεμίας.

Παράδεισοι και Ουτοπίες

Ο κ. Νάσος Θεοδωρίδης, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και συνεργάτης της «Αυγής» σχολίασε το κείμενό μου στο περασμένο τεύχος της LiFO (Περί Φασισμού). Παραλείπω τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς του για μένα (προς τι, άραγε;) και παραθέτω αυτούσια τη γνώμη του:

«Κύριε Νίκο Δήμου, ο άνθρωπος δεν γεννιέται φασίστας, ούτε αγενής, ούτε με επιθετική συμπεριφορά, αφού, ως κοινωνικό ζώο που είναι, κάτι τέτοιο θα ήταν μειονέκτημα για την επιβίωσή του. Τουναντίον γεννήθηκε με ευγενική συμπεριφορά και αισθήματα αλληλεγγύης προς το είδος του. Αισθήματα (ένστικτα) ντροπής για κάθε παραβατική συμπεριφορά.

Όπως μια ουρά λεωφορείου κανείς δεν την παραβιάζει εύκολα, αλλά περιμένει τη σειρά του (με τις εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα υπό κανονικές συνθήκες), είναι το ηγετικό και το εξουσιαστικό σύστημα που κάνει τον άνθρωπο πονηρό και βίαιο.

Έχει υποστηριχθεί ότι αυτό ονομάζεται και καπιταλισμός».

Δεν ξέρω αν ο κ. Θεοδωρίδης συνειδητοποιεί ότι αναπαράγει την γνωστή θεωρία για τον «ευγενή άγριο» (noble sauvage). Που στην αρχική του εμφάνιση ήταν …άγιος. «Τίποτα δεν ήταν τόσο ευγενές όσο ο άνθρωπος στην πρωτόγονη κατάσταση» γράφει ο Ρουσώ στην «Διατριβή περί ανισότητας» (1754). Και συνεχίζει:  «…αυτή ήταν η πραγματική νιότη του κόσμου και όλη η πρόοδος που ακολούθησε ήταν φαινομενικά μόνο βήματα για την τελειοποίηση του ατόμου – αλλά στην πραγματικότητα για την παρακμή του είδους».

Βέβαια κατά τον Ρουσώ και τους άλλους υποστηρικτές της θεωρίας, αυτό που χάλασε τον άνθρωπο δεν ήταν ο καπιταλισμός, αλλά ο πολιτισμός.

Ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε επιστημονικά  η θεωρία αυτή – το αντίθετο μάλιστα. Οι πρωτόγονοι δεν ζούσαν σε αρμονία, αγάπη και αλληλεγγύη, αλλά σε διαρκή πάλη και αντιπαράθεση μεταξύ τους και με το περιβάλλον. Χιλιάδες χρόνια σφάζονται οι άνθρωποι. Ωστόσο η θεωρία  (μία απήχηση του Βιβλικού μύθου για τον Παράδεισο και την έκπτωση του ανθρώπου – μην ξεχνάμε ότι ο Ρουσώ ήταν θρησκευόμενος) αποδείχθηκε μακρόβια και ανθεκτική. Επιβιώνει και σε ρομαντικά οράματα οικολόγων που φαντάζονται πως αν επιστρέψουμε σε μία πιο πρωτόγονη κατάσταση θα γίνουμε ευτυχισμένοι.

Ρομαντικοί είναι άλλωστε και όσοι Αριστεροί οραματίζονται έναν κόσμο χωρίς ιδιοκτησία και κέρδος, χωρίς ανισότητα και εκμετάλλευση. Η αταξική ουτοπία του Μαρξ, έχει τα χαρακτηριστικά του Παραδείσου και της Βασιλείας των Ουρανών.

Homo homini lupus – ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο, είχε πει πριν από τον Ρουσώ ο Χομπς. (Το επαληθεύει, με τις ύβρεις του, ο σχολιαστής μου). Έτσι, για την πραγματικότητα (και ιδιαίτερα την ελληνική) θα χρησιμοποιήσω το ίδιο παράδειγμα με αυτόν: το σπρώξιμο, τις αγκωνιές και το τσαλαπάτημα στην ουρά του λεωφορείου.

Φαίνεται ότι εκείνος κινείται με ταξί.

____________________________________________________

Υ. Γ. Φίλος που ασχολείται με εξελικτική βιολογία, συμπληρώνει:

Όλα μας τα ένστικτα βασίζονται στην εξής αρχή: αλτρουισμός προς τα μέλη της "ομάδας" (λόγω του ότι στη σαβάνα που εξελίχθηκε το ανθρώπινο είδος, "Ομάδα" σήμαινε μάλλον και συγγένεια και άρα προστασία του γονιδιώματος) και επιθετικότητα προς οτιδήποτε ξένο.

Σου θυμίζει κάτι? Ο ορισμός του ρατσισμού!

Τα παραδείγματα που βασίζονται στο κυρίαρχο ένστικτο μας παρά πολλά: αθλητικός χουλιγκανισμος, συνεχείς πόλεμοι ανάμεσα σε πόλεις κράτη στην Αρχαία Ελλάδα, τοπικες έχθρες ανάμεσα σε σχολεία της ίδιας πόλης κλπ κλπ.


Και επειδή είναι δύσκολο να βρούμε σύγχρονο Μόγλη (ή καλύτερα Μόγληδες επειδή οι συμπεριφορές που συζητάμε προκύπτουν σε Ομάδες) για να  μελετήσουμε τον άνθρωπο σε άγρια κατάσταση, ας παρατηρήσουμε τους κοντινότερους συγγενείς μας, τους χιμπατζήδες. Τα ίδια ένστικτα με τα παραπανω, ο ίδιος δηλαδή "ρατσισμός" και επιθετικότητα προς το ξένο.

Το λυκόφως των εφημερίδων

Από τις 8 το πρωί, χθες, Σάββατο 28.9. τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις μεταδίδουν την είδηση για την σύλληψη του «Φίρερ» και άλλων επιφανών Χρυσαυγητών. Ταυτόχρονα κινητοποιούνται οι ειδησεογραφικές ιστοσελίδες του Διαδικτύου. Όλη μέρα τα ηλεκτρονικά μέσα παρακολουθούν  τις εξελίξεις, βήμα προς βήμα. (Βαρεθήκαμε να τους βλέπουμε να βγαίνουν και να μπαίνουν στην ΓΑΔΑ και την Ευελπίδων).

Και ξημερώνει η επόμενη μέρα: Κυριακή 29.9. Οι περισσότερες κυριακάτικες εφημερίδες στην πρώτη έκδοση (αυτή που βρίσκουμε το πρωί στα περίπτερα) δεν αναφέρουν λέξη για την είδηση – όχι της ημέρας αλλά μάλλον της χρονιάς. Μερικές προλαβαίνουν δεύτερη ή έκτακτη έκδοση – αλλά στην επαρχία πάνε μόνο οι μπαγιάτικες.

Εικοσιτέσσερις ώρες μετά την ειδησεογραφική έκρηξη και το αρχαιότερο και εγκυρότερο Μέσο Ενημέρωσης αγοράζει αγρόν. Να γιατί θα είναι πολύ δύσκολη η επιβίωση του Τύπου…

Υ. Γ. Χάρη σε έναν επιστολογράφο, ανακάλυψα ένα ξεχασμένο κείμενό μου του 1997. Όταν το ξαναδιάβασα (σαν τρίτος) το βρήκα ενδιαφέρον. Στο ανανεωμένο www.ndimou.gr υπάρχει link στην πρώτη σελίδα.

Επιστροφή στην ποίηση

Ένα καλοκαίρι γεμάτο «έπεα πτερόεντα» (φτερωτά λόγια) με οδήγησε σε μία διαπίστωση:

Η γραφή είναι πια μία μάταιη και περιττή ενασχόληση.

Κάποτε ήταν σπουδαίο πράγματα να ξέρεις γράμματα. Οι «γραμματιζούμενοι» ήταν ελάχιστοι και πολύτιμοι. Και οι γραφιάδες, ακόμα πιο σπουδαίοι.

Τώρα «άπαντες γνωρίζουσιν να γράφωσι και να ανορθογραφώσι» όπως έλεγε ο Εμμανουήλ Ροΐδης.

Επιπλέον, πράγμα που αδυνατούσε να προβλέψει ο Ροΐδης, έχουν και πού να γράφουν δημόσια. Όσοι το παίζαμε προφήτες του Ιντερνέτ πριν 20 χρόνια, ήταν αδύνατο να προβλέψουμε αυτή τη λογοπλημμύρα. Μπαίνεις στο Διαδίκτυο σαν να ανοίγεις μεγάλο φράγμα. Πέφτουν επάνω σου οι λέξεις καταρράκτες του Νιαγάρα. Πνίγεσαι, ασφυκτιάς, εξουθενώνεσαι. Twitter, Facebook, Linked in, Google+, Forums, Blogs… μικροψυχία, κόμπλεξ, χυδαιότητα, σκουπίδια… Αυτά είναι τα «φτερωτά λόγια» του σήμερα.

Πρώτα βγήκα από το Twitter. Από το blog μου, εδώ και έξη χρόνια, έκοψα τα σχόλια. Στο Facebook κρατάω μία τυπική παρουσία. Αρνούμαι να προσχωρήσω σε άλλους τόπους «κοινωνικής δικτύωσης». Αυτά τα δίκτυα μου θύμισαν τα άλλα του Σεφέρη:

«Παράξενο, το βλέπω εδώ το φως του ήλιου – το χρυσό δίχτυ

όπου τα πράγματα σπαρταρούν σαν τα ψάρια

που ένας μεγάλος άγγελος τραβά

μαζί με τα δίχτυα των ψαράδων».

Μη και δεν είναι άλλα; Στην ίδια συλλογή («Ημερολόγιο Καταστρώματος, Γ’» – που εμείς οι παλιοί τη γνωρίσαμε με τον πρώτο της τίτλο: «Κύπρον ού μ' εθέσπισεν») ο Σεφέρης επανέρχεται στην ίδια εικόνα, μερικά ποιήματα παρακάτω. Λέει για τον Ευριπίδη:

«Είδε τις φλέβες των ανθρώπων

Σαν ένα δίχτυ των θεών, όπου μας πιάνουν σαν τα αγρίμια».

 

Διαβάζοντας όμως ποίηση, ακυρώνω και άρα ανακαλώ την δεύτερη φράση του κειμένου μου: («Η γραφή είναι πια μία μάταιη και περιττή ενασχόληση»).

Γιατί γραφή είναι και η ποίηση. Και αυτή ακόμα μπορεί να μας σώζει.

Υπάρχει παντού. Ακόμα και στα στέκια της «κοινωνικής δικτύωσης». Ξαφνικά, μέσα σε χιλιάδες περιττές και φτηνές λέξεις, φωτίζει ένα διαμάντι – και σε λυτρώνει.

Αυτά τα διαμάντια λοιπόν θα ψάχνω, όσον ακόμα ζω και γράφω.

Φέτος το φθινόπωρο, στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, θα κάνω μία σειρά από διαλέξεις – συζητήσεις - αναγνώσεις, με γενικό τίτλο: «Επιστροφή στην Ποίηση». Κάθε Δευτέρα, αρχίζοντας από τις 14 Οκτωβρίου, ένα λουτρό στα θεραπευτικά λόγια της ποίησης. Ελληνική και ξένη ποίηση, γνωστή αλλά και απροσδόκητη – και με έκτακτη παρουσία σημαντικών ποιητών.

Ίσως το πιο δραστικό ψυχολογικό αντίδοτο στην Κρίση.

Πίσω από το χαμόγελο...

Τι συμβαίνει όταν στην ζωή ενός σχεδόν ογδοντάχρονου μπει ένα βρέφος λίγων μηνών;

Στην αρχή το βρίσκει χαριτωμένο και το χαίρεται. Όμως σύντομα θα καταλάβει πως αυτό το βρέφος (και τα χιλιάδες, τα εκατομμύρια άλλα που γεννιούνται κάθε στιγμή) είναι οι «αντικαταστάτες». Η αλλαγή που λέγανε στον στρατό, η σκάντζα-βάρδια για μας στο ναυτικό. Έρχονται να πάρουν τη θέση μας στη ζωή και κάπου νιώθεις στην δυναμική τους παρουσία, πως είναι σαν να σε σπρώχνουν. Γιατί μπορεί να φαίνονται αδύναμα και εύθραυστα, όμως ξεχειλίζουν από θέληση για ζωή. Η επιμονή με την οποία διεκδικούν την τροφή τους, το κλάμα με το οποίο εκφράζουν την βούλησή τους, είναι αδιαπραγμάτευτα.

Ξαφνικά νιώθεις πολύ πιο γέρος, απίστευτα γέρος. Αισθάνεσαι άχρηστο βάρος, φορτίο της γης, "άχθος αρούρης", κατά πως γράφει ο Όμηρος. Σχεδόν ντρέπεσαι που ζεις και πιάνεις τόπο.

Α, ναι, είναι ωραίο πράγμα ένα βρέφος. Αρκεί να αγνοήσεις το μήνυμα που κουβαλάει.

Τρεις εικόνες τον Αύγουστο

Έρημο email

Πρώτη φορά από χρόνια: σήμερα 15 Αυγούστου, ανοίγοντας τον υπολογιστή, δεν βρήκα ούτε ένα μήνυμα. Ούτε καν διαφημιστικό, αμερικάνικο ή από αλλού που έχουν χειμώνα ή δεν γιορτάζουν την Παναγία. Αν σκεφθεί κανείς ότι κάθε μέρα έρχονται σε μέσο όρο γύρω στα 100 (χώρια τα spam) το γεγονός έχει ενδιαφέρον. Γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, πέφτουν πολύ τα μηνύματα - αλλά κανένα;

Βέβαια δεν είναι η Παναγία - είναι ο Αύγουστος. Ακόμα και αυτοί που δεν έχουν σχέση με τον Χριστιανισμό, τον Αύγουστο τον γιορτάζουν...

Αδέσποτα του Αυγούστου

Στο σπίτι έρχονται τακτικά, για τροφοδοσία δύο αδέσποτα: Ο Πειναλέων (γατούλης, γκρι, τιγρέ) και η Αλίν. (Επίσης - στο πιο σκούρο). Όμως τον Αύγουστο κάνουν έκτακτες εμφανίσεις κάποια ασπρούλα, ένας κατάμαυρος, μία ασπρο-καφέ. Πρόκειται για θύματα των διακοπών. Τους παρέχεται έκτακτη βοήθεια...

Η Παναγία

Έφηβος ειρωνευόμουνα. Μεγαλώνοντας αδιαφορούσα. Αλλά γερνώντας κατάλαβα πόσο χρειάζεται μία γυναίκα στο θεϊκό πάνθεο. Όλοι είχαμε μανάδες.

Όχι, δεν άρχισα να πιστεύω. Αλλά να κατανοώ.

Ανοιχτή επιστολή στον Γιώργο Γεράρδο

Από την δεκαετία του 70 ψώνιζα στην Στουρνάρη είδη γραφείου. Τότε η δουλειά μου ήταν εκεί κοντά. Χαμογέλασα όταν είδα για πρώτη φορά τον λογότυπο Turbo X σε υπολογιστή. Τι θράσος! Στην Ελλάδα ούτε αναπτήρες δεν φτιάχναμε. Αργότερα έμαθα ότι δημιουργός του μαγαζιού και του brand ήταν ο 11 χρόνια νεότερός μου συναπόφοιτος του Κολλεγίου, Γιώργος Γεράρδος. Μετά τον γνώρισα.

Στο Ψυχικό, όπου  σύντομα μετέφερα την έδρα (και το σπίτι μου), το «Πλαίσιο» της Ομήρου ήταν μόνιμο στέκι. Με τον Γιώργο Λιάσκα, τότε υπεύθυνο του καταστήματος (και μετά όλων των καταστημάτων), γίναμε φίλοι. 

Χαιρόμουν την ανάπτυξη του ομίλου, η οποία συνεχίζεται μέσα σε καιρούς δύσκολους, σαν ένα από τα ελάχιστα φώτα παρηγοριάς στην επιχειρηματική μαυρίλα. Ανοίγεις τον ιστότοπό του και διαβάζεις: «Προσλαμβάνουμε τώρα!» Λέξεις μαγικές, που έχουμε ξεχάσει τον ήχο τους.

Μάλιστα κάποια στιγμή είχα γράψει για τον Γεράρδο ένα κείμενο. «Ο Αγαθός Γίγαντας». Το προόριζα για την στήλη μου στην LiFO. Δεν το δημοσίευσα, γιατί ήταν επαινετικό και στην Ελλάδα της απόλυτης καχυποψίας θα θεωρούσαν ότι «τα έπιασα». Κι ας ήταν η σχέση μας ακριβώς αντίθετη – εγώ, ως πελάτης, του έδινα χρήματα. Κάποτε όμως θα του το στείλω.

Αφορμή για το σημερινό κείμενο είναι μία αγορά. Αποφάσισα να αλλάξω τον υπολογιστή γραφείου (desktop). Μετά από έξη χρόνια (και αρκετά μπαλώματα) ο παλιός ήταν ξεπερασμένος. Χτύπησε και ο σκληρός δίσκος.

Και για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, αποφάσισα να μην τον φτιάξω μόνος μου. Σύμφωνοι δεν είναι κατασκευή, συναρμολόγηση είναι, αλλά έχει τον κόπο της – κι εγώ τα χρόνια μου. Οι καιροί που αρθρογραφούσα για πληροφορική στο RAM (14 χρόνια!) έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί

Επέλεξα λοιπόν ένα μοντέλο TurboX. Το παράγγειλα on line και ήρθε συνεπέστατα σε 24 ώρες. Από την αρχή να πω ότι είναι επαρκέστατο και δουλεύει άψογα. Μόνο που…

Μόνο που ήρθε ένας τεράστιος όγκος (επιβλητικό full tower) χωρίς καμία τεκμηρίωση. Κάποιοι είχαν χώσει σε μία σακούλα τα εγχειρίδια των κατασκευαστών (ξενόγλωσσα) της μητρικής  κάρτας, της κάρτας γραφικών, κλπ. συστατικών. Αλλά για το σύνολο – τίποτα. Ούτε ένα χαρτί να σηματοδοτεί τις θύρες (είναι καμιά 20αριά) τους διακόπτες, τις ρυθμίσεις του κουτιού. Διάβολε, όταν ξοδεύεις χίλια ευρώ για έναν σκέτο υπολογιστή (χωρίς οθόνη, ηχοσύστημα, πληκτρολόγιο και ποντίκι) δικαιούσαι κάτι καλύτερο.

Έστησα το μηχάνημα, το ξεκίνησα, και πήρα τηλέφωνο την τεχνική υποστήριξη για τις λεπτομέρειες. Αλλά και ο αρμόδιος τεχνικός δεν είχε τις απαντήσεις. Με ξαναπήρε αργότερα αφού έψαξε το πράγμα και μου έδωσε μερικές (μάλλον ασαφείς) πληροφορίες. Επίσης ζήτησα να μιλήσω με κάποιον ανώτερο τεχνικό για ένα (κατά τη γνώμη μου) πρόβλημα στην σύνθεση του μηχανήματος, αλλά δεν έγινε εφικτό.

Για όλα μπορεί να φταίει ο Αύγουστος. Αλλά μπορεί να φταίει και η «υπεροψία και μέθη» της επιτυχίας. Ελπίζω να μην είναι το δεύτερο. Θα με στενοχωρούσε πολύ!