Τι συμβαίνει όταν στην ζωή ενός σχεδόν
ογδοντάχρονου μπει ένα βρέφος λίγων μηνών;
Στην αρχή το βρίσκει χαριτωμένο και το
χαίρεται. Όμως σύντομα θα καταλάβει πως αυτό το βρέφος (και τα χιλιάδες, τα
εκατομμύρια άλλα που γεννιούνται κάθε στιγμή) είναι οι «αντικαταστάτες». Η
αλλαγή που λέγανε στον στρατό, η σκάντζα-βάρδια για μας στο ναυτικό. Έρχονται
να πάρουν τη θέση μας στη ζωή και κάπου νιώθεις στην δυναμική τους παρουσία,
πως είναι σαν να σε σπρώχνουν. Γιατί μπορεί να φαίνονται αδύναμα και εύθραυστα,
όμως ξεχειλίζουν από θέληση για ζωή. Η επιμονή με την οποία διεκδικούν την
τροφή τους, το κλάμα με το οποίο εκφράζουν την βούλησή τους, είναι
αδιαπραγμάτευτα.
Ξαφνικά νιώθεις πολύ πιο γέρος, απίστευτα
γέρος. Αισθάνεσαι άχρηστο βάρος, φορτίο της γης, "άχθος αρούρης", κατά πως γράφει
ο Όμηρος. Σχεδόν ντρέπεσαι που ζεις και πιάνεις τόπο.
Α, ναι, είναι ωραίο πράγμα ένα βρέφος.
Αρκεί να αγνοήσεις το μήνυμα που κουβαλάει.
