Η ΠΕΙΝΑ ΠΑΛΙ

Η φωτογραφία αυτή, που ακόμα θυμόταν ο Viennezos, με στοιχειώνει από τότε που την τράβηξα  το 1996 στην Κωνσταντινούπολη. Έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Εγώ ο ίδιος την έχω σχολιάσει δύο φορές μία στο blog nikosdimou το 2006 και μία στο  Protagon το 2014.

Ο πρώτος σχολιασμός ήταν επηρεασμένος από την μελέτη των θεωριών του Rawls για την δικαιότερη κοινωνία. Θα τον βρείτε εδώ: http://nikosdimou.blogspot.co.at/2006/01/blog-post_28.html

Ο δεύτερος ήταν καθαρά συναισθηματικός (ή μελοδραματικός κατά τον κ. V.) και, επειδή τα αρχεία του Protagon δεν είναι πια προσιτά, σας παραπέμπω στον δικό μου Ιστότοπο: http://ndimou.gr/el/keimena/dimosieymata/protagongr/%CE%B7-%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%84%CF%8D%CF%88%CE%B7/

Αλλά αυτή τη φορά θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα χθεσινό δημοσίευμα του Πάσχου Μανδραβέλη που χωρίς συναισθηματισμούς εξετάζει το θέμα του πλούτου και της φτώχιας σε παγκόσμιο πλαίσιο. Υπάρχουν καλά νέα σε αυτό το κείμενο. Γράφει: «Το 1993 σχεδόν δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας, σήμερα ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί στο μισό. Είναι κάτι που δεν συνέβη ποτέ στην παγκόσμια ιστορία».

Ανάλογα με το γνωστό παράδειγμα του μισογεμάτου ή μισοάδειου ποτηριού, ο ένας θα εστιάσει στην μείωση και ο άλλος στην συνέχιση της ύπαρξης ενός δισεκατομμυρίου φτωχών. Και σαφώς είναι σκάνδαλο να υπάρχουν ακόμα τόσοι πεινασμένοι. Αλλά είναι και παρήγορο ότι, για πρώτη φορά στην ιστορία, μειώνονται.

Σωστά παρατηρεί το άρθρο ότι η αρχική κατάσταση του ανθρώπου είναι η φτώχεια. Όπως όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε γυμνοί έτσι και οι κοινωνίες ξεκινάνε φτωχιές.  Μετά διαφοροποιούνται και δημιουργείται ένα οικονομικό περιβάλλον.

Η φτώχεια είναι απόλυτα σχετική. Μιλάμε για το πλούσιο 1% των ανθρώπων (σκεπτόμενοι τον Μπιλ Γκαίητς, αλλά όχι τον γείτονα μας που κερδίζει 20.000 το χρόνο). Όμως: «…ένας Έλληνας με 23.500 ευρώ ετήσιο εισόδημα εντάσσεται στο 1% των τυχερών του κόσμου. [ ] Για τα 23.500 ευρώ ετησίως ενός Έλληνα, ένας Ινδονήσιος πρέπει να δουλέψει 43 χρόνια, κατά μέσον όρο. Αυτό το ετήσιο εισόδημα αντιστοιχεί στο συνολικό εισόδημα 122 γιατρών στο Καζαχστάν. Ο εργαζόμενος του παραδείγματός μας παίρνει 12,24 ευρώ την ώρα, ενώ η μέση ωριαία αμοιβή στη Ζιμπάμπουε είναι 39 λεπτά του ευρώ».

Ζάλη σε πιάνει με αυτές τις συγκρίσεις. Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η ρημαγμένη Ελλάδα με την Κρίση και το «ανθρωπιστικό πρόβλημα», εξακολουθεί να είναι μία από τις 40 πλουσιότερες χώρες στον κόσμο. Και φυσικά ότι όλοι αυτοί οι «μέσοι όροι» είναι απάτες, λόγω της ανισοκατανομής του εισοδήματος. Και η Τουρκία, όπου λιμοκτονούσε ο φτωχός Τούρκος που φωτογράφησα, είναι πλούσια με κατά κεφαλήν εισόδημα 20.000 δολάρια – αλλά αυτός δεν είχε αρκετά για ένα γιουβέτσι.

Έχουν λοιπόν δίκιο όλοι αυτοί, όπως ο Viennezos, που οραματίζονται ένα κόσμο χωρίς ανισότητες. Μόνο που κάθε απόπειρα για την οικοδόμηση ενός τέτοιου κόσμου, μέχρι σήμερα, κατέληξε σε αδιέξοδο. Για να πετύχουμε την ισότητα, χάναμε πρώτα την ελευθερία –  ακολούθως δε, και την ισότητα…

Κι άραγε ο Τούρκος στην φωτογραφία θα πεινάει αιώνια;

Υ. Γ. Ολόκληρο το άρθρο του Π. Μανδραβέλη, εδώ: http://www.kathimerini.gr/859847/opinion/epikairothta/politikh/to-ploysiotero-1