Ανήμπορος...

Πόσο προτιμώ αυτή τη λέξη από την συνώνυμή της «άρρωστος». Πρώτα γιατί καλύπτει ένα μεγαλύτερο φάσμα – μπορεί να είσαι ανήμπορος χωρίς να είσαι άρρωστος. Εκφράζει αδυναμία, ανικανότητα. Το «μπορείς» σου δεν λειτουργεί. Επιπλέον είναι λιγότερο «βαριά» από το «άρρωστος» - ίσως να μην εκφράζει ασθένεια αλλά διάθεση. (Γι αυτό καλύτερη η λέξη «αδιάθετος»).

Σήμερα την νύχτα ταλαιπωρήθηκα από το στομάχι μου – χωρίς λόγο: ούτε πολύ, ούτε βαριά, είχα φάει για βράδυ. Η σύζυγος, που σε αυτές τις περιπτώσεις επιστρατεύει την άλλη της ιδιότητα – του γιατρού – μίλησε για πιθανή ίωση.  Έχω μάθει πια ότι όλες οι αγνώστου αιτιολογίας ασθένειες ονομάζονται «ιώσεις» ή, σε σοβαρότερες περιπτώσεις, «αυτοάνοσα» νοσήματα.

Ξανακοιμήθηκα μετά την ταλαιπωρία και ξύπνησα …αδιάθετος. Πήγα πολλές δεκαετίες πίσω και θυμήθηκα  τις φορές που, μαθητής τότε, ξυπνούσα ελαφρώς άρρωστος. (Μιλάμε για «ελαφρές» ασθένειες: κρυολόγημα, λαιμός – τα «λαιμά» ήταν τρέχουσα έκφραση – και άλλα παρόμοια). Σύμμαχος μέγας τότε το θερμόμετρο. Λίγα δέκατα και ζήτω! (Καμιά φορά βοηθούσε και λίγο τρίψιμο στην κουβέρτα). Τηλεφώνημα στο σχολείο και: δικαιολογημένη απουσία!

Αυτό σήμαινε για μένα κοπάνα και κυρίως …διάβασμα. Ως ασθενής είχα το δικαίωμα να παραγγείλω τα βιβλία ή τα περιοδικά που ήθελα και να βυθιστώ στις σελίδες τους. Επίσης τη δυνατότητα να επιλέξω το αγαπημένο μου φαγητό!

Αυτά, στα χρόνια του δημοτικού και στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Μετά, το σχολείο μου ….άρεσε και δεν επιζητούσα λόγους να το αποφύγω. Είχε άλλωστε μεγαλύτερη βιβλιοθήκη από την δική μου – όπου και περνούσα όλες τις ελεύθερες ώρες μου…

Η ησυχία του καλοκαιριού φέρνει αναμνήσεις… Και μην αρχίσετε να μου στέλνετε περαστικά – είμαι ήδη καλύτερα!