Όταν συγκινούμαι, όταν χαίρομαι, θλίβομαι, θυμώνω, αγανακτώ – αντιδρώ με ποιήματα. Έχω περάσει όλη τη ζωή μου διαβάζοντας ποίηση και τελικά έχω γίνει ένα με αυτή. Για κάθε συναίσθημα έχω κι ένα ποίημα (καμιά φορά και περισσότερα). Ξεπηδάει αυτόματα από μέσα μου.
Θυμήθηκα ξαφνικά Παπαντωνίου:
άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο από την δική μου
και το πιστεύω. Και στη ζωή μου αλλά κι εδώ στο blog δεν έχω (συνειδητά) βλάψει κανένα. (Άθελα και ασυνείδητα, κανείς δεν ξέρει…). Μην συγχέετε τις διαμάχες για τις ιδέες με τις προσωπικές επιθέσεις. Μπορεί να αντέκρουσα απόψεις με μαχητικότητα, μπορεί ακόμα και να ειρωνεύτηκα μια γνώμη (σε 30.000 σχόλια, ίσως το 0,001%) αλλά προσωπική επίθεση, ποτέ.
Αντίθετα αυτές που δέχθηκα ήταν άπειρες: με είπαν γέρο, βλάκα, αμόρφωτο, παπαρολόγο, αποτυχημένο, ασυνάρτητο και αντιφάσκοντα, άσχετο, στείρο, επιδειξία, μωροφιλόδοξο (ανθολογώ). Μου επιτέθηκαν προσωπικά με τέτοια εμπάθεια, σαν να τους είχα σκοτώσει την μάνα. Και πάντα απορούσα, γιατί; Ωραία, διαφωνούν – αλλά γιατί πρέπει να βρίζουν;
Προσωποποιούν και τις γενικότερες ιδεολογικές διενέξεις: εγώ φταίω αν το μεγαλύτερο μέρος της επιστημονικής κοινότητας δεν αποδέχεται τις θεωρίες του Φρόυντ, εγώ προσωπικά πρέπει να αποδείξω την εγκυρότητα του Δαρβίνου… Μια μικρή βόλτα στο Διαδίκτυο θα τους δείξει πως οι θέσεις που εκφράζω δεν είναι προσωπικές μου ιδεοληψίες – αλλά όχι. Εγώ ευθύνομαι για όλα.
Σε μία τελευταία συνέντευξη που έδωσα στο webz με ρώτησαν:
Ποια θεωρείτε την μεγαλύτερη επιτυχία σας και ποια την μεγαλύτερη αποτυχία σας;
Η μεγαλύτερη επιτυχία μου είναι ότι κατάφερα να παραμείνω έντιμος και ειλικρινής. Η μεγαλύτερη αποτυχία μου είναι όταν δεν μου αναγνωρίστηκε.
Από όλα όσα μου έψαλλαν, ένα είναι (δυστυχώς) σίγουρη αλήθεια. Είμαι γέρος. Κι ας μην το νιώθω. Κι ας με πληγώνει.
Αλλά το ότι έχω γύρω μου όχι 470 αλλά μερικές χιλιάδες «βαρεμένους» νέους, (οπωσδήποτε πολύ νεότερους από μένα) μου κάνει καλό. Ακόμα κι όταν η νεανική τους ζωντάνια με πληγώνει. Ακόμα και όταν η (επίσης) νεανική τους ανασφάλεια τους κάνει υπερβολικά εύθικτους.
Ναι είναι ωραίο να γερνάς και να ακούς γύρω σου νεανικές φωνές. Θυμήθηκα ένα άλλο ποίημα, του Μαβίλη:
Η ΕΛΙΑ
Στην κουφάλα σου εφώλιασε μελίσσι,
γέρικη ελιά, που γέρνεις με τη λίγη
πρασινάδα που ακόμα σε τυλίγει
σα νάθελε να σε νεκροστολίσει.
Και το κάθε πουλάκι στο μεθύσι
της αγάπης πιπίζοντας ανοίγει
στο κλαρί σου ερωτιάρικο κυνήγι,
στο κλαρί σου που δε θα ξανανθίσει.
Ώ πόσο στη θανή θα σε γλυκάνουν,
με τη μαγευτική βοή που κάνουν,
ολοζώντανης νιότης ομορφάδες
που σα θύμησες μέσα σου πληθαίνουν.
Ω να μπορούσαν έτσι να πεθαίνουν
και άλλες ψυχές, της ψυχής σου αδερφάδες.
Συνεχίζουμε!
