«Αύγουστε καλέ μου μήνα, να’ σουν τρεις φορές το χρόνο…». Κάτι ξέρει ο λαός που υμνεί (χωρίς να το γνωρίζει), τον καλύτερο Ρωμαίο αυτοκράτορα. Φαντάζομαι κυρίως για τα φρούτα του…
Γράφουν σήμερα (31 Ιουλίου) οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» για τη Ευρώπη (με τίτλο «Europe’s August Shutdown» - «το Αυγουστιάτικο κλείσιμο της Ευρώπης») ότι «τον μήνα που έρχεται θα είναι δύσκολο να βρείτε στην Ευρώπη έναν ψωμά, υδραυλικό, ή ένα καθαριστήριο, μια και όλη η ήπειρος τρέχει στις παραλίες».
Από το άρθρο μαθαίνω ότι στις ΗΠΑ δεν υπάρχει νόμος που να επιβάλει τις πληρωμένες διακοπές. Και ότι μόνο το 28% των Αμερικανών κάνουν χρήση αυτού του δικαιώματος.
Το άρθρο απορεί με τους Ευρωπαίους που εξαφανίζονται εντελώς τον Αύγουστο, αλλά καταλήγει: «Παρ όλες τις εκτενείς διακοπές (ή ίσως και εξ αιτίας τους) ο Economist σημειώνει ότι οι Ευρωπαίοι είναι οι πιο παραγωγικοί εργαζόμενοι στον κόσμο».
Χμ, τις έχω ζήσει αυτές τις Ευρωπαϊκές διακοπές. Χειρότερα από όλα είναι στο Παρίσι. Τα πάντα θεόκλειστα. Αν βρεις κάτι ανοιχτό, προορίζεται μόνο για τουρίστες. Σχεδόν δεν μιλάνε Γαλλικά σε αυτά τα μέρη…
Αν εξαιρέσει κανείς τα αξιοθέατα, όπου συνωστίζονται οι ξένοι επισκέπτες, η πόλη είναι άδεια. Περπατάς στις ακτινωτές λεωφόρους του Βαρώνου Οσμάν και είσαι μόνος. Ωραίο συναίσθημα προς στιγμήν, αλλά τελικά μελαγχολείς.
Και στην Ελλάδα έχουμε ανάλογα φαινόμενα ερήμωσης, όμως πολύ πιο ήπια. Κάποτε άδειαζε η οδός Σταδίου – τώρα είναι μόνιμα έρημη μια και τα περισσότερα μαγαζιά της έχουν καταστραφεί. Η κρίση μείωσε το εισόδημα σχεδόν όλων και δεν διαθέτουμε περίσσευμα χρημάτων για πλούσιες διακοπές. Ας αφήσουμε που λόγω των πολλών ξένων τα καλύτερα μέρη έχουν γίνει πανάκριβα. Ακόμα και οι ελάσσονες Κυκλάδες! Και αν δεν είσαι εκατομμυριούχος, ούτε καν να πλησιάσεις Μύκονο και Σαντορίνη.
Προσωπικά μου αρέσει η Αθήνα τον Αύγουστο. Νομίζω πως βελτιώνεται η σύνθεση του πληθυσμού της (οι τουρίστες, στην πλειονότητα νέοι, δίνουν ζωντάνια και παλμό) η πόλη, πιο άδεια, γίνεται πιο ανθρώπινη, οι παλιές μου γειτονιές σαν να επανέρχονται στην εφηβική τους ηλικία. Τα τελευταία χρόνια μένω μόνιμα εδώ. Μία φορά αναγκάστηκα να φύγω τον Αύγουστο και ακόμα βλαστημάω όταν θυμάμαι την ταλαιπωρία. Όλη η βρώμα, η αγένεια, η βλαχιά, και το στρίμωγμα της Αθήνας, μεταφέρεται στους τόπους παραθερισμού.
Εδώ υπάρχουν πάντα και «τα θερινά τα σινεμά». (Αχ, Λουκιανέ, σου έμεινε αυτό…). Και σε λογικές ώρες. Διότι και τον Ιούνιο υπάρχουν, αλλά αρχίζουν στις 11, αφού σκοτεινιάσει.
Αυγουστιάτικη Αθήνα με το φημισμένο φεγγάρι του μήνα πάνω από την Ακρόπολη. Τέλεια. Μερικές καλές εκδηλώσεις και εκθέσεις. (Άσε που βρίσκεις και παρκινγκ παντού).
«Αθήνα και πάλι Αθήνα…». (Γειά σου Σοφία Βέμπο). Ιδιαίτερα τον Αύγουστο…
Γράφουν σήμερα (31 Ιουλίου) οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» για τη Ευρώπη (με τίτλο «Europe’s August Shutdown» - «το Αυγουστιάτικο κλείσιμο της Ευρώπης») ότι «τον μήνα που έρχεται θα είναι δύσκολο να βρείτε στην Ευρώπη έναν ψωμά, υδραυλικό, ή ένα καθαριστήριο, μια και όλη η ήπειρος τρέχει στις παραλίες».
Από το άρθρο μαθαίνω ότι στις ΗΠΑ δεν υπάρχει νόμος που να επιβάλει τις πληρωμένες διακοπές. Και ότι μόνο το 28% των Αμερικανών κάνουν χρήση αυτού του δικαιώματος.
Το άρθρο απορεί με τους Ευρωπαίους που εξαφανίζονται εντελώς τον Αύγουστο, αλλά καταλήγει: «Παρ όλες τις εκτενείς διακοπές (ή ίσως και εξ αιτίας τους) ο Economist σημειώνει ότι οι Ευρωπαίοι είναι οι πιο παραγωγικοί εργαζόμενοι στον κόσμο».
Χμ, τις έχω ζήσει αυτές τις Ευρωπαϊκές διακοπές. Χειρότερα από όλα είναι στο Παρίσι. Τα πάντα θεόκλειστα. Αν βρεις κάτι ανοιχτό, προορίζεται μόνο για τουρίστες. Σχεδόν δεν μιλάνε Γαλλικά σε αυτά τα μέρη…
Αν εξαιρέσει κανείς τα αξιοθέατα, όπου συνωστίζονται οι ξένοι επισκέπτες, η πόλη είναι άδεια. Περπατάς στις ακτινωτές λεωφόρους του Βαρώνου Οσμάν και είσαι μόνος. Ωραίο συναίσθημα προς στιγμήν, αλλά τελικά μελαγχολείς.
Και στην Ελλάδα έχουμε ανάλογα φαινόμενα ερήμωσης, όμως πολύ πιο ήπια. Κάποτε άδειαζε η οδός Σταδίου – τώρα είναι μόνιμα έρημη μια και τα περισσότερα μαγαζιά της έχουν καταστραφεί. Η κρίση μείωσε το εισόδημα σχεδόν όλων και δεν διαθέτουμε περίσσευμα χρημάτων για πλούσιες διακοπές. Ας αφήσουμε που λόγω των πολλών ξένων τα καλύτερα μέρη έχουν γίνει πανάκριβα. Ακόμα και οι ελάσσονες Κυκλάδες! Και αν δεν είσαι εκατομμυριούχος, ούτε καν να πλησιάσεις Μύκονο και Σαντορίνη.
Προσωπικά μου αρέσει η Αθήνα τον Αύγουστο. Νομίζω πως βελτιώνεται η σύνθεση του πληθυσμού της (οι τουρίστες, στην πλειονότητα νέοι, δίνουν ζωντάνια και παλμό) η πόλη, πιο άδεια, γίνεται πιο ανθρώπινη, οι παλιές μου γειτονιές σαν να επανέρχονται στην εφηβική τους ηλικία. Τα τελευταία χρόνια μένω μόνιμα εδώ. Μία φορά αναγκάστηκα να φύγω τον Αύγουστο και ακόμα βλαστημάω όταν θυμάμαι την ταλαιπωρία. Όλη η βρώμα, η αγένεια, η βλαχιά, και το στρίμωγμα της Αθήνας, μεταφέρεται στους τόπους παραθερισμού.
Εδώ υπάρχουν πάντα και «τα θερινά τα σινεμά». (Αχ, Λουκιανέ, σου έμεινε αυτό…). Και σε λογικές ώρες. Διότι και τον Ιούνιο υπάρχουν, αλλά αρχίζουν στις 11, αφού σκοτεινιάσει.
Αυγουστιάτικη Αθήνα με το φημισμένο φεγγάρι του μήνα πάνω από την Ακρόπολη. Τέλεια. Μερικές καλές εκδηλώσεις και εκθέσεις. (Άσε που βρίσκεις και παρκινγκ παντού).
«Αθήνα και πάλι Αθήνα…». (Γειά σου Σοφία Βέμπο). Ιδιαίτερα τον Αύγουστο…
