Στο έδαφος του Ντουμπάι, ό,τι δεν είναι τσιμέντο ή πλάκες, είναι άμμος. Η πόλη ξεφύτρωσε μέσα από την έρημο και η έρημος είναι ορατή στα διάκενα ανάμεσα στους ουρανοξύστες. Η πόλη αποτελείται από οικοδομικούς πυρήνες, συμπλέγματα κτηρίων που ενώνονται με μεγάλες οδικές αρτηρίες. Ανάμεσά τους η έρημος.
Η έρημος υπάρχει και αλλού. Η επιφάνεια μπορεί να είναι λαμπερή - αλλά από κάτω υπάρχει σκοτάδι. Στο Ντουμπάι, εκτός από τους περαστικούς τουρίστες (που είναι πάντα οι περισσότεροι) ζούνε μόνιμα τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Οι ντόπιοι (ελάχιστη μειοψηφία, γύρω στο 10%) που είναι σχεδον όλοι κρατικοί υπάλληλοι με υψηλές αποδοχές (πριν από μια εβδομάδα ο Εμίρης τις διπλασίασε!) και μεγάλες παροχές. Τα ξένα στελέχη μεγάλων εταιριών και οι ξένοι επιχειρηματίες, που επίσης απολαμβάνουν ένα υψηλό επίπεδο ζωής - και οι αόρατοι. Οι αόρατοι έχτισαν την πόλη δουλεύοντας σκληρά για ένα μικρό μεροκάματο σε συνθηκες σκλαβιάς. Τους στρατολόγησαν δουλέμποροι με υποσχέσεις κι όταν έφτασαν εδώ ήδη χρωστούσαν τα ναύλα τους. Τους πήραν το διαβατήριο και τους υποχρέωσαν να εργάζονται σε απάνθρωπες συνθήκες. Τους αποκάλεσα "αόρατους" γιατί δεν τους βλέπει κανείς. Είτε δουλεύουν στα γιαπιά, είτε ζουν σε στρατόπεδα έξω από την πόλη, στα οποία τους μεταφέρουν κλειστά λεωφορεία.
Η σκοτεινή πλευρά του Ντουμπάι, που δεν την μαθαίνουν οι τουρίστες.
Αυτό, κατα τη γνώμη μου, αμαυρώνει αλλά δεν ακυρώνει εντελώς το επίτευγμα του Ντουμπάι. Και σε μας ήρθαν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες με την ίδια μέθοδο (δουλέμποροι, διαβατήρια, εκμετάλλευση) αλλά δεν χτίστηκε τίποτα... Δεν αρκεί να έχεις δούλους για να ορθώσεις τις πυραμίδες ή την Ακρόπολη. Όπως πιστεύω πως δεν ήταν απαραίτητο να στηθούν όλα αυτά με καταναγκαστική εργασία. Ίσως το κόστος να ήταν ακριβότερο - αλλά δεν θα περισσευαν άδεια και μισοτελειωμένα κτήρια όπως τώρα.
Ωστόσο για να είμαι δίκαιος απέναντι στο "θαύμα", όφειλα να δείξω και το σκότος.
