Ευτυχώς που είμαι άνεργος...

το φωτογράφησα στο Ναυπλιο - με εκφράζει...

Άνεργος; Και όχι μόνο αυτό…

Εδώ και χρόνια εκτός από άνεργος είμαι και ανεπάγγελτος (έχω καταθέσει στην εφορία το μπλοκάκι και τα βιβλία εσόδων και εξόδων μου…)

Κι ούτε μόνο αυτά – επί πλέον  μη συνταξιούχος. (Η μόνη τακτική δουλειά που έκανα ήταν – πριν πενήντα χρόνια – του διαφημιστή, για τους οποίους τότε δεν υπήρχε ταμείο). Ήμουν λοιπόν ο μοναδικός Έλλην υπερήλιξ που δεν φοβόταν ότι θα του κόψουν την σύνταξη.

Έτσι δεν έχω να χάσω τίποτα από το τρίτο και τέταρτο μνημόνιο. Κάτι ψείρες σε εισφορά αλληλεγγύης θα πληρώσω, για τόκους καταθέσεων , από τις οποίες και ζω.

Βέβαια οι καταθέσεις λιγοστεύουν, αφού οι τόκοι είναι πια ανύπαρκτοι και τρώω το κεφάλαιο. Εξαρτάται πόσα χρόνια θα ζήσω ακόμα – για 2-3 στριμωγμένα μου φτάνουν, μετά την πάτησα. Κόβω, κόβω, κόβω έξοδα από παντού…

Όσο για παροχές,  ως μακροχρόνια άνεργος δικαιούμαι τις ίδιες (ανύπαρκτες) που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι…

Όλα αυτά τα γράφω για να εκφράσω την βαθύτατη λύπη μου για σας τους νεότερους, τους εργαζόμενους – και ιδιαίτερα τους ελεύθερους επαγγελματίες.  Από σήμερα δουλεύετε για το κράτος, τον δημόσιο τομέα και τους συνταξιούχους. Για τον εαυτό σας μπορεί να μένει το ένα τρίτο των εσόδων σας. Οπότε ή μεταναστεύετε, ή φοροδιαφεύγετε – γιατί με το ένα τρίτο δεν ζείτε…  

Κι ας αποπνέει αισιοδοξία και ενθουσιασμό (επειδή τα ...καταφέραμε!) το πρόσωπο του πρωθυπουργού μας! Αυτός, σίγουρα πια, ζει σε άλλη χώρα.

Δεν θα μπω στην συζήτηση ποιος φταίει γι αυτό το κατάντημα – οι σπάταλοι Έλληνες, οι ανίκανοι πολιτικοί μας, οι σαδιστές ξένοι, το απαίσιο ΔΝΤ, ο  Σόυμπλε, ο Βαρουφάκης, οι Illuminati, οι Ρότσιλντ (ακούω ότι τελικά αυτοί φταίνε για όλα). Γεγονός είναι πως φτάσαμε σε αδιέξοδο και κολλήσαμε.

Όσο κι αν τις σκέπτομαι, οι εναλλακτικές λύσεις που προτείνουν διάφοροι – με βασικό συστατικό την έξοδο από την Ευρωζώνη – δεν με πείθουν.  Δεν έχω δει ούτε ένα σχέδιο που να μην οδηγεί σε άμεση και πλήρη καταστροφή της χώρας. Η πιο αισιόδοξη άποψη, ότι η ταλαιπωρία θα είναι προσωρινή – τρία-τέσσερα δύσκολα χρόνια και μετά ανάκαμψη – ούτε αυτή μου βγαίνει. Ίσα ίσα που φοβάμαι πως αν βουλιάξουμε θα είναι αδύνατο μετά να αναδυθούμε από το βάθος που θα έχουμε πέσει.

Φυσικά δεν ξέρω πολλά από οικονομικά – αλλά και αυτοί που ξέρουν διαφωνούν ριζικά, φάσκουν και αντιφάσκουν.

Οπότε φτιάξτε περισσότερες τρύπες στο ζωνάρι… θα τις χρειαστούμε!