Στη ζωή μου ανακάλυψα πολλούς μικρούς παραδείσους τους οποίους διέγραψα μετά από τον παραδείσιο κατάλογο. Μέρη που ήταν παρθένα και έρημα – μέχρι που τα ανακάλυψαν οι πολλοί και έγιναν αφόρητα.
Νομίζω πως στον κατάλογο των απολεσθέντων παραδείσων θα προσθέσω και την Λευκάδα. Ο γραφικός όρμος, που μας είχε φιλοξενήσει δύο καλοκαίρια, πριν επτά και πέντε χρόνια, πάσχει φέτος από το αδιαχώρητο. Στην παραλία η κερδοσκοπία έβαλε τις ξαπλώστρες τόσο κοντά που βρίσκεσαι αγκαλιά με τον διπλανό σου. Η κρίση δεν φαίνεται πουθενά εδώ, μόνο το επίπεδο του κοινού έχει πέσει. Θορυβούν και φωνάζουν ασύστολα – ακόμα και οι συνήθως διακριτικοί ξένοι.
Η απεργία των βυτιοφόρων σε κρατάει δέσμιο (χρειάζεσαι τα καύσιμα για την επιστροφή). Μία μόνο εξόρμηση έδειξε ότι και το Άβατο των Αβάτων, οι Εγκρεμνοί απέκτησαν ξαπλώστρες και ομπρέλες.
Σε αναζήτηση νέων παραδείσων, λοιπόν.
