Ο δρόμος είναι ωραίος, ακόμα και με χιόνια…

Σήμερα έχω μαστόρους στο σπίτι – που μυαλό για ποστ. Θόρυβος, σκόνη, ακαταστασία.

Γερνάει και το σπίτι και κάθε τόσο κάτι χαλάει. Όπως άλλωστε και στον άνθρωπο – όλο χάπια και γιατρικά.

Θυμάμαι στο αρχικό blog, πριν δέκα χρόνια, κάτι τρόλια που δεν με χώνευαν απαξίωναν αυτά που έγραφα λόγω της ηλικίας μου. «Σιγά μην έχεις άποψη κι εσύ, με το ένα πόδι στον τάφο!».

Κύλησαν δέκα χρόνια, το πόδι δεν μπήκε ακόμα στον τάφο – ή μάλλον μπήκε και ξαναβγήκε. 

Πέρασα ξυστά από τον θάνατο, αλλά φαίνεται πώς ακόμα «δεν είχε τελειώσει το λάδι στο καντήλι μου».

Όμως και η ηλικία και η γειτονιά του τέλους, εκτός από δεκάδες μειονεκτήματα, έχουν και πλεονέκτημα. Είναι μία σωστή ζυγαριά που σου μετράει σαν ειδικό βάρος, το νόημα των πραγμάτων. 

Αυτό εννοούσαν οι παλαιοί όταν μιλούσαν για την σοφία των γερόντων. 

Το γήρας δεν σε κάνει πιο έξυπνο. Αντίθετα, αν είσαι βλάκας, σε κάνει πιο βλάκα. Προσθέτει την ισχυρογνωμοσύνη της (δήθεν) πείρας και την αρτηριοσκλήρυνση των αιμοφόρων αγγείων του εγκεφάλου σου.

Αλλά σου δίνει κριτήρια. Προοπτική, πέρα από σένα. Κι αν δεν είσαι εγωιστής να μην σκέπτεσαι παρά μόνο το τομάρι σου – μπορείς να προσφέρεις.

Τα πράγματα για τα οποία συζητάμε – μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμός – θέλουν χρόνο. Δεκαετία, ίσως και παραπάνω. Σύμφωνα με το νόμο των πιθανοτήτων, δεν θα ζήσω το τέλος της κρίσης.

Οπότε, τι με νοιάζει; «Εμού θανόντος…». 

Λάθος. Όπως κάθε πατέρας νοιάζεται για το τι θα αφήσει στα παιδιά του – έτσι και ο κάθε συνειδητός πολίτης ετοιμάζει το κληροδότημά του. Για το σύνολο.

Ξανάνοιξα αυτό το blog για να μιλάω με τους φίλους για το παρόν αλλά κυρίως για το δικό τους μέλλον. Είμαι πολύ συγκινημένος που ήρθαν τόσοι πολλοί. Παλιοί και καινούργιοι. Δεν το φανταζόμουνα. Χιλιάδες επισκέψεις, εκατοντάδες σχόλια – αδιανόητο!

Ο δρόμος είναι ωραίος – ακόμα και με χιόνια. Όσο κρατήσει…