«Ετοιμοθάνατο μπλογκ;»

42 χρόνια από τον Αττίλα ΙΙ που με ώθησε
στην δημιουργία του "Δεν ξεχνώ".

Γράφτηκαν σχόλια για δήθεν προετοιμασία «Ηρωικής Εξόδου» (μου) από το blog. Δηλαδή κλεισίματος.

Δεν έχω μέχρι στιγμής φτάσει σε τέτοια απόφαση. 

Η αλήθεια είναι πως ο βομβαρδισμός με παράδοξα και δυσνόητα μηνύματα κουράζει. Μερικοί διαμαρτύρονται επειδή δημοσιεύω πολλά – πού να ήξεραν πόσα κόβω!

Θα μπορούσα να τα κόβω όλα – όσα δεν εντάσσονται στον διάλογό μας. Δεν το έκανα γιατί μερικά ήταν πρωτότυπα και χαριτωμένα στον υπερρεαλισμό τους. Αλλά το να πρέπει να διαβάσεις ένα σχόλιο τρεις φορές για να αποφασίσεις, είναι μπελάς. Στο μέλλον θα ισχύει: σε περίπτωση αμφιβολίας – κόβω. (In case of doubt – CUT!).

Αλλά δεν κλείνει κανείς ένα blog που, αντίθετα με όσα έγραψε ο Forcibly Pseudonymous K2825 («απογοητευτικός επιθανάτιος ρόγχος ενός ετοιμοθάνατου μπλογκ») σφύζει από ζωή και ζωντάνια. 

Το να μαζεύει κανείς μέσα στον Ιούλιο τρεις και τέσσερις χιλιάδες επισκέπτες και εκατοντάδες σχόλια (κόβοντας τα μισά!) είναι κάτι που δεν το φανταζόμουν. Έλεγα να συνάξω μία παρέα για συζήτηση και μου προέκυψε …συλλαλητήριο! (Νομίζετε πως οι περισσότερες πορείες και συγκεντρώσεις έχουν περισσότερο κόσμο;). Εδώ η Google με κυνηγάει ακόμα για να βάλει διαφήμιση…

Όχι λοιπόν και «ετοιμοθάνατο». Μάλλον σφύζει από κακοήθη υγεία. Ξέρετε εσείς πολλά μπλογκ που να κάνουν τα δικά μας νούμερα;

Λοιπόν θα συνεχίσουμε σε πείσμα του Κ2825. Σίγουρα το doncat είναι πιο ακμαίο από μένα (ε, είναι μόνο δέκα ετών – όχι ογδόντα…). 

Είχα ολοκληρώσει αυτό το κείμενο όταν μου ήρθε ένα σχόλιο από (τι άλλο): ημι-ανώνυμο που συνέχιζε την σκέψη μου. Το δημοσίευσα (Νο 100!) στο περασμένο ποστ, αλλά το αναδημοσιεύω και εδώ:


«Θα γράψω πέντε κουβέντες να ξεκαθαρίσω την θέση μου και δεν πρόκειται να ξανασχοληθώ.
Έχω την εντύπωση ότι κάποιοι εδώ νομίζουν ότι έχουν "ραντεβού με την Ιστορία" ότι επιτελούν "κοινωνικό έργο" και δεν ξέρω τι άλλο.
Νομίζω ότι σφάλουν - ότι παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά.
Εδώ δεν είναι παρά άλλο ένα blog που ο καθένας (μπορεί να) γράφει το μακρύ του και το κοντό του - δεν κάνουμε ακαδημαϊκή συζήτηση στο αμφιθέατρο.
Το τι δημοσιεύεται στα σχόλια και από ποιόν, το κρίνει μόνο ο ιδιοκτήτης, που έχει και την ευθύνη του moderation.
Όμως:
Έχω παρατηρήσει ότι τον τελευταίο καιρό κάποιοι γράφουν μιλώντας με απαξιωτικούς, μειωτικούς, περιφρονητικούς, υβριστικούς και ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς προς αυτόν. 
Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν πρόβλημα -εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά- εάν ο ίδιος δεν έδειχνε να μην το αντιλαμβάνεται αυτό. 
Εύχομαι να κάνω λάθος, εάν είναι όμως έτσι: Προφυλάξτε τον άνθρωπο.
Από εκεί και πέρα για τις προσωπικές επιθέσεις, που δέχτηκα, δεν πρόκειται να ασχοληθώ.
Αυτά τα γράφω χωρίς πικρίες και κρατώντας τα θετικά, εύχομαι σε όλους καλή συνέχεια».
D.

Αγαπητέ ανώνυμε D., ο οικοδεσπότης αντιλαμβάνεται πολύ καλά τι του γράφουν. Όχι, δεν τα έχει χαμένα (ακόμα :).

Τα αφήνει να περνάνε πρώτα γιατί θέλει να δώσει το μέγιστο όριο ελευθερίας στους σχολιαστές και δεύτερο γιατί ο ίδιος, μετά από χρόνια αντιπαραθέσεων, έχει αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και πιο χοντρό πετσί - και δεν θίγεται εύκολα. 

Αυτό όμως, με την «αυστηροποίηση» (λατρεύω τις λέξεις με το συνθετικό «-ποίηση») των κανόνων, τώρα θα αλλάξει.

Όσο για την σημασία των μπλογκς – μπορεί να κάνετε και λάθος. Μπορεί να είναι πιο σημαντικά από «μία ακαδημαϊκή συζήτηση στο αμφιθέατρο».

Μου κάνει εντύπωση ότι τα πρώτα μου μπλογκς δέχονται εκατοντάδες επισκέψεις ακόμα και σήμερα. Στις ΗΠΑ, μπλογκς αποτελούν αντικείμενο διδακτορικών.

Εγώ δεν ξεχωρίζω τα μπλογκς μου από τα βιβλία μου. Και είναι σημαντικά επειδή έχουν και τα σχόλια – συλλογικές δημιουργίες.

ΠΑΝΤΩΣ: Από εδώ και πέρα, όσοι στέλνετε «τρελά» σχόλια, ξανασκεφθείτε το. Θα πάει χαμένος ο κόπος σας.