Τα παρασκήνια της εκλογικής φιέστας.

TV Channel X: Έξω από κάθε στούντιο όπου γίνεται η μετάδοση των αποτελεσμάτων υπάρχει μία αίθουσα (συνήθως ένα άλλο στούντιο) που έχει μετατραπεί σε χώρο υποδοχής και δεξιώσεων. Πολυθρόνες, καναπέδες, μεγάλα τραπέζια, μπουφέδες (στην αρχή με γλυκά και μετά με φαγητά), μπαρ με ποτά οινοπνευματώδη και μη. Είναι το κέρασμα, η μικρή ανταμοιβή του καναλιού προς τους κάθε είδους ταλαιπωρημένους προσκεκλημένους.

Σε αυτή την αίθουσα περιμένουν την σειρά τους όσοι δεν βγήκαν ακόμα και παίρνουν ανάσα όσοι βγήκαν (εκτός κι αν είναι πιεσμένοι να φύγουν αμέσως για άλλο κανάλι). Στην πόρτα οι βοηθοί δημοσιογράφοι φτιάχνουν συνέχεια διαγράμματα. Έχουν το σχεδιάγραμμα του τραπεζιού με το seating order (τάξη καθίσματος) όπως το λένε στα επίσημα γεύματα. Και συνεχώς γεμίζουν νέα φύλλα με νέες συνθέσεις.

Σε κάθε σύνθεση πρέπει να υπάρχουν εκπρόσωποι των κομμάτων (δύο ή και τρεις για τα μεγάλα – από ένας για τα μικρά) δημοσιογράφοι σχολιαστές και οι απαραίτητοι μαϊντανοί: πνευματικοί άνθρωποι, ηθοποιοί, μοντέλες και άλλα celebrities. Όταν φεύγει κάποιος της Ν.Δ. αντικαθίσταται από έναν άλλο, του ιδίου κόμματος. Πρώτα οι ισορροπίες!

Κάθιδροι και λαχανιασμένοι, οι ταξινόμοι τραβάνε μεγάλο λούκι. Αργεί κάποιος και χαλάει το ισοζύγιο. Άλλος, καθισμένος στο στούντιο, δεν δέχεται να βγει. Αισθάνεται πως δεν μίλησε αρκετά και παρόλο που του κάνουν απεγνωσμένα νοήματα να σηκωθεί για να έρθει ο αντικαταστάτης του, αυτός δεν καταλαβαίνει Χριστό. Φυσικά δεν μπορούν να τον βγάλουν σηκωτό μπροστά στις κάμερες…

Στην διπλανή αίθουσα υποδοχής βλέπει κανείς την πραγματική όψη της πολιτικής. Άνθρωποι που σε λίγο θα σφαχτούνε μπροστά στην κάμερα, τα λένε αγκαλιασμένοι σαν φιλαράκια. Άλλοι που μόλις σφάχτηκαν, παραδέχονται πως είπαν υπερβολές και ψιλό-ψέματα. «Ναι μωρέ είχες δίκιο – αλλά τι ήθελες να πω;». «Α, καλά, σε καταλαβαίνω – κι εγώ το τράβηξα από την άλλη».

Όλοι είναι «επώνυμοι» - δηλαδή γνωστοί. Σε ξέρουν (ή κάνουν πως) και περιμένουν να τους ξέρεις. Κανείς δεν συστήνεται – θα ήταν προσβολή στην αίγλη του. Κι αν κάποιος το κάνει (έκανα εγώ το λάθος παλιότερα) αγανακτούν: «Μα τι λέτε κύριε Δήμου – δεν σας ξέρουμε;».

Κι εγώ, που έχω πρόβλημα με την αναγνώριση (άθλια μνήμη προσώπων – καλύτερη, αλλά όχι καλή, στα ονόματα) κυκλοφορώ ανάμεσα σε πρόσωπα που «κάπου τα ξέρω» αλλά δεν τα ξέρω. Με χαιρετούν και αντιχαιρετώ, χαμογελώντας αινιγματικά.

Αιφνιδιασμός: πασίγνωστη κυρία ηθοποιός (που την έχω δει μόνο επί σκηνής) ορμάει κατά πάνω μου, με αγκαλιάζει με πάθος, με βάφει κοκκινάδια, μάσκαρα και ρουζ, κραυγάζοντας σε στυλ Παξινού: «Δήμου, αγάπη μου!». Έντρομος, ψάχνω την πόρτα.

Σε καλούν για τις 7 («αλλά να είσαστε εκεί στις παρά τέταρτο») το επιβεβαιώνουν πέντε φορές στις δύο τελευταίες ημέρες, σου τηλεφωνούν στις 6 («ακόμα δεν ξεκινήσατε;») σε παίρνουν στο δρόμο κάθε δέκα λεπτά (ανάθεμα τα κινητά! κόντεψα να σκοτωθώ) κι όταν φτάνεις εκεί στις 6.25 σε στήνουν για μία ώρα και παίρνεις ένα κιλό μασουλώντας γλυκά από αμηχανία.

Μέσα στο στούντιο, αν δεν φωνάξεις, δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσεις. Μόνος σου θα πάρεις τον λόγο και θα τον υπερασπιστείς μέχρι βραχνιάσματος. Η δική μου τακτική: λέω δύο ή τρεις φράσεις σύντομες, αλλά όσο γίνεται ανατρεπτικές και φεύγω πριν μου κάνουν νόημα..

Γιατί πάω; Μα για όλα τα παραπάνω. Είναι ένα ανθρώπινο τσίρκο. Τόσα ενδιαφέροντα δείγματα του είδους άνθρωπος συγκεντρωμένα, δεν θα τα βρεις πουθενά. Η δουλειά μου είναι να μελετώ την ανθρώπινη φύση – και εδώ μου παρέχεται πλουσιοπάροχα. Όσο για τις φράσεις μου, τις λέω για όποιον τις ακούσει. Και πάντα μερικοί τις ακούνε.

Την άλλη μέρα θα πληροφορηθώ από τις εφημερίδες πως όλοι νίκησαν (βλέπετε και τις φωτογραφίες). Και θα αισθανθώ πολύ ωραία που δεν νίκησα εγώ…