Υπάρχει στην Ελληνική Κοινωνία ένα ρεύμα αντί-δυτικισμού που
σε λίγα χρόνια θα συμπληρώσει μία χιλιετία. Το 1054 ((με ασήμαντες αφορμές) έγινε
το Σχίσμα των Εκκλησιών, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως αφόρισε τον Πάπα (και
αντίστροφα) και από εκείνη την στιγμή οι Δυτικοί (τότε ήταν όλοι Καθολικοί ή
«Παπιστές») έγιναν για μας «όργανα του Σατανά».
Δεν μπορούμε τώρα να φανταστούμε τι σήμαινε αυτό σε μία
κοινωνία φανατικών πιστών που ταύτιζαν κράτος, έθνος και εκκλησία. Τόσο που
αργότερα προτίμησαν να χάσουν την Βασιλεύουσα, παρά να ζητήσουν βοήθεια από
τους Αντίχριστους. (Γνωστόν το «Κάλλιον φακιόλιον Τούρκου…» – από τον Μέγα
Δούκα Νοταρά).
Τα πράγματα έγιναν χειρότερα με την Τέταρτη Σταυροφορία των
Δυτικών που, αντί να ελευθερώσει την Ιερουσαλήμ από τους Μωαμεθανούς, έκανε …λάθος
στο στόχο και άλωσε την Κωνσταντινούπολη – με όλα τα σχετικά παρεπόμενα:
πλιάτσικο, φόνους, βιασμούς κλπ.
Ο αντί-δυτικισμός συνέχισε να τρέφεται από την Φραγκοκρατία
– πολλοί Δυτικοί πολέμαρχοι κατακτούσαν και υποδούλωναν περιοχές της Ελλάδας.
Τους είδαμε σαν ξένες δυνάμεις κατοχής. (Μας άφησαν όμως …ωραία κάστρα).
Αργότερα κάπως τα βρήκαμε. Οι φιλέλληνες μας βόηθησαν στην
Επανάσταση. (Ουσιαστικά μας απελευθέρωσαν, με το Ναυαρίνο). Αλλά λίγο μετά
ήρθαν οι Βαυαροί που προσπάθησαν να μας κάνουν Ευρωπαίους με το ζόρι. Εμείς
όμως ούτε τους Έλληνες του εξωτερικού δεν ανεχόμασταν («ετερόχθονες») – πόσο
μάλλον τους ξένους! Νέο κεφάλαιο αντί-δυτικισμού. Οι Βαυαροί απέτυχαν παταγωδώς
– και ο αφελής Όθωνας, που αγαπούσε ρομαντικά την Ελλάδα, πέθανε πικραμένος.
Το επόμενο κεφάλαιο, στον 20ο αιώνα, φέρει την
υπογραφή της Αριστεράς. Η οποία μισούσε την Δύση διότι συμβόλιζε ό,τι της ήταν
απεχθές: Τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον αντικομουνισμό, τον αντισοβιετισμό
(τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου), τον φιλελευθερισμό. Ένα αιώνα τώρα η Αριστερά μας απεχθάνεται την Δύση. Αυτός
ο αντί-δυτικισμός πήρε πολλά πρόσωπα και έγινε κυρίαρχο ρεύμα στην κοινωνία.
Στην αρχή ήταν εναντίον των Άγγλων. Μετά έγινε αντιαμερικανισμός (χρόνια πρώτοι
στις διεθνείς δημοσκοπήσεις). Και τώρα είναι κυρίως αντί-γερμανισμός.
Χάρη στην κρίση, ο αντί-δυτικισμός μας έζησε νέα έξαρση:
«οι τοκογλύφοι δανειστές», «οι δυνάμεις κατοχής», «οι γκαουλάιτερ» κλπ. έγιναν
τα νέα αντικείμενα του μίσους. Ακολουθώντας την τάση μας να φορτώνουμε στους
ξένους τις αιτίες των δεινών μας, οι περισσότεροι Έλληνες τους θεωρούν
υπεύθυνους για το χάλι μας.
Φυσικά ο αντί-δυτικισμός της Εκκλησίας μας παραμένει. Διαποτίζει
ακόμα την κοινωνία. Και είναι ένα σημείο που ενώνει την (κάποτε άθεη) Αριστερά
με την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Και η Αριστερά σήμερα κυβερνάει την Ελλάδα. Ο αντι-δυτικισμός στην εξουσία. Και
δείχνει φανερά την απέχθειά προς την Δύση σαμποτάροντας και κωλυσιεργώντας, παγώνοντας
όλα τα σχέδια εξυγίανσης της οικονομίας μας, μην εφαρμόζοντας ούτε τις ψηφισμένες
μεταρρυθμίσεις, καθυστερώντας τις αξιολογήσεις, αγνοώντας όλες τις παραινέσεις των
εταίρων, βρίζοντας το ΔΝΤ και τους «τοκογλύφους», ονομάζοντας
«γερμανοτσολιάδες» και προδότες όλους τους Έλληνες που υποστηρίζουν τον εκσυγχρονισμό
και εξορθολογισμό της Ελλάδας.
Το αποτέλεσμα; Επειδή πολλοί πια δεν μπορούν να καταλάβουν «που
το πάει ο Τσίπρας», να καταφεύγουν σε απίθανα (αλλά όχι τόσο φανταστικά)
σενάρια με τα όποια προσπαθούν να ερμηνεύσουν την στάση της κυβέρνησης.
Ένα τέτοιο σενάριο έγραψε ο Παύλος Παπαδόπουλος στο
Διαδικτυακό Vima.gr. Όπου δείχνει ότι το θέμα
της Ελλάδας γίνεται πια πολιτισμικό. Ότι με την βοήθεια πολλών απίθανων παραγόντων
(του Προέδρου την Δημοκρατίας, του Αρχιεπισκόπου και πολλών άλλων) η κυβέρνηση
προσπαθεί να εκμεταλλευθεί τον αρχαίο και νέο αντι-δυτικισμό και να βγάλει την Ελλάδα από την Δύση.
Όχι μόνο από το Ευρώ, την Ε.Ε. ή το ΝΑΤΟ – αλλά από τον Δυτικό ιστορικό,
πολιτισμικό και κοινωνικό χώρο γενικότερα. Αναθρεμμένος με την ιδέα ότι «ένας
άλλος κόσμος είναι εφικτός» ο νεαρός πρωθυπουργός μας προσπαθεί να τον
δημιουργήσει – και σαν υπόδειγμα για την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Έτσι κι αλλιώς
δεν έχει πάψει να ελπίζει ότι κάποτε θα αλλάξει την Ευρώπη και τον κόσμο.
Βέβαια το πιθανότερο είναι ότι, αν πετύχει, θα δημιουργήσει
μία νέα Βενεζουέλα, όπου θα σφαζόμαστε για το γάλα και το χαρτί υγείας. Και θα
έχουμε μόνιμο Μαδούρο, τον Τσίπρα…
Το άρθρο του Παπαδόπουλου είναι μεγάλο αλλά πολύ ενδιαφέρον.
Ό,τι πρέπει για ανάγνωσμα του Σαββατοκύριακου. Θα το βρείτε εδώ:
ΚΑΙ: άσχετα με το αν απορρίψετε το σενάριο Παπαδόπουλου ως
φανταστικό – ο κίνδυνος της σταδιακής εξόδου μας από τη Δύση παραμένει. Συζητάμε
την έξοδο από την Ευρωζώνη ή την Ε.Ε., ενώ συνεχώς διολισθαίνουμε έξω από την
Δύση. Ήδη είμαστε – και δεν είμαστε –
Δυτικοί. Και, είτε μας αρέσει είτε όχι, δύσκολα θα βρούμε άλλο πολιτισμό από
τον Δυτικό…
Ν. Δ. 17.2.17
