Χρόνια δεν είχα επισκεφθεί τα παλιά μου blogs. Πήγα χθές μία βόλτα και γύρισα με περίεργα συναισθήματα. Μερικά αντέχουν περισσότερο στο χρόνο – ιδιαίτερα το φωτογραφικό (doncat2) και το τεχνολογικό (dimoutech – οι διευθύνσεις δίπλα).
Άλλα δείχνουν τα συμπτώματα της παιδικής ηλικίας (και της δικής μου – ως blogger): ανωριμότητα, υπερβολικός ενθουσιασμός (για ένα συγγραφέα ήταν τόσο περίεργο το συναίσθημα της άμεσης ανταπόκρισης του αναγνώστη…), εριστικότητα. Όμως είναι μνημεία ζωντανού διαλόγου.
Επισκέφθηκα και το μυστικό μου αγγλόφωνο blog (λίγο πριν τελειώσει μερικοί το είχαν ανακαλύψει) το doodle . Εκεί ησυχία, όπως εδώ τώρα. Ελάχιστα σχόλια (μόνο προς το τέλος) καμία φωνασκία.
Τελικά ήταν ευχάριστη η βόλτα. Και η ιδέα ότι αυτά τα πεντακόσια κείμενα, οι χίλιες φωτογραφίες και τα ογδόντα χιλιάδες σχόλια θα παραμείνουν όσο υπάρχει Internet (ή όσο υπάρχει Google) δεν είναι άσκημη.
Και αυτό εδώ, τι είναι; Μα μία σιωπηλή υποσημείωση στα μεγάλα blogs.
Υ. Γ. Διάλεξα, για εικονογράφηση της παιδικής ηλικίας, την κόρη ενός αγαπητού blogger του «Andy Dufresne» που φωτογράφησα πρόσφατα. Γεννήθηκε κάπου στην μέση των blogs μου.
