Έτσι για να φρεσκάρω το μπλογκ - είπα να φέρω μέσα τον ταλαίπωρο Τσάρλι Μπράουν ήρωα (!) του κόμικ Peanuts του Charles Schulz και τον αετό του.
Ο Τσάρλι είναι ο γκαντέμης, ο απόλυτα αποτυχημένος, ο ευαίσθητος με την τρυφερή καρδιά. Τίποτα δεν του βγαίνει σωστό και η ζωή του είναι μία επανάληψη από αποτυχίες. Κάθε φορά που του στήνει την μπάλα η Λούση για να χτυπήσει ένα πέναλτυ, αφού πάρει εκείνος μεγάλη φόρα, η Λούση τραβάει την μπάλα κι ο Τσάρλι τσακίζεται. Κι αυτό επαναλαμβάνεται συχνά - ενώ η κατάληξη είναι πάντα γνωστή.
Υπάρχει ένα δέντρο στην γειτονιά του Τσάρλι που έχει επονομαστεί το "αετοφάγο δέντρο". Σε αυτό καταλήγουν μοιραία όλοι οι αετοί του Τσάρλι και το δέντρο τους μασάει σιγά σιγά: "Τσομπ - τσόμπ".
Σε ένα από τα πιο σπαρακτικά επεισόδια, ο Τσάρλι, κρατώντας τον αετό, περνάει μπροστά από το δέντρο. Ακολουθεί συνομιλία μονόλογος: "Γειά σου αετοφάγο δέντρο! Σαν να μου πάχυνες από την στερνή φορά που σε είδα... φαίνεσαι και λίγο ψηλότερο. Αλλά τελευταία δεν έφαγες κανένα αετό - δεν είναι έτσι; Ε λοιπόν δεν θα θα φας ΑΥΤΟΝ τον αετό - βρωμερό αετοφάγο δέντρο! Θα τον πετάξω ψηλά από την άλλη μεριά της πόλης, μόνο και μόνο για να σε σκάσω! Να πεθάνεις της πείνας - με ακούς! Τώρα σου τρέχουν τα σάλια, δεν είναι έτσι; Δεν έχεις φάει αετό για μήνες και ψοφάς για να βουτήξεις αυτόν - έτσι δεν είναι; Ε, ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΣ - ΜΕ ΑΚΟΥΣ! ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΣ!"
Ακολουθεί παύση και ένα βουβό πλάνο. Ο Τσάρλι συλλογίζεται.
Στο επόμενο καρέ πετάει τον αετό κατευθείαν μέσα στο δέντρο λέγοντας: "Έλα, πάρε τον! Ήταν μακρύς ο χειμώνας και έχω πολύ τρυφερή καρδιά."
Και το δέντρο ακούγεται να μασάει: "Τσομπ-τσομπ".
Έτσι έγινε που ο Τσάρλι Μπράουν αποδέχθηκε την μοίρα του και τάισε εθελοντικά το "αετοφάγο δέντρο" που, έτσι κι αλλιώς, θα μάσσαγε τον αετό του...
Ο Τσάρλι είναι ο γκαντέμης, ο απόλυτα αποτυχημένος, ο ευαίσθητος με την τρυφερή καρδιά. Τίποτα δεν του βγαίνει σωστό και η ζωή του είναι μία επανάληψη από αποτυχίες. Κάθε φορά που του στήνει την μπάλα η Λούση για να χτυπήσει ένα πέναλτυ, αφού πάρει εκείνος μεγάλη φόρα, η Λούση τραβάει την μπάλα κι ο Τσάρλι τσακίζεται. Κι αυτό επαναλαμβάνεται συχνά - ενώ η κατάληξη είναι πάντα γνωστή.
Υπάρχει ένα δέντρο στην γειτονιά του Τσάρλι που έχει επονομαστεί το "αετοφάγο δέντρο". Σε αυτό καταλήγουν μοιραία όλοι οι αετοί του Τσάρλι και το δέντρο τους μασάει σιγά σιγά: "Τσομπ - τσόμπ".
Σε ένα από τα πιο σπαρακτικά επεισόδια, ο Τσάρλι, κρατώντας τον αετό, περνάει μπροστά από το δέντρο. Ακολουθεί συνομιλία μονόλογος: "Γειά σου αετοφάγο δέντρο! Σαν να μου πάχυνες από την στερνή φορά που σε είδα... φαίνεσαι και λίγο ψηλότερο. Αλλά τελευταία δεν έφαγες κανένα αετό - δεν είναι έτσι; Ε λοιπόν δεν θα θα φας ΑΥΤΟΝ τον αετό - βρωμερό αετοφάγο δέντρο! Θα τον πετάξω ψηλά από την άλλη μεριά της πόλης, μόνο και μόνο για να σε σκάσω! Να πεθάνεις της πείνας - με ακούς! Τώρα σου τρέχουν τα σάλια, δεν είναι έτσι; Δεν έχεις φάει αετό για μήνες και ψοφάς για να βουτήξεις αυτόν - έτσι δεν είναι; Ε, ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΣ - ΜΕ ΑΚΟΥΣ! ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΣ!"
Ακολουθεί παύση και ένα βουβό πλάνο. Ο Τσάρλι συλλογίζεται.
Στο επόμενο καρέ πετάει τον αετό κατευθείαν μέσα στο δέντρο λέγοντας: "Έλα, πάρε τον! Ήταν μακρύς ο χειμώνας και έχω πολύ τρυφερή καρδιά."
Και το δέντρο ακούγεται να μασάει: "Τσομπ-τσομπ".
Έτσι έγινε που ο Τσάρλι Μπράουν αποδέχθηκε την μοίρα του και τάισε εθελοντικά το "αετοφάγο δέντρο" που, έτσι κι αλλιώς, θα μάσσαγε τον αετό του...
Ξυνόν δέ μοι ἔστιν, ὁπόθεν ἄρξωμαι·
ΑπάντησηΔιαγραφήτόθι γάρ πάλιν ἵξομαι αὖθις.
Παρμενίδης
Sometimes I find myself involved in a dream so perfectly constructed and masterly directed that every single element leads to the inevitable final conclusion. Many of these dreams are backed up by original soundtracks elaborately composed and flawlessly performed. It’s not just an arbitrary improvisation like most dreams are; it all seems wisely predetermined, but this realization comes only after the dream is over; while it lasts I feel as free to act as ever in everyday awareness.
Who made this dream world for me? Is my mind really mine? How can it create a strictly predetermined world in an instance while putting me in the middle of it as a wholly unaware protagonist who nevertheless can't help but flawlessly playing his role to the end? It seems as the unknown creator dreams of being me – me being some forgetful incarnation of himself.
ΑτΕ
Εξαιρετικό θέμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποδοχή της μοίρας ή μάχη μέχρι εσχάτων; Είναι θέμα ζυγιάσματος κι επιλογών; Θέμα ηλικίας, θρησκείας, ιδιοσυγκρασίας....
Με την αποδοχή ο C.B. Βγαίνει τελικά " κερδισμένος " ή " χαμένος ";;;
Π.
Ουτε 'κερδισμενος', ουτε 'χαμενος'. Τελικα κανει αυτο που θελει και γι'αυτο ειναι σοφος!
ΔιαγραφήΟ παλιός καλός CB αποφάσισε τελικά να φανεί άξιος της μοίρας του.. (]:-[}
ΔιαγραφήΑτΕ
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πιστεύω στην ελευθερία
Δεν πιστεύω στην τύχη
Πιστεύω στη μοίρα.
Και πάλι ελεύθερος είμαι όμως
Και πάλι τυχάρπαστος
Κι επίσης μοιραίος.
Η μοίρα δεν πιστεύει σε μένα.
ΑτΕ
Μοιρολάτρες ή κυρίαρχοι της ζωής μας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μοίρα μας είναι ο χαρακτήρας μας;
Π.
Έτυχα σε βιβλίο του Μποστ. Ήταν ωραία. Και έτυχα σε Μποστ και Αρχέλαο στο YouTube. Ωραίες στιγμές. Δέντρα, νερά, ποτάμια, μουσεία, γέφυρες στον τόπο του κινηματογραφημένου εξοχικού σπιτιού του Μποστ. Όπως τρυφερό και γήινο το πεζουλάκι του Χ. Μίσσιου. Στιγμές ξεκούρασης και γαλήνης. Στιγμές ηρεμίας, απλότατης σιγής, νιώθοντας εν τη σιωπή τον στίχο: "μιλώντας ελληνικά προς όλες τις κατευθύνσεις". Παρακολουθούσα χαρούμενη και ασυγκράτητη τα δώρα της φύσης στους σατιρικούς, ευχάριστους ή πικρούς ή καλλιτέχνες, και χαιρόμουνα. Με το άλλο θέαμα, το τηλεοπτικό, το πολιτικό, δεν δύναμαι εξυπηρετήσεις. Των ομιλούντων κεφαλών τα μαλλιά καίω με αναπτήρες, χειρίζομαι χειρονομίες, περιπαίζω απαλά χτυπώντας τη γλώσσα μου ψηλά, στην περιοχή εκείνη που ακούγεται το γλουπ, το τουκ, το γλουκ. Παράξενος ήχος.
ΔιαγραφήΧμμ. Ποιο νάναι το δεντρί, ποιος είν' ο Τσάρλι Μπράουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι θένει ο καθένας βάνει. Σα ντο καθρέφτη οπού ότι θέλεις οράς.
Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή, μην περιμένεις να σε βρεί το μεσονύχτ,
ΑπάντησηΔιαγραφήέχε τα μάτια σου ανοικτά βράδυ πρωί, γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ.
Άν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς, κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει,
Μονάχος βρές την άκρη της κλωστής, κι άν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι.....
Άλλοι το λέν του κάτω κόσμου πονηριά, κι άλλοι το λέν της πρώτης άνοιξης αγάπη.
Ν.Γκάτσος
Κ. Δημου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλαξατε και τον δικο μου τροπο σκεψης πριν απο 30 χρονια. Γραφω απο αρκετα μακρια. Χαρα στο κουραγιο σας, που αντεχετε ακομη να πετατε τον αετο σας πολυ μακρια ενω εισαστε πολυ κοντα στο δεντρο.
Τι ωραίο μήνυμα! Ευχαριστώ.
ΔιαγραφήΚάθε προσπάθειά μου μια καταδίκη είναι γραφτή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα, όταν άνοιξα το Άθροισμα του Μπάρα τρελάθηκα στις λέξεις αυτού του ανθρώπου και με την σύλληψη του Δημητρίου Ιάπωνα. Έπρεπε να νιώθει πολύ ωραία και πολύ ταυτισμένος με τη χαρά του να ήταν, για να ζήσει τόσον ωραίες και ποικίλες λέξεις.
ΔιαγραφήΑν πρέπει να ξεθάψω μια ευτυχισμένη ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας, αυτή θα είναι αναμφισβήτητα η εικόνα ενός στερημένου δεκάχρονου που βυθίζεται στον κόσμο των εικονογραφημένων. Όχι πως είχα ποτέ αρκετά λεφτά να τ’ αγοράσω – είχα όμως αρκετή αποκοτιά για να τα κλέψω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑτΕ
o Charlie Brown πετά χαρταετό
ΑπάντησηΔιαγραφή[ελπίζω να έρθει με το σωστό link τωρα...]
Σωστό το link και η animation αλλά τι γλυκανάλατη η μουσική!
ΔιαγραφήΕ, δεν μπορούμε να τά 'χουμε όλα...
ΔιαγραφήΚαι τον αετό ακέριο μακρυά από το δέντρο με τη μασέλα [και προς στιγμήν να πετάει !!] και την τέλεια μουσική επένδυση...
Το λάθος είναι Νώντα ότι οι κινηματογραφικές εκδοχές των Peanuts προσπαθουν να τα μετατρέψουν σε "παιδική σειρά" ενώ καμμία σχέση δεν έχουν με παιδάκια και παραμυθάκια. Αποδίδουν τον κόσμο των μεγάλων με τις φοβίες (η "κουβέρτα ασφαλείας" του Linus) και τις κακίες (η στριμάδα της Loucy). Το τραγουδάκι, αφελές παιδικό και στα λόγια, αναιρούσε εντελώς το τραγικό στοιχείο.
ΔιαγραφήΩραία μουσική...ότι πρέπει για αϋπνίες και ονειροπωλήσεις.
ΔιαγραφήD.
Οι πρόσφυγες να επιθεωρήσουν τον καταυλισμό των καλπονοθευτικών επιτρόπων. Αλλά να μην καταβροχθίσουν τους αστεράτους χαρταετούς των επιτρόπων. Να τους δώσουν στο τριφασικό δέντρο για ευρύ, αναλογικό μάσημα. Οι ευρωπαίοι επίτροποι ας παρατηρήσουν το εξής: ο Έρασμος δεν αναφέρει την επισκοπική ιδιότητα του Συνέσιου. Άρα, ο Έρασμος ήταν επίτροπος στον Άγιο Άρη τον Χαρταετάρη. Ανάπαυση και ενέργεια του στολίζω στη λέξη εμφύλιος τα εισαγωγικά της. Ποτέ μας να μην διαπιστώσουμε τι σημαίνει φανατίζω και φονεύω μαζικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω ότι ο Κυρ-Νίκος μας έστησε πάλι μια παγιδούλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο που θέλει να πει ο "ποιητής" είναι ότι:
Ο Τσάρλι -και ο κάθε Τσάρλι- είναι καλός πονόψυχος και αγαθός ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ και όχι από αφέλεια ή χαζομάρα.
O Τσάρλι ΕΠΕΛΕΞΕ Ο ΙΔΙΟΣ να χαρίσει τον χαρταετό όχι γιατί αποδέχτηκε απλά την μοίρα του, ούτε διότι γιατί δεν ήταν έτοιμος να παλέψει, αλλά διότι ένοιωσε άβολα φορώντας το κοστούμι του "κακού" - του συμφεροντολόγου:
"Έλα, πάρε τον! Ήταν μακρύς ο χειμώνας και έχω πολύ τρυφερή καρδιά."
Μεγάλη υπόθεση αυτή, αλλά μεγάλο και το τίμημα.
Αξίζει;
D.
Πάντως εγώ αυτήν την εκδοχή προτιμώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι άλλο ένα, δωράκι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μπρέχτ ειρωνεύεται. Ως εξής:
Διαγραφή1. δεδομένο της φύσης: η ζωή ως βιολογική πραγματικότης
2. παρανοϊκό και ειρωνικό λήμμα: η αλλαγή του κόσμου (δεν θέλουμε να αλλλάξουμε τον Κόσμο και τους ζωντανούς οργανισμούς - θέλουμε να επιφέρουμε τίμιες ρυθμίσεις στην οικονομική οργάνωση)
3. λήμμα ειρωνικό: οι γραφειοκράτες δολοφονούν εννοούν ως βιολογική πραγματικότητα και σεβασμόν αυτής, τι; τοςυ φόνους.
4. λήμμα ειρωνικό: μονάχα διδασκόμενοι από την πραγματικότητα μπορούμε την πραγματικότητα να αλλάξουμε (ο φόνος συνεχίζεται: η βιολογική πραγματικότητα δεν αλλάζει - εμείς, οι δολοφόνοι, ας τους αλλάξουμε τα φώτα)
5. λήμμα ειρωνικό: σύλληψη της ζωής στο όλον και στην λεπτομέρεια (από τον γραφειοκράτη, κρετίνο φονιά; βαθύς στοχασμός ο δολοφόνος;)
Ο Μπρεχτ ειρωνεύεται τους φονιάδες. Αν ο Μπρεχτ δεν χλευάζει τους φονιάδες; Εμένα ο Μπρεχτ δεν με ενδιαφέρει.
Ίσως ο Μπρεχτ να περιγράφει τους φόνους: "ψυχρή υπομονή" + "ατέλειωτη καρτερικότητα". Βέβαια. Ατέλειωτη καρτερικότητα-καρδερινικότητα - μέχρι το θήραμα του γραφειοκράτη-φονιά να πέσει στην παγίδα εκκαθαρίσεως. Η "γρήγορη αντίληψη" σαν εκδήλωση υπερηφάνειας και καύχημα του εκτελεστή.
Διαγραφήπφφφ… μα είσαι τόσο βαρετή.
ΑπάντησηΔιαγραφήD.
-Γιατί ο Τσάρλι έδωσε τον αετό στο δέντρο;
ΑπάντησηΔιαγραφή-Γιατί είναι πολύ καλός και έχει τρυφερή καρδιά και λυπήθηκε το δέντρο που πείναγε… και καμιά φορά εάν είσαι πολύ καλός οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν και σε περνάνε για χαζό.
- Το αετόδεντρο είναι κακό;
- Εσύ τι λες είναι;
-Ναι είναι
-Γιατί εσύ πιστεύεις ότι είναι;
-Γιατί έχει κακό χαμόγελο
- Έπρεπε ο Τσάρλι να του δώσει τον αετό;
-Όχι- όχι.
-Γιατί δεν έπρεπε;
-Γιατί δεν είναι και εύκολο να φτιάχνεις αετούς…
-Τι έπρεπε να κάνει ο Τσάρλι τότε;
-Ο Τσάρλι έπρεπε να φτιάξει δύο αετούς! Έναν για αυτόν και έναν για το δέντρο
end of story.
D.