Παράταση επίγειας παραμονής

Ludwig van Beethoven, 1824

Heiliger Dankgesang eines Genesenen an die Gottheit in der Lydischen Tonart

Beethoven - String quartet in A minor, op 132

Πριν το 1825 o Beethoven πέρασε μία σοβαρή αρρώστια. Στο κουαρτέτο του αρ. 132 σε λα έλασσον, στην αρχή του τρίτου μέρους έγραψε με το χέρι του στην αρχή της παρτιτούρας την γερμανική φράση που διαβάζετε πιο πάνω: «Ιερό ευχαριστήριο άσμα ενός αποθεραπευμένου προς την θεότητα σε λυδικό τρόπο».  

Το κομμάτι αυτό θεωρείται ένα από τα κορυφαία έργα του – για μερικούς (σαν τον Γιώργο Σεφέρη, που το αναφέρει συχνά στο ημερολόγιό του) το απόλυτα κορυφαίο. Σας το παραθέτω σε μία εξαίρετη εκτέλεση από το κουαρτέτο Στραντιβάρι. Ακούστε το. Διαρκεί μόνο δέκα λεπτά.

https://www.youtube.com/watch?v=YrZBG2wfg5o

Παράταση επίγειας παραμονής

Έχω πάντα την εντύπωση πως είμαστε επισκέπτες σε αυτή τη γη. 

Τουρίστες που δεν γνωρίζουν ακριβώς τις μελλοντικές διαδρομές τους ούτε την ημερομηνία επιστροφής.

Έτσι, όταν μου προκύψει ένα πρόβλημα υγείας, έχω πάντα το άγχος: μήπως εδώ κρύβεται το τέλος; Μήπως αυτό ήταν όλο το ταξίδι;

Κι όταν περάσω τους ελέγχους και τις εξετάσεις, χωρίς να προκύψει κάτι σοβαρό, σκέπτομαι. «Τι καλά. Πήρα παράταση!». 

Παράταση επίγειας παραμονής.

Γιατί παρόλη την γκρίνια που προκαλούν τα αρκετά μικροπροβλήματα των 81 μου χρόνων, ισχύει πάντα το δημώδες: «Και με τα τόσα βάσανα, πάλι η ζωή γλυκιά ναι».

Όταν είμαστε νέοι μας φαίνεται αταίριαστο, ακόμα και προκλητικό να απολαμβάνει ένα υπερήλικος την ζωή. Ε, λοιπόν, τώρα που βρέθηκα εκεί (που ποτέ δεν θα το πίστευα!) σας διαβεβαιώνω πως σε τίποτα δεν υστερούν οι απολαύσεις στα γεράματα. Αντίθετα μάλιστα, το επερχόμενο κοντινό τέλος τους δίνει μεγαλύτερη ένταση.

Είχα μία μακρινή αλλά αγαπημένη θεία σε γηροκομείο. Κάθε φορά που πήγαινα να την δω, έπαιρνα μαζί ένα κουτί πάστες για να κεράσουμε τους συγκάτοικους. Να βλέπατε με τι βουλιμία και πάθος καταναλώνονταν! Μέχρι που άρχισα να φέρνω δύο κουτιά…

Γράφω αυτά τώρα, γιατί σήμερα πήρα κι εγώ παράταση παραμονής. Όχι, το πρόβλημα δεν ήταν τόσο σοβαρό που να απειλούμαι με εξαφάνιση – αλλά θα προκαλούσε επεμβάσεις, νοσηλείες κι άλλα δυσάρεστα. Ευτυχώς, ναι μεν παραμένει και ενοχλεί, αλλά προς το παρόν δεν χρειάζονται δραστικά μέτρα.

Εδώ συζητάμε συχνά για μεγάλα και σημαντικά – ξεχνάμε όμως πόσο εύθραυστοι και προσωρινοί είμαστε. Κι ανάμεσα στις διαφωνίες, τις διενέξεις, τους καυγάδες, ξαφνικά τρυπώνει ο ανθρώπινος πόνος και μας το θυμίζει.  

Κι είναι τόσο παράξενο, την ώρα που πονάς, να διαβάζεις σχόλια για τον εθνομηδενισμό ή την διδασκαλία της ιστορίας…

Ας επιστρέψουμε στα ανθρώπινα. Τι κάνετε όταν αρρωσταίνετε – όταν πονάτε; Κρύβεστε σαν το άρρωστο ζώο, η περιφέρετε την γκρίνια σας παντού;

(Ελπίζω τουλάχιστον να παίρνετε προληπτικά μέτρα. Πρώτοι οι Έλληνες σε θανάτους από γρίπη επειδή μερικοί αμόρφωτοι ανεγκέφαλοι δημιουργούν επιστημονικά αστήρικτες φοβίες!).

Ας μιλήσουμε για την μοναξιά του ασθενούς και την κατάσταση της ασθένειας…