Μα και ο ιδιωτικός;

Πριν 31 χρόνια είχα δημοσιεύσει στη στήλη μου, στο «Βήμα της Κυριακής» ένα κείμενο με τίτλο «Η δημοσιοποίηση του ιδιωτικού τομέα». Υπάρχει στο ndimou.gr .

Το θέμα του αφορούσε το γεγονός ότι το μικρόβιο της γραφειοκρατίας είχε περάσει από τον δημόσιο τομέα στον ιδιωτικό. 

Οι μεγάλες ιδιαίτερα επιχειρήσεις ταλαιπωρούσαν τους πελάτες με αναμονές και διατυπώσεις, που θύμιζαν όλο και περισσότερο το δημόσιο. Και μόνο στις μικρές, όπου το μάτι του αφεντικού επόπτευε τα πάντα, ο πελάτης ήταν ακόμα βασιλιάς.

Ήταν προφητικό.

Στα χρόνια που πέρασαν προστέθηκε και άλλο ένα κίνητρο αδιαφορίας. Η κρίση οδήγησε σε κατάρρευση των αποδοχών, οι υπάλληλοι αμείβονται με μισθούς πείνας, εργάζονται αναγκαστικές υπερωρίες και δεν καίγονται για την πορεία της δουλειάς. Μόνον ο φόβος της απόλυσης αποτελεί κίνητρο – αλλά σίγουρα αρνητικό.

Μία πρόσφατη εμπειρία μου επιβεβαίωσε αυτή τη διαπίστωση. Το κινητό μου, μάρκας Samsung, ακριβό δώρο των ανεψιών μου, ηλικίας μόλις δώδεκα μηνών, είχε πρόβλημα μπαταρίας. Όχι, δεν ανήκε στα νέα μοντέλα που παίρνουν φωτιά. Απλώς, με ήπια χρήση έσβηνε ήδη το απόγευμα.

Πληροφορήθηκα τα στοιχεία του πλησιέστερου εξουσιοδοτημένου επισκευαστή και τον επισκέφθηκα. Εκεί έμαθα ότι ναι μεν η συσκευή είχε εργοστασιακή εγγύηση δύο ετών – αλλά αυτή δεν αφορούσε στην μπαταρία, που είχε μόνον ένα έτος. Αυτό δεν μου το είχε πει κανείς – στην απόδειξη αγοράς έγραφε: εγγύηση κατασκευαστή δύο έτη. Ευτυχώς ήμουν στο όριο και έγινε δεκτή η αντικατάσταση της μπαταρίας με εγγύηση.

Δεδομένου ότι το κινητό είναι πια είδος πρώτης ανάγκης, φαντάστηκα ότι η αλλαγή της μπαταρίας θα ήταν κάτι που θα γινόταν επιτόπου. Ε, λοιπόν, χρειάστηκαν τρεις ολόκληρες ημέρες, και πολλά τηλεφωνήματα τόσο στον επισκευαστή όσο και στην αντιπροσωπεία. Όλα αυτά μέσα σε μία ατμόσφαιρα δημοσιοϋπαλληλικής ανευθυνότητας, όπου έφταιγε πάντα ο άλλος. Μία ταλαιπωρία τριών ημερών για κάτι που θα μπορούσε να γίνει σε τρία λεπτά.

Θυμήθηκα το προ τριακονταετίας κείμενό μου και το γεγονός ότι αρκετές φορές τον τελευταίο καιρό έχω ταλαιπωρηθεί από ιδιωτικές εταιρίες. Και σκέφθηκα: καλά, ο δημόσιος τομέας δεν παράγει τίποτα παρά μόνο γραφειοκρατία και καθυστερήσεις. Αν αρχίσει και ο ιδιωτικός να κάνει τα ίδια – πώς θα έρθει η περίφημη ανάπτυξη στην Ελλάδα;

Θα μου πείτε: τόσα σοβαρά θέματα υπάρχουν γύρω – αυτό βρήκες να γράψεις; Πιστεύω πως αν ο καθένας μας καταγγείλει κάτι στραβό - έστω και μικρό - πολλά πράγματα σε αυτό τον τόπο μπορεί να ισιώσουν…

Υ. Γ.  Και για να μη νομισθεί πως έτυχα σε κάποια έκτακτη περίπτωση - μου διευκρινίστηκε πως αυτές είναι οι κανονικές προθεσμίες: η αλλαγή μπαταρίας στο κινητό κρατάει 3-4 μέρες!
Σκέπτεστε να σας το πει αυτό ένα βουλκανιζατέρ, όταν σας πιάσει λάστιχο;