Οι τρομοκράτες ως Πόκεμον

 Για να πληροφορούμαι τις απόψεις ακόμα και των πλευρών με τις οποίες διαφωνώ (άλλωστε αυτές έχουν πάντα μεγαλύτερο ενδιαφέρον) αγοράζω και διαβάζω διάφορα έντυπα. Ανάμεσά τους είναι και το Unfollow «μηνιαίο ανεξάρτητο δημοσιογραφικό και πολιτικό περιοδικό».

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού (Αύγουστος 2016) διάβασα ένα άρθρο με τίτλο «Pokemon Go: Βία, επιθυμία και παγκοσμιοποίηση» γραμμένο από τον Αυγουστίνο Ζενάκο υπεύθυνο σύνταξης του περιοδικού και τον Χρήστο Νάτση, μέλος της συντακτικής ομάδας.

Η περίληψη-υπότιτλος του άρθρου, γράφει τα εξής:

Η ομοιότητα στις εικόνες πλήθους που τρέχουν για να σωθούν από μία τρομοκρατική επίθεση και στις εικόνες πλήθους που κυνηγούν Πόκεμον αναδεικνύει την βιοπολιτική και θανατοπολιτική που ορίζει την χωρικότητα της παγκοσμιοποίησης: ένας ομογενοποιημένος χώρος διασκέδασης και τρόμου ταυτόχρονα.

Η φράση αυτή ομολογώ πως με σοκάρισε. Δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στο πλήθος που τρέχει να σωθεί και στους κυνηγούς Πόκεμον. Πιθανόν οι συγγραφείς του άρθρου να μην έχουν παίξει Πόκεμον Γκο. Μπορεί και να τρέξεις για να προλάβεις ένα Πικάτσου – αλλά συνήθως κινείσαι σιγά και ελίσσεσαι για να το αιφνιδιάσεις. Και πάντως όχι μέσα σε πανικόβλητη μάζα!

Το Πόκεμον είναι ένα πανάρχαιο παιχνίδι που απλώς πήρε ηλεκτρονική μορφή. Στα παιδικά μου χρόνια το λέγαμε …κρυφτό. Τα παιδιά κρύβονταν στα πιο απίθανα μέρη και έπρεπε να τα ξετρυπώσεις. Μάλιστα υπήρχε και η συνθήκη που διέπει τα Πόκεμον: σε ορισμένες μορφές του παιχνιδιού, έπρεπε το παιδί που ξετρύπωνες να κάνει ό,τι το διατάξεις.

Τώρα πως αυτό το αθώο και άκακο παιχνίδι έγινε σύμβολο της «θανατοπολιτικής» (;), αλλά και της παγκοσμιοποίησης, και τελικά (όπως θα δούμε) του καπιταλισμού – πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Οι συντάκτες του άρθρου πρέπει να βλέπουν βαρύτατους εφιάλτες στους οποίους το πανικόβλητο πλήθος που καταπατιέται στη Νίκαια ταυτίζεται με μία παρέα που ψάχνει χαριτωμένα τερατάκια τσέπης. (Pocket Monsters – Poke-mon).

Μόνο σαν εφιάλτη μπορώ να διαβάσω αυτές τις φράσεις: «…η τεχνολογία (πρόκειται για την βιντεοσκόπηση με κινητό) εμφανίζεται εδώ ως η συγκεκριμένη τροπικότητα στην οποία ο ιδιόρρυθμος καπιταλισμός εμφανίζεται ως παγκοσμιοποιημένος». [ ] «Παρόμοιες αναπαραστάσεις στην ιστορική συγκυρία της ομογενοποίησης του χώρου δεν θα έπρεπε να μας κάνουν να εκπλαγούμε – αν λόγου χάρη στο προσεχές μέλλον η επέλαση του θανάτου και η επέλαση των Πόκεμον συμπέσουν. Θα πρέπει να φανταστούμε τον τρομοκράτη ως Πόκεμον και το Πόκεμον ως τρομοκράτη. Αυτή ακριβώς η εναλλαξιμότητα είναι που ορίζει τη διπλή όψη της παγκοσμιοποίησης ως ομογενούς χώρου διασκέδασης και τρόμου ταυτόχρονα».

(Ευτυχώς «αυτή η εναλλαξιμότητα» υπάρχει μόνον στους εφιάλτες των συγγραφέων).

Όμως για το παράδοξο αυτό άρθρο υπάρχει μία σοβαρή αντίρρηση. Στην (μόνιμη) προσπάθειά τους να αποδώσουν όλα τα δεινά τους κόσμου στην παγκοσμιοποίηση και τον καπιταλισμό, οι συγγραφείς του ευτελίζουν και σχεδόν γελοιοποιούν το πρόβλημα της τρομοκρατίας. Διότι αν – όπως γράφουν – φανταστούμε  τον τρομοκράτη ως Πόκεμον, ασεβούμε στην μνήμη των θυμάτων του.

Ωραία είναι η παραδοξολογία – αλλά το να παρομοιάζεις το πλήθος που έτρεχε να σωθεί από το τρελό φορτηγό της Νίκαιας (που κάθε τόσο συνέθλιβε κι από ένα ανθρώπινο σώμα) με κυνηγούς καρτούν - ή με οποιοδήποτε παιχνίδι, είναι τουλάχιστον ύβρις.