Γράμμα στην μικρανεψιά μου

Αγαπητή Λίλη

Πριν από μερικές εβδομάδες γιορτάσαμε τα τρίτα σου γενέθλια μέσω Skype. Άλλωστε μέσω Skype, Viber και What’s Up έχουμε τις περισσότερες επαφές μας, μια και ο πατέρας σου ανήκει στους τυχερούς Έλληνες που δεν εργάζονται στην Ελλάδα.

Σου γράφω αυτό το γράμμα, που δεν μπορείς ακόμα να διαβάσεις, με μία προοπτική μέλλοντος. Είναι γραμμένο για να διαβαστεί το 2060, όταν εγώ σίγουρα δεν θα υπάρχω κι εσύ θα είσαι μία ώριμη κυρία 47 ετών.

Γιατί το 2060; Διότι, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, τότε θα έχεις πάψει να χρωστάς. Βέβαια αυτό δεν είναι πολύ σίγουρο, το δάνειο του 1897 κράτησε 103 χρόνια – μπορεί και αυτό που περιμένουμε αυτές τις μέρες, να το αποπληρώσουν τα δικά σου παιδιά.

Η χώρα της οποίας είσαι πολίτης (κατά το ήμισυ) πάντα χρωστούσε. Πριν καλά καλά  ελευθερωθεί, είχε καταχρεωθεί. Και μάλιστα ακόμα και αυτό, το πρώτο πολύτιμο δάνειο, φαγώθηκε εν μέρει από επιτήδειους. Αυτοί, στην Ελλάδα, είναι πιο μόνιμοι κι από τον Παρθενώνα.

Σου γράφω για να σου ζητήσω συγγνώμη. Λένε για μας τους Έλληνες πως ζούμε από το (ένδοξο) παρελθόν μας – αλλά η αλήθεια είναι ότι ζούμε από το μέλλον μας. Χρεώνουμε τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, για να περνάμε εμείς καλά (ή και άσκημα, όπως τώρα). Κάθε γενιά αφήνει κληρονομιά ένα χρέος να το πληρώσουν οι επόμενες.

Εσύ βέβαια δεν ξέρεις τίποτα από αυτά καθώς αμέριμνη παίζεις με τα παιχνίδια σου. Αλλά ο πατέρας σου ήδη πληρώνει ΕΝΦΙΑ και άλλους φόρους, παρόλο που δεν ζει εδώ. Κι αν αποφασίσει να επιστρέψει (γιατί δυστυχώς λατρεύει αυτή τη χώρα) θα το πληρώσει πολύ ακριβά…