Η πρόσφατη ιστορία με τον υιό Ζαγορίτη στο Πολεμικό Μουσείο μου θύμισε κάτι ανάλογο που είχε συμβεί τον καιρό της δικής μου θητείας στο Ναυτικό. Τρεις γόνοι καλών οικογενειών που υπηρετούσαν μαζί μας στην Βασική Εκπαίδευση (στρατόπεδο Παλάσκας) το έσκασαν ένα βράδυ και εμφανίστηκαν σε δεξίωση που έδινε ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος στον Βασιλικό Ναυτικό Όμιλο στο Τουρκολίμανο.
Από την Βασική Εκπαίδευση, τις γνωστές πρώτες σαράντα μέρες πριν την ορκωμοσία, δεν είχε βγει ποτέ κανείς. Αυτοί κατάφεραν και βγήκαν, φόρεσαν πολιτικά και πήγαν να χορέψουν.
Ο Βασιλιάς Παύλος δεν φημιζόταν για την οξύνοιά του (η Φρειδερίκη τον έσερνε από τη μύτη) αλλά ήταν αυστηρός. Είδε τους νεαρούς και φώναξε τον Κωνσταντίνο. Τον ρώτησε αν θυμόταν καλά ότι οι φίλοι του υπηρετούν τη θητεία τους. Δεν ξέρω τι απάντησε ο διάδοχος (που φυσικά είχε οργανώσει την απόδραση) αλλά την άλλη μέρα ο Παύλος κάλεσε τον Α/ΓΕΝ (αντιναύαρχος Παναγιωτόπουλος) και του έδωσε οδηγίες.
Όχι μόνο τους τάραξαν στο καψώνι στην υπόλοιπη εκπαίδευση, όχι μόνο δεν έγιναν (μόνοι αυτοί από τον λόχο μας) επίκουροι σημαιοφόροι, αλλά υπέφεραν πολλαπλά και ως απλοί ναύτες. Τους είδα μέσα στο καταχείμωνο, στη Σούδα, να κάνουν ματσακόνι κρεμασμένοι έξω από ένα πολεμικό.
Αναρωτιέμαι ποια ήταν η τιμωρία του υιού Ζαγορίτη για τα (πολύ χειρότερα) καμώματά του στο Πολεμικό Μουσείο.
_______________________________________________________
* Το ματσακόνι είναι ένα ειδικό βαρύ σφυρί. Χρησιμοποιείται για να χτυπάει και να αφαιρεί ο "ματσακόνης" τις σκουριές και τα άλατα από τις λαμαρίνες στα ύφαλα του πλοίου. Μαζί με την αμμοβολή, είναι από τις πιο βαριές και επιβλαβείς δουλειές.
Στη φωτογραφία το καταδρομικό "Έλλη", όπου υπηρέτησα μέρος της θητείας μου στη Σούδα.
