Welcome Big Moon Barack

Το χθεσινό φεγγάρι από την βεράντα μου

Μαζί με το μεγαλύτερο φεγγάρι των τελευταίων εβδομήντα ετών 
μας επισκέπτεται και ο σημαντικότερος (κατά τη γνώμη μου) πρόεδρος των ΗΠΑ των τελευταίων 70 ετών (μετά τον Franklin Delano Roosevelt).

Ξέρω ότι πολλοί δεν θα συμφωνήσουν μαζί μου – και γράφω αυτή την ανάρτηση για να έχουν όλη την δυνατότητα να διαφωνήσουν.

Έζησα όλους τους προέδρους των τελευταίων 70 ετών. Νομίζω πως ο Ομπάμα ξεχωρίζει και σαν προσωπικότητα και σαν παρουσία. Ο μόνος που θα μπορούσε να τον ανταγωνιστεί ήταν ο Κένεντυ – αλλά δεν πρόλαβε να κάνει έργο. Και το λίγο που έκανε ήταν αποτυχημένο (ας θυμηθούμε την τραγική αντιπαράθεση με την Κούβα στον Κόλπο των Χοίρων).

Αντίθετα ο Ομπάμα έκλεισε το θέμα Κούβα με τον πιο άνετο και οριστικό τρόπο.

Ήταν ο ορισμός της έννοιας «χαρισματικός». Ότι κι αν έκανε, από σοβαρή συζήτηση μέχρι τηλεοπτικό σόου, είχε κομψότητα και χάρη. 

Επίσης κατά τη γνώμη μου ήταν ο καλύτερος ρήτορας μετά τον Αβραάμ Λίνκολν. Η τελευταία προεκλογική ομιλία του (“yes we can”) είναι μνημείο λόγου και έκφρασης. Μία πραγματική μυσταγωγία.

Σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περιβάλλοντος και κοινωνικής μέριμνας παίρνει άριστα. Ελπίζω ο διάδοχός του να μην ξηλώσει την Obamacare.

Όχι μόνο δεν υπήρξε «φονιάς των λαών», αλλά πρόεδρος, Ειρήνης – σε αντίθεση με τον προκάτοχό του που άνοιξε τις πληγές του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Τον κατηγόρησαν γιατί δεν έστειλε στρατό στην Συρία. Αλλά δεν ήθελε το έθνος να φορτωθεί και άλλα φέρετρα. Κι αυτό, εγώ τουλάχιστον, το θεωρώ θετικό.

Κι όλα αυτά ξεπερνώντας το μεγάλο φορτίο: για πολλούς ήταν απλώς ένας αράπης. Ξεκινούσε από το πλην – πολύ πλην.

Και στις δύο θητείες του είχε αντίθετο το Κογκρέσο. Η πρώτη του προεδρική απόφαση ήταν το κλείσιμο του Γκουαντάναμο – που όμως ακυρώθηκε από τη Βουλή.

Ξέρω ότι οι αντιρρησίες θα επιτεθούν στην οικονομική του πολιτική. Ωστόσο, όπως έγραψα και πριν, με ένα αντιπολιτευόμενο Κογκρέσο κατάφερε να περιορίσει την ανεργία από 10% σε λιγότερο από το μισό.

Γράφω αυτό το κείμενο μετά από πρόταση του σχολιαστή μας CsLaKoNaS που στο περασμένο Post μου πρότεινε να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση. Συγκεκριμένα έγραψε τα εξής:

«Κάμετε ένα ξεχωριστό post να συζητήσουμε για την εποχή Ομπάμα. Μέχρι να το κάνετε θα συμφωνούμε ότι διαφωνούμε.

Πίσω στο θέμα μας. Σε ό,τι αφορά την ανισότητα σας παραπέμπω εδώ:
https://en.wikipedia.org/wiki/Household_income_in_the_United_States
και συγκεκριμένα στον πίνακα median household income vs GDP.

Εκεί θα παρατηρήσετε πως επί Ομπάμα, ενώ το GDP αυξάνεται, το μέσο εισόδημα των οικογενειών μειώνεται. Μία καθαρή ένδειξη αύξουσας ανισότητας.

Επίσης παρατηρείστε τις δύο ακτές και το εισόδημα που συγκεντρώνουν σε σχέση με την ενδοχώρα για να βγάλετε συμπέρασμα του πως κατανεμήθηκαν οι ψήφοι στις εκλογές.

Αυτή η ανισότητα ενισχύει τα άκρα Σάντερς, Τραμπ και όλους όσοι υποστηρίζουν το Σύστημα/Αντι-Σύστημα».

Δεν είμαι σε θέση να κρίνω – μη όντας ειδικός – αν η ανισότητα αυτή οφείλεται σε αποφάσεις του Προέδρου ή σε άλλα εγγενή αίτια, που δεν μπορούσε να αποφύγει. Δεν μπορώ να φανταστώ πως ένας άνθρωπος του δικού χαρακτήρα θα επέλεγε λύσεις που θα αδικούσαν τόσο μεγάλες κατηγορίες κοινού. 

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε τι κληρονόμησε: Μία βαριά πληγωμένη οικονομία. Διαβάζω στην Wikipedia ότι ήδη στα πρώτα δύο χρόνια της θητείας του υπέγραψε αποφασιστικά διατάγματα. Π. χ. Το American Recovery and Reinvestment Act of 2009 και το the Tax Relief, Unemployment Insurance Reauthorization, and Job Creation Act of 2010.

Αλλά αυτά που γράφω είναι απλώς ένας πρόλογος για τον διάλογο. Κλείνοντας τον πρόλογο, θα τελειώσω με έναν τελευταίο έπαινο: δεν νομίζω ότι είπε ποτέ ψέματα. Αυτό, για ένα πολιτικό της εποχής μας, είναι πολύ σπάνιο.