Τα είπε τόσο καλύτερα ο Σαββόπουλος:
Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια, πετονιές μέσ’ το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ’ αγέρι
καλοκαίριμε χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ’ το παρτέρι
καλοκαίρι
μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη
Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μέσ’ τα πεύκα και στ’ αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι
Ακούστε τώρα ολόκληρο το τραγούδι: ΕΔΩ
Να τριγυρίζεις σε σοκάκια νησιώτικα και να σε θαμπώνουν οι άσπροι τοίχοι και οι μπουγκενβίλιες
Λοιπόν, τώρα μπαίνουμε στην κύρια εποχή της θερινής ραστώνης και του θερινού αισθησιασμού. Το μπλογκ δεν θα πάει διακοπές. Αλλά θα χαλαρώσει και θα αλλάξει ρυθμό. Όλα τα ποστ - και τα 642 - παραμένουν ανοιχτά για σχολιασμό και συζήτηση.
Αναζητώ το καλοκαίρι «σημαδούρα».
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα το ονειρευτώ τόσο όμορφο που να το βάλω στόχο.
Να το φτάσω .
Κι αφού το φτάσω ν ακουμπήσω πάνω του και να με ξεκουράσει.
Εκεί ακουμπισμένη -και εξαγνισμένη ήδη από το δρόμο - να απολαύσω το απέραντο της θάλασσας και τ ουρανού.
Της ζωής.
Καλημέρα!
Τι ωραίο "σεφτέ" μου έκανες Λία.
Διαγραφή"Δώρο ασημένιο ποίημα"
Ναι.Μάλλον τελικά έκανα ωραίο σεφτέ!
ΔιαγραφήΈκτοτε οι αναγνώστες δεν προλαβαίνουν τον οικοδεσπότη,γράφουν ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες σκέψεις , ιδέες πάνε κι έρχονται...και παιχνίδι στη μέση!!!
Ευχαριστώ πάρα πολύ για το αντίδωρο...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην έχω ξανακάνει την παράκληση. Αλλά δεν εισακούεται. Κανένας σεβασμός προς τους ξενιτεμένους που αναγκαστικά ζουν με τις αναμνήσεις τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή'Οχι άλλες καλοκαιρινές φωτογραφίες και θέματα με εποχιακό φαγητό.
Μόνο μίζερα θέματα όπως Τραμπ και λοιπά καθημερινά.
Από το σκοτεινό Λονδίνο όπου κάθε λιμνούλα σε πάρκο δύσκολα φαντάζει για παραλία σε ελληνικό νησί, καλό χειμώνα!
Αγαπητέ φίλε, κατανοώ τον πόνο σας αλλά - όπως λένε οι Άγγλοι - we have to cater to our main audience. Κάποτε βρισκόμουν κι εγώ στην ίδια θέση. Θα γυρίσει ο τροχός...
ΔιαγραφήΚι εδω που ειμαι εγω, μυρισε καλοκαιρι. Αυτό το Σαββατοκυριακο δεν εβρεξε !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιχαμε 32 βαθμους !
15 το Σάββατο και 17 την Κυριακή.
Είναι αυτό που λένε και εδώ στην Αγγλία:
ΔιαγραφήΤυχεροί φέτος, το καλοκαίρι έπεσε σαββατοκύριακο.
Καλοκαίρι: η βακτηρία μας για τους υπόλοιπους δύσβατους εννέα μήνες.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρωτοάκουσα τον Σαββόπουλο στη "Ρουλότα του Τσιγκάνου" του Κώστα Χατζή και μετά στο "Συμπόσιο" του Μπουκουβάλα στην Πλάκα. Μόλις έχει φτάσει στην Αθήνα (με το Φορτηγό). Από τότε δεν έπαψα στιγμή να τον θαυμάζω. Και μόνο το "Ζειμπέκικο" να είχε γράψει (ακούστε το ΕΔΩ) θα ήταν ο μεγαλύτερος ποιητής-συνθέτης που έβγαλε αυτη η χώρα.
Διαγραφή"Και μόνο το "Ζειμπέκικο" να είχε γράψει θα ήταν ο μεγαλύτερος ποιητής-συνθέτης που έβγαλε αυτη η χώρα."
ΔιαγραφήΠροσυπογράφω!
"Σ' αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε, τρώνε βρώμικο ψωμί"
Τα είπε όλα.
Λυπάμαι...ο Σαββόπουλος δεν ακούγεται. Δεν θέλω να θυμάμαι εκείνον που προσφέρεται να δικαιολογεί την γενοκτονία του λαού μου.
Διαγραφήτυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ
ΔιαγραφήΤο θέμα (ή μάλλον το φαινόμενο) το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον: το πόσο διαφορετικά είναι τα συναισθήματα που προξενεί η "κατανάλωση" κάποιας καλλιτεχνικής δραστηριότητας (λ.χ. η ακρόαση ενός τραγουδιού ή μιας φωνής).
ΔιαγραφήΣυγκεκριμένα, ο Νίκος Δήμου μιλάει με ασυνήθιστο ενθουσιασμό για τον Σαββόπουλο και το εργό του:
«Πρωτοάκουσα τον Σαββόπουλο στη "Ρουλότα του Τσιγκάνου" του Κώστα Χατζή και μετά στο "Συμπόσιο" του Μπουκουβάλα στην Πλάκα. [...] Από τότε δεν έπαψα στιγμή να τον θαυμάζω. Και μόνο το "Ζειμπέκικο" να είχε γράψει (...) θα ήταν ο μεγαλύτερος ποιητής-συνθέτης που έβγαλε αυτη η χώρα.»
«Ο Σαββόπουλος είναι ΜΕΓΑΣ δημιουργός (βλέπε και σχόλιο πιο πάνω). Και χαίρομαι γιατί είμαι ο πρωτος που χρησιμοποίησε γι αυτόν αυτό το επίθετο (Στις σημειώσεις της "Δυστυχίας" το 1974 - τότε που πολλοί ακόμα τον κορόιδευαν).»
Αντίθετα, εγώ καταλαβαίνω μεν τέτοιον βαθμό ενθουσιασμού ως φαινόμενο, αλλά όχι σχετικά με τον συγκεκριμένο καλλιτεχνή: Ο Σαββόπουλος και τα τραγούδια του δεν μου λένε απολύτως τίποτα (ούτε η φωνή, ούτε οι στίχοι και πολύ λιγότερο η μουσική).
Αν σταματούσαμε εδώ, το συμπέρασμα θα ήταν μάλλον εύκολο:
Για μένα θα ίσχυε αυτό που ανέφερε ο ΝΔ σχετικά με κάποιον άλλον επισκέπτη που έγραψε "Λυπάμαι...ο Σαββόπουλος δεν ακούγεται" (αν και αυτός το εννοούσε μάλλον για ιδεολογικούς παρά για καλλιτεχνικούς λόγους, απ’ ό,τι κατάλαβα):
"τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ"
(= "you are blind in your ears, your mind and your eyes" [εφόσον αυτή η μετάφραση που βρήκα στο Διαδίκτυο είναι σωστή])
Και καταλαβαίνω μια τέτοια αντίδραση. Όταν κάποιος είναι πεπεισμένος για την ποιότητηα, την ευγένεια και την ομορφιά ενός καλλιτεχνικού έργου, μιας φωνής κ.λπ., τού είναι απλώς αδιανόητο το γεγονός ότι ένας άλλος αντιμετωπίζει το ίδιο πράγμα με αδιαφορία ή ακόμα και με αρνητικά συναισθήματα.
Μου συμβαίνει και εμένα – και το συγκεκριμένο παράδειγμα που θα αναφέρω έχει να κάνει μάλιστα και αυτό με τον οικοδεσπότη:
Περίπου τον ίδιο ενθουσιασμό που τρέφει ο ΝΔ για τον Σαββόπουλο, τον νιώθω εγώ για τη φωνή του Νταλάρα: Για μένα αυτή η φωνή είναι ένα θαύμα, ένα μοναδικό φαινόμενο που δεν υπάρχει δεύτερη φορά στον κόσμο. Σε συνδυασμό με τα κατάλληλα τραγούδια δημιουργούσε (παλιότερα) την ύψιστη ακουστική απόλαυση.
Και τυχαίνει να ξέρω πώς σκέφτεται (ή πώς νιώθει μάλλον) ο Νίκος Δήμου για τον (τραγουδιστή) Νταλάρα. Δηλαδή ως εξής:
"Αναγνωρίζω την σχολαστική ακρίβεια της δουλειάς του Νταλάρα - αλλά δεν με συγκινεί. Δεν με αγγίζει. (Π. χ. στον Σταυρό του Νότου, πόσο πιο ψυχρός είναι από τον Κούτρα...)
Επίσης δηλώνω αλλεργικός στην Μαρινέλλα. Αυτός ο theatrale τύπος ερμηνείας με απωθεί."
Κύριε Δήμου, αυτό το γράψατε τον Φεβρουάριο του 2006 στο τότε μπλογκ σας, και μου έκαναν τόση εντύπωση αυτά τα τόσο διαφορετικά συναισθήματα που το σημείωσα. ;-)
Για τη Μαρινέλλα ισχύει περίπου το ίδιο: Διαφωνώ ριζικά με τον ΝΔ. Για μένα η φωνή της και ο τρόπος ερμηνείας (η άρθρωσή της) είναι θαυμάσια. (Για την καθαρά φωνητική πλευρά μιλώ. Δεν αποκλείω να έχει κάτι το theatrale η σκηνική παρουσία της Μαρινέλλας.)
Και αναρωτιέμαι (όπως ο ΝΔ στην περίπτωση του Σαββόπουλου) πώς είναι δυνατόν κάποιος άλλος να μην ακούει και νιώθει όλα αυτά.
Δηλαδή:
"τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ"
Τυφλός ο ένας ως προς τον Σαββόπουλο, τυφλός ο άλλος ως προς τον Νταλάρα και τη Μαρινέλλα. (Για να μείνουμε στα συγκεκριμένα παραδείγματα.) ;-)
Όντως εντυπωσιακό το πόσο διαφορετικά επιδρά η τέχνη στους ανθρώπους.
Ο Σαββόπουλος δεν είναι καλλιτέχνης. Ούτε καν ο πρόλογος του Wilde. Ποιο είναι το όμορφο συναίσθημα εκ του έργου; Η δήλωση ότι βλέπει ειδήσεις και έτσι νιώθει τη ζωή; Ότι με αγαπάει για να με σκίζει στην πριονοκορδέλα της προπαγάνδας (αριστερά, υδραυλικός, λογιστής, ΕΕ σήμερα); Τύφλα μπλακ. Αλλά είναι ποιητής. Κάνει την ιερή λειτουργία της γλώσσας. Αυτοί, Ράμφος, Σαββόπουλος, θα πεθάνουν. Αυτή η πατρίδα είναι δική μου.
ΔιαγραφήΤο τι άτομο του χρήματος είναι ο Νταλάρας φαίνεται στις συνεντεύξεις του. Το λέει και ο Καζαντζίδης στον ευρωναζιστή Ν. Αθανασίου. Το ζωγράφισε και ο Καλαμίτσης με το "δε μας χέζεις ρε Νταλάρα".
ΔιαγραφήΣε αυτό "τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ" ίσως όταν νιώθω βολικά να βρω ότι έχει απόλυτο δίκιο, Vienneze. Να του το απονείμω όμως με αφορμή Σ. δεν θα γίνει σε αυτή τη ζωή. Αλλά εγώ θα κάνω αυτό που αληθινά μπορώ να υποστηρίξω με τις δυνάμεις μου. Για εκείνα που μου έκαναν κακό στην Ελλάδα είμαι σίγουρος ότι δεν μου φταίει ο κύριος Δήμου. Θυμάμαι ότι και για την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη είχε διαφωνία. Το σκληρό νόμισμα έλεγε ότι δεν ήταν καλό για την Ελλάδα. Κάτι τέτοιο.
ΔιαγραφήViennezos το θέμα που που θέσατε είναι πανάρχαιο - και φυσικά απασχολεί τους φιλότεχνους κάθε είδους από αιώνες.
ΔιαγραφήΓια μένα είναι θέμα "προσέγγισης".
Όταν το 1950 έγινε έκθεση του Henry Moore στο Ζάππειο όλη Ελλάδα κορόιδευε και χλεύαζε την μοντέρνα γλυπτική. "Πως τολμάει στην χώρα του κλασικού κάλλους!.
Πήγα με δύο συμμαθητές μου στο Γυμνάσιου "για να κάνουμε πλάκα".
Γελάσαμε πολύ με τα "εξαμβλώματα".
Όμως την Κυριακή ο Άγγελος Προκοπίου είχε μία ολοσέλιδη παρουσίαση του Μουρ στην εφημερίδα όπου εξηγούσε γιατί είναι σπουδαίος.
Έπαθα σοκ - γιατί εκτιμούσα πολύ την γνώμη του.
Ξαναπήγα στο Ζάππειο και προσπάθησα να δω τα έργα με τα μάτια του Προκοπίου.
Αυτή ήταν η εισαγωγή μου στην μοντέρνα τέχνη.
Από τότε προσπαθώ να μένω ανοικτός για κάθε τέχνη και τεχνοτροπία.
Δεν έχω πει για κανένα έργο "Δεν μου λέει τίποτα".
Απλώς αλλα μου λένε πολλά και άλλα λίγα.
Επειδή το θέμα είναι σημαντικό, αντιγράφω αυτά τα σχόλια σε αυτόνομο ποστ - και θα τα συμπληρώσω.
Αντιστροφή
ΑπάντησηΔιαγραφή-------------------
Ανάθεμα το καλοκαίρι και τα χάδια του
που τόσο λαχταρούσα από παιδί
ποιος θα μου τό΄ λεγε ότι θα το μισούσα
και τώρα θα ευχόμουνα ποτέ μην ξαναρθεί!
Ανάθεμα το καλοκαίρι και τα κύματα
της παραλίας τη χαρά με τα γυμνά κορμιά
ποιος θα το μου τό ΄λεγε ότι θα τα μισούσα
τον ήλιο ότι θα μούτζωνα, που καίει εκεί ψηλά!
Αλίμονο, η αγάπη μου, δεν πρέπει να πετάξει
γιατί είναι ολοφώτεινη από λεπτό κερί
κι όταν συμβαίνει κάποτε τον ήλιο να κοιτάξει
στη αγκαλιά μου πέφτει για νά βρει αναπνοή.
Με αγάπη,
Κάπα
#γιατί είναι ολο ...φ ώ τ ε ι ν η από λεπτό κερί#
ΔιαγραφήEχ μωρέ Κώστα με γονάτισες αδερφέ μου
μ΄ αυτόν τον άγιο σου ξενιτεμό!
Για μια στιγμή φοβήθηκες.
ΔιαγραφήΠόσο λεπτή. Πόσο ευάλωτη.Η αγάπη σου από κερί.
Μα σκέψου.
Εσύ σαι τα φτερά της.
Απλωμένα και γερά να την κρατάνε στο πέταγμα της.
Να την σκεπάζουν .Για να την κρύβουν από τις καυτές αχτίδες.
Κι έτσι , να , χάθηκε το από κερί.
Έμεινε μόνο το αγάπη.
Η Αγάπη σου.
Κι αντίστροφα να ναι , πάλι γελά η ζωή.
Με σένα .Και με μένα.
Ή αντίστροφα.
Για σένα. Και για μένα.
Την καλησπέρα μου!
..."Ναρκης του αλγους δοκιμες εν Φαντασία κσι Λογω"
ΔιαγραφήΝώντα, είσαι μεγάλη καρδιά!
ΔιαγραφήΛία, Σ΄ Ευχαριστώ Πολύ!
Ευγνώμων,
Κώστας
1. Όπως και να το κάνουμε, ο Σαββόπουλος πέρα από εξαιρετικός συνθέτης ειναι και ποιητής.
ΑπάντησηΔιαγραφή2. Όλα τα μέχρι τώρα ανώνυμα δημοσιευμένα σχόλια ειναι bot.
Τι θέλει να πει ο ποιητής όταν γράφει:
Διαγραφή"Η οθόνη βουλιάζει
σαλεύει το πλήθος
εικόνες ξεχύνονται με μιάς".
Να βλέπω τηλεόραση; Ποιο είναι το πλήθος. Ποιος είναι ο διαχειριστής του πλήθους; Ο Φώσκολος έγραφε καλύτερα τις καθημερινές σειρές του.
Βάλε σε slow motion τον Σολωμώντα Σολωμού με το τσιγάρο στο στόμα να ανεβαίνει στον ιστό της ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ σημαίας στο Παραλίμνι
Διαγραφήκαι υπόκρουση
την "Ωδή εις Γεώργιον Καραϊσκάκην"
ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω άλλοτε έδειχνε τον "μπ ...τζον του" και άλλοτε τον κ@λ@ν του... στον εχθρό:
"πού πάς παλληκάρι ωραίος σαν μύθος
κι ολόισια στο θανατο κολυμπάς;"
Και θα σου λυθούν με μιας όλες οι απορίες...
@CsLaKoNaS: Ενδιαφέρον. Πως ανακαλύψατε ότι είναι bot?
ΔιαγραφήΤώρα που τα είδα - πραγματικά είναι bot - και σβήστηκαν ΟΛΑ. Και το ίδιο θα γίνει με ότι ανάλογο έρθει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σαββόπουλος είναι ΜΕΓΑΣ δημιουργός (βλέπε και σχόλιο πιο πάνω). Και χαίρομαι γιατί είμαι ο πρωτος που χρησιμοποίησε γι αυτόν αυτό το επίθετο (Στις σημειώσεις της "Δυστυχίας" το 1974 - τότε που πολλοί ακόμα τον κορόιδευαν).
Κύριε Δήμου, επειδή ανυπομονώ και δεν μπορώ να περιμένω την απάντηση του CsLakonas, εσείς πώς καταλάβατε ότι πρόκειται για bot;
ΔιαγραφήΕγώ το συμπεραίνω από την δομή των φράσεων - τα μηχανικά κείμενα μοιάζουν - αλλά εύκολα σε εξαπατούν αν δεν προσέξεις.
ΔιαγραφήΌμως σβήστηκε και το δικό μου που δεν είμαι robot. Δεν πειράζει.
ΔιαγραφήΠ.
Φίλτατε Π. συγγνώμη: λυπάμαι που σας πήρε η μπάλα. Γράφετε λίγο πιο κατανοητά, υπογράφετε όσο γίνεται - για να αποφεύγονται τέτοια περιστατικά.
ΔιαγραφήΣαββόπουλου α π ο θ έ ω σ ι ς από τον οικοδεσπότη.
ΑπάντησηΔιαγραφή[Το άξιζε ο μπαγάσας ο Νιόνιος. Πολλά μας χάρισε αυτός ο άνθρωπος να σιγομουρμουρίζουμε...[όχι στα γλυκανάλατα νεροζουμέ τύπου Πορτοκάλογλου "Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά ...κι εγω κι εσύ ... κι εγω κι εσύ" ...και παλι απο την αρχή-δουλειά δεν είχαμε...].
Ορίστε και κάτι λαϊκόν εύμορφον. Διαβάστε το αλλα μην το παραγγέλνετε -"τσούζει"...
"Να φας από φαγκρί ουρά
'πο συναγρίδα μέση
Να φας και χείλη απο ροφό
να πεις τι θα σ' αρέσει"
Σκοπελίτικα στιχάκια που κατέγραψε και αναφέρει στις ημερολογιακές σημειώσεις της εξορίας του εκεί -στα 1919- ο Ίων Δραγούμης [που το μεθεπόμενο καλοκαίρι ..."χάθηκε" έτσι όπως χάθηκε].
Φάτε τον τον Αύγουστο! Σαν καρπούζι...
Για έναν ακόμα μήνα θα ονειρεύομαι τη στιγμή που:
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ανοίξω το παράθυρο του δωματίου και θα δω τη θέα της θάλασσας.
Θα βολευτώ με την ψάθα μου κάτω από το αλμυρίκι και θα αγναντεύω με τις ώρες.
Θα βουτήξω στο νερό απο τα βραχάκια κολυμπώντας σαν να θέλω να φύγω μακριά.
Θα πιώ την παγωμένη μπύρα παρέα με φίλους που βλέπω μιά φορά τον χρόνο, γι'αυτό και η χαρά είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Θα ξαπλώσω σε κολλαριστά σεντόνια ξενοδοχείου χωρίς να κοιμάμαι, ακούγοντας τα τζιτζίκια.
Θα φάω κάποια 'γλυκασιά' γιατί η θάλασσα μού φέρνει υπογλυκαιμία.
Θα περπατήσω το σούρουπο (η πιό ωραία ώρα) ως τον Φοίνικα ή το Κόμητο, βλέποντας τον ήλιο να δύει.
Θα φάμε στο ταβερνάκι που έχει τις πιό γλυκές ντομάτες και κολοκυθάκια που υπάρχουν - από μποστάνι φυσικά.
Θα κοιμηθω ακούγοντας τα κύματα δίπλα μου.
Ειδικά φέτος μπορεί όλα αυτά να μην συμβούν αλλά γράφοντάς τα ήταν σαν να τα έζησα και λίγο!
ΩΡΑΙΟ ΝΤΙΤΑ!!!!
ΔιαγραφήΠοίημα φαγώσιμο,περπατήσιμο κολυμπήσιμο...
και
"Χάρμα η ξυπολιά σε καλοκαίρια ρωμαίικα!"
φυσικάαααα ...Νίκος Καρούζος
[μήπως τα 'χει πει όλα αυτό το παιδί;]
Ευχαριστώ, Νώντα!
ΔιαγραφήΗ παρήχηση του υγρού ρο "υγραίνει" με μοναδικό τρόπο τις καλοκαιρινές ζωγραφιές στο ποίημα του Σαββόπουλου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννης Μπ.
Η θερινή ραστώνη και ο παράλληλος αισθησιασμός επιβάλλουν, εκπνέοντος του Ιουλίου, την ανάγνωση του αισθαντικού Ανδρέα Εμπειρίκου:"Εις την οδόν των Φιλελλήνων".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Εμπειρίκος με ένα ταξιδιάρικο χιλιάρικο πήρε το ξυλόγλυπτο του Ταχτσή και όταν ο Ταχτσής πήγε να δώσει το χιλιάρικο για να το πάρει πίσω, ο Εμπειρίκος το είχε δώσει στον Ελύτη που το έβαλε σε ένα βιβλίο και μασούσε σαν αίγαγρος τα λόγια του γιατί αδίκησε τον αδικημένο και βασανισμένο Κωστάκη και δεν ήξερε τι να λέει από την τόση πια φτήνια του ο Εμπειρίκος ο πλούσιος. Και η Μαρώ Σεφέρη γελούσε που είδε στο δρόμο τον Ταχτσή με ένα καρπούζι και κορόιδευεν. Μήπως δεν ήταν και ιδιαίτερης αξίας οι ποιητές, σύζυγοι και φίλοι.
Διαγραφήο Μπίλιας κηρύττει την Ευγένεια στα σαλόνια των τηλεοπτικών χαμαιτυπείων
ΑπάντησηΔιαγραφήεστιασαμε στο κομματι που αναφερει ο οικοδεσποτας ενω αναφερθηκε και το Summertime. Κι αυτο, επειδη περιεχει μεσα τη λεξη καλοκαιρι. Αν συνεχισουμε παμε σ΄ενα σωρό αλλα (καμμιά 50αριά).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμως τη "μουσικη υποκρουση" του καλοκαιριου μας τη φτιαχουν (και) ασταθμητοι μεχρι τυχαιοι παραγοντες. Καπως θα σου „κολλησει" καποιο τραγουδι το οποιο συνδεεις παντα με το καλοκαιρι.
Για μενα ειναι το Sunday bloody Sunday, αλλά οι λογοι δεν εχουν σημασια.
Συνειρμος -μουσικων- παραστασεων ισως. Μεγαααλο κεφαλαιο.
Και το "Καλοκαίρι" από τις "4 Εποχές" του Βιβάλντι. Ιδιαίτερα το δεύτερο μέρος, το νωχελικό.
ΔιαγραφήΚαι η Εισαγωγή στο Όνειρο Θερινής Νυκτός του Μέντελσον. Και το ίδιο το Όνειρο, βέβαια.
ΔιαγραφήΕυαγγελία Χ.
Astor Piazzolla-Four Seasons (Summer)
ΔιαγραφήClaude Debussy-Prelude a l'apres midi d'un Faune
κ. Δήμου, μήπως το χαλαρό του καλοκαιριού είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να θυμηθούμε το (επίσης αγαπημένο!) βιβλίο σας "Λίστες" και να "παίξουμε" το παιχνίδι με τους καταλόγους;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧ. Ρ.
Ωραία ιδέα. Θα κάνω προσεχώς ένα εισαγωγικό ποστ (δεν έχουν όλοι διαβάσει τις "Λίστες") και θα παίξουμε...
ΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ! Θα 'μαι μάλλον διακοπές και θα παίζω από κει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧ. Ρ.
Βλέπω στην λίστα ανάγνωσης ωραίο θέαμα οι φωτογραφίες. Είναι ωραίο το doncat με chrome από ubuntu χωρίς πλαϊνή ράβδο. Πατώντας και F11 χρώματα μαγικά: μαύρο, γαλάζιο. Ωραία και η ubuntu γραμματοσειρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός από τον Καρούζο, ας αφουγκραστούμε και το Νίκο -Αλέξη Ασλάνογλου: "Ταξιδεύοντας κατακαλόκαιρα στο Αιγαίο, βρίσκει κανείς τις αρχικές του ρίζες, πίνει αξεδίψαστα στις πρώτες πηγές.[...]Επιστρέφοντας στα ποδηλατοδρόμια του Αιγαίου χρωματίζω τους ειρηνικούς πίδακες της ελληνικής ομορφιάς. Τη φυσική, την αθλητική, την ερωτική μας ζωή.Τον πιο αστραφτερό μας έρωτα.[...]Είμαστε εφήμεροι. Κι όμως σημαίνουμε το άπαν."
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ καλλιτέχνης αναγνωρίζει την βαρβαρότητα όλων των διαμορφώσεων της εκμετάλλευσης, συνδέεται της απευθείας και την χουγιάζει. Ποτέ δεν αναγνωρίζει συναισθηματική ευταξία βαρβαρότητας λέγων "ο υπουργός". Το θαύμα της ζωής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ελληνικό «καλοκαίρι» είναι το 3ο χειρότερο πράγμα που υπάρχει στην ελλάδα (το 1ο είναι οι ίδιοι οι έλληνες κι η μάνα τους πακέτο, και το 2ο η ύπαρξη επίσημης θρησκείας).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν λίγες ώρες, ρίχνοντας μια ματιά στη βιβλιοθήκη του πατρικού μου σπιτιού, ανακαλύπτω το "εγχειρίδιον ελευθερίας" του Ν. Δήμου, έκδοση 1977 παρακαλώ! Κρίμα που κανείς από τους γονείς μου (που δεν θα τους χαρακτήριζα ιδιαίτερα φιλικούς προς τις ιδέες του βιβλίου), δεν θυμάται πώς βρέθηκε στη βιβλιοθήκη τους. Πολύ ευχάριστη έκπληξη!
ΑπάντησηΔιαγραφήπρόσωπα κρυμμένα
ΑπάντησηΔιαγραφήσκιές που προχωρούν
στο άρρωστο ημίφως κάποιας ακτινοβολίας
ό,τι δεν επέζησε σε εκείνη τη βροχή
έχει περάσει σε δισκέτες και έχει ξεχαστεί
δισκέτες !!!
ΔιαγραφήΓραφειοκρατία = νιώθουμε άσχημα, συνεδριάζουμε, αποφασίζουμε να φονεύσουμε, εκτελούμε, διαδίδουμε το ψέμα για να διαψεύδουμε τις πράξεις μας. Εκείνος που έγραψε και τραγούδησε τον στίχο "είναι που χρειάζεται και η γραφειοκρατία" - τι είναι, τι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω εγώ cslakonas να παραθέσω, στην όραση σας:
ΑπάντησηΔιαγραφήο Κάιν - ξύλινα σπαθιά
Ένα για τον Viennezo.
Και ένα για τον Σαββόπουλο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΈΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο, το καλοκαίρι
σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει
γεμάτο διαγραφές αφηρημένα σχέδια
στο περιθώριο κι ερωτηματικά, γυρίσαμε
στην εποχή των ματιών που κοιτάζουν
στον καθρέφτη μέσα στο ηλεχτρικό φως
σφιγμένα χείλια κι οι άνθρωποι ξένοι
στις κάμαρες στους δρόμους κάτω απ' τις πιπεριές
καθώς οι φάροι των αυτοκινήτων σκοτώνουν
χιλιάδες χλωμές προσωπίδες.
Γυρίσαμε· πάντα κινάμε για να γυρίσουμε
στη μοναξιά, μια φούχτα χώμα, στις άδειες παλάμες.
Κι όμως αγάπησα κάποτε τη λεωφόρο Συγγρού
το διπλό λίκνισμα του μεγάλου δρόμου
που μας άφηνε θαυματουργά στη θάλασσα
την παντοτινή να μας πλύνει από τις αμαρτίες·
αγάπησα κάποιους ανθρώπους άγνωστους
απαντημένους ξαφνικά στο έβγα της μέρας,
μονολογώντας σαν καπετάνιοι βουλιαγμένης αρμάδας,
σημάδια πώς ο κόσμος είναι μεγάλος.
Κι όμως αγάπησα τους δρόμους τούς εδώ, αυτές τις κολόνες·
κι ας γεννήθηκα στην άλλη ακρογιαλιά κοντά
σε βούρλα και σε καλάμια νησιά
που είχαν νερό στην άμμο να ξεδιψάει
ο κουπολάτης, κι ας γεννήθηκα κοντά
στη θάλασσα που ξετυλίγω και τυλίγω στα δάχτυλα μου
σαν είμαι κουρασμένος - δεν ξέρω πια πού γεννήθηκα.
Μένει ακόμα το κίτρινο απόσπαγμα το καλοκαίρι
και τα χέρια σου γγίζοντας μέδουσες πάνω στο νερό
τα μάτια σου ξεσκεπασμένα ξαφνικά, τα πρώτα
μάτια του κόσμου, κι οι θαλασσινές σπηλιές·
πόδια γυμνά στο κόκκινο χώμα.
Μένει ακόμα ο ξανθός μαρμαρωμένος έφηβος το καλοκαίρι
λίγο αλάτι που στέγνωσε στη γούβα ενός βράχου
λίγες βελόνες πεύκου ύστερα απ' τη βροχή
σκόρπιες και κόκκινες σα χαλασμένα δίχτυα.
Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πρόσωπα δεν τα καταλαβαίνω
μιμούνται κάποτε το θάνατο κι έπειτα ξανά
φέγγουν με μια ζωή πυγολαμπίδας χαμηλή
με μια προσπάθεια περιορισμένη ανέλπιδη
σφιγμένη ανάμεσα σε δυο ρυτίδες
σε δυο τραπεζάκια καφενείου κηλιδωμένα
σκοτώνουνται ο ένα με τ' άλλο λιγοστεύουν
κολλούν σα γραμματόσημα στα τζάμια
τα πρόσωπα της άλλης φυλής.
Περπατήσαμε μαζί μοιραστήκαμε το ψωμί και τον ύπνο
δοκιμάσαμε την ίδια πίκρα του αποχωρισμού
χτίσαμε με τις πέτρες που είχαμε τα σπίτια μας
πήραμε τα καράβια ξενιτευτήκαμε γυρίσαμε
βρήκαμε τις γυναίκες μας να περιμένουν
μας γνώρισαν δύσκολα, κανείς δε μας γνωρίζει.
Κι οι σύντροφοι φόρεσαν τ' αγάλματα φόρεσαν τις γυμνές
άδειες καρέκλες του φθινοπώρου, κι οι σύντροφοι
σκοτώσανε τα πρόσωπα τους· δεν τα καταλαβαίνω.
Μένει ακόμα η κίτρινη έρημο το καλοκαίρι
κύματα της άμμου φεύγοντας ώς τον τελευταίο κύκλο
ένας ρυθμός τυμπάνου αλύπητος ατέλειωτος
μάτια φλογισμένα βουλιάζοντας μέσα στον ήλιο
χέρια με φερσίματα πουλιών χαράζοντας τον ουρανό
χαιρετώντας στίχους νεκρών σε στάση προσοχής
χαμένα σ' ένα σημείο που δεν τ' ορίζω και με κυβερνά·
τα χέρια σου γγίζοντας το ελεύθερο κύμα.
Φθινόπωρο, 1936