Σίγουρα εκεί που θα βρίσκεσαι τώρα θα έχουν καλό τσίπουρο. Να σε υποδεχθούν όπως πρέπει, γιατί συγγραφείς αυθεντικοί, πηγαίοι, ατόφιοι, σαν και σένα, δεν υπάρχουν πια και άρα δεν ανεβαίνουν στα ουράνια.
Φίλε μου Αντώνη - είσαι ο μόνος Έλληνας γραφιάς που ονόμαζα φίλο μου. Ξέρω πως βασανίστηκες πολύ τα τελευταία χρόνια, μάθαινα και πονούσα. Γλύτωσες τώρα από το μαρτύριο, ησύχασες. Και επιστρέφεις στην αγαπημένη σου Θεσσαλονίκη, μέσα βαθιά.
Κι εγώ που δεν πίνω, θα κατεβάσω ένα τσίπουρο για σένα!
Γειά σου !
Ανέκδοτες φωτογραφίες: Δεκέμβριος του 2002 στο εξοχικό μου.
Ξεκινώντας από "Τα τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου" έφτασα στο υπέροχο βιβλίο του "Το μονοπάτι στη θάλασσα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλισέ, αλλά θα το πω: Όλο και φτωχαίνουμε.
Κάθε απώλεια,όμως,που βιώσαμε στη ζωή μας δεν αναπληρώθηκε από μία νέα -αναπάντεχη,και γι'αυτόν το λόγο,ευπρόσδεκτη -ανακάλυψη; Αγαπημένοι τραγουδιστές, λατρεμένοι συγγραφείς, βιβλία με τσακισμένες σελίδες, CD και DVD χαραγμένα από την υπερβολική χρήση, τσιτάτα αντιγραμμένα σε πολυκαιρισμένο τετράδιο, άνθρωποι που εμπιστευτήκαμε: ποιος είναι δεδομένος; Κάθε πρωί ξυπνάμε και αναθεωρούμε. Λίγες είναι οι σταθερές στη ζωή μας. Ars longa,vita brevis. Διαφορετικά,θα έπρεπε να γεννιόμασταν πάμπλουτοι και να πεθαίναμε πάμφτωχοι.Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Ευτυχώς...Οπότε σήμερα θα πιω δύο καραφάκια τσίπουρου: ένα εις υγείαν του οικοδεσπότη μας και ένα εις μνήμην του Σουρούνη.
ΔιαγραφήΣτις νυχτες με ουρα καπου ανεφερε για το φιλο του Ν.Δημου που διαβαζε τα αρθρα του "γιατι αυτα που γραφει δεν μοιαζουν με κανεναν", κι οτι συχνα επισκευαζε τον υπολογιστη του. Οσων αφορα για μενα ο Γκας ο γκαγκστερ οτι πιο ευχαριστο εχω διαβασει. Απο τους καλυτερους βιωματικους συγγραφεις μας..Σχεδον στενοχωρεθηκα
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοια είναι η κοπέλα στη φωτογραφία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία φίλη του - νομίζω η τότε σύντροφός του
ΔιαγραφήViva la vida του Αντώνη κι εγώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πόλη του να τον θυμάται.
Οι άνθρωποι να ξεφυλλίζουν τα λόγια του.
"(...)
ΑπάντησηΔιαγραφή"Το σήμα κατατεθέν του πατέρα μου ήταν πάντα το χοντρό του μουστάκι. Στη δεκαετία του '50, όταν πήγε στη Γερμανία να δουλέψει, μετά από λίγο καιρό ο προϊστάμενος στο εργοστάσιο του είπε:
«Ή τη δουλειά ή το μουστάκι. Διάλεξε ποιο από τα δύο θες να χάσεις».
Την εποχή εκείνη υπήρχαν πολύ λίγοι ξένοι κι ακόμη λιγότεροι ξένοι με μουστάκι. Όταν θέλησε να μάθει το λόγο, του είπαν ότι οι Γερμανοί συνάδελφοι τον βλέπουν και τρομάζουν. Ο πατέρας μου ήξερε καλά τί θα πει τρόμος. Είχε ζήσει τη σφαγή της Σμύρνης, είχε ζήσει το αλβανικό μέτωπο, τον Εμφύλιο, τη φτώχεια, την ανεργία, δεν ήθελε λοιπόν να τρομάζει τους ανθρώπους. Το ξύρισε. Τώρα όμως τρόμαξε ο ίδιος και σ' ένα μήνα το ξανάφησε.
«Ας με διώξουν», είπε. «Δεν θα μου λεν οι Γερμανοί πώς να ξυρίζομαι».
Δεν τον έδιωξαν, γιατί είχαν προλάβει να δούνε όλοι πως δίχως εκείνες τις τρίχες ήταν κι αυτός ένας συνηθισμένος άνθρωπος σαν τους ίδιους και δεν υπήρχε λόγος να τον φοβούνται. Είχαμε προλάβει όμως κι εμείς να διαπιστώσουμε γιατί οι γείτονές μας Γερμανοί δεν καλημέριζαν την καλημέρα μας. Μας φοβούνταν. Εμείς φοβόμασταν αυτούς κι αυτοί εμάς. Όταν μπαίναμε στο μπακάλικο να ψωνίσουμε, ο μπακάλης βιαζόταν να ξεμπερδεύει μαζί μας, κι αν τύχαινε κανένας γείτονας να 'ρχεται από απέναντι, άλλαζε καλού κακού πεζοδρόμιο. Οι ποσότητες των τροφίμων που αγοράζαμε τον είχαν τρομάξει και το είχε διαδώσει παντού. Άλλωστε μας έβλεπαν όλοι που γυρίζαμε καταφορτωμένοι. Αφού πεινούσαμε τόσο, γιατί να μη φάμε και άνθρωπο; Πού ξέρανε με τί τρεφόμασταν εκεί απ' όπου ήρθαμε; Δυο βήματα παρακάτω ήταν η Αφρική, μπορεί κι ένα βήμα. Γιατί λοιπόν να μην καταβροχθίζομε κι ανθρώπους; Εδώ που τα λέμε, ίσως και να το κάναμε, αν δεν είχαμε τη δουλειά μας και δε χορταίναμε απ' αυτήν. (...)"
Απόσπασμα από την "Ξενοφοβία" του Σουρούνη
Κρίμα. Οφείλω να πω ότι διάβασα δύο βιβλία του αλλά δεν μου άρεσαν, για διάφορους λόγους που ίσως έχουν να κάνουν περισσότερο με μένα ως αναγνώστη παρά με τον Σουρούνη ως συγγραφέα. Ένοιωθα ότι η ευφράδεια και η σπιρτάδα που τον διέκρινε πολύ συχνά κατέληγε σε ελαφρότητα. Ενδιαφέρων χαρακτήρας όμως και μου άνοιξε παράθυρα για να δω λίγο από τη ζωή στην Θεσσαλονίκη του 50 και των Ελλήνων στη Γερμανία αργότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι γω που διάβασα βιβλία του, τον αποχαιρετώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧ. Ρ.
Να θυμίσω πως στις 27.4.16, στο ποστ "Λοιπόν, ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!" είχαμε μιλήσει για τον Σουρούνη και το βιβλίο του "Πάσχα στο Χωριό".
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γνώριζω το παραμικρό για τον νεκρό - από τις φωτο δείχνει μπερμπάντης πάντως οπότε ΟΚ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν καταφέρω να νικήσω την όψιμη βαρεμάρα μου - για οποιοδήποτε λογοτεχνικό είδος εκτός ποίησης και διηγήματος - και φιλοτιμηθώ να διαβάσω ένα (1) έργο του μακαρίτη - κατά προτίμηση σύντομο - ποιο να προτιμήσω?
Δεν είναι σύντομο αλλά διαβάζεται μονορούφι: "Ο χορός των ρόδων". Το πιο συντομο: "Πάσχα στο χωριό".
ΔιαγραφήΗ συγκεκριμένη φωτογραφία αδικεί - την κοπέλα. Η ίδια πάντως δείχνει να απολαμβάνει την αδικία.
ΔιαγραφήΕάν οι φωτογραφίες είναι ανέκδοτες, ελπίζω να ζητήθηκε η άδεια της.
"the devil's advocate"
Η σύζυγος μου έχει διαβάσει βιβλία του και έχει ενθουσιαστεί.
ΔιαγραφήΕγώ δοκίμασα πριν μερικά χρόνια ένα (μάλλον αυτό με τη θάλασσα όπου έχει ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια), αλλά δεν με τράβηξαν οι πρώτες σελίδες (ήταν πιο .. ρομαντικές απ’ όσο αντέχω :)
Αγόρασα - και διάβασα - την ψηφιακή έκδοση του σύντομου "Πάσχα στο Χωριό" αφού το "Ο Χορός Των Ρόδων" δεν υπήρχε διαθέσιμος σε ηλεκτρονική μορφή - κακώς οι εκδοτικοί οίκοι διατηρούν έργα αποκλειστικά σε έντυπη μορφή.
ΔιαγραφήΑν και σε πολλά σημεία του το βρήκα, μυθοπλαστικά, τραβηγμένο από τα μαλλιά σε βαθμό ενοχλητικό πιστεύω ότι διαβάζεται ευχάριστα - άπαξ όμως ... αφού η δεύτερη ανάγνωση δεν φαίνεται να έχει τίποτα να προσφέρει.
Πάντως, αν το "Πάσχα στο χωριό" έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία τότε ο μακαρίτης μάλλον είχε "ζήσει την ζωή του". Πότης, γυναικάς, ταξιδιάρης κτλ "χωμάτινος άνθρωπος" ο μακαρίτης μάλλον ...
Τις καλύτερες φωτογραφίες του (απ'όσες είδα σήμερα σε σάιτ) τις έχετε βγάλει εσείς. Η οικειότητα και ικανότητα έπαιξαν το ρόλο τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστευω βαθια πως το μονο που μενει απο τον ανθρωπο ως ιχνος στην αιωνιοτητα ειναι η σκεψη στο μυαλο καποιου αλλου . Το καλυτερο μνημοσυνο δε , ενα χαμογελο σαν θυμηθει. Αυτο νομιζω ειναι και η βαση στην σχεδον εμμονικη αγαπη που εχω στα παλια πραγματα. Ή Κατ ουσιαν τα χρησιμοποιημενα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν αυτα ειναι βιβλια, ζωγραφιες ή μουσικες τότε μπορει και ν ακουμπας κατα καποιο τροπο την αθανασια.
Μπορει να μην αλλαζει κατι για τον τροπο που εζησε καποιος αλλά αλλαζει ισως τον τροπο που ζουν πολλοι αλλοι.
Δεν ειναι λιγο....
Λια
...και φιλοτιμηθώ να διαβάσω ένα (1) έργο του μακαρίτη - κατά προτίμηση σύντομο - ποιο να προτιμήσω?
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι . Πολύ γέλιο!!!
Το μονοπάτι στη θάλασσα . Το τελευταίο του βιβλίο, αυτοβιογραφικό και κάποιες φορές συγκινητικό.
K.
Ο χορός τον Ρόδων άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου. Τόσο πηγαία γραφή, τόσο χιούμορ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΔ Έχω την εντύπωση ότι πρώτη φορά διαβάζω κάτι από σας 100% συναισθηματικό. Μου άρεσε πολύ. Να τον θυμάστε πάντα με αγάπη. Ζ