Ονειρεύομαι μία ελληνική άνοιξη σαν κι αυτή που φωτογράφησα πριν ένα μήνα. Μία ελληνική πολιτική άνοιξη που θα ανατρέψει την βρώμα, την μούχλα, την αδράνεια και θα ανεβάσει επάνω τα υγιή στοιχεία της ζωής μας.
Και αλήθεια, μία ουσιαστική άνοιξη δεν χρειάζεται επαναστάσεις και καρατομήσεις. Αρκετά αγανακτήσαμε, αρκετά κατεβήκαμε στους δρόμους. Χρειάζεται να αλλάξουμε μυαλά. Το σοκ της κρίσης να μας κάνει να σκεφτούμε αλλιώς. Όχι πια το βόλεμα του καθενός, που τελικά οδηγεί στην εξαθλίωση όλων.
Καμμία ένδειξη ότι πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αντίθετα βλέπω ότι η ιδιοτέλεια, το μίσος, η προπέτεια και ο τσαμπουκάς (όλα αυτοκαταστροφικά) εξακολουθούν να κυριαρχούν. Αλλά επειδή δεν αντέχω να οραματίζομαι μία μετεκλογική κατεστραμμένη Ελλάδα, καταφεύγω στο όνειρο. Ότι πολιτικοί και ψηφοφόροι έμαθαν από την κρίση, σκέφτηκαν λογικά, και βρήκαν λύσεις.
Θα ξυπνήσω άσκημα. Το ξέρω. Αλλά επιτρέψτε μου δύο μέρες φυγής...
